Στη θέα τούτης της μοναδικής εικόνας, όλοι τους αναλογίζονται τι είχε συμβεί όλον αυτό τον καιρό που προηγήθηκε.
Το κοπιαστικό όργωμα. Κι ύστερα η σπορά, με την βροχή να φτάνει ως το κόκκαλο και τα πόδια να βουλιάζουν στο μουλιασμένο χώμα. Κι η προσμονή. Κι έπειτα οι πρώτες φύτρες. Σιγά σιγά κι οι άλλες. Καινούργια αγωνία. Θα θρέψουν τα βλαστάρια; Θα δέσουν; Θα καρπίσουν;
Και τώρα στο τέλος του δρόμου, τον Ιούνιο τον Θεριστή, ο κάμπος ολόχρυσος. Θαρρείς τα στάχια χάρισμα δέχτηκαν από τον θησαυρό του ήλιου. Κι αυτοί με το δρεπάνι το καμπυλωτό στο ‘να χέρι και στ’ άλλο την παλαμαριά, να προχωρούν και να σωριάζουν στο έδαφος τα λυγερά κορμιά τους. Κι άλλοι, ξοπίσω τους, να τα δένουν σε δεμάτια. Κι ύστερα πιο πέρα. Με το τραγούδι στα χείλη, έτσι για να παίρνουν δύναμη μέσα στο λιοπύρι: θερίσετε, αλωνίσετε, δεματοκουβαλήσετε…
Η φύση έχει ένα τρόπο μοναδικό να δίνει αξία στα παιδιά της. Χίλιες φορές έχει ευλογηθεί εκείνο το πυκνόφυλλο δέντρο, στην μέση του χωραφιού, από τους κουρασμένους θεριστές. Το μεσημέρι εκεί τους βρίσκει να κουβεντιάζουν για χίλια δυο. Για την σοδειά, το αλώνισμα που θα ακολουθήσει. Για τον καρπό που θα στείλουνε στο μύλο. Για το πρώτο ψωμί. Κι έτσι όπως μιλούν, θαρρείς και παίρνει τα λόγια τους το αεράκι το παιχνιδιάρικο, για να τα ταξιδέψει μακριά. Ως τις μέρες μας.
👍
ΑπάντησηΔιαγραφή