Η νέα παράσταση της θεατρικής ομάδας του Δήμου Κιλκίς Με φθαρμένα υλικά οι μολότωφ είναι…ροζ

Γράφει ο Γιάννης Καραγιαννίδης
Έλαχε το πρώτο έργο που ανέβασε αυτή η εκπληκτική θεατρική ομάδα «ΡΑΒΕ ΞΗΛΩΝΕ» επί εποχής του νέου –«καλλικρατικού»- δήμου Κιλκίς να μην είναι μια απ’ τις καλύτερες επιλογές της. Μια «ΡΟΖ ΜΟΛΟΤΩΦ» φτιαγμένη απ’ τους Ρέππα – Παπαθανασίου με υλικά τηλεοπτικής κατανάλωσης που δεν ήταν ούτε εκρηκτική ούτε…σκανδαλιστική.
Οι δυο συγγραφείς, που ξεκίνησαν ως τα «τρομερά παιδιά» του ελληνικού θεάτρου, κινηματογράφου και τηλεόρασης, φαίνεται πως γρήγορα εξελίχτηκαν σε απλούς – ταλαντούχους ομολογουμένως – διεκπεραιωτές ανώδυνων θεαμάτων, που αναμασούν συνταγές απ’ τις εποχές του κλασικού ελληνικού εμπορικού κινηματογράφου μέχρι τις μέρες μας της κλασικής ελληνικής εμπορικής τηλεόρασης.

Όμως οι Ρέππας – Παπαθανασίου δεν είναι Σακελάριος – Γιαννακόπουλος. Και στα χρόνια μας η αισθητική κι η θεματολογία των χρόνων του ’50 και του ’60 έχει πια εξαντληθεί έως σταγόνας. Ξεζουμίστηκαν πια οι κλασικοί κι οι νεοκλασικοί κι οι μετακλασικοί. Όσο σύγχρονα υλικά και ν’ ανακατέψεις στην ξεπατικωμένη μολότωφ σου θα σου βγει ροζ, δηλαδή ντεμέκ. Ποτέ κόκκινη, δηλαδή ανατρεπτική.
Το θέμα του έργου των Ρέππα – Παπαθανασίου ήταν το εξής…πρωτότυπο: Η διαπλοκή μεγαλοαστικής τάξης και πολιτικών, που βρίθει από σκάνδαλα, λοβιτούρες και λαμογιές. Και για να υπάρχει και στόρυ – περιτύλιγμα…εφευρέθηκαν οι ερωτικές απιστίες σ’ ένα γαϊτανάκι κερατώματος που πάει σύννεφο. Κι όλα αυτά βαλμένα σ’ ένα μπουκάλι «άπσολουτ» με ετικέτα «τζόνι ουόκερ», έτσι για να μας βγει μια κωμωδία παρεξηγήσεων.
Οπότε με το δίκιο του θα σου πει ο άλλος, γιατί να πάω θέατρο να τα δω όλα αυτά; Δεν βάζω καλύτερα στο dvd τον Μαυρογιαλούρο, που ‘ναι και ορίτζιναλ; Ή, έστω, δεν βλέπω ένα επεισόδιο απ’ το «50-50» για να ‘ναι και «ιν»; Ισόποση η διασκέδαση!
Να, όμως, που πολλοί Κιλκισιώτες, πήγαν να το δουν το έργο, στο τριήμερο που παίχτηκε (6-8 Μαΐιου), στο Συνεδριακό του Κιλκίς. Και καλά κάνανε. Γιατί θα ‘πρεπε «να τιμήσουν με την παρουσία τους» στις παραστάσεις, αυτά τα παιδιά που δίνουν και την ψυχή τους για ν’ ανεβάσουν όποιο έργο κι αν επιλεγεί. Άλλωστε, σ’ αυτές τις παραστάσεις χειροκροτάμε ή όχι το αποτέλεσμα της προσπάθειας των συντελεστών, όχι τα θεατρικά κείμενα.
Η προσπάθεια, λοιπόν, ήταν και πάλι εξαιρετική και άξιζε το χειροκρότημα που εισέπραξε το τριήμερο.
Όμως, αν δε βοηθάει το έργο! Τίποτα δεν μπορεί να ολοκληρωθεί τέλεια. Ούτε η σκηνοθεσία (απ’ αυτήν πρέπει να ξεκινάμε πάντα), ούτε οι ερμηνείες, ούτε τα σκηνικά, τίποτα…
Κατ’ αρχάς για την Ελένη Πήττα, λοιπόν, θα πρέπει να υποθέσουμε ότι είχε το λιγότερο κέφι απ’ όλες τις προηγούμενες σκηνοθετικές της απόπειρες με την ομάδα του «ΡΑΒΕ ΞΗΛΩΝΕ». Αντιμετώπισε κι αυτή διεκπεραιωτικά ένα έργο διεκπεραίωσης. Και τι άλλο να κάνει, δηλαδή, η γυναίκα!
Όσο για τους συντελεστές, προσπάθησαν να δώσουν τον καλύτερο εαυτό τους, κι άλλοι μεν τα κατάφεραν, άλλοι όχι και τόσο πολύ. Για παράδειγμα, η Αναστασία Πραξιγά ήταν εκπληκτική στο ρόλο της υπηρέτριας (αλλά νομίζουμε ότι αδικήθηκε απ’ τη διανομή καθότι της έπρεπε ένας πιο πρωταγωνιστικός ρόλος). Εξαιρετικοί ήταν κι οι Σπύρος Καμπρέλας, Ανδρέας Ναστούλας, καθώς κι η …ασυγκράτητη Ξένια Γιαννουλίδου. Ενώ αποκάλυψη για τον γράφοντα μπορεί να θεωρηθεί η Καλλιόπη Μητσακάκη αλλά και η Σοφία Βουτριαρίδου, κυρίως για τις αντιδράσεις τους «εκτός λόγου». Ένα μεγάλο «εύγε», λοιπόν, από ‘μας, με την ευχή η επιλογή του επόμενου έργου να ‘ναι ευτυχέστερη.