Αναντίρρητα, η ωριμότητα μιας ζωής αξιολογείται οριακά στην ωριμότητα της μεταβίωσης. Μια στιγμή φανερώνει την αξία χρόνων και χρόνων ζωής! Και η ωριμότητα του θανάτου προηγείται της ατέλειωτης ωριμότητας είτε ωραιότητας της εν Χριστώ μεταβίωσης.
Μιλούμε βεβαίως για τα ανθρώπινα μέτρα, καθώς (μέσα στο μυστήριο της Εκκλησίας και την κοινωνία των μελών του σώματος του Χριστού) προσφέρεται το μεγάλο δώρο της λειτουργικής αναφοράς και των δεήσεων και των ελεημοσυνών σαν κλαυθμός φροντίδας και ελπίδα αναδοχής και βεβαιότητα πληροφορίας της Εκκλησίας υπέρ αναπαύσεως των κοιμηθέντων. “Οι πολλοί είμαστε ένα σώμα ενωμένοι με το Χριστό και ο καθένας μας είναι μέλος των άλλων”, εξηγεί επανειλημμένα στην εκκλησιαστική του θεολογία ο απόστολος Παύλος (βλ. Ρωμ. κεφ. 12).
Αυτή η πεποίθηση ορίζει και τη δεοντολογία του βίου μας, την κοινωνιολογία της χριστιανικής και εκκλησιαστικής μας ταυτοποίησης. Ορίζει και τη διάρκεια της μεταξύ μας αγάπης, που δεν την σταματά ο θάνατος ενός μέλους του σώματος, καθώς εν Χριστώ συνεχίζουμε να είμαστε ενωμένοι. Και αυτό το ζούμε σε κάθε θεία λειτουργία, στη λειτουργική προσκομιδή και στην αγία αναφορά και στην ορατή έκφραση αυτής της ενότητας με τον εμβαπτισμό των μερίδων ζώντων και κοιμηθέντων μαζί με των Αγίων και της Παναγίας μέσα στο άγιο Ποτήριο του Σώματος και του Αίματος του Χριστού. Και παρακαλούμε να αποπλύνει ο Κύριος με το Αίμα Του τα αμαρτήματα όλων εκείνων που μνημονεύθηκαν στη Προσκομιδή με τις πρεσβείες της Κυρίας Θεοτόκου.
Ο Απόστολος των εθνών Παύλος, συν τοις άλλοις επαναλαμβάνει κάποια στιγμή περιεκτικά στους χριστιανούς της Κορίνθου τη θεολογία του περί του θανάτου του Σωτήρος. Και εξομολογούμενος τον απόλυτο αποστολικό του ηρωισμό, προχωρεί σε μια “αξιολόγηση” του βίου του: «καθ ἡμέραν αποθνήσκω» (Α Κορ. 15, 31). Σε επίρρωση αυτής του της εξομολόγησης, επικαλείται στους Κορινθίους έμμεσα τον Κύριό μας Ιησού Χριστό η μάλλον την εκκλησιοποίηση των Κορινθίων. Δεν ορκίζεται, αλλά έμμεσα επικαλείται προς επιβεβαίωση την καύχησή του για τον εκχριστιανισμό των Κορινθίων ενώπιον του Χριστού (Α Κορ. 15,31)! Για τον Παύλο η ωριμότητα του αποστολικού του έργου αποδεικνυόταν από την ωριμότητά του μπροστά στον καθημερινό ενδεχόμενο θάνατο, ώστε «αναλύσαι και συν Χριστώ είναι» (Φιλ. 1, 23)! Γιατί ήταν του Χριστού και αγωνιζόταν να παραμένει του Χριστού και θυσιαζόταν να ευαγγελίζεται και να οδηγεί τους χριστιανούς στο Χριστό, μέσα από εκείνη την καινουργό πραγματικότητα και το σταυροαναστάσιμο μυστήριο της Εκκλησίας του Χριστού.
Αυτό το ζούμε και το ξαναζούμε καθημερινά με τα “μνημόσυνα” των Αγίων (με τις εορτές του θανάτου των Αγίων, εγκεντρισμένες στο Σάββατο και την Κυριακή του Χριστού μας). Και το ξαναζούμε με την φυσιολογική ανθρώπινη ένταση του πόνου και της ελπίδας, κάθε φορά που προπέμπουμε κάποιον οικείο και προσφιλή μας στη μεταβίωση εν Χριστώ.
Η Ιερά Μητρόπολή μας μόλις στερήθηκε των πολυτίμων υπηρεσιών άλλου ενός κοιμηθέντος κληρικού της, του τετάρτου εν ενεργεία εφημερίου που αποβίωσε κι αυτός εφέτος, ύστερα από βασανιστική αλλά ανώδυνη αναμέτρηση με καρκίνο στον εγκέφαλο. Φαίνεται με τις ακολουθίες που καθημερινά τελούσε, αβίαστα και ολοπρόθυμα, ο Κύριος του ικανοποίησε το αίτημα να έχει “ανώδυνα” τα έτη της ζωής του, όπως και πράγματι ήταν. Επίσης, απ᾽ όσα γνωρίζω, ήταν και “χριστιανά, ανεπαίσχυντα και ειρηνικά”. Ευχόμαστε από την ψυχή μας να έχει και “καλήν απολογίαν” ενώπιον του Δικαιοκρίτου Δεσπότου Χριστού.
