Μητροπολίτης † Γουμενίσσης, Γεφύρας, Αξιουπόλεως & Πολυκάστρου ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ: "Χαιρετιζω στους νέους και τις νέες μας με αφορμή τις εξετάσεις για τα ανώτερα και τα ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα"

Συγχαίρω όλα τα παιδιά μας, όσους πετύχατε την εισαγωγή σας σε κάποιο ανώτερο εκπαιδευτικό Ίδρυμα, αλλά και όσους δεν πετύχατε προσώραν την πρόσβαση σ᾽ αυτά. Σας εύχομαι στην καθεμιά και στον καθένα προσωπικά (όπως και στους οικείους σας) να χαίρεστε το “επιτέλους” της δημιουργικής ελπίδας και της συνανθρώπινης προσφοράς, όποιο σκαλοπάτι επιτυχίας κι αν έχετε ανεβεί.Από το πιο κάτω σήμερα σκαλοπάτι ο αισιόδοξος με μια θαρρετή νέα προσπάθεια αύριο ορμά πιο ορμητικά στους αναβαθμούς· και πετυχαίνει. Αντίθετα η επιτυχία δεν αξιοποιείται πάντοτε για ένα συνεχή πετυχημένο βηματισμό, αλλά θρέφει τη σχόλη, την ανάπαυλα, την αναβολή. Γι᾽ αυτό χαίρομαι, που προσπαθήσατε όλες και όλοι, η καθεμιά κι ο καθένας στις φετινές εξεταστικές ευκαιρίες και συγκυρίες. Και μόνη η προσπάθειά σας και μόνος ο διαγωνισμός σας ως αγώνας είναι επιτυχία, είναι κέρδος στην ψυχοδιανοητική σας εμπειρία, είναι ελεύθερη αναμέτρηση με το άδηλο μέλλον, με τον ίδιο τον πανανθρώπινο “καμβά” της επιβίωσης. Αναμέτρηση με μόνο όπλο την αποφασιστικότητα, την ελπίδα, την προσδοκία, την προσπάθεια και πάλι προσπάθεια. Χωρίς το άγχος μιας αφιλοσόφητης “αποτυχίας”, χωρίς την απελπισία του τέλους. Είναι το σπουδαιότερο δίδαγμα για την κρίση που περνούμε στη χώρα μας και μας περιβάλλει διεθνώς. Είστε όλοι επιτυχημένοι, γιατί το θελήσατε και συναγωνισθήκατε. Διεκδικήσατε όχι κάποια θέση από τη φίλη η το φίλο σας συμμαθητή, αλλά έναν αναβαθμό απελευθέρωσης από το άθλημα της μέσης παιδείας και παράδοσης στο πρωτάθλημα της ακαδημαϊκής γνώσης. Η ζωή όμως δεν είναι μια ακαδημαϊκή προσβασιμότητα, αλλά είναι πρόσληψη και παράδοση δημιουργικότητος, κατανόησης, θυσίας, συνδημιουργίας, αλληλοκατανόησης. Με τέτοιες σκέψεις, διαθέσεις και πράξεις αναμετρώμενοι απέναντι στα παγκόσμια και τα διακρατικά και τα ενδοκρατικά θεσμικά πλαίσια (τα πολύ στενά η τα πιο ευρύχωρα) θα ξαναφέρνουμε στην επικαιρότητα το ήθος, το φιλότιμο, την ανθρωπιά. Και ακόμη καλύτερα, το χειροπιαστό γεγονός της πλάσης μας από το Θεό και της λύτρωσής μας με το Χριστό.
Πριν από χρόνια, μετά από μια σκληρή σχετικά μαθητική διαδρομή στη Μ.Ε., πέρασα κι εγώ παρόμοια αγωνία προετοιμασίας. Άλλης κρατικής οροθέτησης, άλλης διαδικασίας. Πάντως ήταν αγωνία και δοκιμασία με άμεσα γόνιμο το αποτέλεσμα. Αυτό δεν σήμαινε πως ήμουν η είμαι πετυχημένος, κατακτητής του στόχου. Καθώς φιλοσοφώ ωριμότερα όλα εκείνα τα περασμένα, καταλαβαίνω με περισσότερη αγωνία η και αγονία το φευγαλέο εκείνου του στόχου και τόσων άλλων στόχων. Και οι μετέπειτα διαδρομές, ακόμη και τώρα που θεωρούμαι κάτοχος μιας ανώτατης εκκλησιαστικής θέσης, υπήρξαν διαδρομές δοκιμασίας και συνεχίζουν να είναι διαδρομές δοκιμασίας.
