Σ' ένα βασίλειο στην ακτή
Vladimir Nabokov, Lolita [1]
Στοχάσου τον Φληβά, που ήταν
κάποτε όμορφος και αψηλός σαν εσένα
ΑΝΑΦΟΡΕΣ-ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ-ΦΩΤΟ
[1] ένθετο, μτφρ. Αύγουστος Κορτώ, ΤΟ ΒΗΜΑ βιβλιοθήκη 2007
[2] βλ. το χωρίο Δ' Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΑΠΟ ΠΝΙΓΜΟ - Τ.Σ. Έλλιοτ, Η ΕΡΗΜΗ ΧΩΡΑ, μτφρ. Γ.Σεφέρη, Ίκαρος 1997
[3] ο.π.
[4] Γουίλιαμ Φώκνερ, Η βουή και η μανία, μτφρ. Παύλος Μάτεσις, Καστανιώτης 2010
[5] T. Elliot ο.π.
[6] Ιακώβ Πέτροβιτς Γκολιάντκιν/ Α& Β' τόμος- βλ. Φ.Μ. Ντοστογιέφσκι, Ο σωσίας, μτφρ. Α.Ταμπουράς - Ε. Μίγδου, Το Ποντίκι 2007
[7] γιατί το νερό χτυπάει[λυγίζει] το τόξο [απόδοση δική μου], -/ Tomas Elliot, Marina
[8] κεντρικό πρόσωπο στο ΜΙΑΣ ΜΕΡΑΣ ΔΟΥΛΕΙΑ, Τruman Kapote, -μτφρ/ εισαγωγή Ρούμπη Θεοφανοπούλου στο ΔΕΝΤΡΟ τ.38/1984
https://teatrtogo.ru/wp-content/uploads/2021/09/12-2-scaled-min.jpg
https://encrypted-tbn0.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcTYa8q4u_w-scVm1bRpF41D-lO6LtIA4crV1w&usqp=CAU
ΣΗΜ. : Πολυξένη : Σύμφωνα με ένα μύθο, την ερωτεύτηκε ο Αχιλλέας και θέλησε να την παντρευτεί. Το φάντασμά του εμφανίστηκε στους επιζώντες του πολέμου, ζητώντας να θυσιαστεί η Πολυξένη τελώντας ένα γάμο με τον ίδιο νεκρό ή και οι δυο τους νεκροί. Το έκανε ο ίδιος ο γιος του, ο Νεοπτόλεμος, σκοτώνοντάς την πάνω από τον τάφο του Αχιλλέα. Σε έναν άλλο μύθο, η Πολυξένη αυτοκτονεί πάνω από τον τάφο του ήρωα. Ο μύθος της Πολυξένης περιγράφεται στις τραγωδίες του Ευριπίδη Εκάβη και Τρωάδες. Τραγωδία του Σοφοκλή με τον τίτλο «Πολυξένη», δεν σώζεται.[Διαδίκτυο]
[*][Δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά με άλλες φωτο και χωρίς τις σημερινές παρεμβάσεις στο κείμενο, τον Μάη του 2020 στο neinnewsgr.blogspot.com]
Tomas Elliot, Η Έρημη Χώρα [2]
........δε θα μπω στον κόπο να περιγράψω. Δεν ανήκει σε καμιά απ' τις κατηγορίες που ήξερα : ......Να θυμηθώ τι έπρεπε να κάνω - στα δέντρα με βρήκαν τα μεσάνυχτα. Η πλατεία ήταν άδεια. Γεγονός του αμίλητου ερωτικού μας βίου. Μια ώρα περίπου αργότερα κατάφερε να ισορροπήσει το χάος. Ευτυχώς υπήρχε λιγότερος ναρκισσισμός για την πόλη - το υπογράφω : - Δώστε μου την εξήγηση αν μπορείτε.-/
