Δεν είχε συμβεί τίποτα

Του Φώτη Μισόπουλου

.....ήταν μια γραβάτα με βούλες για να ξεχνάω το χρώμα της
Σάμουελ Μπέκετ, ΜΟΛΛΌΥ[1]

α.
.......δε θα συμβεί τίποτα- σκέφτηκε κείνο το ανοιξιάτικο απόγεμα όταν βγήκε απ' την κάμαρά του Η γη μπροστά στην πόρτα ήταν γυμνή Είχε κάτι σαν επίστρωση Σαν να την είχαν λειάνει πέλματα από γυμνά πόδια γενιές πολλές:

 Σαν το παλιό ασήμι ή σαν τους τοίχους σπιτιών που τους ασταρώσανε με το χέρι Τι θαύμαζε στο νερό; Νερολάτρης, νεροβγάλτης, νεροκουβαλητής- ν' αναζητά την αποκλειστικά δική του στάθμη στους χάρτες του Mercator , την απεραντοσύνη της θάλασσας ή την αστάθμητη βαθύτητά της στην τάφρο Σάνταμ του Ειρηνικού που υπερβαίνει τις 8.0000 οργιές Η αρμαθιά με τα κλειδιά μου είναι τεράστια Ζυγίζει πάνω από μισό λίτρο Δεν υπάρχει ντουλάπι στο σπίτι ή συρτάρι που το κλειδί τους να μη με συνοδεύει, όπου κι αν πάω Τα κουβαλάω στη δεξιά τσέπη του παντελονιού, μια χοντρή αλυσίδα περασμένη στην τιράντα μου δεν αφήνει να τα χάσω
Περπάτησε όπως πάντα αρκετά Χαιρέτησε δυο γνωστούς και σταμάτησε κάμποση ώρα στο γνώριμο σημείο κοιτάζοντας τον ορίζοντα Οι γάτες ήρθαν και τρίβονταν στα πόδια του, ήξεραν τα μυστικά όλου του κόσμου- εμείς κάποια στιγμή φεύγουμε, είπε, χωρίς να έχουμε μάθει σχεδόν τίποτε κι απευθύνθηκε αόριστα στην κάθε μια χωριστά ή και στον άνεμο
Τρεις μουριές σκίαζαν το σπίτι τα καλοκαίρια Τα χνουδωτά φύλλα τους αργότερα θα γίνουν φαρδιά και πράα σαν παλάμες χεριών Kυμάτιζαν αφηρημένα στον περαστικό αέρα Τα πουλιά έφτασαν, ποιος ξέρει από πού, έκοβαν βόλτες μέσα στις ριπές του ανέμου σαν πλουμιστά ρετάλια από ύφασμα ή χαρτί και μούλωξαν στα δέντρα, παλεύοντας να ισορροπήσουν άγαρμπα στα κλαδιά με τσιρίδες και κραυγές Επισκέπτονται διαδοχικώς όλα τα σημεία της θαλασσινής περιμέτρου, την υδροστατική αταραξία της κατά τη γαλήνη, την υδροκινητική υπερχείλιση σε αμπώτεις και πλημμυρίδες, το καταλάγιασμα μετά την ερήμωση Αυτή η αλυσίδα, τέσσερις με πέντε φορές πιο μακριά απ' ο,τι πρέπει, βρίσκεται στριμμένη, μες στην τσέπη μου πάνω στην αρμαθιά Το βάρος με κάνει να γέρνω δεξιά όταν είμαι κουρασμένος ή όταν ξεχνάω να την ισοφαρίσω με ανάλογη μυϊκή προσπάθεια

