Ομιλία Παραστατίδη στη Βουλή για το πολυνομοσχέδιο «ρυθμίσεις μεσοπρόθεσμου πλαισίου 2012-2015».

Στο πολυνομοσχέδιο αυτό συζητάμε διάφορες ρυθμίσεις που αφορούν την εφαρμογή του Μεσοπρόθεσμου πλαισίου δημοσιονομικής πολιτικής επί της αρχής και των άρθρων. Περιληπτικά θα πω ότι στο παρόν νομοσχέδιο περιλαμβάνονται θέματα τα οποία στη συντριπτική τους πλειοψηφία έχουν διαρθρωτικό χαρακτήρα. Εξάλλου είναι και προϋπόθεση για τη νέα δανειακή σύμβαση. Μ' αυτό το νομοσχέδιο ρυθμίζονται θέματα των Υπουργείων Διοικητικής Μεταρρύθμισης, Εσωτερικών, Οικονομικών, Υποδομών και Μεταφορών, Δικαιοσύνης, Ανάπτυξης και άλλων.

Θα ήθελα όμως να πω, ότι είναι κοινή πεποίθηση όλων μας πως το τραγικό αδιέξοδο στο οποίο έχουν οδηγηθεί οι πολίτες και η Χώρα δεν έχει προηγούμενο στη μεταπολιτευτική ιστορία. Η οικονομική και κοινωνική εξαθλίωση σχεδόν του μισού πληθυσμού της χώρας δεν αμφισβητείται πλέον από κανέναν. Το ηθικό των πολιτών που αποτελεί προϋπόθεση για κάθε δημιουργική προσπάθεια, καταρρέει με ραγδαίους ρυθμούς, ιδιαίτερα δε των νέων και αυτό διαπιστώνεται από το γεγονός πως η όποια φιλοδοξία τους εξαντλείται στη σκέψη για μετανάστευση στο εξωτερικό, αφού δεν βλέπουν καμία προοπτική επιβίωσης στην ίδια τους τη χώρα.
Σ' αυτό το σημείο πρέπει να επισημάνω το ρόλο ορισμένων μέσων μαζικής ενημέρωσης ο οποίος είναι καθοριστικός, συμβάλλοντας σημαντικά στην επιδείνωση της ήδη επιβαρυμένης οικονομικής κατάστασης. Με καθημερινές τρομοκρατικές μεγαλοστομίες και πολλές αναλήθειες, καταβάλλουν προσπάθεια να ελέγξουν και να δρομολογήσουν τις πολιτικές εξελίξεις, ώστε να τις καταστήσουν ευάλωτες στη διαπλοκή, εξυπηρετώντας συντεχνιακά και επιχειρηματικά συμφέροντα. Ακόμα και σε περίοδο κρίσης όπως αυτή που βιώνουμε, να είστε βέβαιοι πως προσπαθούν να πάρουν κι όχι να συνεισφέρουν δίνοντας, γιατί αυτό έμαθαν να κάνουν όλα τα χρόνια.
Κύριοι συνάδελφοι,
από την έως τώρα συμπεριφορά της Ευρώπης φαίνεται ότι τη βιωσιμότητα της οικονομίας μας την εξαρτούν κυρίως από τις μειώσεις μισθών και συντάξεων και κυρίως από τις περικοπές των δημοσίων επενδύσεων, χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και τις ιδιαιτερότητες της χώρας μας. Η πολιτική αυτή θεωρείται βέβαιο πως είναι υποταγμένη στο εθνικιστικό οικονομικό πρόγραμμα της κυρίας Μέρκελ και οδηγεί αποδεδειγμένα σε αδιέξοδο.
Μήπως τώρα πια θα έπρεπε πραγματικά να αρχίσουμε να αλλάζουμε συμπεριφορά;
Μήπως ήρθε η ώρα να αντιδράσουμε ως έθνος πλέον σ' αυτού του είδους την αντιμετώπιση, αφού είναι προφανές πως παίζονται παιχνίδια στην πλάτη της χώρας που επιχειρούν να δοκιμάσουν τις αντοχές μιας κοινωνίας και ενός ολόκληρου λαού;
Αυτό το λέω διότι δεν γνωρίζουμε ποιες θα είναι στη συνέχεια οι προθέσεις της τρόικας και μέχρι πού μπορούν να φτάσουν.
Καλούμαστε να συζητήσουμε και να ψηφίσουμε το σημερινό πολυνομοσχέδιο του Υπουργείου Οικονομικών. Δεν υπάρχει πιο ευχάριστο συναίσθημα για ένα Βουλευτή του Ελληνικού Κοινοβουλίου από το να πει ένα υπερήφανο «όχι» σ' ένα νομοσχέδιο του οποίου η ψήφιση θα επιβαρύνει σημαντικά τα χαμηλά κοινωνικά στρώματα, να πει «όχι» σ' ένα νομοσχέδιο που περιλαμβάνει σκληρά και άδικα μέτρα.
Ο Βουλευτής αυτός όμως, συναισθανόμενος την κατάσταση της χώρας, ξεπερνώντας ακόμα κάθε ηθικό και ιδεολογικό φραγμό, καλείται να συμφωνήσει και να πει «ναι» σε μια πολιτική που οδηγεί δυστυχώς σε αντιλαϊκά μέτρα.
