Ιστορία….αυστροελληνικής τρέλας

Γράφει ο Γιάννης Καραγιαννίδης

Αυστροελληνική Αποθήκη στο Κιλκίς. Ήταν τα μέσα της δεκαετίας του ’90, όταν ο υπουργός ΜΑ-Θ, τότε, Ντ. Τριαρίδης, ανακοίνωνε απ’ το βήμα της έναρξης του 1^ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου στο Κιλκίς, ότι το παραδοσιακό – διατηρητέο κτήριο της εν λόγω καπναποθήκης θα παραχωρηθεί απ’ το Δημόσιο στον Δήμο Κιλκίς για πολιτιστικές χρήσεις.

Έκτοτε παρήλθαν 15 και πλέον χρόνια και η αξιοποίηση της «Αυστροελληνικής» παραμένει έργο προς υλοποίηση. Όπως, άλλωστε, τόσα και τόσα άλλα στον ταλαίπωρο αυτόν τόπο. Ας μην μπούμε στον κόπο ν’ αρχίσουμε να τα απαριθμούμε γιατί θα κουράσουμε τον κόσμο!

Σύμφωνα με τους δυο πρώην δημάρχους του Κιλκίς, τον Τ. Αμανατίδη κατ’ αρχάς και τον Δ. Τερζίδη στην συνέχεια, η τύπου….Γεφυριού της Άρτας αυτή καθυστέρηση οφείλεται πρωτίστως στην ανίκητη επί παντός καιρού γραφειοκρατία του ελληνικού κράτους και των κυβερνητικών μηχανισμών. Και κατ’ ελάχιστον στις εγγενείς αδυναμίες του Δήμου Κιλκίς. ή στις ατομικές παραλήψεις παραγόντων του, πολιτικών τε και υπηρεσιακών.

 Δεν έχουμε λόγο να μην πιστέψουμε τους δυο δημάρχους, για τον απλούστατο λόγο ότι κι οι ίδιοι δεν θα ‘χαν κανένα λόγο να μην υλοποιήσουν το έργο, έτσι χωρίς λόγο! Άρα, περί της γνωστής νεοελληνικής τρέλας και πάλι ο λόγος! Αυτής, που ένα έργο, το οποίο θα μπορούσε να ξεκινήσει και εν πολλοίς να ολοκληρωθεί με τα πρώτα 100 εκατ. δρχ. που είχε εγκρίνει ο κ. Τριαρίδης, να φτάσει στις μέρες μας να κοστολογείται στα 3 εκατ. ευρώ, δηλαδή στο 1 δις δρχ. για να ‘χουμε άμεση τη σύγκριση!

Αλήθεια, τι έγινε εδώ; Δεκαπλασιάστηκαν τα κόστη μέσα σε μια δεκαετία; Εδώ, η βενζίνη, που είναι πετρελαιοειδές, μόλις που…πενταπλασιάστηκε σ’ αυτό το χρονικό διάστημα. Και ούτω πως, καταφέραμε από φθηνότερη να την κάνουμε την ακριβότερη της Ευρώπης!

Γιατί αυτή η εκτίναξη στις….αναπαλαιώσεις;

Το γεγονός, έκανε τον Ν. Αφεντουλίδη να μιλήσει στο Δημοτικό Συμβούλιο για σκάνδαλο, διευκρινίζοντας όμως ότι βάζει τη λέξη σε εισαγωγικά, καθότι δεν έχει στοιχεία για οικονομικές ατασθαλίες. Απλά, θεωρεί σκάνδαλο το υψηλό κόστος του έργου. Και πρότεινε, μάλιστα, να μην υλοποιηθεί και ν’ αξιοποιηθεί το σχετικό κονδύλι γι’ άλλους σκοπούς.

Για το δεύτερο αυτό του απάντησε ο αντιδήμαρχος έργων Δ. Τσαντάκης υπογραμμίζοντας ότι ο σεβασμός στην ιστορία του τόπου επιβάλει την αξιοποίηση κάθε κτηρίου του, χαρακτηρισμένου ως διατηρητέου.

Και, βέβαια, επ’ αυτού ελάχιστοι θα μπορούσαν να διαφωνήσουν. Όμως, για το υπερβολικό, όντως, κόστος του έργου είπε κάτι πολύ σημαντικό, στη δική του απάντηση, ο κ. Τερζίδης. Το οποίο πρέπει να το κρατήσουμε. Τα τιμολόγια (δηλαδή τα κόστη) καθορίζονται από το αρμόδιο υπουργείο.

Μ’ άλλα λόγια, για την περίπτωση αξιοποίησης της Αυστροελληνικής, είδε το υπουργείο τη σχετική μελέτη και καθόρισε ότι το έργο θα κοστίσει 3 εκατ. ευρώ. Με ποια…ακριβοδίκαιη αίσθηση της αγοράς, αλήθεια; Εδώ, οι ίδιοι οι κατ’ επάγγελμα μηχανικοί του Δημ. Συμβουλίου Κιλκίς προσδιορίζουν το εν λόγω κόστος στο ένα τρίτο!

Γιατί, τώρα, πιανόμαστε από ένα έργο – φάντασμα, ωσάν το ίδιο κτήριο έτσι όπως έχει με τα χρόνια καταντήσει; Επειδή δείχνει κι αυτό, όπως και τόσα άλλα, μια συγκεκριμένη νοοτροπία, που ήταν κυρίαρχη στο ελληνικό κράτος, και ουσιαστική συνιστώσα στην κατεύθυνση της απίθανης παρακμής του.

Πρόκειται για τη νοοτροπία κατασπατάλησης του δημόσιου αποθεματικού, χωρίς ποτέ κανένας να ενδιαφερθεί κατ’ ουσίαν γι’ αυτό. Παρά μονάχα εάν επρόκειτο για κάποιο «μεγάλο» πιασάρικο θέμα, που θ’ άνοιγε τα παράθυρα της tv σε ανέξοδες αντιπαραθέσεις πολιτικών. Με στόχο, φυσικά, ν’ αποκομίσει πολιτικά οφέλη η εκάστοτε αντιπολίτευση σε βάρος της αντίστοιχης κυβέρνησης. Όμως ο κρουνός των υπέρογκων χρηματοδοτήσεων δεν έρρεε μονάχα για τα μεγάλα ολυμπιακά έργα, άπαξ. Ήταν ανοιχτός σε καθημερινή βάση και για όλα τα μικρότερα, όπως οι εκαντοντάδες «Αυστροελληνικές» ανά τη χώρα. Και με μια άλλη ουσιαστική παράμετρο, χάρη στην οποία ένα μικρό ρυάκι χρηματοδότησης μετατρέπονταν σε ορμητικό χείμαρρο, που παράσερνε στο πέρασμά του ταμεία μ’ εξωτικά κεφαλαία γράμματα κι αριθμούς! Την παράμετρο της καθυστέρησης στην υλοποίηση των έργων, εφάμμιλης χρονικά με τη λύση ενός κυπριακού ή ενός σκοπιανού προβλήματος!  Καθυστέρηση, που πολλαπλασίαζε τους αρχικούς, διογκωμένους κι αυτούς, προϋπολογισμούς. Όπως ακριβώς πολλαπλασιάζονται κι οι παράμετροι των προβλημάτων μας, που δεν επιλύονται.

Πιστεύουμε ότι αν ο Ντ. Τριαρίδης ήξερε το 1994 ότι 17 χρόνια μετά θα συζητάνε ακόμα για το αν πρέπει ή όχι να αξιοποιηθεί η Αυστροελληνική θ’ άλλαζε την εξαγγελία του στο….φι και πι. Φέρτην Πίσω! Εκτός κι αν έλεγε, δε βαριέσαι, μήπως οι Δίδυμες θ’ αξιοποιηθούν, μήπως το Δικαστικό θα γίνει, μήπως η Αρτζάν θα ολοκληρωθεί, μήπως η Δοϊράνη θα σωθεί, μήπως το Διακομετακομιστικό θα προχωρήσει; Δε βαριέσαι!