Αναρωτιέμαι:
γιατί σπανίζουν στο εκκλησιαστικό στερέωμα οι ιεράρχες...
... που προκρίνουν την αγάπη, τη μακροθυμία, τη συγχώρεση, την ποιότητα του λόγου, και όχι την οργή, τον εγωισμό, το πείσμα, την έπαρση, τη χιλιοφθαρμένη θρησκευτική ρητορική…
... που καταθέτουν στην Τράπεζα της Ιστορίας την ταπεινή προσφορά, τη ζηλευτή σεμνότητα, την ποιότητα λόγων και έργων, και όχι την κουφότητα και την αλαζονεία…
... που τείνουν ευήκοον ους στις ανησυχίες του ποιμνίου τους…
… που διαχέεται παντού η μεθυστική ευωδία της πνευματικής λαμπηδόνας τους…
… που αντιμετωπίζουν ‘‘κατ΄ οικονομίαν’’ και με ‘‘ανοιχτό μυαλό’’ τα ανθρώπινα θέματα, αφού εκπροσωπούν το Θεό τη αγάπης, της συγγνώμης και της ταπείνωσης και δεν επικαλούνται κατά το δοκούν τους Ιερούς Κανόνες…
... που η προσφορά τους καλύπτεται με τον πέπλο της σεμνότητας, τα δε έργα τους καταχωρίζονται αποκλειστικά και μόνο στο βιβλίο του ουρανού…
... που ζουν και μοχθούν απλά, ταπεινά και αθόρυβα, μακριά από τη χλιδή και την πολυτέλεια, με τα οράματα της ταπεινής διακονίας και με το τριμμένο ράσο της πενίας…
… που με πίστη και αφοσίωση υπηρετούν το πανάγιο Θυσιαστήριο…
… που είναι ακούραστοι αχθοφόροι της ανόθευτης αποστολικής διδαχής και της γνήσιας Πατερικής παράδοσης…
… που καταθέτουν μαρτυρία πίστεως και μαρτύριο δοκιμασίας, ως αγιασμένη προσφορά στο διψασμένο εκκλησιαστικό πλήρωμα…
… που προκρίνουν την ολόψυχη αγάπη για τον άνθρωπο, την τυλιγμένη στον μόχθο και την αφάνεια…
… που προτάσσουν στη ιεραρχία των αξιών το κοινωνικό αγαθό και τη διακονία της δικαιοσύνης και της προσφοράς, ενδεδυμένα με τον μεγαλόπρεπο μανδύα της σιωπής και της ταπεινόφρονης απόκρυψης και όχι με αυτόν της αυτάρεσκης και εκκωφαντικής γνωστοποίησης της παρουσίας τους…
… που αποστρέφονται το ανατριχιαστικό ‘‘κιτς’’ των ναών και την επί πληρωμή τέλεση των Ιερών Μυστηρίων…
… που με εξάρτυση θωρακισμένη από τη λαϊκή συμπαράσταση, στηρίζουν το ιερό Οικοδόμημα και ποιμένουν, φορώντας το ωμοφόριο της επισκοπικής τιμής, με αγάπη και αφοσίωση στο λαό του Θεού…
… που δεν προκαλούν, δεν ανέχονται την κολακεία, δεν μαγνητίζουν την περιέργεια των πιστών, αφού δεν δίνουν αφορμή στα κοσμικά μεγάφωνα να ρυπαίνουν τις οράσεις και τις ακοές μας με περιγραφές αποκρουστικών σκανδάλων ή με αναφορές σε αναξιοπρεπείς συμπεριφορές…
… που δεν καταθέτουν το έργο τους στην τράπεζα της δημοσιότητας, δεν το διατυμπανίζουν και δεν επαίρονται δι’ αυτό…
… που τον τίτλο του δεσπότη τον τιμούν πορευόμενοι ως ποιμένες της προσφοράς, της σεμνότητας, της αγάπης, της μακροθυμίας, της ταπεινοφροσύνης και όχι ως εξουσιαστές, δυνάστες, αφέντες, με αυθαίρετη και απολυταρχική συμπεριφορά;
Αναρωτιέμαι…
… και αναζητώ…
… αυτούς τους ολίγους…
… που μπορούν να δώσουν μιαν ανάσα ελπίδας σε όλες αυτές τις καρδιές τις διψασμένες, όπως η δική μου, που έχουν κουραστεί να ψάχνουν μέσα στην καταχνιά των προκλήσεων, μέσα στη θύελλα των απογοητεύσεων.