Την εξόδιο ακολουθία του Γενικού Αρχιερατικού π. Δημητρίου Τριανταφυλλίδη τελέσαμε αυτοπροσώπως, στον Ιερό Ναό Αγίου Γεωργίου Πευκοδάσους. Εν μέσω πολλών κληρικών μας και ευαρίθμων εκπροσώπων εκ της γείτονος Μητροπόλεως Πολυανής & Κιλκισίου, της οικογενείας του κοιμηθέντος και του ενοριακού πληρώματος. Παρέστη και ο νέος Δήμαρχος Παιονίας. Απευθύναμε εκτενείς λόγους παρακλήσεως, αναφερόμενοι στην προσφορά του αποβιώσαντος εφημερίου μας και άμεσου διοικητικού μας συνεργάτη στη Μητρόπολη. Μετά τον επικήδειό μας λόγο παρακάλεσε και εκφώνησε ένα συγκινητικό αποχαιρετιστήριο λόγο και ο πρωτοπρ. Γεώργιος Παντελίδης, Γεν. Αρχιερατικός Επίτροπος της ομόρου Μητροπόλεως.
Το σκήνωμα του κοιμηθέντος μεταφέρθηκε με συνοδεία κληρικών και λαϊκών από την εφημεριακή του έδρα στην ιδιαίτερη πατρίδα του, κατόπιν εκφρασθείσης επιθυμίας του, το Χρυσόκαστρο Ελευθερουπόλεως, όπου και ενταφιάστηκε.
Επρόκειτο για ένα μετριοπαθή και θεοσεβή, σεμνό και σώφρονα, φίλεργο και φιλότιμο, αφιλοχρήματο και ακενόδοξο, συνεπή και ευγενικό κληρικό, με σοβαρότητα και απλότητα, με αποφασιστικότητα και άτεγκτη συνέπεια. Υπέμεινε με θάρρος υπομονής χωρίς να γογγύζει τη περιπέτεια της υγείας του. Αντιμετώπισε με ρωμαλέα πίστη τις αναπόφευκτες δυσκολίες του βίου, με το ήθος της πίστεως ακέραιο, όπως αρμόζει σε κάθε κληρικό. Είναι αξιοσημείωτο ότι δεν επιδίωξε καμιά υλική εξασφάλιση η επένδυση, αλλά παρέμεινε δια βίου τελείως αφιλοχρήματος και ακενόδοξος. Δεν ζήτησε καμιά αντιμισθία για τη διακονία του ως Γενικού Αρχιερατικού Επιτρόπου. Προτίμησε μια “περιφερειακή” Ενορία, αντί των μεγαλυτέρων και ακμαιοτέρων, και αυτήν την Ενορία την υπηρέτησε και την ανέδειξε με πραγματική φιλοτιμία. Όπως μας αποκάλυψε μεταθανάτια για τον παπά της η πρεσβυτέρα του, ήταν λιτοδίαιτος, σαν ένας παραδοσιακός “χωριατόπαπας” από κείνους τους παλαιούς και απλουστάτους που ενέπνεαν με το ήθος της πίστης και της λιτότητας.
Πτυχιούχος της Ανωτάτης Βιομηχανικής Θεσσαλονίκης, αρχικά ιδιώτης επαγγελματίας, χειροτονήθηκε από τον τότε Πολυανής & Κιλκισίου Απόστολο και προϋπηρέτησε σε ενορίες της πόλεως του Κιλκίς από το 2001 μέχρι το 2009, οπότε μετατέθηκε στη Μητρόπολή μας όπου υπηρέτησε για μια δεκαετία, αρχικά στο Πολύκαστρο και έπειτα στο Πευκόδασος. Ο ίδιος το ζήτησε να μετατεθεί σε μια απλή Ενορία, δείγμα κι αυτό του εκκλησιαστικού αυτοθυσιαστικού του βίου.
Διετέλεσε Γενικός Αρχιερατικός Επίτροπος της Μητροπόλεώς μας, πνευματικός-εξομολόγος στην επαρχία Πολυκάστρου, αναπληρωματικό μέλος του Επισκοπικού Δικαστηρίου, επόπτης των λογιστικών υπηρεσιών. Όλη και όλη η αυστηρότητά του απέβλεπε στη σωστή διαχειριστική εποπτεία των Ενοριών. Διοργάνωσε με πολλή φιλοτιμία την ενορία Αγίου Γεωργίου Πευκοδάσους, προς τα σύνορα, μεριμνώντας να τελεσθούν με κάθε οργανωτική επάρκεια τα Εγκαίνια του Ναού, το Σεπτέμβριο του 2016.
Κρίνουμε απαραίτητο να αποτίσουμε φόρο τιμής στη μνήμη του, με όσα σημειώσαμε και με τον Επικήδειο λόγο μας που εκφωνήσαμε εις διδαχήν των ιερέων μας, του ενοριακού πληρώματος και κάθε αναγνώστη.
Προπέμποντες τον παπα-Δημήτρη Τριανταφυλλίδη στην ποθεινή πατρίδα ευλογημένη πρεσβυτέρα Αναστασία με τις θυγατέρες και τους οικείους σας· αδελφοί μου ιερείς και λαϊκοί, προπαντός οι ευλογημένοι ενορίτες του Πευκοδάσους και όλοι οι διακονηθέντες από τον κοιμηθέντα· σήμερα προπέμπουμε τον π. Δημήτριο από την πρόσκαιρη ζωή στην αιώνια ζωή, από τη φθαρτή γη στην άφθαρτη βασιλεία των ουρανών, από τις οδύνες του πόνου και της φθοράς στη χαρά της μακαριότητος.
Παρ᾽ όλην την οδύνη της οριστικής επίγειας απώλειας, παρ᾽ όλο τον πόνο για την πολύ πονεμένη απόληξη του βίου του π. Δημητρίου, ψάλαμε τόσες φορές το “Αλληλούϊα” και το “Ευλογητός ει, Κύριε”. Το “Αλληλούϊα” σημαίνει “να υμνολογείτε τον Θεό”. Το “ευλογητός ει Κύριε” σημαίνει “δόξα να έχεις ο Θεός”.