ΤΟ ΠΟΡΤΡΕΤΟ : .....λέω ότι είναι μεθυσμένη. Έχω σοκαριστεί. Αλήθεια. -/ Τα βήματα ξεμάκρυναν. Όταν αργότερα βγήκα είδα τον άνθρωπο ασάλευτο. Μού γύρισε την πλάτη. Αυτή την ταπεινωτική πρόκληση με το καπέλο ολωσδιόλου ασυνήθιστο σε σχήμα και χρώμα. Μπορεί να βρέθηκε σε θρησκευτική καταληψία - σκέφτηκα. Ίσως να συγχρωτιστώ κάποτε στο δικό τους αφιλόξενο σπίτι δίχως να κλονιστεί στο ελάχιστο η εμπιστοσύνη τους. Η Εκάβη μετακόμισε σ' ενοικιαζόμενα δωμάτια κοντά στο στάδιο - Κύριε, μην αφήνεις να τη στείλουν στο γηροκομείο - λέω τόσα ψέματα για να με κοιτάζει στα μάτια. Η τελευταία πόρτα στο μονόδρομο. Δοκίμαζα να περπατήσω στηριγμένος στην ομπρέλα. [φως][παύση]-/
ΤΟ ΠΟΡΤΡΕΤΟ : ....κάποιος ανακάτεψε τις φωτογραφίες. Ώστε μπήκαν χωρίς άδεια στο δωμάτιό μου. Υπάρχουν παντού εκατοντάδες άδεια μπουκάλια. Λίτρα ουίσκι. Θα ήταν νύχτα. Σάς έχω πει είναι η ίδια νύχτα. Η ίδια σιωπή ποτίζει ύπνο. Ανάβει τις λάμπες στα κακόγουστα αμπαζούρ. Χωμένος στη ρουφήχτρα και τα πόδια στον άνεμο.
Η τηλεόραση έπαιζε δυνατά για να διευρύνει το χρόνο όταν περίμενα. Αυτοί που ζήσαμε. Πενθούμε με ασφαλέστερη υπομονή ή ο Φληβάς ο Φοίνικας. [3] Το σφυροκόπημα στο λαιμό ξεχείλιζε. Επέστρεφα υπομένοντας χαμένα βήματα γενεών και γενεών : Απαραίτητα - οι πνιγμένοι σέρνουν τις ειδήσεις απ' τον πόλεμο- είπε η Εκάβη- με την αποθεωμένη καθαριότητα της σιωπηλής Κυριακής των Μνηστήρων: Έτσι για να ξέρετε ήπιαν όλες τις σταγόνες της ζωής τους μέχρι να επιστρέψουν στα μεγάλα συμπεράσματα. Το ταξίδι τού γυρισμού με τις μανίες και τις προδοσίες του - δυστυχώς για να σάς δώσω να καταλάβετε τι ακριβώς εννοώ πρέπει οι φωνές δίπλα στις σκιές να ενώνονται μια στιγμή μετέωρη πριν αρχίσει ν' απλώνεται το σούρουπο. Κατά το βάρος της εποχής......Ποιος ειν' αυτός ο άντρας ;
ΕΚΑΒΗ : ....δε σκέφτηκα πως θα είσαστε σπίτι -/
