Ο Νικόλας ο ναυτικός

Του Κώστα Μπούζα
Τη στιγμή που διασταυρώθηκαν τα βλέμματά μας, συνειδητοποίησα πόσο καιρό είχα να τον δω. Εκεί, στο ίδιο όπως πάντα τραπεζάκι, στο βάθος της μικρής ταβέρνας, μαζί με την γνωστή παλιοπαρέα καθόταν και ο Νικόλας ο ναυτικός.

Φαινόταν κάτι να τους διηγείται. Βλέποντας τις έντονες χειρονομίες και την έξαψη στο πρόσωπό του, δεν άργησα να καταλάβω τι ήταν αυτό που είχε συνεπάρει τον ίδιο και είχε καθηλώσει τους υπόλοιπους σε ρόλο ακροατή. Με χαιρέτησε μ’ ένα σφίξιμο του χεριού, την ώρα που τραβούσα μια καρέκλα στο τραπέζι και αφού πήρε μια βαθειά ανάσα, συνέχισε τη διήγησή του:

Αμέρικα, Μπραζίλια, Αρτζεντίνα… Κάθε χώρα κι ένας έρωτας βουβός, μακρινός, ανεκπλήρωτος. Κι ύστερα βγαίνεις στην πηγαιμό. Και κάποτε φτάνεις. Βαδίζεις τότε στους δρόμους της, ανασαίνεις τον αγέρα της, χαίρεσαι τα χρώματά της, μουρμουρίζεις τα τραγούδια της, χορεύεις τους χορούς της, ξεδιψάς με το κρασί της. Και λίγο πριν φύγεις, το ξέρεις καλά, ότι με τη χώρα αυτή έχεις πια ένα δέσιμο. 

Δεν είναι πλέον μια ξένη. Έπαιξε κι αυτή μαζί σου. Σε θάμπωσε με τα φώτα της, σε ζάλισε με τους ρυθμούς της, σε περπάτησε στη νύχτα της, σε μέθυσε με τα αρώματά της, κύλισε βαθιά μέσα σου σαν το γλυκό ποτό. Κι έγινε δική σου μια για πάντα. Και πάντα θα ‘ναι εκεί να σε προσμένει ως την επόμενη φορά. Μα κι εσύ θα την λαχταράς σαν ερωμένη που ‘ναι μακριά… Είναι το ταξίδι έρωτας, αγάπη, χαρά, η ζωή η ίδια….

Καθώς σηκώθηκα να φύγω, με χαιρέτησε με τα μάτια χωρίς να διακόψει. Βγαίνοντας απ’ την ταβέρνα μπορούσα να διακρίνω ακόμη τη φωνή του. Και μου ‘ρθε ασυναίσθητα στο νου η εικόνα ενός πλοίου που μόλις είχε κινήσει για μακριά….