Δηλαδή, ανάμεσα στο κλάμα και στον πόνο, στην οριακή και απεγνωσμένη θλίψη, στη αίσθηση της αποστέρησης και του οριστικού βιολογικού χωρισμού,… εμείς σαν να ξεχνούμε τα δάκρυά μας για τον αγαπημένο μας νεκρό και στρεφόμαστε με εμπιστοσύνη στο ζωντανό Θεό! Αυτό ―για τη λογική του κόσμου― φαίνεται σαν παραλογισμός. Κρύβει όμως έναν ρεαλισμό, μια πρακτική απαραίτητης ψυχολογικής ισορροπίας. Το λιγότερο, για να σταθούμε στα πόδια μας και να μην εκπέσουμε στην αγιάτρευτη ψυχική απόγνωση.
Όμως, έχει και μιαν πιο σπουδαία, ουσιαστική σημασία! Για μας τους πιστεύοντες τον αληθινό Θεό της αποκαλύψεως και εμπιστευόμαστε στις υποσχέσεις Του, ο θάνατος είναι μια γέφυρα (από την όχθη του βίου προς την όχθη της αιώνιας ζωής). Ο θάνατος είναι μια θύρα (από το στενόχωρο σπιτικό της εγκοσμιότητας προς την ευρυχωρότατη απλωσύνη της θείας αιωνιότητας). Αποτελεί ένα επεισόδιο στην αιώνια ζωή του ανθρώπου. Ποιός δεν θα ήθελε να περάσει στην άλλη όχθη, στην ευρυχωρία της αληθινής ζωής; Αυτό σκεφτόμαστε και, σαν να ξυπνάμε από λήθαργο, θυμόμαστε εκείνο το “προσδοκώ ανάστασιν νεκρών και ζωήν του μέλλοντος αιώνος”.
Και για όλα αυτά, μέσα στο βαρύτατο πένθος, παίρνουμε το βλέμμα μας από το σκήνωμα του αδελφού μας πατρός Δημητρίου και το υψώνουμε προς την πορεία της ψυχής του.
Εμείς από εδώ βρισκόμαστε μαζί μ᾽ εκείνον προς τα επέκεινα.
Εμείς από κάτω δίπλα στο σώμά του βρισκόμαστε μαζί με εκείνον που πορεύεται προς τα άνω (όπου ήχος καθαρός εορταζόντων και βοώντων απαύστως, Κύριε δόξα σοι).
Ο κεκοιμημένος κληρικός μας και οικείος μας και αδελφός μας γίνεται ευεργέτης μας! Ναι! Γίνεται ευεργέτης μας, δοσμένος σε μας από τον Κύριο, με το θάνατό του εν Κυρίω! Μας θυμίζει τον ολοκάθαρο δοξολογικό ύμνο των αγγέλων και των αγίων προς τον ζώντα και ζωοποιό Θεό.
Γι᾽ αυτό λέμε και ξαναλέμε στην κηδεία “Αλληλούϊα”! Λέμε και ξαναλέμε “ευλογητός ει Κύριε”! Ξεχνούμε τον πόνο και ζούμε τη χαρά “του είναι συν Χριστώ”. Αυτό που προσπαθούμε να ζήσουμε εκκλησιαστικά εδώ στην επίγεια πορεία μας (αυτό το ατέλειωτο μεγαλείο της αληθινής μας ύπαρξης), ο άψυχος άνθρωπος, ο κοιμηθείς κληρικός μας και αδελφός μας παπα-Δημήτρης γίνεται αιτία να το προγευθούμε και να το επιποθήσουμε, εάν κι εφόσον είμεθα προσανατολισμένοι και συντονισμένοι στη συχνότητα της αιωνιότητος!
Επειδή φιλανθρωπεύθηκε ο Θεός μας και τον προσκάλεσε να το χαίρεται εκείνος πριν από μας, μας ανοίγει σήμερα τα μάτια να το προγευόμαστε κι εμείς μαζί του. Βλέπουμε τα πράγματα στην αληθινή τους όψη, όπως θέλησε και τα όρισε ο φιλάνθρωπος Θεός μας, χθες για άλλους αδελφούς μας, σήμερα για τον παπα-Δημήτρη, αύριο για μας, στα τέλη των αιώνων για όλη την ανθρωπότητα που θα κριθούμε για τις επιλογές του βίου μας.
Η βιολογικότητά μας είναι η προπαίδειά μας, ο θάνατος είναι το πτυχίο μας, η επέκεινα του τάφου ζωή είναι η αιώνια ασχολία μας.
Αιώνια ασχολία θα είναι η απασχόλησή μας με την ατέλειωτη θέα του φωτός του Χριστού (που μοιράζεται αμερίστως σε όλους τους πιστούς στην Εκκλησία)… Αιώνια ασχολία θα είναι η απασχόλησή μας με την άφθαρτη ζήση της θείας ζωής του Χριστού (τότε θα επαληθεύεται εκείνο, το “σώσον ο Θεός τον λαόν σου και ευλόγησον την κληρονομίαν σου”)… Αιώνια ασχολία θα είναι η απασχόλησή μας με το Θεό μέσα στη χάρη Του, μαζί με τους αγγέλους και τους αγίους και τους δικαίους, η αιώνια θεία λειτουργία της ολοτελούς γεύσης του Χριστού με τη βοήθεια του Αγίου Πνεύματος, όπως το θέλει ο “Πατήρ ημών ο εν τοις ουρανοίς”.