Το είχε γράψει ο Φώκνερ : ''Ο Κουέντιν πυροβόλησε ολωνών τις φωνές από το πάτωμα του δωματίου της Κάντυ''[4]. Κατάντησε τετράπαχη και με γκρίζα μαλλιά. ''Μετά τη φυλακή το παλάτι και το αντιφέγγισμα'' [5] Είναι ανάγκη να παντρευτώ κάποιον. Όποιον. - Μονολογούσε. Συχνά το ονειρευόταν με την πολύ ψηλή και φαρδιά αυλόπορτα. Θα πλήρωνε μια μικρή περιουσία που δεν είχε ποθώντας κάθε απόλαυση ενώ υπέκυπτε σ' επιστήθιες εκμυστηρεύσεις. Τα πουλιά μου δεν τα είχαν σκοτώσει. Ήταν αγριοπούλια. Μ' εξουσίαζε η εντύπωση πως το νερό ερχόταν παρακάτω. Η δική του μυρωδιά καθάρια. Μυώδης. Μια μικρή ανασηκωμένη μύτη χώμα πρόβαλε - ο Φληβάς ; Τον βρήκαν νεκρό σ' ένα παγκάκι του Σέντραλ Παρκ- Έλληνας δεύτερης ή τρίτης γενεάς. Χρωστούσε σε κάποιον τον τρόπο της ζωή του. Ποτέ δεν έπινε κατώτερο πράμα αυτός ο άνθρωπος. Σύμφωνα με άλλη εκδοχή ή επίσης παραλλαγή του μύθου, το τελευταίο βράδυ των δεκεμβριστών στο Purgatorio ακούστηκε να λένε : - σύντροφε Γκολιάντκιν.... [6] : Τ' απόμερα χρόνια περνούσε απ' έξω η Επανάσταση σαν ποίημα που χάθηκαν οι λέξεις. Και την άλλη μέρα χιόνιζε τόσο πολύ που υπήρξαμε περήφανοι για τη σιωπή μας, αλλ' αυτά θα τα πω την άλλη φορά. Αποτέλεσμα της μακροχρόνιας δυσπιστίας. Eνώ το ποτάμι έλαμπε στο βάθος σαν θεός.
Πολύ εκνευριστική δουλειά. Κάθε τόσο διέκοπτε ο κλητήρας. Ένοιωθα να με κυριεύει μεγάλη σύγχυση. Ο γλάρος κυρτός στον άνεμο και στο φεγγάρι: έχει όνομα ιππέα της Αποκάλυψης. Πάμε σπίτι. Δεν είναι κανείς. Είδες και μόνη. Τούς ευγνωμονώ για την άνοια ή την εγκατάλειψη. Ξεκόλλησα τα μάτια από το θρόισμα. Βρήκα λύσεις ικανοποιητικές με τα πόδια ή το ποδήλατο. Σιωπηλά τη νύχτα η κίνηση του νερού γινόταν σε βαριές δίπλες. Για να θυμόμαστε.-/
ΕΚΑΒΗ : .....ας μην αρχίσουμε τις βρισιές .-/
Ή πάλι η ενθάρρυνση :
ΤΟ ΠΟΡΤΡΕΤΟ : .....what water lapping the bow [7] -/
Λες και η ντροπή θα εξακολουθούσε και μετά θάνατο. Έτσι στο κατώφλι της υπόθεσης γραφόταν η καταστροφική αρχή της προσωπικής ευχαρίστησης. Ως εκ στόματος νηπίων. Τα φώτα του δρόμου. Οι χτύποι του ρολογιού σταματούν. Οι φωνές απ' την άλλη άκρη του τηλεφώνου σβήνουν σιγά σιγά ώσπου χάνονται τελείως. Κουβαλάς στην αιωνιότητα. Το πέρα δώθε και των πιο λιτών απογοητεύσεων. Ήσυχες νύχτες. Την ακούγαμε. Είχα μια επίσκεψη αταίριαστη κι αναπάντεχη. Κοιτάξαμε ο ένας τον άλλο. Βέβηλες συναντήσεις ή συγκρίσεις. Είναι η ιστορία μου, είπε η ΕΚΑΒΗ: Αίμα και πρωινές πολύχρωμες χρυσόμυγες. Χρόνια σε διλήμματα. Μετακομίζω συχνά. Λεηλατημένη και σοφή. Διάστικτες λιακάδες που δυσκολεύτηκα να κερδίσω το φως. Με λιγότερο κόπο αταξίδευτες μανίες. Μια μέρα δε θα πληγώνεις ο,τι δεν αντέχεται -/ Έφτασα να ζητήσω έλεος. Αυτό καλύτερα ας μείνει μεταξύ μας. [σκοτάδι- φως]
