Εγκλωβισμένοι

Γράφει ο Λευτέρης Παυλίδης

Ένα Σαββατιάτικο μεσημέρι (λίγο πριν το Πάσχα) επισκέφτηκα την Ειδομένη και συγκεκριμένα τα σύνορα του μεθοριακού σταθμού του Νομού μας. Είχα από καιρό την περιέργεια να δω ιδίοις όμμασι την κατάσταση εκεί και βρήκα την ευκαιρία μέσω της δράσης και συστηματικής επίσκεψης που κάνουν κάποιοι συνάνθρωποί μας, βοηθώντας ανιδιοτελώς και αφιλοκερδώς άλλους συνανθρώπους τους. Μιλάω για τους παράνομους μετανάστες, λαθρομετανάστες, πολιτικούς ή πολεμικούς πρόσφυγες ή όπως αλλιώς θέλετε να ονομάστε (γιατί καθημερινά μετονομάζονται κατά το δοκούν) τους ανθρώπους αυτούς που ξέφυγαν απ’ τον πόλεμο και τον βέβαιο θάνατο. Η ομάδα αυτή που νοιάζεται και τους φροντίζει όσο μπορεί, είναι η No Borders.
Τι είδα εκεί; Καταρχήν φόβο και δυσπιστία. 

Όπως ήταν φυσικό, η πρώτη τους αντίδραση ήταν φοβική και η στάση τους πολλή επιφυλακτική, μέχρι να κερδιθεί η σχετική εμπιστοσύνη και να μας πλησιάσουν. Ηλικίες; από νέους 15 ετών έως ηλικιωμένους 75 ετών, ελεύθερους, παντρεμένους, οικογένειες με μικρά παιδιά (το μικρότερο λίγων μηνών) που περιμένουν μεν ένα χέρι βοηθείας, αλλά όχι και τόσο απελπισμένα όσο φανταζόμουν. Η κατάσταση γενικά (κι όπως ήταν αναμενόμενο) είναι άσχημη, με την έννοια ότι δεν έχουν που να κοιμηθούν, δεν έχουν τη δυνατότητα να φτιάξουν καταλύματα, αλλά βολεύονται σε όποια κτηριακή κατασκευή βρουν. Ζώντας στην ύπαιθρο, είναι φυσικό κι επόμενο να στερούνται τα βασικά αγαθά και ανέσεις. Όταν τους επισκεφτήκαμε είχε κρύο, αλλά δεν έβρεχε, γιατί τότε είναι που υποφέρουν περισσότερο.

Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι ότι δεν έδειξαν πεινασμένοι, παρόλο που δέχονταν τα προσφερόμενα τρόφιμα. Γενικά έδειχναν όλοι σε καλή κατάσταση και ελάχιστοι είχαν μικροπροβλήματα υγείας (κυρίως αλλεργίες). Εκτός από τρόφιμα και νερό, τους προσφέρθηκε υγειονομική βοήθεια από ιατρό, ενώ δόθηκαν και ρούχα-παπούτσια σε όσους τα είχαν ανάγκη. Ένα άλλο που μου έκανε εντύπωση ήταν το γεγονός ότι όλοι ήταν καλοντυμένοι, δείγμα της ευημερίας που προφανώς απολάμβαναν στη πατρίδα τους, οι περισσότεροι δε με ρούχα φιρμάτα!

Από τις σύντομες συζητήσεις που επιδίωξα να κάνω με κάποιους από αυτούς, διαπίστωσα ότι επρόκειτο για ανθρώπους μορφωμένους με ‘καλές’ δουλειές στη χώρα τους (δασκάλους, ιατρούς, μηχανικούς κλπ) καθώς και νεότερης ηλικίας φοιτητές που διέκοψαν βίαια τις σπουδές τους λόγω του πολέμου. Άλλοι πάλι εγκατέλειψαν υποχρεωτικά τις οικογένειές τους (συζύγους και παιδιά) κι αυτοί είναι μάλλον τα μεγαλύτερα θύματα, αν και όλοι τους άφησαν πίσω τους συγγενείς τους, μη γνωρίζοντας αν θα τους ξαναδούν ζωντανούς. Αβέβαιο το μέλλον για όλους τους…

