Ο Ζωγράφος

Του Κώστα Μπούζα
Ένα νεαρό βλαστάρι είχε ξεπεταχτεί στον κορμό της πικροδάφνης στο βάθος του κήπου. Καταπράσινο και λυγερό, έτρεμε σύγκορμο στις απανωτές ριπές που εξαπέλυε το πρωινό αεράκι. Θαρρείς και προσπαθούσε να τινάξει απ’ τα μικροσκοπικά φύλλα του τις σταγόνες της πρωινής δροσιάς, που λαμπύριζαν χαρούμενα στο φως του ήλιου.

Ο ζωγράφος σήκωσε το πινέλο του και θαύμασε ικανοποιημένος το δημιούργημά του. Λίγη ώρα νωρίτερα είχε ζωγραφίσει ένα χάραμα μοναδικό. Κι αλήθεια, το κάθε χάραμα είναι ξεχωριστό και διαφέρει απ’ όλα τ’ άλλα. Με το δίσκο του ήλιου να επιλέγει κάθε φορά από μια τεράστια συλλογή αποχρώσεων του κόκκινου και το φόντο τ’ ουρανού ν’ αλλάζει απ’ το μουντό γκρίζο ως το απαλό γαλάζιο. Γι’ αυτό και ο ζωγράφος μας είχε ήδη σχεδιάσει αμέτρητους πίνακες μ’ αυτό το θέμα. Στον σημερινό μάλιστα, είχε την έμπνευση να προσθέσει και μια υποψία ομίχλης και κάποια ίχνη από σύννεφα, εκεί κοντά στον πορφυρό δίσκο.

Πήρε το βλέμμα του γρήγορα απ’ το βλαστάρι και το ταξίδεψε εκεί πέρα μακριά, στα ψηλά βουνά. Ο ήλιος είχε ήδη πάρει την ανηφόρα κι ήταν η ώρα που το χιόνι στις κορυφές θ’ άρχιζε να λαμπυρίζει στο πρωινό φέγγος. Εν τω μεταξύ η σκέψη του έτρεχε μπροστά. Είχε ν’ αποφασίσει για τους πίνακες της υπόλοιπης μέρας. Θα συννέφιαζε τελικά; Θα έβρεχε μήπως; Ή, ίσως, ήταν καλύτερος ένας καταγάλανος ουρανός;

Σ’ αυτό διέφερε ο ζωγράφος μας απ’ όλους τους άλλους. Δεν κουραζόταν ποτέ. Ήταν ακατάβλητος. Δημιουργούσε χωρίς σταματημό. Όταν μάλιστα, κάποτε τον ρώτησαν για το νόημα του έργου του, αυτός μ’ απλότητα απάντησε: μέσα απ’ αυτό, σας αποκαλύπτω ένα μυστικό. Κοιτάτε κάθε μέρα τον κόσμο σα να’ ταν η πρώτη φορά.