β.
......έπειτα από λίγο βρήκε το καφέ, ήταν η μέρα που οι παρέες συγκεντρώνονταν κι έβλεπαν τους ποδοσφαιρικούς αγώνες Φωνές καβγάδες βλέμματα καρφωμένα στην οθόνη Του άρεσε να παρατηρεί Χτύπησε το τηλέφωνό του Η πόρτα του παράσπιτου άνοιξε και η Ντ. βγαίνει ξανά Αυτή τη φορά με αντρικό μαλακό καπέλο και στρατιωτική χλαίνη Από τον φαγωμένο της ποδόγυρο ξεχυνόταν φουσκωτό δω κι εκεί ένα ριγέ φουστάνι από μπλε αλατζά Ανέμιζε ολόγυρα καθώς περνούσε την αυλή κι ανέβηκε τα σκαλοπάτια Όπως έλεγα, το καταλάγιασμα μετά την ερήμωση: η στειρότητα στους περί τον πόλο παγετώνες, αρκτικό και ανταρκτικό, η ακαταμάχητη υπεροχή σε ο,τι εκτείνεται κάτω απ' τον Τροπικό του Αιγόκερω Την αντοχή της λεκάνης με τον κιτρινοκόκκινο πυθμένα, την ικανότητά του να διαλύει και να διατηρεί εν διαλύσει όλες τις ευδιάλυτες ουσίες συμπεριλαμβανομένων εκατομμυρίων τόννων απ' τα πολυτιμότερα μέταλλα του πλανήτη Ανώφελες περιστροφές Μα θα φύγουμε την τελευταία στιγμή, λίγο πριν τα μεσάνυχτα Η απόφαση ήταν αμετάκλητη Η θέση του φεγγαριού άλλωστε την δικαιολογούσε......
-Αγαπητέ και αυτό το καρναβάλι ήταν υπέροχο! Σε δυο μέρες επιστρέφουμε κι ανυπομονούμε να σε ξαναδούμε Να γράφεις, ε; Μη σταματήσεις ποτέ
-Κι εγώ ανυπομονώ
Η Ντ. σχεδόν αμέσως ξαναβγήκε κρατώντας πλαγιαστά για να μην της την πάρει ο άνεμος μια ανοιχτή ομπρέλα, πήγε στον σωρό με τα ξύλα, απίθωσε κάτω ανοιχτή την ομπρέλα Αλλά την άρπαξε ξανά στα σβέλτα, προτού της φύγει, και τη βάσταξε πάνω της για λίγο Έπειτα ήταν και η αργή διάβρωση των χερσονήσων και των επικλινών ακρωτηρίων, οι προσχωματικές καταθέσεις- το βάρος η μάζα και η πυκνότητα , όλως διάφορα μεγέθη σε λιμνοθάλασσες και λίμνες των βουνών, σαν τη διαβάθμιση χρωμάτων σε ζώνες
Έκανα όπως όταν δεν μπορούσα να κλείσω μάτι Έφερνα βόλτες μες στο μυαλό μου, αργά, σημαδεύοντας κάθε λεπτομέρεια του λαβύρινθου στα τόσο γνωστά μονοπάτια όπως εκείνα που είναι στον κήπο μου κι ωστόσο πάντα νέα, ατέλειωτα, έρημα ή γεμάτα ζωή από παράξενες συναντήσεις

γ.
Υπήρχε γύρω μια γλυκιά θλίψη Ίσως πράγματι να ζούσε το όνειρο Πόσοι και πόσοι είχαν γράψει γι' αυτό: Γλυκιά θλίψη Ναι Έριξε ματιά στα γύρω, μετά έκλεισε την ομπρέλα, την άφησε κάτω, στο απομέσα της πόρτας Άδειασε τα ξύλα στην κασόνα, κοντά στο τζάκι Ύστερα έβγαλε χλαίνη και καπέλο Η μικρή σκάλα κατέληγε σε απόλυτο σκοτάδι που ματαιωνόταν κάπως μπρος στο γκρίζο παράθυρο της αποθήκης Εκτείνονταν οι ζώνες:
διακεκαυμένη, εύκρατη, κατεψυγμένη Διαμετακομιστικές διακλαδώσεις σε ρυάκια με λίμνες και συγκλίνοντες ποταμούς προς τη θάλασσα, με τους παραποτάμους και τα ωκεάνια ρεύματα Άκουγα τα μακρινά κύμβαλα Έχω καιρό, έχω καιρό Η απόδειξη πως δεν έχω καιρό, ήταν αυτή που μ' έκανε να σταματήσω Όλα σβήσανε και πάσχισα να σκεφτώ ξανά την υπόθεση Συμμάζεψε λίγο τις φούστες της και ανέβηκε τα σκαλιά φράζοντας ολότελα το σταχτί φως: Όσα συνέβαιναν με τις ισημερινές πορείες, το γκόλφστρημ, τους υποθαλάσσιους σεισμούς, τις υδροστήλες, τους καταρράχτες, τις δίνες, τους κατακλυσμούς, την απέραντη μη οριζόντιο περί την γη καμπύλη, την μυστικότητα της λανθάνουσας υγρασίας- επιτέλους επέστρεφα Επέστρεψε κι εκείνος αργά τη νύχτα Άνοιξε το παράθυρο και λίγο πριν κοιμηθεί έγραψε αυτές τις γραμμές Δεν είχε συμβεί τίποτα. Περίπου.

ΤΕΛΟΣ

ΑΝΑΦΟΡΕΣ-ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ-ΦΩΤΟ

[1] ΣΑΜΟΥΕΛ ΜΠΕΚΕΤ, ΜΟΛΛΌΥ, μτφρ. Β & Λιλίκας Γεωργίου, ΔΩΡΙΚΟΣ 1960
ΑΝΑΦ.: Νίκος Σφαμένος, ΔΕΝ ΘΑ ΣΥΜΒΕΙ ΤΙΠΟΤΑ, στο: περ. σαμιακών γραμμάτων & τεχνών περιήγηση ΑΠΟΠΛΟΥΣ/ χειμώνας 2018-19 ////
Γ. Φώκνερ, Η ΒΟΥΗ ΚΑΙ Η ΜΑΝΙΑ, μτφρ. Παύλος Μάτεσις, Καστανιώτης 2010

https://www.boredpanda.com/blog/wp-content/uploads/2014/04/surreal-photography-robert-jahns-63.jpg

https://encrypted-tbn0.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcTYa8q4u_w-scVm1bRpF41D-lO6LtIA4crV1w&usqp=CAU