... που καταθέτουν στην Τράπεζα της Ιστορίας την ταπεινή προσφορά, τη ζηλευτή σεμνότητα, την ποιότητα λόγων και έργων, και όχι την κουφότητα και την αλαζονεία…
... που τείνουν ευήκοον ους στις ανησυχίες του ποιμνίου τους…
… που διαχέεται παντού η μεθυστική ευωδία της πνευματικής λαμπηδόνας τους…
… που αντιμετωπίζουν ‘‘κατ΄ οικονομίαν’’ και με ‘‘ανοιχτό μυαλό’’ τα ανθρώπινα θέματα, αφού εκπροσωπούν το Θεό τη αγάπης, της συγγνώμης και της ταπείνωσης και δεν επικαλούνται κατά το δοκούν τους Ιερούς Κανόνες…
... που η προσφορά τους καλύπτεται με τον πέπλο της σεμνότητας, τα δε έργα τους καταχωρίζονται αποκλειστικά και μόνο στο βιβλίο του ουρανού…
... που ζουν και μοχθούν απλά, ταπεινά και αθόρυβα, μακριά από τη χλιδή και την πολυτέλεια, με τα οράματα της ταπεινής διακονίας και με το τριμμένο ράσο της πενίας…
… που με πίστη και αφοσίωση υπηρετούν το πανάγιο Θυσιαστήριο…
… που είναι ακούραστοι αχθοφόροι της ανόθευτης αποστολικής διδαχής και της γνήσιας Πατερικής παράδοσης…
… που καταθέτουν μαρτυρία πίστεως και μαρτύριο δοκιμασίας, ως αγιασμένη προσφορά στο διψασμένο εκκλησιαστικό πλήρωμα…
… που προκρίνουν την ολόψυχη αγάπη για τον άνθρωπο, την τυλιγμένη στον μόχθο και την αφάνεια…
… που προτάσσουν στη ιεραρχία των αξιών το κοινωνικό αγαθό και τη διακονία της δικαιοσύνης και της προσφοράς, ενδεδυμένα με τον μεγαλόπρεπο μανδύα της σιωπής και της ταπεινόφρονης απόκρυψης και όχι με αυτόν της αυτάρεσκης και εκκωφαντικής γνωστοποίησης της παρουσίας τους…
… που αποστρέφονται το ανατριχιαστικό ‘‘κιτς’’ των ναών και την επί πληρωμή τέλεση των Ιερών Μυστηρίων…
… που με εξάρτυση θωρακισμένη από τη λαϊκή συμπαράσταση, στηρίζουν το ιερό Οικοδόμημα και ποιμένουν, φορώντας το ωμοφόριο της επισκοπικής τιμής, με αγάπη και αφοσίωση στο λαό του Θεού…
… που δεν προκαλούν, δεν ανέχονται την κολακεία, δεν μαγνητίζουν την περιέργεια των πιστών, αφού δεν δίνουν αφορμή στα κοσμικά μεγάφωνα να ρυπαίνουν τις οράσεις και τις ακοές μας με περιγραφές αποκρουστικών σκανδάλων ή με αναφορές σε αναξιοπρεπείς συμπεριφορές…
… που δεν καταθέτουν το έργο τους στην τράπεζα της δημοσιότητας, δεν το διατυμπανίζουν και δεν επαίρονται δι’ αυτό…
… που τον τίτλο του δεσπότη τον τιμούν πορευόμενοι ως ποιμένες της προσφοράς, της σεμνότητας, της αγάπης, της μακροθυμίας, της ταπεινοφροσύνης και όχι ως εξουσιαστές, δυνάστες, αφέντες, με αυθαίρετη και απολυταρχική συμπεριφορά;
Αναρωτιέμαι…
… και αναζητώ…
… αυτούς τους ολίγους…
… που μπορούν να δώσουν μιαν ανάσα ελπίδας σε όλες αυτές τις καρδιές τις διψασμένες, όπως η δική μου, που έχουν κουραστεί να ψάχνουν μέσα στην καταχνιά των προκλήσεων, μέσα στη θύελλα των απογοητεύσεων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η Γνώμη Κιλκίς- Παιονίας διευκρινίζει στους αναγνώστες της ότι θεωρεί αυτονόητο το δικαίωμα του σχολιασμού και της κριτικής έκφρασης, όταν αυτό φυσικά δεν στοχεύει στην απαξίωση, στην ύβρη και στην προσβολή ατόμων και θεσμών.
Το αναγνωστικό κοινό θα πρέπει να γνωρίζει ότι η Γνώμη, επιδιώκοντας μια υγιή και αμφίδρομη επικοινωνία, δεν δημοσιεύει ανυπόγραφα σχόλια, αλλά ούτε και σχόλια ρατσιστικού, προσβλητικού και υβριστικού περιεχομένου.
Τα ενυπόγραφα άρθρα τέλος, εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας.