Κείμενο: Όμηρος Ταχμαζίδης
“Zu Andreas Papandreou, der bald eine Rolle spielen sollte, habe ich eine engere Verbindung nie gefunden. Er tat sich schwer mit der europaeischen Sozialdemokratie, und ich musste respektieren, dass er einen Zugang nun einmal nicht finden wollte“
Willy Brandt, Erinnerungen
Frankfurt a.M., 1989, σ. 347
Η ένταση των τελευταίων μηνών μεταξύ Ελλάδος και –κυρίως- της Γερμανίας είχε και μια σειρά θετικές παρασυνέπειες: α. ανέδειξε την ανυπαρξία κοινής δημοσιότητας και τo δημοκρατικό έλλειμμα, που υφίσταται στη διαδικασία σχηματισμού κοινής γνώμης σε ευρωπαϊκή κλίμακα, και ως αποτέλεσμα αυτής, β. τη δημιουργία προσκαίρως (;) μιας υποτυπώδους και αποσπασματικής διευρωπαϊκής δημοσιότητας και κοινής γνώμης με απροσδιόριστες, αυτή τη στιγμή, συνέπειες για το ευρωπαϊκό ζήτημα, γ. οδήγησε στη διαπίστωση ότι υπάρχει σοβαρό ενδοευρωπαϊκό πρόβλημα στην οικοδόμηση της Ευρώπης, όπως αυτή προωθείται από το νεοφιλελεύθερο πολιτικό προσωπικό και έφερε στο προσκήνιο το βασικό πολιτικό ερώτημα αναφορικά με το μέλλον της Ένωσης, εάν δηλαδή μπορεί να προχωρήσει η σημερινή Ευρώπη προς την κατεύθυνση μιας δημοκρατικώς συγκροτημένης υπερεθνικής κοινότητας ή εάν θα πρέπει να αναδιπλωθεί σε μια σχέση πλήρους διακρατικής ανεξαρτησίας και να αποτελέσει μια ομοσπονδία ανεξαρτήτων εθνικών κρατών.