Τραγικές καταστάσεις που γίνονται τραγικότερες εδώ, στη χώρα μας. Γιατί; Διότι οι άνθρωποι αυτοί είναι κυριολεκτικά εγκλωβισμένοι! Βάσει αυτών που μας είπαν στα αγγλικά (όσοι μιλούσαν) αλλά και στα ελληνικά (ναι, είχε και τέτοιους και θα εξηγήσω παρακάτω τον λόγο) προσπαθούν να περάσουν τα σύνορα προς την Fyrom. Όσες φορές τα καταφέρνουν, συλλαμβάνονται, ξυλοκοπούνται αλύπητα από τους Σκοπιανούς, στη συνέχεια καταληστεύονται και τέλος επιστρέφονται κακήν κακώς στην Ελλάδα. Πολλές οι περιπτώσεις που μας ανέφεραν ότι μετά τους ξυλοδαρμούς που υπέστησαν, τους παρακράτησαν με τη βία (τους έκλεψαν δηλαδή) τα όργανα των Σκοπίων (οι εκεί αντίστοιχοι συνοριοφύλακες ή αστυνομικοί) ό,τι χρήματα είχαν πάνω τους κρυμμένα. Κάποιοι μάλιστα υπέστησαν το μαρτύριο όχι μόνο μία, αλλά περισσότερες φορές, καθώς τόλμησαν επανειλημμένες απόπειρες εισόδου. Όσο για τα ποσά, κατά τα λεγόμενά τους πάντα, ήταν άνω των 1.500 Ευρώ ή δολαρίων, ό,τι δηλαδή απέμεινε από τις πληρωμές των δουλέμπορων που τους μετέφεραν από την Τουρκία.

Ο μόνος δρόμος που οδηγεί προς την Ευρώπη, η οποία είναι και ο προορισμός των ανθρώπων αυτών, είναι η γειτονική Fyrom. Στις ευρωπαϊκές χώρες και περισσότερο στη Γερμανία, σύμφωνα με τα λεγόμενά τους, βρίσκονται είτε συγγενείς είτε φίλοι που τους περιμένουν. Πρέπει μόνο να καταφέρουν να περάσουν τη νότια ΠΓΔΜ και να φτάσουν στο κέντρο της χώρας. Εκεί τα πράγματα είναι εύκολα, διότι υπάρχουν τα κατάλληλα άτομα που θα τους αναλάβουν και θα τους οδηγήσουν στα βόρια σύνορα! Μου ήταν δύσκολο να το πιστέψω, αλλά αφού το έλεγαν αυτοί και επέμεναν (καθώς άλλοι το είχαν κάνει νωρίτερα) το αποδέχτηκα. Πέραν δηλαδή της Τουρκίας, μιλάμε για οργανωμένα κυκλώματα και μέσα στη γειτονική ΠΓΔΜ που έχουν αυτό το ρόλο, έναντι αδράς αμοιβής το κεφάλι…

Έλεγα νωρίτερα ότι κάποιοι ελάχιστοι ομιλούν και την ελληνική. Είναι αυτοί που έζησαν από 10 μέχρι και 15 χρόνια στη χώρα μας (ως επί το πλείστον στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη) αγάπησαν τη χώρα μας, εργάστηκαν σ’ αυτήν και δεν είχαν προβλήματα με τη Δικαιοσύνη ή είχαν ελάχιστα. Δηλώνουν πολύ ευχαριστημένοι από τη συμπεριφορά των Ελλήνων και για τα χρόνια που πρόλαβαν την (εικονική έστω) ευημερία που ζήσαμε και οι αυτόχθονες την εποχή των προηγούμενων δεκαετιών, αλλά τώρα που η κατάσταση έφτασε στο γνωστό απροχώρητο, ψάχνουν τη τύχη τους σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες καθώς εδώ δεν έχει μέλλον. Όπως ακριβώς έκαναν και 1,5 εκατομμύριο συνέλληνες τη τελευταία πενταετία, μεταναστεύοντας σε άλλες χώρες, έτσι κι αυτοί, με τη διαφορά ότι αυτοί δεν έχουν τα νομιμοποιητικά έγγραφα για να το κάνουν.

