Παρέμβαση Γιώργου Φλωρίδη στην Κ.Ο. ΠΑΣΟΚ

Διανύσαμε ένα χρόνο μετά τη σημαντική απόφαση ένταξης στο Μηχανισμό Στήριξης. Η πολιτική μας είναι σε σημείο καμπής, η χώρα βρίσκεται σε σταυροδρόμι και είναι ώρα απολογισμού.

Μπορούμε να κουβεντιάζουμε τα πάντα αλλά αφού πρώτα  θέσουμε τα καίρια ερωτήματα: είμαστε σε σωστή κατεύθυνση ή όχι;  τι πετύχαμε μέχρι σήμερα και αν μπορούσαμε περισσότερα; χρειάζεται αλλαγή πολιτικής, όπως μας λένε διάφοροι; Τέλος, υπάρχει βιώσιμη εναλλακτική για τη χώρα; Τοποθετούμαι ευθέως, χωρίς περιστροφές. Η μόνη υπαρκτή δυνατότητα επιβίωσης και ανόρθωσης της χώρας είναι ο δρόμος των ριζοσπαστικών μεταρρυθμίσεων στο κράτος και την οικονομία. Πρέπει επειγόντως, να ξεπεράσουμε το καταρρέον μεταπολιτευτικό υπόδειγμα και να κτίσουμε μια αναμορφωμένη πολιτικά και ανασυγκροτημένη παραγωγικά, Ελλάδα.

Ο δρόμος αυτός είναι δύσκολος και επώδυνος. Ότι αρνητικό δημιουργήθηκε σε βάθος δεκαετιών δεν αποκαθίσταται σε μια κυβερνητική θητεία. Όλες οι πολιτικές που μας αντιπροτείνονται είτε αυτές του λεγόμενου διαφορετικού μείγματος είτε αυτές των λεγόμενων επαναδιαπραγματεύσεων είναι υποθετικές και ανεφάρμοστες δηλ. φρούδες και έωλες.

Έχουν δε ως κοινό παρανομαστή την υπεκφυγή και την μετάθεση του προβλήματος από την δύσκολη δική μας προσπάθεια στην απαίτηση να μας βοηθήσουν οι άλλοι. Γενικά, προσποιούνται τους φίλους του λαού, για να τον απογοητεύσουν όταν και όποτε κληθούν προς εφαρμογή. Μιλάμε για τα γνωστά «Κοινωνικά Συμβόλαια» των δανεικών, που τώρα δεν υπάρχουν.

Μετά δε από τις πολιτικές της μειγματολογίας και της επαναδιαπραγμάτευσης και αφού αυτές  εξάντλησαν την δυναμική τους ως ανέφικτες, τώρα τίθεται στην ατζέντα ως πανάκεια διεξόδου η έγκαιρη αναδιάρθρωση. Το θέμα ασφαλώς δεν είναι ταμπού αλλά δεν προσφέρεται για άναρχη συζήτηση. Διότι πέρα από την τεχνική διάσταση του ζητήματος, την μορφολογική δηλαδή, αν θα είναι χρονική ή κεφαλαιακή,  υπάρχει και η μείζονα πολιτική διάσταση που είναι ποιοι πώς και πότε την αποφασίζουν. Πάντως για τον οφειλέτη και οτιδήποτε έχει σχέση με την διευκόλυνση  του, έχει πολιτικό  νόημα μόνο στο βαθμό που ανακτά αξιοπιστία και αποδεικνύει νέα δυνατότητα φερεγγυότητας των υποχρεώσεων του.

Πάμε τώρα στα δικά μας. Aν όμως δεν υπάρχει θέμα με την βασική κατεύθυνση της πολιτικής μας, πού υπάρχει σήμερα η κεντρική μας αδυναμία; Τι  μας ανακόπτει και μας καθηλώνει; Προσωπικά πιστεύω, ότι είναι διπλή:

-           Πρώτον, πάσχουμε στο  σχεδιασμό, στο σωστό μοίρασμα του κοινωνικού κόστους και στην εφαρμοστικότητα της πολιτικής μας. Με άλλα λόγια, πως την εξειδικεύουμε, πως την κατανέμουμε και πως την εφαρμόζουμε. Παραδείγματος χάρη, θα κόψουμε σπάταλο και αντιπαραγωγικό κράτος ή θα ψάχνουμε υπερβολικά έσοδα σε μια χειμαζόμενη υφεσιακά οικονομία; Ψηφίζουμε νομοθετικά τις μεταρρυθμίσεις αλλά ελέγχουμε πολιτικά και διοικητικά την εφαρμογή τους; Ανοίγουμε αποφασιστικά τα κλειστά επαγγέλματα ή τα ανοιγοκλείνουμε; Η εκτεταμένη φοροδιαφυγή συγκεκριμένων επαγγελμάτων γίνεται αντικείμενο συστηματικής παρέμβασης ή παρακάμπτεται συστηματικά; Οι περιπτώσεις είναι πολλές. Δημιουργούνται λοιπόν,  κρίσιμα διλήμματα στην πορεία των μεταρρυθμίσεων, όπου η απάντησή τους καθορίζει σε σημαντικό βαθμό την απόδοση της πολιτικής.

-          Δεύτερον, αναδεικνύεται μια μεταρρυθμιστική εξάντληση του χώρου μας. Αυτό είναι λογικό διότι αυτά που έγιναν το τελευταίο χρόνο καθυστερούσαν στην χώρα επί δεκαετίες. Όμως αυτή η κατάσταση είναι και αποτέλεσμα  της ιδεολογικής και πολιτικής ανετοιμότητας του ΠΑΣΟΚ για μια τέτοιου είδους  εκτεταμένη αλλαγή της χώρας.

Στην σημερινή συγκυρία, φτάνουμε πάλι  σε σταυροδρόμι. Το διακύβευμα είναι πλέον πολιτικό. Είναι διακύβευμα συνέχισης ή εγκατάλειψης της μεταρρυθμιστικής διακυβέρνησης με ανυπολόγιστες συνέπειες για τη χώρα. Δεν υπάρχει θέμα αλλαγής πολιτικής, όπως λέει ο Σαμαράς και η Παπαρήγα, παρά μόνον ως φαντασία  ή ως καταστροφή.

Εμείς αυτές τις μέρες, πρέπει να σκεφτούμε σοβαρά και να επαναδεσμευτούμε, όλοι έναντι όλων, και κυρίως, απέναντι στον ελληνικό λαό, ότι μπορούμε και θα συνεχίσουμε. Αυτό δεν μπορεί να είναι μια απλή συγκατάβαση αλλά μια συνειδητή απόφαση χωρίς επιφυλάξεις και ολιγωρίες.

Ο δρόμος για την ανόρθωση της χώρας θα διανυθεί ανεξάρτητα από την δική μας παρουσία αλλά πρέπει να το κάνουμε εμείς. Αν δεν μπορούμε να πάμε αποφασισμένα και συντεταγμένα σ’ αυτό το δρόμο, να το πούμε τώρα, για να πάρει το λόγο ο ελληνικός λαός. Σε κάθε περίπτωση,  πρέπει να είμαστε καθαροί και  ν’ αναλάβουμε τις ευθύνες μας.