Πως λοιπόν να μην δοξολογήσουμε το Θεό σαν τους αγγέλους με τον αγγελικό ύμνο “Αλληλούϊα”; Πως λοιπόν να μην δοξολογήσουμε το όνομα του Θεού (τον ίδιο το Θεό) με τον ψαλμικό στίχο “Ευλογητός ει Κύριε”;
Σήμερα, αυτό το πράττουμε με τον παπα-Δημήτρη στο κέντρο του ναού. Εδώ, σ᾽ αυτό το κέντρο, στήνουμε τον Σταυρό του Κυρίου και την Αγία Τράπεζα του Επιταφίου (του Τάφου). Και μας φωνάζει ο Κύριος: “Εγώ ήρθα στη γη, για να μοιραστώ τον Εαυτό μου όλο με σας και να σας ανεβάσω στον Πατέρα μου”. Αυτό είναι το νόημα της κηδείας. Είναι νόημα αναστάσεως, ένα νέο στήσιμο της ανθρώπινης ύπαρξης μέσα στην αιώνια ζωή του Χριστού, στην αιώνια χαρά του Χριστού, στην αιώνια βασιλεία του Χριστού…
Κι από δω ξεκινούν οι δικές μας αγωνίες (για όσους φεύγουν, και για μας που απομένουμε άχρι καιρού). Θα ζούμε κι εμείς αυτήν την αιώνια σχέση με το Χριστό; Θα είμαστε εκκλησιασμένοι στην αιώνια άφθαρτη Εκκλησία του Χριστού; Θα είμαστε παιδιά και κληρονόμοι της βασιλείας Του;
Γι᾽ αυτό το σκοπό πάλεψε ο παπα-Δημήτρης στη ζωή του, στους πόνους του, στην πονεμένη ιστορία του, στην ιερατική προσφορά του, στην πολύμηνη ασθένειά του μέχρι το τέλος του θανάτου. Χωρίς να γογγύζει. Ειρηνικός μέχρι τέλους. Έτρεξε στο στάδιο του βίου που όρισε γι᾽ αυτόν η αγαθότητα του Χριστού μας.
Γεννήθηκε το 1955 στο Χρυσόκαστρο Καβάλας. Σπούδασε στη Βιομηχανική Σχολή Θεσσαλονίκης. Με παρατεταμένη στρατιωτική θητεία απολύθηκε ως έφεδρος ανθυπολοχαγός. Νυμφεύθηκε τη σωφρονεστάτη σύζυγό του Αναστασία, με την οποία απέκτησαν δύο θυγατέρες και δύο εγγόνια μέχρι σήμερα. Εργάσθηκε φιλέργως ως επαγγελματίας ιδιωτικής επιχείρησης. Το 2001 χειροτονήθηκε από τον τότε Αρχιερέα του Κιλκίς κυρό Απόστολο κληρικός και υπηρέτησε σε κεντρικές ενορίες του Κιλκίς, ώσπου το 2009 μετατέθηκε σε μας και υπηρέτησε στο Πολύκαστρο και τελικά στο Πευκόδασος. Τιμήθηκε ως πρωτοπρεσβύτερος, με χειροθεσία πνευματικού-εξομολόγου, με την επιλογή του από μας για το Επισκοπικό Δικαστήριο και τη Λογιστική εποπτεία της Μητροπόλεως και κυρίως για την ευθύνη του Γενικού Αρχιερατικού Επιτρόπου.
Δεκαοκτώ χρόνια κληρικός, με τόσες διοικητικές και ποιμαντικές αναθέσεις, διατήρησε καθαρή την αίσθηση του θείου φόβου και της ευλάβειας, της σεμνοπρέπειας και της αυτοθυσίας υπέρ της Εκκλησίας. Ήταν απλός, χωρίς επιτηδεύσεις.
Μοναδικές του επιτηδεύσεις ήταν η άρτια οργάνωση των Εγκαινίων του ενοριακού του ναού το 2016, η επιμελημένη και στιβαρή οικονομική εποπτεία των Ενοριών και της Μητροπόλεως, το ήθος της εκκλησιαστικής του πιστότητος, το άθλημα του εφημερίου-πατέρα και του κληρικού-πατέρα για τις ενορίες και για την οικογένειά του.
Δεν τον εξωραΐζω. Δεν τον εξιδανικεύω. Δεν τον εγκωμιάζω παράταιρα η υπερβολικά. Ήταν άνθρωπος, και σαν άνθρωπος δεν θα διεκδικούσε το αλάθητο. Πάντοτε όμως πάλευε και ξαναπάλευε πάνω στην ευλογημένη ισορροπία της ανθρωπιάς και της ιερατικής και διοικητικής ευπρέπειας. Δεν έπαυε να έχει ανθρωπιά και να αναγνωρίζει τα τυχόν λάθη του. Είχε μιαν έμφυτη μετριοπάθεια, μιαν έμφυτη σεμνοπρέπεια, μιαν έμφυτη καλοσύνη, που επιδίωκε να τις διατηρεί με τη συναίσθηση του ιερατικού του ρόλου. Όρθιος στο χρέος του, όπως στεκόταν χαρακτηριστικά πάντοτε όρθιος μέσα στο Άγιο Βήμα.
Aδελφοί μου, ο Κύριος όρισε και τον προσκάλεσε, ώστε να τον προπέμπουμε σήμερα για την αληθινή και αιώνια πατρίδα.
Η προσέλευσή μας και η προσευχητική συμμετοχή μας στην εξόδιο ακολουθία είναι κάτι που θα το αποζητούσε και ο ίδιος με την ευπρέπεια του ήθους που τον διέκρινε.
Οι πρεσβείες της Παναγίας μας, οι δεήσεις του Αγίου Γεωργίου, στο ναό του οποίου διηκόνησε, ας συνοδεύουν τον πιστό και αφοσιωμένο συνεργάτη μας, τον αγαπημένο εφημέριο και πνευματικό σας, τον σύζυγο και πατέρα και παππού σας, τον μακαριστό παπα-Δημήτρη “εν σκηναίς δικαίων”.
Ο Κύριος ας τον αναπαύει στη βασιλεία Του.