Απ’ την άλλη, είναι οι πρόσφυγες πολέμου που δεν ξέρουν ούτε λέξη ελληνική, καθώς μπήκαν στη χώρα μας πριν κάποιες μέρες. Κατάφεραν να φτάσουν στο σημείο εκείνο (της Ειδομένης) κι εκεί μπλοκαρίστηκαν. Είναι αυτοί που μπόρεσαν να ξεφύγουν από την θρησκευτική καταδίωξη και τον βέβαιο θάνατο (Πακιστανοί, Αφγανοί, Ιρακινοί, Ιρανοί, Σύριοι). Είναι άτομα με οικονομική επιφάνεια και φαίνεται κι απ’ το παρουσιαστικό τους. Προκύπτει άλλωστε κι από το γεγονός ότι ήταν σε θέση να πληρώσουν πάρα πολλά χρήματα σε αυτούς που τους έβγαλαν απ’ τη χώρα και τους οδήγησαν μέσω άλλων χωρών στην Ελλάδα. Έτσι είναι η ζωή… αν δεν έχεις χρήματα να πληρώσεις, δεν εξαγοράζεις την ελευθερία σου. Ειδικά οι Σύριοι, όπως είπαν, δεν καταδέχονται να μείνουν μαζί τους στην ύπαιθρο, αλλά νοικιάζουν σε ξενοδοχεία της περιοχής!

Τι γίνεται λοιπόν εκεί; Και γιατί οι Σκοπιανοί τους επαναπροωθούν στην Ελλάδα; Είναι γνωστή η ιστορία: Δουβλίνο 2 – η μεγάλη απάτη. Η παγίδα δηλαδή που έπεσαν όλες οι Μεσογειακές χώρες υπογράφοντας την καταδίκη τους. Για την ιστορία, υπαίτιος των δεινών αυτής της χώρας και πάλι ο συνήθης ύποπτος. Ο ΓΑΠ που ως Πρωθυπουργός υποδούλωσε την Ελλάδα το 2010 με την υπογραφή των μνημονίων, νωρίτερα (το 2003) είχε υπογράψει ως Υπουργός Εξωτερικών και την συνθήκη αυτή! Στην ουσία, ο λαθρομετανάστης πρέπει να παραμείνει στη πρώτη ευρωπαϊκή χώρα στην οποία αρχικά εισέρχεται και ακόμη κι αν καταφέρει να μεταπηδήσει σε άλλη ευρωπαϊκή χώρα, επιστρέφεται στη πρώτη όπου και εισήλθε αρχικά τα σύνορα της Ευρώπης. Ήτοι στην Ελλάδα, Ιταλία ή Ισπανία. Προφανώς η Ευρώπη θεωρεί την Μεσόγειο τον σκουπιδοτενεκέ της. Ό,τι δηλαδή δεν αποδέχεται και ανέχεται στα ενδότερα και το θεωρεί επικίνδυνο ή ενοχλητικό και τελικώς άχρηστο, το μπλοκάρει στο ακραίο σύνορό της. Επινόησε δε κι εξασφάλισε και το φίλτρο: Δουβλίνο 2.

Όπως είναι φυσικό κι αναμενόμενο, όλοι οι παράνομοι μετανάστες που εισέρχονται στη χώρα μας με διάφορους τρόπους, είτε από τον Έβρο είτε δια θαλάσσης από τα νησιά, εγκλωβίζονται στη χώρα μας, χωρίς δυνατότητα να εξέλθουν, ενώ πέραν από τη διάθεση, δεν υπάρχει και η δυνατότητα να φιλοξενηθούν. Είναι τόσο μεγάλος ο όγκος των λαθρομεταναστών που είναι αδύνατο να τακτοποιηθούν ή να αφομοιωθούν. Ιδιαίτερα τους τελευταίους μήνες, λόγω του πολέμου στις χώρες της Μέσης Ανατολής, του Περσικού κόλπου και εξαιτίας των θηριωδιών του ISIS, τα κύματα των προσφύγων τους τελευταίους ειδικά μήνες, είναι ασύλληπτα τεράστια! (υπολογίζεται ότι θα ξεπεράσουν τις 100.000 μέχρι το τέλος του έτους). Σε συνδυασμό δε με τη δήθεν φιλανθρωπική πολιτική της κυβέρνησης (θαρρείς κι αυτή μόνο είναι ευαίσθητη σ’ αυτόν τον τόπο) το πρόβλημα έχει επιδεινωθεί ραγδαία και θα γίνει ακόμη μεγαλύτερο πολύ σύντομα.