ΤΟ ΠΟΡΤΡΕΤΟ : .....αδύνατο. Προσποιούμαι την αλυσίδα των φυσικών γεγονότων χιλιετίες. Ο τρελός του χωριού λυμαίνεται τον τόπο τρεκλίζοντας, ως το κρεβάτι, με τον ήσυχο ύπνο του. Σαν άγιος. Εκείνα τα φιλόστοργα βραδινά. Ένα σωρό πράγματα γίνονταν τον τελευταίο καιρό παρά τη θέλεησή τους -/
Υπέροχη. Γερμένη πάνω στο ξύλο της πόρτας έστηνα ενέδρα. Είχα πεθάνει κι ανακάλυψε πως δεν υπάρχω. Η θέση του φεγγαριού δικαιολογούσε τη στάση της σημαδεύοντας κάθε λεπτομέρεια του Λαβυρίνθου. Η Αριάδνη θυμώνει. Δηλαδή η Μαίρη Σάντσεζ [8] απομακρύνεται μες στη βροχή έρποντας. Η σκαμμένη γη και τα μακρινά κύμβαλα. Πασάλειψα με ατόφιο χρυσό και δικαιολογίες την ανημπόρια μου. Άκουγα να μιλάνε. Ωραίο να έχεις μια παραχώρηση για πάντα. Κι όμως οι επισκέψεις έχουν αυξηθεί τώρα που το σκέφτομαι. Η Ανζέλ θέλει να πυροβολήσει. Πλησιάσαμε τις γυαλιστερές ανταύγειες. Διακρινόταν αμυδρά - όπως βλέπουμε καμιά φορά άλλοτε ναι, άλλοτε όχι. Η αιθέρια καταχνιά της συνηθισμένης νύχτας - πιο έντονα από ο,τι πριν - ακόμα και τώρα στην ηλικία που βρισκόμουν φαινόταν περίεργο. Δεν απάντησα:
ΤΟ ΠΟΡΤΡΕΤΟ : ......όταν ονειρεύομαι και ξυπνάω - ξημέρωμα - ψιθυρίζω αυτά τα λόγια. Έτσι οι χωρισμοί δεν είναι ποτέ βαριά πένθιμοι. Σκληρά ολοκληρωτικοί. Δεν πρέπει ν' αντικρίζουμε στον καθρέφτη. Πίσω απ' το εγκαταλειμένο πρόσωπο με τ' ακίνητα μάτια η εντάφια προσωπίδα κοχλάζει -. Ένα άλλο στόμα. Η σύσπασή του όπου βουλιάζεις χιλιετίες. Γύρισα καθώς το πρόσταξε σχεδόν η Εκάβη. Το πέρασμα σε ομίχλες. Πλήθος ατέλειωτο. Τύλιξα το πρόσωπό της στο χαρτί. Έσυρα ένοχα τη σκιά μου ανάμεσα στις φυλλωσιές των δέντρων. Η Εκάβη σε απατηλό βελούδο στο κατάκοπο κοπάδι των ξερών κλαδιών στους διαδρόμους των λιγνών οστών. Σ' ερημωμένα οστεοφυλάκια. Στα χνώτα της αγέλης των σκύλων που μένουν στις γέφυρες - ή καλύτερα κρύψτε με. Τι άλλο να βάλω στο νου μου. Καινούρια κλειδαριά. Την παραβίασα. Οι γάμοι έχουν τις ετοιμασίες τους. Προσκυνητής του γλυκού νερού σε πολύχρονη αχρηστία.