Κι αν ρωτούσαμε τους σπουδαίους, τους πετυχημένους, τους δοξασμένους του 20ου αιώνα για τα ελλείμματά τους σε μόνιμη χαρά, σε σταθερή ελπίδα, σε περίσσευμα αγάπης, οι περισσότεροι θα μας απογοήτευαν. Θα έλεγα πως η αγωνιστικότητα, η δημιουργικότητα, η νέα προσπάθεια και κάθε παράλληλη προσπάθεια περιέχει περισσότερη χαρά ευτυχίας και χαμόγελο επιτυχίας, από ο,τι “το τέρμα” των προσπαθειών. Το άγιο Ευαγγέλιο και η Παράδοση της πίστης μας λένε εμπειρικά ότι ο Θεός μας είναι το “Αμήν” και ότι η θέωση με το Χριστό δεν είναι μια κατάσταση τελική, αλλά μια “ατέλεστη τελειότητα”. Δεν θέλετε να μιλήσουμε για τόσο υψηλά; Σύμφωνοι. Ας θυμηθούμε τις γιαγιάδες και τους παππούδές μας της ελληνικότητος και ελλαδικότητος: από που ξεκίνησαν και πως έφτιαξαν αυτό που θα έπρεπε να απολαμβάνουμε εμείς, αν… Οι αλλοτινοί μεγάλοι ευεργέτες και ήρωες μας “απέλιπον”, είναι το πιο μεγάλο χρέος της σημερινής Ελλάδος. Μακάρι από όλους εσάς τους πετυχημένους (είτε στην εισαγωγή είτε στην αγωνιστικότητα υπό αναβολήν) να προκύψουν άμεσα οι νέοι ευεργέτες που τους έχετε και τους έχουμε όλοι μας ανάγκη.
Όλοι ανήκουμε στο ίδιο κοινωνικό σώμα, όλοι μετέχουμε (έστω και με ελάχιστο συμμετοχικό μερίδιο) στις πάγκοινες χαρές ενός παγκοσμίου μέλλοντος με στατιστικά κάπως περιορισμένες τις ελπίδες επιβίωσης, ειρήνης και πολιτιστικής δημιουργίας. Υφιστάμεθα τις παγκόσμιες αποδομήσεις του οικολογικού και βιολογικού μας “υποστατο-χώρου”. Η μέση και η ανώτατη Παιδεία μας (από τη μια άκρη τη λεγόμενη πολιτική-θεωρητική, μέχρι την άλλη άκρη τη λεγόμενη πρακτική-ανθρωπιστική) μέχρι και σήμερα, μέχρι και τώρα, είναι ασφαλώς πετυχημένες. Αλλά πόσο ασχολούνται, πόσο εκπαιδεύουν ανθρώπους που θα απασχοληθούν αποτελεσματικά, για να μην καταλήγουμε σε οικονομικές η πολιτικές η θρησκευτικές κρίσεις, για να μην απειλούμε το βιοσύστημα και το οικοσύστημα και το ίδιο το ανθρωποσύστημα;
Μακάρι από σας, καλοί μου φίλοι, καλά μου παιδιά, να έχουμε ανθρώπους έγνοιας, σχεδιασμού και πρακτικής, έτσι όπως “χρειάζονται” όλα αυτά τα ...συστήματα, έτσι όπως θα μας ήθελε η συγκατάβαση της αγάπης του Θεού και η έγνοια της πρόνοιάς Του.
Ο Χριστός και η Παναγία μας να τροφοδοτούν με πίστη, ελπίδα και αγάπη το χαμόγελο και τη δημιουργικότητά σας. Αυτό θα προσδοκούσα να ακούω κι εγώ, τότε, σαν μαθητής, σαν φοιτητής. Πριν προχωρήσω στη θέα του ουρανού, το πιο σπουδαίο όραμα και την πιο απτή πραγματικότητα. Να ζείτε.