Το φρακάρισμα του δημοσίου

Γράφει η Παγώνα Κακανοπούλου


Είναι παραπάνω από εμφανής η ζαλάδα του κόσμου σχετικά με τα μελλούμενα και η συνακόλουθη απελπισία που υποβόσκει, άσχετα με τις υποσχέσεις και τις διαβεβαιώσεις του πολιτικού προσωπικού, ότι θα μας βάλουν το 2012 στις αγορές οι μεν ή ότι θα αναθεωρήσουμε το «κακό μνημόνιο» οι δε. Παρόλο που κάποιοι αναφωνούν ότι «τίποτε πλέον δεν μας εκπλήσσει, τα είδαμε όλα», εν τούτοις κάθε φορά η πραγματικότητα καταφέρνει να ξεπερνά και την πιο καλπάζουσα φαντασία.

Διαβάζουμε στο Εθνος: «Διδακτορικούς και μεταπτυχιακούς τίτλους-μαϊμού εμφανίζουν δάσκαλοι και καθηγητές, οι οποίοι συμμετέχουν στις διαδικασίες επιλογής στελεχών της εκπαίδευσης (σχολικοί σύμβουλοι, διευθυντές, υποδιευθυντές σχολείων κ.ά.), προκειμένου να έχουν υψηλά μόρια και να πάρουν τις θέσεις και τα ανάλογα επιδόματα. Το φαινόμενο αυτό έχει πάρει μεγάλες διαστάσεις, όπως καταγγέλλουν οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί και μάλιστα έχουν στηθεί «φάμπρικες» πλαστών τίτλων, οι οποίες έναντι αδρής αμοιβής παρέχουν στους ενδιαφερομένους τίτλους από πανεπιστήμια του εξωτερικού και κυρίως από βαλκανικές χώρες.

Τελευταία πληθαίνουν οι ενδείξεις για την ύπαρξη «περίεργων» τίτλων μεταπτυχιακών σπουδών σε Ελληνες εκπαιδευτικούς. Τα μεταπτυχιακά αυτά, δίνουν στους κατόχους τους μόρια για την κατάληψη θέσεων στελεχών της εκπαίδευσης, χωρίς αυτοί καν να παρακολουθήσουν μαθήματα και φυσικά με το αζημίωτο, λαμβάνοντας επιπλέον και τα μόρια για γνώση ξένης γλώσσας χωρίς άλλη πιστοποίηση. Κρίνεται αναγκαία η παρέμβαση του υπουργείου Παιδείας, προκειμένου να διαπιστωθεί η εγκυρότητα του τίτλου, ιδίως στις περιπτώσεις όπου οι υπάλληλοι, ενώ βρίσκονταν αποδεδειγμένα στην υπηρεσία τους στην Ελλάδα, ταυτόχρονα ελάμβαναν μεταπτυχιακό τίτλο στο εξωτερικό». Ο φίλος Strange Attractor σχολιάζει: «Και να`ταν μόνο οι δάσκαλοι και οι εκπαιδευτικοί;

Κάποτε, τα παλιά χρόνια, κάποιο πτυχίο πανεπιστημίου, εκτός από κύρος, και μόρφωση, σου εξασφάλιζε και μια θέση εργασίας, τουλάχιστον στο δημόσιο.

Στη συνέχεια, όπως όλα τα πράγματα στην Ελλάδα, έτσι απαξιώθηκαν και τα ΑΕΙ, μαζί με τα πτυχία τους. Βοήθησε σε αυτό και  το «δικαίωμα στην αντιγραφή», αλλά και το «δημοκρατικό πεντάρι». Το ΠΑΣΟΚ ήθελε ισότητα (ισοπέδωση)… προς τα κάτω.

Αργότερα, εξαιτίας της πληθώρας πτυχίων, ο Έλληνας άρχισε να μαθαίνει και τα μεταπτυχιακά (μάστερ, διδακτορικά). Στην αρχή στο εξωτερικό, αργότερα και στην Ελλάδα. Σε κάποια φάση μάλιστα, στη δεκαετία του `90, είχαμε πλημμυρίσει από ξένα «πανεπιστήμια» και «κολέγια» κύρους, στα οποία δίδασκε μέχρι και ο Ζακ Ντελόρ! Με μερικά εκατομμύρια τσιμπούσες το μαστεράκι σου.