†Ο Γουμενίσσης, Αξιουπόλεως & Πολυκάστρου Δημήτριος
Μιλούμε βεβαίως για τα ανθρώπινα μέτρα, καθώς (μέσα στο μυστήριο της Εκκλησίας και την κοινωνία των μελών του σώματος του Χριστού) προσφέρεται το μεγάλο δώρο της λειτουργικής αναφοράς και των δεήσεων και των ελεημοσυνών σαν κλαυθμός φροντίδας και ελπίδα αναδοχής και βεβαιότητα πληροφορίας της Εκκλησίας υπέρ αναπαύσεως των κοιμηθέντων. “Οι πολλοί είμαστε ένα σώμα ενωμένοι με το Χριστό και ο καθένας μας είναι μέλος των άλλων”, εξηγεί επανειλημμένα στην εκκλησιαστική του θεολογία ο απόστολος Παύλος (βλ. Ρωμ. κεφ. 12).
Αυτή η πεποίθηση ορίζει και τη δεοντολογία του βίου μας, την κοινωνιολογία της χριστιανικής και εκκλησιαστικής μας ταυτοποίησης. Ορίζει και τη διάρκεια της μεταξύ μας αγάπης, που δεν την σταματά ο θάνατος ενός μέλους του σώματος, καθώς εν Χριστώ συνεχίζουμε να είμαστε ενωμένοι. Και αυτό το ζούμε σε κάθε θεία λειτουργία, στη λειτουργική προσκομιδή και στην αγία αναφορά και στην ορατή έκφραση αυτής της ενότητας με τον εμβαπτισμό των μερίδων ζώντων και κοιμηθέντων μαζί με των Αγίων και της Παναγίας μέσα στο άγιο Ποτήριο του Σώματος και του Αίματος του Χριστού. Και παρακαλούμε να αποπλύνει ο Κύριος με το Αίμα Του τα αμαρτήματα όλων εκείνων που μνημονεύθηκαν στη Προσκομιδή με τις πρεσβείες της Κυρίας Θεοτόκου.
Ο Απόστολος των εθνών Παύλος, συν τοις άλλοις επαναλαμβάνει κάποια στιγμή περιεκτικά στους χριστιανούς της Κορίνθου τη θεολογία του περί του θανάτου του Σωτήρος. Και εξομολογούμενος τον απόλυτο αποστολικό του ηρωισμό, προχωρεί σε μια “αξιολόγηση” του βίου του: «καθ ἡμέραν αποθνήσκω» (Α Κορ. 15, 31). Σε επίρρωση αυτής του της εξομολόγησης, επικαλείται στους Κορινθίους έμμεσα τον Κύριό μας Ιησού Χριστό η μάλλον την εκκλησιοποίηση των Κορινθίων. Δεν ορκίζεται, αλλά έμμεσα επικαλείται προς επιβεβαίωση την καύχησή του για τον εκχριστιανισμό των Κορινθίων ενώπιον του Χριστού (Α Κορ. 15,31)! Για τον Παύλο η ωριμότητα του αποστολικού του έργου αποδεικνυόταν από την ωριμότητά του μπροστά στον καθημερινό ενδεχόμενο θάνατο, ώστε «αναλύσαι και συν Χριστώ είναι» (Φιλ. 1, 23)! Γιατί ήταν του Χριστού και αγωνιζόταν να παραμένει του Χριστού και θυσιαζόταν να ευαγγελίζεται και να οδηγεί τους χριστιανούς στο Χριστό, μέσα από εκείνη την καινουργό πραγματικότητα και το σταυροαναστάσιμο μυστήριο της Εκκλησίας του Χριστού.
Αυτό το ζούμε και το ξαναζούμε καθημερινά με τα “μνημόσυνα” των Αγίων (με τις εορτές του θανάτου των Αγίων, εγκεντρισμένες στο Σάββατο και την Κυριακή του Χριστού μας). Και το ξαναζούμε με την φυσιολογική ανθρώπινη ένταση του πόνου και της ελπίδας, κάθε φορά που προπέμπουμε κάποιον οικείο και προσφιλή μας στη μεταβίωση εν Χριστώ.
Η Ιερά Μητρόπολή μας μόλις στερήθηκε των πολυτίμων υπηρεσιών άλλου ενός κοιμηθέντος κληρικού της, του τετάρτου εν ενεργεία εφημερίου που αποβίωσε κι αυτός εφέτος, ύστερα από βασανιστική αλλά ανώδυνη αναμέτρηση με καρκίνο στον εγκέφαλο. Φαίνεται με τις ακολουθίες που καθημερινά τελούσε, αβίαστα και ολοπρόθυμα, ο Κύριος του ικανοποίησε το αίτημα να έχει “ανώδυνα” τα έτη της ζωής του, όπως και πράγματι ήταν. Επίσης, απ᾽ όσα γνωρίζω, ήταν και “χριστιανά, ανεπαίσχυντα και ειρηνικά”. Ευχόμαστε από την ψυχή μας να έχει και “καλήν απολογίαν” ενώπιον του Δικαιοκρίτου Δεσπότου Χριστού.
Την εξόδιο ακολουθία του Γενικού Αρχιερατικού π. Δημητρίου Τριανταφυλλίδη τελέσαμε αυτοπροσώπως, στον Ιερό Ναό Αγίου Γεωργίου Πευκοδάσους. Εν μέσω πολλών κληρικών μας και ευαρίθμων εκπροσώπων εκ της γείτονος Μητροπόλεως Πολυανής & Κιλκισίου, της οικογενείας του κοιμηθέντος και του ενοριακού πληρώματος. Παρέστη και ο νέος Δήμαρχος Παιονίας. Απευθύναμε εκτενείς λόγους παρακλήσεως, αναφερόμενοι στην προσφορά του αποβιώσαντος εφημερίου μας και άμεσου διοικητικού μας συνεργάτη στη Μητρόπολη. Μετά τον επικήδειό μας λόγο παρακάλεσε και εκφώνησε ένα συγκινητικό αποχαιρετιστήριο λόγο και ο πρωτοπρ. Γεώργιος Παντελίδης, Γεν. Αρχιερατικός Επίτροπος της ομόρου Μητροπόλεως.