Ήδη βλέπουμε πρωτόγνωρες καταστάσεις στο κέντρο της Αθήνας, με τους πολίτες να ασφυκτιούν και να δυσανασχετούν καθημερινά. Και είναι απόλυτα λογικό, διότι η εικόνα στη πρωτεύουσα έχει αλλάξει προς το χειρότερο, αφού πλημμύρισε το κέντρο της από ανθρώπους που περιφέρονται σαν φαντάσματα, χωρίς σπίτι, χωρίς εργασία, χωρίς φαγητό και το χειρότερο όλων, χωρίς καμία προοπτική. Άνθρωποι-θύματα που στοιβάζονται σε συνθήκες απόλυτης εξαθλίωσης στο κέντρο της Αθήνας και εκ των πραγμάτων θα οδηγηθούν στην εγκληματικότητα. Δεν μπορούν να κάνουν διαφορετικά και μη γνωρίζοντας και τη γλώσσα, η ανάγκη της επιβίωσης θα τους οδηγήσει εκεί.

Εάν μάλιστα συνυπολογίσουμε και το γεγονός ότι η χώρα μας μπήκε ήδη στην τουριστική περίοδο, το εξάμηνο δηλαδή που περιμένει διψασμένη να πάρει τα πάνω της, γιατί ελλείψει άλλων ελπίδων είναι ο μοναδικός τρόπος να ανακουφιστεί από άλλον έναν χειμώνα ξηρασίας, τότε καταλαβαίνει ο καθένας το μέγεθος της ζημίας που θα υποστεί από την άσχημη αυτή εικόνα. Και δεν μιλάω μόνο για την ανομοιογένεια που επικρατεί πλέον στην Πρωτεύουσα με τους χιλιάδες Άραβες πρόσφυγες, αλλά για τις αλλόκοτες αλλαγές που επέφεραν. Γιατί όπως και να το κάνουμε, όσο σκληρό κι αν ακούγεται αυτή τη στιγμή, οι τουρίστες που επιλέγουν την Ελλάδα για τις διακοπές τους δεν το κάνουν για να δουν στη Πλάκα και στο Μοναστηράκι να κυκλοφορούν χιλιάδες Μουσουλμάνοι με κελεμπίες και μπούρκες, να έχουν κατακλύσει τις πλατείες και να ξαπλώνουν ή να προσεύχονται ομαδικά, αλλά για τη γνωστή ανά τον κόσμο γραφικότητα, φιλοξενία, μνημεία, ιστορία και παράδοση της χώρας μας. Κι αυτό ισχύει ακόμη περισσότερο για τα μοναδικής ομορφιάς νησιά μας, τα οποία πλημμύρισαν από λαθρομετανάστες.

Κι ένα τελευταίο αλλά όχι ασήμαντο. Οι εξαθλιωμένοι αυτοί άνθρωποι, είναι άγνωστο το τι ασθένειες μπορεί να μεταφέρουν και καθώς δεν έγινε κανένας έλεγχος υγείας, είναι πολύ πιθανό να μεταδώσουν τυχόν μολυσματικές νόσους και στον εγχώριο πληθυσμό. Μια επιπλέον σκέψη μου είναι πως όταν οι άνθρωποι αυτοί ενισχυθούν αριθμητικά σε τέτοιο βαθμό που να νιώσουν ισχυροί (καθόλου απίθανο να συμβεί με τον αυξητικό και ανεξέλεγκτο ρυθμό που εισέρχονται πλέον στη χώρα) ενδεχομένως να αντιμετωπίσουμε και άλλου είδους προβλήματα. Είναι πολύ λεπτά τα εθνικά θέματα και απαιτούν ιδιαίτερη προσοχή και χειρισμό. Κατανοώ ότι είναι δύσκολο να πάρει θέση η Κυβέρνηση για την κατάσταση που δημιουργήθηκε και δεν θέλει να λάβει μια σκληρή στάση διακινδυνεύοντας να χαρακτηριστεί ρατσιστική, αλλά θεωρώ ότι με το να το παίζει καλή και φιλεύσπλαχνη, κινδυνεύει να προκαλέσει κοινωνική αγανάκτηση και να πυροδοτήσει άλλου είδους έριδες και εσωτερικούς τριγμούς.