ΤΕΛΟΣ
........δε θα μπω στον κόπο να περιγράψω. Δεν ανήκει σε καμιά απ' τις κατηγορίες που ήξερα : ......Να θυμηθώ τι έπρεπε να κάνω - στα δέντρα με βρήκαν τα μεσάνυχτα. Η πλατεία ήταν άδεια. Γεγονός του αμίλητου ερωτικού μας βίου. Μια ώρα περίπου αργότερα κατάφερε να ισορροπήσει το χάος. Ευτυχώς υπήρχε λιγότερος ναρκισσισμός για την πόλη - το υπογράφω : - Δώστε μου την εξήγηση αν μπορείτε.-/
ΤΟ ΠΟΡΤΡΕΤΟ : .....λέω ότι είναι μεθυσμένη. Έχω σοκαριστεί. Αλήθεια. -/ Τα βήματα ξεμάκρυναν. Όταν αργότερα βγήκα είδα τον άνθρωπο ασάλευτο. Μού γύρισε την πλάτη. Αυτή την ταπεινωτική πρόκληση με το καπέλο ολωσδιόλου ασυνήθιστο σε σχήμα και χρώμα. Μπορεί να βρέθηκε σε θρησκευτική καταληψία - σκέφτηκα. Ίσως να συγχρωτιστώ κάποτε στο δικό τους αφιλόξενο σπίτι δίχως να κλονιστεί στο ελάχιστο η εμπιστοσύνη τους. Η Εκάβη μετακόμισε σ' ενοικιαζόμενα δωμάτια κοντά στο στάδιο - Κύριε, μην αφήνεις να τη στείλουν στο γηροκομείο - λέω τόσα ψέματα για να με κοιτάζει στα μάτια. Η τελευταία πόρτα στο μονόδρομο. Δοκίμαζα να περπατήσω στηριγμένος στην ομπρέλα. [φως][παύση]-/
ΤΟ ΠΟΡΤΡΕΤΟ : ....κάποιος ανακάτεψε τις φωτογραφίες. Ώστε μπήκαν χωρίς άδεια στο δωμάτιό μου. Υπάρχουν παντού εκατοντάδες άδεια μπουκάλια. Λίτρα ουίσκι. Θα ήταν νύχτα. Σάς έχω πει είναι η ίδια νύχτα. Η ίδια σιωπή ποτίζει ύπνο. Ανάβει τις λάμπες στα κακόγουστα αμπαζούρ. Χωμένος στη ρουφήχτρα και τα πόδια στον άνεμο.
Η τηλεόραση έπαιζε δυνατά για να διευρύνει το χρόνο όταν περίμενα. Αυτοί που ζήσαμε. Πενθούμε με ασφαλέστερη υπομονή ή ο Φληβάς ο Φοίνικας. [3] Το σφυροκόπημα στο λαιμό ξεχείλιζε. Επέστρεφα υπομένοντας χαμένα βήματα γενεών και γενεών : Απαραίτητα - οι πνιγμένοι σέρνουν τις ειδήσεις απ' τον πόλεμο- είπε η Εκάβη- με την αποθεωμένη καθαριότητα της σιωπηλής Κυριακής των Μνηστήρων: Έτσι για να ξέρετε ήπιαν όλες τις σταγόνες της ζωής τους μέχρι να επιστρέψουν στα μεγάλα συμπεράσματα. Το ταξίδι τού γυρισμού με τις μανίες και τις προδοσίες του - δυστυχώς για να σάς δώσω να καταλάβετε τι ακριβώς εννοώ πρέπει οι φωνές δίπλα στις σκιές να ενώνονται μια στιγμή μετέωρη πριν αρχίσει ν' απλώνεται το σούρουπο. Κατά το βάρος της εποχής......Ποιος ειν' αυτός ο άντρας ;
ΕΚΑΒΗ : ....δε σκέφτηκα πως θα είσαστε σπίτι -/