Πρόσφατα, και επειδή πλέον «όλοι» έχουν πτυχίο, και επειδή  για να μπεις στο δημόσιο μέσω ΑΣΕΠ θα πρέπει να έχεις αρκετά τυπικά προσόντα, γεμίσαμε από μάστερ της Αγγλίας. Κάθε κοπελίτσα έχει και δυο τρία…

Καλή είναι η μόρφωση, δεν λέω. Αλλά να γνωρίζουν οι ενδιαφερόμενοι γονείς και άλλοι,  πως στο δημόσιο, ο αναγνωρισμένος τίτλος μάστερ αμείβεται με περίπου 45 ευρώ μικτά το μήνα. Το διδακτορικό με λίγα παραπάνω. Αυτή την αξία έχει δώσει η πολιτεία μας στην υψηλή  μόρφωση, και στην κατάρτιση των στελεχών της. Κι από ότι ακούγεται, το επίδομα αυτό των μεταπτυχιακών σπουδών θα καταργηθεί οσονούπω, μαζί με πολλά άλλα, μέσα στα πλαίσια της λιτότητας και των περικοπών.

Τότε γιατί αυτός ο χαμός, και ξαφνικά όλοι οι μεσήλικες δημόσιοι υπάλληλοι θυμήθηκαν να σπεύσουν να αποκτήσουν μάστερ; Διότι ο τελευταίος δημοσιουπαλληλικός κώδικας δίνει μπόνους (υπό μορφήν μορίων) στους τίτλους σπουδών στις ξένες γλώσσες, κλπ για όσους επιθυμούν να προαχθούν.

Για αυτό και από εκεί που δεν το περιμέναμε, εμφανίστηκαν χιλιάδες πενηντάρηδες και βάλε, με σωρεία μεταπτυχιακών τίτλων και πιστοποιητικών ξένων γλωσσών. Από το πουθενά κυριολεκτικά. Και χωρίς να ξέρουν καν αγγλικά!!!!!».. «Η συνταγή είναι εύκολη. Άσχετα με τη βιομηχανία πλαστών τίτλων που περιγράφει το Έθνος, υπάρχουν κι άλλοι τρόποι. Ιδού ένας απλός και δοκιμασμένος, που φοριέται πολύ τα τελευταί2-3 χρόνια: Αν είσαι κομματόσκυλο, πλησιάζεις έναν εξίσου κομματόσκυλο καθηγητή ΑΕΙ, συνήθως υποψήφιο βουλευτή, ή γενικά πολιτευτή, ο οποίος ως αντάλλαγμα για τις ψηφοθηρικές υπηρεσίες σου, σε εγγράφει εν κρυπτώ σε ένα από τα μεταπτυχιακά προγράμματα που επιβλέπει, και ξαφνικά εμφανίζεσαι στην υπηρεσία σου …. καταρτισμένος. Δεν χρειάζεται ούτε να παρακολουθήσεις μαθήματα, ούτε καν να εξεταστείς. Το κόμμα να είναι καλά.

Για να έχει κάποιος δημόσιος υπάλληλος μεταπτυχιακό, ή θα πρέπει να το έχει από πριν, ή να πάρει εκπαιδευτική άδεια για να το παρακολουθήσει. Άδεια που δίνεται από την υπηρεσία του, μέσω ειδικού υπηρεσιακού συμβουλίου. Αυτά στη θεωρία.

Στη πράξη, ελάχιστοι 50αρηδες ή 60αρηδες δημόσιοι υπάλληλοι (αυτοί που χτυπάνε τις θέσεις διευθυντού) έχουν μεταπτυχιακό, διότι τότε που ήταν νέοι ήταν δύσκολο να το αποκτήσουν, και δεν χρειάζονταν και ιδιαίτερα. Οπότε, πως γίνεται και ξαφνικά γέμισε το δημόσιο με σούπερ επιστήμονες; Που από το πουθενά εμφανίζονται με μεταπτυχιακά, όντας ξύλα απελέκητα; Και πως τα απέκτησαν, αφού δεν πήραν καν εκπαιδευτική άδεια; Και εν πάση περιπτώσει, ο κόσμος το έχει βούκινο, οι διάδρομοι των δημοσίων υπηρεσιών βοούν, οι πολιτικοί τους προϊστάμενοι κοιμούνται;