Είπαμε εξαρχής ότι οι χιλιάδες πρόσφυγες πολέμου που εισέβαλαν στη χώρα, το έκαναν από ανάγκη, δεν το θέλησαν ούτε οι ίδιοι, αφού πολύ απλά είναι θύματα, κυρίως θρησκευτικού μίσους και φανατισμού. Η αλήθεια όμως είναι ότι πρόκειται για ανθρώπους ξένους με τον πολιτισμό μας, καθώς είναι φανερό πως υπάρχει διαφορά αντίληψης και νοοτροπίας, αφού είναι φορείς άλλης κουλτούρας, λόγω των διαφορετικών βιωμάτων τους και σε συνδυασμό με την παντελή έλλειψη υποδομής της χώρας να υποδεχτεί αλλά και να αντιμετωπίσει έναν τόσο υπέρογκο αριθμό κατατρεγμένων προσφύγων (αντί να φτιάξει νέους χώρους υποδοχής κλείνει και τους ήδη υπάρχοντες) θα δημιουργηθούν, όπως προείπα, άπειρα νέα και δυσεπίλυτα προβλήματα.

Η Ελλάδα δεν είναι η γη της Επαγγελίας, δυστυχώς, ούτε ο Παράδεισος που περίμεναν και το διαπιστώνουν κι οι ίδιοι. Η Ελλάδα δεν μπορεί να θρέψει τους Έλληνές της, πόσο μάλλον τους μουσουλμάνους πρόσφυγες που εισέβαλαν ξαφνικά στη χειρότερη στιγμή της ιστορίας της. Εάν τα πράγματα παραμείνουν ως έχουν, τότε οι πληθυσμοί αυτοί, όντας αδύνατο να εξέλθουν απ’ την χώρα, θα πρέπει αναγκαστικά να εγκατασταθούν μόνιμα εδώ! Θα πρέπει να καταβάλουν υπεράνθρωπες προσπάθειες να προσαρμοστούν στα τραγικά δεδομένα της Ελλάδας και να αφομοιωθούν. Η Ελλάδα όμως δεν έχει τις υποδομές για να φιλοξενήσει τόσες χιλιάδες προσφύγων και να τους συντηρήσει. Οι Έλληνες βογκάνε 5 χρόνια κάτω από τον ζυγό της αβάσταχτης φορολόγησης, για τα λάθη των πολιτικών ηγεσιών τους. Έχουν γονατίσει και δεν μπορούν να βαστάξουν παραπάνω βάρος, ιδιαίτερα τέτοιου είδους.

Είναι φανερό ότι η Ευρώπη πρέπει να δώσει ένα τέλος στη Συνθήκη του Δουβλίνου ΙΙ τροποποιώντας την άμεσα και δεν μπορεί να νίπτει τας χείρας της απέναντι στο τεράστιο αυτό πρόβλημα. Δεν μπορεί να γυρίζει την πλάτη της, αλλά να αποδεχτεί τη θλιβερή πραγματικότητα και να δεχτεί κι αυτή μέρος τουλάχιστον αυτών των παράνομα εισερχόμενων μεταναστών, ανοίγοντας τα σύνορά της. Απ’ την άλλη, η παντελής έλλειψη πολιτικής και στοιχειώδους τακτικής της Κυβέρνησης στην αντιμετώπιση του προβλήματος και η δήθεν φιλάνθρωπη στάση της απέναντι στους πολεμικούς πρόσφυγες, πέραν του ότι δεν πείθει κανέναν, είναι σίγουρο ότι θα επιδεινώσει την κατάσταση. Και φοβάμαι ότι πολύ σύντομα θα φτάσει σε τέτοιο σημείο που δεν θα υπάρχει τρόπος αντιμετώπισης της κατάστασης αυτής, διότι θα είναι μη αναστρέψιμη. Και τότε, τι είδους λαϊκές αντιδράσεις θα μπορούσαν να γεννηθούν… κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει ή να φανταστεί…