Το είχε γράψει ο Φώκνερ : ''Ο Κουέντιν πυροβόλησε ολωνών τις φωνές από το πάτωμα του δωματίου της Κάντυ''[4]. Κατάντησε τετράπαχη και με γκρίζα μαλλιά. ''Μετά τη φυλακή το παλάτι και το αντιφέγγισμα'' [5] Είναι ανάγκη να παντρευτώ κάποιον. Όποιον. - Μονολογούσε. Συχνά το ονειρευόταν με την πολύ ψηλή και φαρδιά αυλόπορτα. Θα πλήρωνε μια μικρή περιουσία που δεν είχε ποθώντας κάθε απόλαυση ενώ υπέκυπτε σ' επιστήθιες εκμυστηρεύσεις. Τα πουλιά μου δεν τα είχαν σκοτώσει. Ήταν αγριοπούλια. Μ' εξουσίαζε η εντύπωση πως το νερό ερχόταν παρακάτω. Η δική του μυρωδιά καθάρια. Μυώδης. Μια μικρή ανασηκωμένη μύτη χώμα πρόβαλε - ο Φληβάς ; Τον βρήκαν νεκρό σ' ένα παγκάκι του Σέντραλ Παρκ- Έλληνας δεύτερης ή τρίτης γενεάς. Χρωστούσε σε κάποιον τον τρόπο της ζωή του. Ποτέ δεν έπινε κατώτερο πράμα αυτός ο άνθρωπος. Σύμφωνα με άλλη εκδοχή ή επίσης παραλλαγή του μύθου, το τελευταίο βράδυ των δεκεμβριστών στο Purgatorio ακούστηκε να λένε : - σύντροφε Γκολιάντκιν.... [6] : Τ' απόμερα χρόνια περνούσε απ' έξω η Επανάσταση σαν ποίημα που χάθηκαν οι λέξεις. Και την άλλη μέρα χιόνιζε τόσο πολύ που υπήρξαμε περήφανοι για τη σιωπή μας, αλλ' αυτά θα τα πω την άλλη φορά. Αποτέλεσμα της μακροχρόνιας δυσπιστίας. Eνώ το ποτάμι έλαμπε στο βάθος σαν θεός.
Πολύ εκνευριστική δουλειά. Κάθε τόσο διέκοπτε ο κλητήρας. Ένοιωθα να με κυριεύει μεγάλη σύγχυση. Ο γλάρος κυρτός στον άνεμο και στο φεγγάρι: έχει όνομα ιππέα της Αποκάλυψης. Πάμε σπίτι. Δεν είναι κανείς. Είδες και μόνη. Τούς ευγνωμονώ για την άνοια ή την εγκατάλειψη. Ξεκόλλησα τα μάτια από το θρόισμα. Βρήκα λύσεις ικανοποιητικές με τα πόδια ή το ποδήλατο. Σιωπηλά τη νύχτα η κίνηση του νερού γινόταν σε βαριές δίπλες. Για να θυμόμαστε.-/
ΕΚΑΒΗ : .....ας μην αρχίσουμε τις βρισιές .-/
Ή πάλι η ενθάρρυνση :
ΤΟ ΠΟΡΤΡΕΤΟ : .....what water lapping the bow [7] -/
Λες και η ντροπή θα εξακολουθούσε και μετά θάνατο. Έτσι στο κατώφλι της υπόθεσης γραφόταν η καταστροφική αρχή της προσωπικής ευχαρίστησης. Ως εκ στόματος νηπίων. Τα φώτα του δρόμου. Οι χτύποι του ρολογιού σταματούν. Οι φωνές απ' την άλλη άκρη του τηλεφώνου σβήνουν σιγά σιγά ώσπου χάνονται τελείως. Κουβαλάς στην αιωνιότητα. Το πέρα δώθε και των πιο λιτών απογοητεύσεων. Ήσυχες νύχτες. Την ακούγαμε. Είχα μια επίσκεψη αταίριαστη κι αναπάντεχη. Κοιτάξαμε ο ένας τον άλλο. Βέβηλες συναντήσεις ή συγκρίσεις. Είναι η ιστορία μου, είπε η ΕΚΑΒΗ: Αίμα και πρωινές πολύχρωμες χρυσόμυγες. Χρόνια σε διλήμματα. Μετακομίζω συχνά. Λεηλατημένη και σοφή. Διάστικτες λιακάδες που δυσκολεύτηκα να κερδίσω το φως. Με λιγότερο κόπο αταξίδευτες μανίες. Μια μέρα δε θα πληγώνεις ο,τι δεν αντέχεται -/ Έφτασα να ζητήσω έλεος. Αυτό καλύτερα ας μείνει μεταξύ μας. [σκοτάδι- φως]