Το σκήνωμα του κοιμηθέντος μεταφέρθηκε με συνοδεία κληρικών και λαϊκών από την εφημεριακή του έδρα στην ιδιαίτερη πατρίδα του, κατόπιν εκφρασθείσης επιθυμίας του, το Χρυσόκαστρο Ελευθερουπόλεως, όπου και ενταφιάστηκε.
Επρόκειτο για ένα μετριοπαθή και θεοσεβή, σεμνό και σώφρονα, φίλεργο και φιλότιμο, αφιλοχρήματο και ακενόδοξο, συνεπή και ευγενικό κληρικό, με σοβαρότητα και απλότητα, με αποφασιστικότητα και άτεγκτη συνέπεια. Υπέμεινε με θάρρος υπομονής χωρίς να γογγύζει τη περιπέτεια της υγείας του. Αντιμετώπισε με ρωμαλέα πίστη τις αναπόφευκτες δυσκολίες του βίου, με το ήθος της πίστεως ακέραιο, όπως αρμόζει σε κάθε κληρικό. Είναι αξιοσημείωτο ότι δεν επιδίωξε καμιά υλική εξασφάλιση η επένδυση, αλλά παρέμεινε δια βίου τελείως αφιλοχρήματος και ακενόδοξος. Δεν ζήτησε καμιά αντιμισθία για τη διακονία του ως Γενικού Αρχιερατικού Επιτρόπου. Προτίμησε μια “περιφερειακή” Ενορία, αντί των μεγαλυτέρων και ακμαιοτέρων, και αυτήν την Ενορία την υπηρέτησε και την ανέδειξε με πραγματική φιλοτιμία. Όπως μας αποκάλυψε μεταθανάτια για τον παπά της η πρεσβυτέρα του, ήταν λιτοδίαιτος, σαν ένας παραδοσιακός “χωριατόπαπας” από κείνους τους παλαιούς και απλουστάτους που ενέπνεαν με το ήθος της πίστης και της λιτότητας.
Πτυχιούχος της Ανωτάτης Βιομηχανικής Θεσσαλονίκης, αρχικά ιδιώτης επαγγελματίας, χειροτονήθηκε από τον τότε Πολυανής & Κιλκισίου Απόστολο και προϋπηρέτησε σε ενορίες της πόλεως του Κιλκίς από το 2001 μέχρι το 2009, οπότε μετατέθηκε στη Μητρόπολή μας όπου υπηρέτησε για μια δεκαετία, αρχικά στο Πολύκαστρο και έπειτα στο Πευκόδασος. Ο ίδιος το ζήτησε να μετατεθεί σε μια απλή Ενορία, δείγμα κι αυτό του εκκλησιαστικού αυτοθυσιαστικού του βίου.
Διετέλεσε Γενικός Αρχιερατικός Επίτροπος της Μητροπόλεώς μας, πνευματικός-εξομολόγος στην επαρχία Πολυκάστρου, αναπληρωματικό μέλος του Επισκοπικού Δικαστηρίου, επόπτης των λογιστικών υπηρεσιών. Όλη και όλη η αυστηρότητά του απέβλεπε στη σωστή διαχειριστική εποπτεία των Ενοριών. Διοργάνωσε με πολλή φιλοτιμία την ενορία Αγίου Γεωργίου Πευκοδάσους, προς τα σύνορα, μεριμνώντας να τελεσθούν με κάθε οργανωτική επάρκεια τα Εγκαίνια του Ναού, το Σεπτέμβριο του 2016.
Κρίνουμε απαραίτητο να αποτίσουμε φόρο τιμής στη μνήμη του, με όσα σημειώσαμε και με τον Επικήδειο λόγο μας που εκφωνήσαμε εις διδαχήν των ιερέων μας, του ενοριακού πληρώματος και κάθε αναγνώστη.
Προπέμποντες τον παπα-Δημήτρη Τριανταφυλλίδη στην ποθεινή πατρίδα ευλογημένη πρεσβυτέρα Αναστασία με τις θυγατέρες και τους οικείους σας· αδελφοί μου ιερείς και λαϊκοί, προπαντός οι ευλογημένοι ενορίτες του Πευκοδάσους και όλοι οι διακονηθέντες από τον κοιμηθέντα· σήμερα προπέμπουμε τον π. Δημήτριο από την πρόσκαιρη ζωή στην αιώνια ζωή, από τη φθαρτή γη στην άφθαρτη βασιλεία των ουρανών, από τις οδύνες του πόνου και της φθοράς στη χαρά της μακαριότητος.
Παρ᾽ όλην την οδύνη της οριστικής επίγειας απώλειας, παρ᾽ όλο τον πόνο για την πολύ πονεμένη απόληξη του βίου του π. Δημητρίου, ψάλαμε τόσες φορές το “Αλληλούϊα” και το “Ευλογητός ει, Κύριε”. Το “Αλληλούϊα” σημαίνει “να υμνολογείτε τον Θεό”. Το “ευλογητός ει Κύριε” σημαίνει “δόξα να έχεις ο Θεός”.
Δηλαδή, ανάμεσα στο κλάμα και στον πόνο, στην οριακή και απεγνωσμένη θλίψη, στη αίσθηση της αποστέρησης και του οριστικού βιολογικού χωρισμού,… εμείς σαν να ξεχνούμε τα δάκρυά μας για τον αγαπημένο μας νεκρό και στρεφόμαστε με εμπιστοσύνη στο ζωντανό Θεό! Αυτό ―για τη λογική του κόσμου― φαίνεται σαν παραλογισμός. Κρύβει όμως έναν ρεαλισμό, μια πρακτική απαραίτητης ψυχολογικής ισορροπίας. Το λιγότερο, για να σταθούμε στα πόδια μας και να μην εκπέσουμε στην αγιάτρευτη ψυχική απόγνωση.