Είναι η ίδια αυτή πολιτική που μας επέβαλε η τρόικα και η οποία οδήγησε την οικονομία σε μια παρατεταμένη ύφεση, σε τρομακτικά ποσοστά ανεργίας, σε περικοπές μισθών και συντάξεων, σε κλείσιμο χιλιάδων μικρομεσαίων επιχειρήσεων και στην υπερφορολόγηση με την επιβολή διαφόρων έμμεσων και άμεσων φόρων, χωρίς τελικά να έχουμε θεαματικά αποτελέσματα.
Και όμως, υποχρεωνόμαστε κατά κάποιο τρόπο να δεχθούμε αυτή την πολιτική, γιατί διαφορετικά θα οδηγηθούμε ως έθνος στο χάος και την καταστροφή.
Επιτέλους θα πρέπει τα κόμματα και οι διάφοροι πολιτικοί σχηματισμοί να πάψουν να χρησιμοποιούν την έννοια πατρίδα προκειμένου να δικαιολογήσουν την πολιτική τους ανεπάρκεια και αναποτελεσματικότητα.
Δυστυχώς, αποδεικνύεται πως ο πολιτικός κόσμος δεν στάθηκε σε δύσκολες στιγμές για τη χώρα στο ύψος των περιστάσεων.
Αλήθεια, πώς μπορεί κανείς να ερμηνεύσει τη συμπεριφορά της Νέας Δημοκρατίας που ασκεί αντιπολίτευση στην Κυβέρνηση στην οποία συμμετέχει και υποτίθεται ότι στηρίζει;
Ο πολιτικός κόσμος δεν μπόρεσε να αντιληφθεί ότι η κρίση δεν αντιμετωπίζεται μόνο με σκέψεις και θεωρίες, ιδιαίτερα σε μια περίοδο όπου δεν έχουν συνειδητοποιήσει πως βιώνουμε την εισβολή ενός νέου οικονομικού φασισμού, εκείνου των αγορών και των οίκων αξιολόγησης.
Αυτό έγινε πιο έντονο από τη στιγμή που αποφασίστηκε από τις αγορές η μετατόπιση του επενδυτικού ενδιαφέροντος από την πραγματική οικονομία όπου τα κέρδη είχαν περιοριστεί σημαντικά, στο χρηματοπιστωτικό τομέα με στόχο πάντα την εξασφάλιση εύκολου και γρήγορου κέρδους.
Μέσα σε αυτό το κλίμα θα μπορούσε μάλιστα κάποιος να θέσει τα ερωτήματα:
«Και τώρα τι κάνουμε;»
«Σε τι μπορούμε να ελπίζουμε από εδώ και μπρος ως λαός και ως χώρα;»
«Πώς μπορούμε να πιστέψουμε στις όποιες δυνατότητές μας για τη βελτίωση της σημερινής κατάστασης;»
Καταρχήν, αυτό που πρέπει να κάνουμε σίγουρα είναι να σοβαρευτούμε και να αντιμετωπίσουμε ενωμένοι τη σημερινή κρίση. Θα πρέπει να πείσουμε την κοινωνία πως η κρίση απαιτεί μεταρρυθμίσεις, απαιτεί ρήξεις και τομές.
Πάνω απ' όλα απαιτεί κοινωνική συναίνεση η οποία για να υπάρξει, θα πρέπει να γίνει σωστή ενημέρωση και να ειπωθεί όλη η αλήθεια.
Θα πρέπει να πούμε στο λαό εκ των προτέρων τις συνέπειες που θα υποστεί προκείμενου η χώρα να παραμείνει στην Ευρωζώνη.
Θα πρέπει να του πούμε ότι είναι αλήθεια πως οι πολιτικές εξουσίες ποτέ δεν είπαν τα πράγματα με το όνομά τους, πως ακόμα και σήμερα ορισμένοι συνεχίζουν να λαϊκίζουν τάζοντας και χαϊδεύοντας αυτιά.
Θα πρέπει να τους πούμε πως υπό αυτές τις συνθήκες και συγκυρίες που βρισκόμαστε, κανένα κόμμα και καμία πολιτική πρόταση δεν μπορεί να μας βγάλει από αυτή τη δύσκολη θέση δίχως αυτές τις συνέπειες που υφίσταται η κοινωνία σήμερα.
Οι λύσεις που προτείνονται κατά καιρούς από διάφορους, μόνο θεωρητικές και όχι πρακτικές εφαρμογές μπορούν να έχουν. Θα πρέπει να γίνει σαφές ότι από εδώ και στο εξής η ζωή μας θα είναι λιτή και πιο δύσκολη.
Επίσης, θα πρέπει να κάνουμε σαφές πως τα προηγούμενα μοντέλα ανάπτυξης έχουν τελειώσει και από εδώ και στο εξής χωρίς συλλογική προσπάθεια, χωρίς περισσότερη παραγωγή και χωρίς έμπνευση και καινοτόμες πρωτοβουλίες δεν πρόκειται να έχουμε ανάπτυξη και προκοπή.
Τέλος κλείνοντας, πρέπει να πείσουμε πως η κρίση μπορεί να οδηγήσει σε θετικές παραγωγικές και αποτελεσματικές πρωτοβουλίες, διότι οι πολίτες συναισθανόμενοι τις δυσκολίες της ζωής επανακαθορίζουν τις προτεραιότητές τους, ενισχύοντας μάλιστα την αυτοπεποίθησή τους για μια καλύτερη προοπτική αναδημιουργίας.