ΤΟ ΠΟΡΤΡΕΤΟ : .....αδύνατο. Προσποιούμαι την αλυσίδα των φυσικών γεγονότων χιλιετίες. Ο τρελός του χωριού λυμαίνεται τον τόπο τρεκλίζοντας, ως το κρεβάτι, με τον ήσυχο ύπνο του. Σαν άγιος. Εκείνα τα φιλόστοργα βραδινά. Ένα σωρό πράγματα γίνονταν τον τελευταίο καιρό παρά τη θέλεησή τους -/
Υπέροχη. Γερμένη πάνω στο ξύλο της πόρτας έστηνα ενέδρα. Είχα πεθάνει κι ανακάλυψε πως δεν υπάρχω. Η θέση του φεγγαριού δικαιολογούσε τη στάση της σημαδεύοντας κάθε λεπτομέρεια του Λαβυρίνθου. Η Αριάδνη θυμώνει. Δηλαδή η Μαίρη Σάντσεζ [8] απομακρύνεται μες στη βροχή έρποντας. Η σκαμμένη γη και τα μακρινά κύμβαλα. Πασάλειψα με ατόφιο χρυσό και δικαιολογίες την ανημπόρια μου. Άκουγα να μιλάνε. Ωραίο να έχεις μια παραχώρηση για πάντα. Κι όμως οι επισκέψεις έχουν αυξηθεί τώρα που το σκέφτομαι. Η Ανζέλ θέλει να πυροβολήσει. Πλησιάσαμε τις γυαλιστερές ανταύγειες. Διακρινόταν αμυδρά - όπως βλέπουμε καμιά φορά άλλοτε ναι, άλλοτε όχι. Η αιθέρια καταχνιά της συνηθισμένης νύχτας - πιο έντονα από ο,τι πριν - ακόμα και τώρα στην ηλικία που βρισκόμουν φαινόταν περίεργο. Δεν απάντησα:
ΤΟ ΠΟΡΤΡΕΤΟ : ......όταν ονειρεύομαι και ξυπνάω - ξημέρωμα - ψιθυρίζω αυτά τα λόγια. Έτσι οι χωρισμοί δεν είναι ποτέ βαριά πένθιμοι. Σκληρά ολοκληρωτικοί. Δεν πρέπει ν' αντικρίζουμε στον καθρέφτη. Πίσω απ' το εγκαταλειμένο πρόσωπο με τ' ακίνητα μάτια η εντάφια προσωπίδα κοχλάζει -. Ένα άλλο στόμα. Η σύσπασή του όπου βουλιάζεις χιλιετίες. Γύρισα καθώς το πρόσταξε σχεδόν η Εκάβη. Το πέρασμα σε ομίχλες. Πλήθος ατέλειωτο. Τύλιξα το πρόσωπό της στο χαρτί. Έσυρα ένοχα τη σκιά μου ανάμεσα στις φυλλωσιές των δέντρων. Η Εκάβη σε απατηλό βελούδο στο κατάκοπο κοπάδι των ξερών κλαδιών στους διαδρόμους των λιγνών οστών. Σ' ερημωμένα οστεοφυλάκια. Στα χνώτα της αγέλης των σκύλων που μένουν στις γέφυρες - ή καλύτερα κρύψτε με. Τι άλλο να βάλω στο νου μου. Καινούρια κλειδαριά. Την παραβίασα. Οι γάμοι έχουν τις ετοιμασίες τους. Προσκυνητής του γλυκού νερού σε πολύχρονη αχρηστία.
