Οι έξοδοι και τα έξοδα

Γράφει ο Γιάννης Καραγιαννίδης

Ξαναζήσαμε στη φετινή πασχαλινή περίοδο αυτό που ζούμε εδώ και πολλά χρόνια κάθε μέρα, αλλά που προσλαμβάνει έντονα χαρακτηριστικά κάθε Πάσχα και Χριστούγεννα. Τη μαζική έξοδο κατοίκων του νομού – ομού μετ’ άλλων γειτονικών, φυσικά- προς τις κοντινές πόλεις και χωριά της Π.Γ.Δ.Μ. και της Βουλγαρίας. Έξοδο, με σκοπό τα ψώνια, το φουλάρισμα του ρεζερβουάρ του αυτοκινήτου και την διασκέδαση. Μ’ αυτήν την τελευταία ν’ αναζητείται κυρίως στα καζίνα, αλλά και σ’ έτερα…ευαγή ιδρύματα προσφερομένων υπηρεσιών αναψυχής, ψυχών τε και σωμάτων!

Κι αυτό, παρά το γεγονός ότι εκδηλώθηκαν και πάλι οι συνήθεις ενέργειες ενδιαφερομένων φορέων, όπως οι εμπορικοί σύλλογοι, το Επιμελητήριο κ.α., προκειμένου να περιοριστεί το φαινόμενο και να περισωθεί κατά το δυνατόν η εξαγωγή συναλλάγματος. Στα πλαίσια αυτά, έλαβαν πάλι χώρα οι συναντήσεις παραγόντων, οι δηλώσεις περί ενε

ργειών, οι εκκλήσεις προς καταναλωτές, οι ανακοινώσεις φορέων, οι καμπάνiες για στήριξη των τοπικών αγορών, κι όλα τ’ άλλα των οποίων είμεθα μάρτυρες από τότε που ο τόπος αυτός γειτονεύει με τους… γείτονες, που άνοιξαν τι μπάρες των συνόρων τους και μας υποδέχονται μετά βαΐων και κλάδων ως σύγχρονους σωτήρες!

Φρονούμε, όμως, ότι δυστυχώς όσες ενέργειες και ν’ αναληφθούν όσες εκκλήσεις και ν’ απευθυνθούν σε ανθρώπους που ο οικονομικός βραχνάς τους πνίγει όλο και περισσότερο, θ’ αποδεικνύονται «άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε» και «έπεα πτερόεντα». Όλες αυτές οι δραστηριότητες θα φαντάζουν ότι εκδηλώνονται μονάχα για το θεαθείναι, ωσάν τη συμμετοχή των πολιτικών στις πάσης φύσεως εκδηλώσεις.

Και, βεβαίως, αυτοί που κάνουν την προσπάθεια για τόνωση των αγορών του νομού, καλά κάνουν, αφού μέχρι εκεί «τους παίρνει». Ας μην τρέφουν, όμως, αυταπάτες ούτε οι ίδιοι ούτε εμείς ότι οι ενέργειές τους μπορούν να ‘χουν αποτέλεσμα. Δεν είχαν εδώ και 20 χρόνια, γιατί να’ χουν σήμερα, που οι περιστάσεις είναι δυσκολότερες από ποτέ; Και γιατί να ‘χουν αύριο, που θα γίνουν ακόμα δυσκολότερες;

Οι «εμπλεκόμενοι με το θέμα παράγοντες και φορείς» θα πρέπει να καταλάβουν ότι εκτός απ’ τις ανακοινώσεις – εκκλήσεις και τις φωτογραφίες που βγάζουν μεταξύ τους για να κοσμήσουν τα δημοσιεύματα περί των ενεργειών τους, χρειάζεται να ενώσουν τις δυνάμεις τους μ’ αυτούς που πασχίζουν για ν’ αντιμετωπισθούν οι πραγματικές αιτίες που γεννούν το φαινόμενο.

Αλήθεια, πιστεύει κανείς ότι αν ο Κιλκισιώτης έβρισκε την αμόλυβδη στο 1,20 θα πήγαινε να φουλάρει απ’ την….Στάρα Ντόϊραν; Ότι αν έβρισκε τις ίδιες τιμές στα σούπερ μάρκετ του Πολυκάστρου θα πήγαινε να ψωνίσει απ’ τη Γευγελή; Ότι αν πλήρωνε τα ίδια στους Κιλκισιώτες οδοντίατρους, θα πήγαινε να γεφυρώσει τους οδόντες του στη Βουλγαρία;

Καλός μεν ο πατριωτισμός κι άγια η στήριξη της τοπικής κοινωνίας, αλλά όταν αυτή η πατρίδα σε φέρνει σ’ απόγνωση μέσω των πολιτικών που εφαρμόζουν οι εκλεκτοί της προτίμησής μας, τη νύφη την πληρώνει κι ο ιδιαίτερος τόπος μας. Έλεγε τις προάλλες στον γράφοντα, συμπολίτης που συστηματικά καταφεύγει στη….γειτονιά μας για να καλύψει τρέχουσες ανάγκες του ίδιου και της οικογένειάς του, ότι πληρώνει ανά μήνα 300 με 400 ευρώ λιγότερα. Λίγα είναι αυτά τα λεφτά γι’ απλούς εργαζόμενους, τις μέρες που ζούμε; Και μιλάμε γι’ άνθρωπο που καταφεύγει στις αγορές των γειτόνων, κυριολεκτικά με σπαραγμό ψυχής. «Ματώνει η καρδούλα μου κάθε φορά που αναγκάζομαι να τους αφήσω χρήματα αλλά δεν μπορώ να κάνω κι αλλιώς», εξομολογείται.

Και, βέβαια, δεν πρόκειται για συντοπίτη που επισκέπτονται τις νύχτες τα καζίνα, για να γουστάρει ή να επενδύσει στη φρούδα ελπίδα του εύκολου κέρδους. Όμως, ακόμα κι αυτήν την κατηγορία των συνανθρώπων μας, πριν την καταδικάσουμε στο «πυρ το εξώτερο», θα πρέπει να αναλογιστούμε δυο πράγματα. Πρώτον, ότι το φαινόμενο του τζόγου είναι τόσο παλιό όσο και το αρχαιότερο επάγγελμα (ακόμα και τα ρούχα του Ιησού τα ‘παιξαν στα ζάρια, για να θυμηθούμε τις μέρες που πέρασαν). Και δεύτερον, ότι πάλι εμείς οι ίδιοι φταίμε που οι τυχοκυνηγοί μας, εγκαταλείπουν τα εσωτερικά μας σύνορα προκειμένου να ικανοποιήσουν το πάθος τους (χόμπυ, θα το ‘λεγαν οι …σκέτοι κυνηγοί). Γιατί, όταν ο Ντ. Τριαρίδης (να, που πάλι τον θυμηθήκαμε) έριξε την ιδέα για καζίνο στη δική μας τη Δοϊράνη, κοντέψαμε να τον σταυρώσουμε ως Βαραβά της ηθικής μας υπόστασης! Τώρα, το μόνο που μας έμεινε είναι να γράφουμε πύρινα άρθρα εναντίον όσων επισκέπτονται τα καζίνα της… άλλης Δοϊράνης!