Όμως, έχει και μιαν πιο σπουδαία, ουσιαστική σημασία! Για μας τους πιστεύοντες τον αληθινό Θεό της αποκαλύψεως και εμπιστευόμαστε στις υποσχέσεις Του, ο θάνατος είναι μια γέφυρα (από την όχθη του βίου προς την όχθη της αιώνιας ζωής). Ο θάνατος είναι μια θύρα (από το στενόχωρο σπιτικό της εγκοσμιότητας προς την ευρυχωρότατη απλωσύνη της θείας αιωνιότητας). Αποτελεί ένα επεισόδιο στην αιώνια ζωή του ανθρώπου. Ποιός δεν θα ήθελε να περάσει στην άλλη όχθη, στην ευρυχωρία της αληθινής ζωής; Αυτό σκεφτόμαστε και, σαν να ξυπνάμε από λήθαργο, θυμόμαστε εκείνο το “προσδοκώ ανάστασιν νεκρών και ζωήν του μέλλοντος αιώνος”.
Και για όλα αυτά, μέσα στο βαρύτατο πένθος, παίρνουμε το βλέμμα μας από το σκήνωμα του αδελφού μας πατρός Δημητρίου και το υψώνουμε προς την πορεία της ψυχής του.
Εμείς από εδώ βρισκόμαστε μαζί μ᾽ εκείνον προς τα επέκεινα.
Εμείς από κάτω δίπλα στο σώμά του βρισκόμαστε μαζί με εκείνον που πορεύεται προς τα άνω (όπου ήχος καθαρός εορταζόντων και βοώντων απαύστως, Κύριε δόξα σοι).
Ο κεκοιμημένος κληρικός μας και οικείος μας και αδελφός μας γίνεται ευεργέτης μας! Ναι! Γίνεται ευεργέτης μας, δοσμένος σε μας από τον Κύριο, με το θάνατό του εν Κυρίω! Μας θυμίζει τον ολοκάθαρο δοξολογικό ύμνο των αγγέλων και των αγίων προς τον ζώντα και ζωοποιό Θεό.
Γι᾽ αυτό λέμε και ξαναλέμε στην κηδεία “Αλληλούϊα”! Λέμε και ξαναλέμε “ευλογητός ει Κύριε”! Ξεχνούμε τον πόνο και ζούμε τη χαρά “του είναι συν Χριστώ”. Αυτό που προσπαθούμε να ζήσουμε εκκλησιαστικά εδώ στην επίγεια πορεία μας (αυτό το ατέλειωτο μεγαλείο της αληθινής μας ύπαρξης), ο άψυχος άνθρωπος, ο κοιμηθείς κληρικός μας και αδελφός μας παπα-Δημήτρης γίνεται αιτία να το προγευθούμε και να το επιποθήσουμε, εάν κι εφόσον είμεθα προσανατολισμένοι και συντονισμένοι στη συχνότητα της αιωνιότητος!
Επειδή φιλανθρωπεύθηκε ο Θεός μας και τον προσκάλεσε να το χαίρεται εκείνος πριν από μας, μας ανοίγει σήμερα τα μάτια να το προγευόμαστε κι εμείς μαζί του. Βλέπουμε τα πράγματα στην αληθινή τους όψη, όπως θέλησε και τα όρισε ο φιλάνθρωπος Θεός μας, χθες για άλλους αδελφούς μας, σήμερα για τον παπα-Δημήτρη, αύριο για μας, στα τέλη των αιώνων για όλη την ανθρωπότητα που θα κριθούμε για τις επιλογές του βίου μας.
Η βιολογικότητά μας είναι η προπαίδειά μας, ο θάνατος είναι το πτυχίο μας, η επέκεινα του τάφου ζωή είναι η αιώνια ασχολία μας.
Αιώνια ασχολία θα είναι η απασχόλησή μας με την ατέλειωτη θέα του φωτός του Χριστού (που μοιράζεται αμερίστως σε όλους τους πιστούς στην Εκκλησία)… Αιώνια ασχολία θα είναι η απασχόλησή μας με την άφθαρτη ζήση της θείας ζωής του Χριστού (τότε θα επαληθεύεται εκείνο, το “σώσον ο Θεός τον λαόν σου και ευλόγησον την κληρονομίαν σου”)… Αιώνια ασχολία θα είναι η απασχόλησή μας με το Θεό μέσα στη χάρη Του, μαζί με τους αγγέλους και τους αγίους και τους δικαίους, η αιώνια θεία λειτουργία της ολοτελούς γεύσης του Χριστού με τη βοήθεια του Αγίου Πνεύματος, όπως το θέλει ο “Πατήρ ημών ο εν τοις ουρανοίς”.
Πως λοιπόν να μην δοξολογήσουμε το Θεό σαν τους αγγέλους με τον αγγελικό ύμνο “Αλληλούϊα”; Πως λοιπόν να μην δοξολογήσουμε το όνομα του Θεού (τον ίδιο το Θεό) με τον ψαλμικό στίχο “Ευλογητός ει Κύριε”;
Σήμερα, αυτό το πράττουμε με τον παπα-Δημήτρη στο κέντρο του ναού. Εδώ, σ᾽ αυτό το κέντρο, στήνουμε τον Σταυρό του Κυρίου και την Αγία Τράπεζα του Επιταφίου (του Τάφου). Και μας φωνάζει ο Κύριος: “Εγώ ήρθα στη γη, για να μοιραστώ τον Εαυτό μου όλο με σας και να σας ανεβάσω στον Πατέρα μου”. Αυτό είναι το νόημα της κηδείας. Είναι νόημα αναστάσεως, ένα νέο στήσιμο της ανθρώπινης ύπαρξης μέσα στην αιώνια ζωή του Χριστού, στην αιώνια χαρά του Χριστού, στην αιώνια βασιλεία του Χριστού…
Κι από δω ξεκινούν οι δικές μας αγωνίες (για όσους φεύγουν, και για μας που απομένουμε άχρι καιρού). Θα ζούμε κι εμείς αυτήν την αιώνια σχέση με το Χριστό; Θα είμαστε εκκλησιασμένοι στην αιώνια άφθαρτη Εκκλησία του Χριστού; Θα είμαστε παιδιά και κληρονόμοι της βασιλείας Του;
Γι᾽ αυτό το σκοπό πάλεψε ο παπα-Δημήτρης στη ζωή του, στους πόνους του, στην πονεμένη ιστορία του, στην ιερατική προσφορά του, στην πολύμηνη ασθένειά του μέχρι το τέλος του θανάτου. Χωρίς να γογγύζει. Ειρηνικός μέχρι τέλους. Έτρεξε στο στάδιο του βίου που όρισε γι᾽ αυτόν η αγαθότητα του Χριστού μας.
Γεννήθηκε το 1955 στο Χρυσόκαστρο Καβάλας. Σπούδασε στη Βιομηχανική Σχολή Θεσσαλονίκης. Με παρατεταμένη στρατιωτική θητεία απολύθηκε ως έφεδρος ανθυπολοχαγός. Νυμφεύθηκε τη σωφρονεστάτη σύζυγό του Αναστασία, με την οποία απέκτησαν δύο θυγατέρες και δύο εγγόνια μέχρι σήμερα. Εργάσθηκε φιλέργως ως επαγγελματίας ιδιωτικής επιχείρησης. Το 2001 χειροτονήθηκε από τον τότε Αρχιερέα του Κιλκίς κυρό Απόστολο κληρικός και υπηρέτησε σε κεντρικές ενορίες του Κιλκίς, ώσπου το 2009 μετατέθηκε σε μας και υπηρέτησε στο Πολύκαστρο και τελικά στο Πευκόδασος. Τιμήθηκε ως πρωτοπρεσβύτερος, με χειροθεσία πνευματικού-εξομολόγου, με την επιλογή του από μας για το Επισκοπικό Δικαστήριο και τη Λογιστική εποπτεία της Μητροπόλεως και κυρίως για την ευθύνη του Γενικού Αρχιερατικού Επιτρόπου.
Δεκαοκτώ χρόνια κληρικός, με τόσες διοικητικές και ποιμαντικές αναθέσεις, διατήρησε καθαρή την αίσθηση του θείου φόβου και της ευλάβειας, της σεμνοπρέπειας και της αυτοθυσίας υπέρ της Εκκλησίας. Ήταν απλός, χωρίς επιτηδεύσεις.
Μοναδικές του επιτηδεύσεις ήταν η άρτια οργάνωση των Εγκαινίων του ενοριακού του ναού το 2016, η επιμελημένη και στιβαρή οικονομική εποπτεία των Ενοριών και της Μητροπόλεως, το ήθος της εκκλησιαστικής του πιστότητος, το άθλημα του εφημερίου-πατέρα και του κληρικού-πατέρα για τις ενορίες και για την οικογένειά του.
Δεν τον εξωραΐζω. Δεν τον εξιδανικεύω. Δεν τον εγκωμιάζω παράταιρα η υπερβολικά. Ήταν άνθρωπος, και σαν άνθρωπος δεν θα διεκδικούσε το αλάθητο. Πάντοτε όμως πάλευε και ξαναπάλευε πάνω στην ευλογημένη ισορροπία της ανθρωπιάς και της ιερατικής και διοικητικής ευπρέπειας. Δεν έπαυε να έχει ανθρωπιά και να αναγνωρίζει τα τυχόν λάθη του. Είχε μιαν έμφυτη μετριοπάθεια, μιαν έμφυτη σεμνοπρέπεια, μιαν έμφυτη καλοσύνη, που επιδίωκε να τις διατηρεί με τη συναίσθηση του ιερατικού του ρόλου. Όρθιος στο χρέος του, όπως στεκόταν χαρακτηριστικά πάντοτε όρθιος μέσα στο Άγιο Βήμα.
Aδελφοί μου, ο Κύριος όρισε και τον προσκάλεσε, ώστε να τον προπέμπουμε σήμερα για την αληθινή και αιώνια πατρίδα.
Η προσέλευσή μας και η προσευχητική συμμετοχή μας στην εξόδιο ακολουθία είναι κάτι που θα το αποζητούσε και ο ίδιος με την ευπρέπεια του ήθους που τον διέκρινε.
Οι πρεσβείες της Παναγίας μας, οι δεήσεις του Αγίου Γεωργίου, στο ναό του οποίου διηκόνησε, ας συνοδεύουν τον πιστό και αφοσιωμένο συνεργάτη μας, τον αγαπημένο εφημέριο και πνευματικό σας, τον σύζυγο και πατέρα και παππού σας, τον μακαριστό παπα-Δημήτρη “εν σκηναίς δικαίων”.
Ο Κύριος ας τον αναπαύει στη βασιλεία Του.
†Ο Γουμενίσσης, Αξιουπόλεως & Πολυκάστρου Δημήτριος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η Γνώμη Κιλκίς- Παιονίας διευκρινίζει στους αναγνώστες της ότι θεωρεί αυτονόητο το δικαίωμα του σχολιασμού και της κριτικής έκφρασης, όταν αυτό φυσικά δεν στοχεύει στην απαξίωση, στην ύβρη και στην προσβολή ατόμων και θεσμών.
Το αναγνωστικό κοινό θα πρέπει να γνωρίζει ότι η Γνώμη, επιδιώκοντας μια υγιή και αμφίδρομη επικοινωνία, δεν δημοσιεύει ανυπόγραφα σχόλια, αλλά ούτε και σχόλια ρατσιστικού, προσβλητικού και υβριστικού περιεχομένου.
Τα ενυπόγραφα άρθρα τέλος, εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας.