ΩΣ ΠΟΤΕ;

Γράφει ο Ντίνος Μεταλλίδης


Είναι δύσκολο να διαφωνήσει κανείς με τη διαπίστωση ότι το μεγαλύτερο, ίσως, μειονέκτημα της ελληνικής κοινωνίας είναι η ανομία.

Η παράβαση των νόμων.

Η οποία συχνότατα συνδυάζεται με την ατιμωρησία.

Μάλιστα δε απενοχοποιείται με ευκολία και κατά κανόνα με κοινωνική κάλυψη.

Το θέμα αυτό είχε αποτελέσει αντικείμενο άρθρου μου στις       11-03-2005 υπό τον τίτλο “ κοινωνία (ε)ανοχής”.

Ταράχθηκαν τα νερά της ανοχής με την πρόσφατη απόφαση του Εφετείου Θεσσαλονίκης καταδίκης του Περιφερειάρχη Κ. Μακεδονίας για πράξη του ως Νομάρχη Θεσσαλονίκης. Δεν λείπει, ταυτόχρονα, η προσπάθεια απενοχοποίησης με κοινωνική κάλυψη από ορισμένους φορείς της πολιτικής ζωής.

Ίσως είναι σημείο των καιρών.

Των καιρών που άρχισε να γίνεται συνειδητοποίηση ότι πρακτικές του παρελθόντος οδήγησαν τον τόπο σε στάδια αυτοκαταστροφής (βοηθούσης και της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης).

Συνειδητοποίηση που μάλλον δεν ακούμπησε κάποιους στην Περιφερειακή Ενότητα Κιλκίς, στην οποία

Εξακολουθούν να υπογράφονται  - εκδίδονται άδειες κυκλοφορίας οχημάτων από την προϊσταμένη Γραμματείας της Δ/νσης Ανάπτυξης και όχι από υπάλληλο της αρμόδιας Δ/νσης Μεταφορών (είναι νόμιμες αυτές οι άδειες;).

Δεν υπάρχει προϊστάμενος στο τμήμα Πολιτικού Σχεδιασμού Εκτάκτων Αναγκών (μάλλον δεν έχει ανάγκη ο Νομός γιατί δεν προβλέπεται φαίνεται πλημμύρα – σεισμός – χιονόπτωση – πυρκαγιά κ.λ.π.).

Στην υπηρεσία για το Περιβάλλον και την Υδροοικονομία  έχει τοποθετηθεί ένας μόνο υπάλληλος με τον Προϊστάμενο του (τόση σημασία δίνεται στον τομέα αυτό).

Εξακολουθούν να εντάσσονται στο Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων σαν νέα έργα, έργα που έχουν ήδη κατασκευαστεί, με ότι αυτό σημαίνει   για αυτούς που εγκρίνουν όλες τις διαδικασίες από την ένταξη μέχρι την αποπληρωμή τους.

Παρότι το ωράριο των δημοσίων υπαλλήλων είναι                 7.30 π.μ. – 15.00 μ.μ. με μια επίσκεψη διαπιστώνει κανείς ότι στις 7.35 π.μ. ή στις 14.50 μ.μ. δεν βρίσκεται στη θέση του πάνω από το 10% από αυτούς.

Δεν ξέρω αν σ’ όλα τα παραπάνω κολλάνε δικαιολογίες του τύπου “δεν θέλω ν’ αλλάξω τον τρόπο λειτουργίας” “το ανθρώπινο πρόσωπο που πρέπει να δείχνει το κράτος προς τους πολίτες” ή  “ οι εκλεγμένοι έχουν υποχρέωση να τηρούν, όχι το γράμμα του νόμου αλλά το πνεύμα του νομού”.

Υ. Γ. Είναι πραγματικά  “κάπως” να καταδικάζονται υπεύθυνοι για τα “μικρά” και να μένουν αλώβητοι υπεύθυνοι για τα “μεγάλα” αδικήματα. Όμως από κάπου πρέπει ν’ αρχίσει η άρση της ατιμωρησίας, έστω και σαν παράδειγμα.