Σαν την ευκαιρία του Μούσλι

Γράφει ο Γιάννης Καραγιαννίδης
Τυπικά, η υφυπουργός Αγρ. Ανάπτυξης, Μιλένα Αποστολάκη, ήλθε την περασμένη Παρασκευή στο Κιλκίς για να συζητήσει με τις διοικήσεις των δυο ΕΑΣ του νομού το νέο νομοσχέδιο για τους αγροτικούς συνεταιρισμούς. Στην ουσία, όμως, το καυτό θέμα που απασχόλησε τους συσκεφθέντες στα γραφεία της Ένωσης του Κιλκίς ήταν γι’ άλλη μια φορά το ΟΣΔΕ, δηλαδή οι επιδοτήσεις. Είπαμε: επιδοτούμενη γεωργία έχουμε, αυτό μας καίει πιο πολύ!

Το συγκεκριμένο θέμα, λοιπόν, όποιος το παρομοιάζει με το πάλαι ποτέ…αειθαλές σήριαλ «Τόλμη και Γοητεία» δεν κάνει παρομοίωση αλλά ταυτοποίηση! Κάθε χρόνο καινούργια επεισόδια, που κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον, χάρη στις οργιώδεις εμπνεύσεις σεναριογράφου και σκηνοθέτη.
Τα φετινά επεισόδια έχουν να κάνουν με το κόστος (με τι άλλα, εν μέσω οικονομικής κρίσης;) των δηλώσεων των παραγωγών, που γίνονται στα πλαίσια αυτού του ΟΣΔΕ. Φέτος, λέει, αυτό το κόστος πρέπει να πέσει απ’ τα 70 στα 25 ευρώ ανά παραγωγό. Ποσό, που θεωρείται ασύμφορο για τις Ενώσεις, προκειμένου να αναλάβουν την όλη διαδικασία όπως τα προηγούμενα χρόνια.
Λοιπόν, για να τελειώνουμε με το εν λόγω νέο…σεναριακό εύρημα: Το να μειώνεται ένα κόστος, και μάλιστα σχεδόν κατά τα δυο τρίτα, είναι γεγονός ευπρόσδεκτο και αξιέπαινο. Καλό θα ‘ταν να μπορούσαν οι Ενώσεις να κάνουν τη δουλειά μ’ αυτά τα λεφτά. Αν, όμως, δεν μπορούν, ας την κάνουν άλλοι που μπορούν (αν βρεθούν τέτοιοι). Το θέμα είναι ότι ο αγρότης δεν πρέπει να πληρώσει ούτε…λεπτό, γι’ αυτό. Το ΟΣΔΕ είναι ελεγκτικός μηχανισμός που εφαρμόζει η Πολιτεία με βάση τις οδηγίες της Ένωσης. Κα τους ελέγχους τους πληρώνουν οι ελεγκτές, όχι οι ελεγχόμενοι. Αυτοί οι τελευταίοι πληρώνουν τη «λυπητερή» εάν τους «τσιμπήσουν» οι έλεγχοι. Τελεία και παύλα.-
Πάμε τώρα στο ουσιώδες. Στο νέο νομοσχέδιο, δηλαδή, που υποτίθεται ότι πρέπει ν’ απαντάει στο τι είδους συνεταιρισμός θα επικρατήσει τα επόμενα χρόνια στον αγροτικό χώρο. Κατά το υπουργείο το ζήτημα εντοπίζεται σε τρία σημεία, τα εξής δύο, τις δαπάνες! Από ‘κει ξεκινούν κι εκεί καταλήγουν όλα, όπως παντού, στις μέρες μας. Γι’ αυτό και «οι συνεταιριστικές οργανώσεις νέας μορφής», οι «αγροτικές συμπράξεις» και άλλα τέτοια πολλάκις ως τώρα εξαγγελθέντα, που ξαναεπαγγέλλεται το υπουργείο. Ναι, αλλά αυτή τη φορά κάνει σοβαρή δουλειά για να υλοποιήσει αυτά τα …οράματα: Απογραφή και επαφές! Κατέγραψε τις υπάρχουσες (και μη) συνεταιριστικές οργανώσεις κι οι άνθρωποι του περιοδεύουν ανά την επικράτεια για ν’ ακούσουν απόψεις.
Και για να μην χαρακτηρισθούμε είρωνες ή μηδενιστές, να τονίσουμε ότι στις σκέψεις του υπουργείου υπάρχουν και θετικές προσεγγίσεις, όπως η λειτουργία δημοπρατηρίου αγροτικών προϊόντων, η διεύρυνση των διεπαγγελματικών οργανώσεων κ.α. Φτάνει, βέβαια, να υλοποιηθούν και να λειτουργήσουν σωστά. Κι όχι όπως π.χ. η διαβόητη Επιτροπή Ανταγωνισμού, που αντιμετωπίζει τους ανταγωνιστές ως συναγωνιστές!
Ότι κι αν γίνει, πάντως, θα πρέπει να ‘χει σαν γνώμονα την αύξηση της ποσότητας και ποιότητας των παραγόμενων αγροτικών προϊόντων και το συμφέρον των αγροτών.
Είναι αλήθεια ότι χρειαζόμαστε και στον τομέα της Αγροτικής Παραγωγής και οικονομίας μια εκτεταμένη δημοκρατική μεταρρύθμιση με ορίζοντα που πάει πέρα απ’ την εποχή των επιδοτήσεων.
Παρά την καταστροφική πορεία της χώρας, οι εξελίξεις στον πρωτογενή τομέα της οικονομίας είναι μάλλον ενθαρρυντικές. Σύμφωνα με μελέτη της ΠΑΣΕΓΕΣ την τριετία 2008-10 καταγράφηκαν 38 χιλ νέοι αγρότες, τη στιγμή που η ανεργία καλπάζει. Σήμερα στον αγροτικό τομέα απασχολείται ο μεγαλύτερος αριθμός εργαζομένων μετά το εμπόριο. Ο αριθμός αυτός έφτασε πέρσι τους 550 χιλ. εργαζόμενους, με την κάλυψη 38 χιλ. νέων θέσεων εργασίας που δημιουργήθηκαν, μ’ αποτέλεσμα ν’ ανακτηθούν όλες οι θέσεις που είχαν χαθεί την προηγούμενη περίοδο 2005-08.
Θα είναι κρίμα, λοιπόν, να μην αξιοποιήσουμε αυτήν την απρόσμενη κατ’ αρχάς δυναμική, να μην την παγιώσουμε και να μην την διευρύνουμε. Γιατί, μόνο έτσι θ’ αποδειχθεί ότι η φράση που είπε η κ. Αποστολάκη στην Ένωση του Κιλκίς δεν είναι «να ‘χαμε να λέγαμε». Ότι, δηλαδή, «η αγροτική πολιτική είναι η βαριά μας βιομηχανία». Αυτή η ευκαιρία μ’ έναν τρόπο μπορεί να χαθεί. Αν στην θέση του Σκανδαλίδη βάλουμε τον Μουσλίμοβιτς!