Όχι δεν κοιμούνται, αλλά μάλλον ενθαρρύνουν αυτή τη λαθροχειρία, διότι δικοί τους άνθρωποι είναι αυτοί που πρέπει να προαχθούν πάση θυσία. Που πρέπει να πάρουν τις θέσεις κλειδιά.  Και με δικές τους εντολές κάνουν τις κρίσεις προαγωγών τα «αδιάβλητα» υπηρεσιακά συμβούλια. Όλοι στο κόλπο είναι…» Άλλος σχολιαστής του αντινιούς: «Αγορασμένα πτυχία στην Ελλάδα υπήρχαν πάντα, όπως και αγορασμένες πανάκριβες ισοτιμίες πτυχίων εκ του εξωτερικού! Λίγο αν ξύσουμε τη μνήμη μας θα θυμηθούμε σκάνδαλα που είδαν το φως της δημοσιότητας και θα βρούμε γιατρούς, που δεν σκαμπάζουν από Ιατρική, αλλά έχουν πετύχει την ισοτιμία του χαρτιού, που έφεραν, από μη αξιολογημένα πανεπιστήμια χωρών που έχουν ανοίξει φάμπρικα πτυχίων.  Όταν ζεις στη χώρα, που “υποτίθεται” πως δίνεις εξετάσεις στο ΑΣΕΠ, για να προσληφθείς στην Εκπαίδευση και καταστρατηγείται η βαθμολογία, αφού ενώ αριστεύεις μένεις απ’ έξω γιατί προηγούνται εκείνοι που μόλις και μετά βίας πάτησαν τη βάση με διάφορα φωτογραφικά τερτίπια της προκήρυξης, αντιλαμβάνεσαι πως η Παιδεία ήταν και παραμένει ο μεγάλος ασθενής….»

Να σημειώσουμε εδώ ότι το «Ανοικτό Πανεπιστήμιο» έδωσε σε ικανό αριθμό πολιτικών των δύο κομμάτων, που «ξέχασαν» ή δεν μπόρεσαν να εισαχθούν στη σωστή ηλικία, πτυχία. Τα μεγάλα στελέχη, όπως ο κ Αδριανός ή ο κ Ρουσόπουλος που πήραν μπάτσελορ σε χρόνο ρεκόρ έγιναν ήδη διδάκτορες, ενώ μικρότερα στελεχάκια αρκέστηκαν στο «χαρτί» του «Ανοιχτού Πανεπιστημίου», που όμως τους αρκούσε για να κάνουν την δουλειά τους. Για το ίδιο θέμα έχει απασχολήσει τον τύπο το όνομα του υπουργού εξωτερικών του κ Δρούτσα, το όνομα της κ Θάλειας Δραγώνα, ενώ είναι γνωστές οι διαμάχες του «Ιού» της Ελευθεροτυπίας με τον πρώην διευθυντή του Δρομοκαϊτιου και επίδοξου πολιτευτή Θεσσαλονίκης κ Μαργαρίτη περί τίτλων μαϊμού του τελευταίου..

Ένα είναι το σίγουρο, ότι πλέον η αγορά είναι ικανή να ικανοποιήσει οποιαδήποτε ζήτηση. Και η αξιοκρατία μία τιμή έχει κι αυτή. Εβλεπες σε κάθε οικογένεια να έχουν βαλθεί κάποια από τα μέλη της, να ξεπεράσουν τα τυπικά εμπόδια που έθεταν οι διάφοροι νόμοι, με οποιοδήποτε κόστος, προκειμένου να φθάσουν στον αντικειμενικό σκοπό, που ήταν ο διορισμός στο δημόσιο όπου θα σε πληρώναν βρέξει- χιονίσει, μέχρι να αποβιώσεις. Πτυχία, μάστερ, διδακτορικά, τρία ή τέσσερα παιδιά, γλυψίματα, υποσχέσεις ψήφων κλπ όλα στη γραμμή στο τρένο που οδηγεί στο δημόσιο. Σιγά σιγά γίνεται συνείδηση ότι όντως φράκαρε. Και η απελπισία είναι μεγάλη. Και τι να κάνουμε που μόνο αυτό μας έμαθαν να κάνουμε;