ΤΕΛΟΣ
ΑΝΑΦΟΡΕΣ-ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ-ΦΩΤΟ
[1] ένθετο, μτφρ. Αύγουστος Κορτώ, ΤΟ ΒΗΜΑ βιβλιοθήκη 2007
[2] βλ. το χωρίο Δ' Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΑΠΟ ΠΝΙΓΜΟ - Τ.Σ. Έλλιοτ, Η ΕΡΗΜΗ ΧΩΡΑ, μτφρ. Γ.Σεφέρη, Ίκαρος 1997
[3] ο.π.
[4] Γουίλιαμ Φώκνερ, Η βουή και η μανία, μτφρ. Παύλος Μάτεσις, Καστανιώτης 2010
[5] T. Elliot ο.π.
[6] Ιακώβ Πέτροβιτς Γκολιάντκιν/ Α& Β' τόμος- βλ. Φ.Μ. Ντοστογιέφσκι, Ο σωσίας, μτφρ. Α.Ταμπουράς - Ε. Μίγδου, Το Ποντίκι 2007
[7] γιατί το νερό χτυπάει[λυγίζει] το τόξο [απόδοση δική μου], -/ Tomas Elliot, Marina
[8] κεντρικό πρόσωπο στο ΜΙΑΣ ΜΕΡΑΣ ΔΟΥΛΕΙΑ, Τruman Kapote, -μτφρ/ εισαγωγή Ρούμπη Θεοφανοπούλου στο ΔΕΝΤΡΟ τ.38/1984
https://teatrtogo.ru/wp-content/uploads/2021/09/12-2-scaled-min.jpg
https://encrypted-tbn0.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcTYa8q4u_w-scVm1bRpF41D-lO6LtIA4crV1w&usqp=CAU
ΣΗΜ. : Πολυξένη : Σύμφωνα με ένα μύθο, την ερωτεύτηκε ο Αχιλλέας και θέλησε να την παντρευτεί. Το φάντασμά του εμφανίστηκε στους επιζώντες του πολέμου, ζητώντας να θυσιαστεί η Πολυξένη τελώντας ένα γάμο με τον ίδιο νεκρό ή και οι δυο τους νεκροί. Το έκανε ο ίδιος ο γιος του, ο Νεοπτόλεμος, σκοτώνοντάς την πάνω από τον τάφο του Αχιλλέα. Σε έναν άλλο μύθο, η Πολυξένη αυτοκτονεί πάνω από τον τάφο του ήρωα. Ο μύθος της Πολυξένης περιγράφεται στις τραγωδίες του Ευριπίδη Εκάβη και Τρωάδες. Τραγωδία του Σοφοκλή με τον τίτλο «Πολυξένη», δεν σώζεται.[Διαδίκτυο]
[*][Δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά με άλλες φωτο και χωρίς τις σημερινές παρεμβάσεις στο κείμενο, τον Μάη του 2020 στο neinnewsgr.blogspot.com]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η Γνώμη Κιλκίς- Παιονίας διευκρινίζει στους αναγνώστες της ότι θεωρεί αυτονόητο το δικαίωμα του σχολιασμού και της κριτικής έκφρασης, όταν αυτό φυσικά δεν στοχεύει στην απαξίωση, στην ύβρη και στην προσβολή ατόμων και θεσμών.
Το αναγνωστικό κοινό θα πρέπει να γνωρίζει ότι η Γνώμη, επιδιώκοντας μια υγιή και αμφίδρομη επικοινωνία, δεν δημοσιεύει ανυπόγραφα σχόλια, αλλά ούτε και σχόλια ρατσιστικού, προσβλητικού και υβριστικού περιεχομένου.
Τα ενυπόγραφα άρθρα τέλος, εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας.