Η μπαλάντα του υπογείου

Γράφει ο Φώτης Μισόπουλος
ΔΡΩΜΕΝΟ ΣΕ ΤΡΕΙΣ ΣΚΗΝΕΣ
τα προσωπα με τη σειρα που εμφανιζονται
ΑΝΤΡΑΣ 1
ΑΝΤΡΑΣ 2
΅ ΓΥΝΑΙΚΑ
ΣΚΗΝΗ Α (Ο άντρας 1 κρατάει κρυμμένο ένα καπέλλο με τα χέρια πίσω του. Ο άντρας 2 κρατάει μια ομπρέλλα. Στέκουν όρθιοι. Μια γυναίκα κάθεται στη μοναδική καρέκλα επί σκηνής. Λίγο φως)

ΑΝΤΡΑΣ 1: Τι περιμένετε;

ΑΝΤΡΑΣ 2: Τον άλλο αιώνα.

Θα βρέχει και τότε.

Κοιτάζοντας το μέλλον...

(τον διακόπτουν)

ΑΝΤΡΑΣ 1: Κατάματα . Ορίστε ,το καπέλλο σας .

Είχε σταματήσει στην άκρη της αυλής.

(Παύση)

Από τότε φοβάμαι τις λέξεις.

Κάθε βράδυ μας πολιορκούνε...

ΑΝΤΡΑΣ 2: Τα όνειρα. Εννοείτε πως...

ΑΝΤΡΑΣ 1: Και αυτά. Καταντούνε μια εξαθλιωμένη μουσική.

ΑΝΤΡΑΣ 2: Ακριβώς. Ένα ναυάγιο στη μέση της νύχτας.

ΓΥΝΑΙΚΑ: (κάπως δυνατά) ...Η ερωτευμάνη γυναίκα

που κλείνει απότομα την πόρτα πίσω της.

Ορίστε...(ανοίγει την τσάντα της).

Η παληά φωτογραφία που έλεγα.

ΑΝΤΡΑΣ 1: (τις παίρνει στα χέρια).

Σαν εκείνη...με το πρόσωπο στην άκρη που έλειπε.

ΑΝΤΡΑΣ 2: Και θα το βρίσκαμε σε μια άλλη ζωή.Καλύτερη.

(Παύση)

ΑΝΤΡΑΣ 1: Ακούγονται οι τελευταίοι θόρυβοι.

Η ησυχία που έλειπε.

ΓΥΝΑΙΚΑ: Ο καθένας θα μπορεί να βρεί ό,τι έχασε...

Το μυστήριο σε συναντά σε κάθε εποχή

ΑΝΤΡΑΣ 2: Ποιό μυστήριο; Πού;

ΓΥΝΑΙΚΑ: Στο Σκάμαντρο ή στον Άγιο Μαυρίκιο

(Γελά.Κοιτάζονται με απορία οι υπόλοιποι. Παύση.Συνεχίζει:)

Κλεισμένοι στην ξύλινη κοιλιά της μοίρας.

(Παύση)

Τόσα χρόνια στο Σκάμαντρο

ανίκανοι και δουλοπρεπείς

σάς φτύνανε οι Σειληνοί κι οι Βάκχοι

κι οι άγιοι σιχάθηκαν τα τάματά σας

φερμένα άναντρα και οκνηρά

(Παύση)

ΑΝΤΡΑΣ 1: Χειμωνιάζει.

ΓΥΝΑΙΚΑ: Χρειάζομαι κείνα τα παληά παπούτσια

να περπατώ

σ' αυτήν την κρυφή συγκομιδή

μέσα στην σκόνη και στις βρισιές,

τάχατες ενός δίκαιου πόλεμου.

(Παύση)

Οι υπόλοιποι χάθηκαν σε πλοία

που αναχωρούσαν

για τον Άγιο Μαυρίκιο.

Τόγραψαν κι οι εφημερίδες

τότε.

Όλοι ξεκινούσαν γεμάτοι

νοσταλγία και υποσχέσεις.

Οι φίλοι των ημερών πέθαιναν

στο κατάστρωμα...

Κατατρεγμένοι έρωτες

ζητούσαν τα φινιστρίνια

για να σωθούν.

Ήμουν άρρωστη

Θύμιζα την αθεράπευτη αγάπη του Θεού

στα αινίγματα.

(Παύση)

ΑΝΤΡΑΣ 1: Οι παληές φωνές των ηττημένων.

Γίναμε ξένοι

ΑΝΤΡΑΣ 2: Και δεν μας ειδοποίησε κανείς.

(σκοτάδι)

ΣΚΗΝΗ Β

(Φως. Ο άντρας 1φοράει το καπέλλο του σταθμάρχη

κι ένα αμπέχωνο. Ανεβαίνει στην καρέκλα.)

ΑΝΤΡΑΣ 1: Ένα βράδυ

τους χαιρέτησα όλους.

Φόρεσα το καπέλλο

του σταθμάρχη

κι έμεινα όρθιος

στη μέση της κάμαρας.

Το τρένο έφευγε άδειο.

Το τελευταίο τρένο

των ονείρων μου.

Και το τοπίο ήταν ακίνητο

σαν ξεχασμένος πυροβολισμός

(Παύση)

“Καλοί μου σύντροφοι, επιβιβασθείτε,

η Επανάσταση αργεί”, φώναξα.

Με βρήκαν μετά από χρόνια

σ' έναν άγνωστο δρόμο

με το ίδιο αμπέχωνο.

(Κατεβαίνει απ' την καρέκλα. Σκοτάδι. Φως. Μπαίνει ο άντρας 2)

ΑΝΤΡΑΣ 2: Βλέπω ετοιμαστήκατε.

ΑΝΤΡΑΣ 1: Ναι. Ευχαριστώ για όλα.

ΑΝΤΡΑΣ 2: Ξέρετε,αν μένω ακόμα

σ' αυτό το άθλιο υπόγειο

είναι

γιατί

περιμένω

τον

Ντοστογιέφσκι

και κείνον

τον νεκρό

διαδηλωτή

στην τελευταία του

αφισσοκόληση.

ΑΝΤΡΑΣ 1: Έξοχα!

ANTΡAΣ 2: Κάποια φορά

γλυτώσαμε τελευταία στιγμή

τη φρίκη

μιάς άγνωστης εκδίκησης,

όπως κανείς φτάνει στα έσχατα

κι αναρωτιέται,

αλλά δεν βρίσκει την κατάλληλη παραβολή

κι έλεγα:

“Κύριε,

νόμιζα πως ήσουν

σε κάποιο άλλο υπόγειο-

συχώρεσέ με

που φοβάμαι τους τρελλούς

και πρέπει τώρα να τα βρώ

με τον εαυτό μου, γι' αυτό

όταν με ρώτησαν

“τι θέλετε;”

ΑΝΤΡΑΣ 1: (με αγωνία) Αλήθεια, τι είπατε;

ΑΝΤΡΑΣ 2: Κάτι που να μένει εις τους αιώνας.

(σκοτάδι)

ΣΚΗΝΗ Γ

ΑΝΤΡΑΣ 1: Τίποτε δεν θα συμβεί

ΑΝΤΡΑΣ 2: Κανείς δεν θα είναι

ΑΝΤΡΑΣ 1: Για πολλές αργόσυρτες μέρες

θα βρέχει.

ΑΝΤΡΑΣ 2 Θα βρέχει

ΑΝΤΡΑΣ 1: Κι οι φωνές απ' όπου κι αν έρχονται

θάναι ψιθυριστές

ξεψυχισμένες

ΑΝΤΡΑΣ 2: Όπως όταν κανείς

περιμένει τον εαυτό του

ΑΝΤΡΑΣ 1: Κι είναι αλλού

ΑΝΤΡΑΣ 2: Δικαιοσύνη

ΑΝΤΡΑΣ 1: Από μακριά θα περιμένω

απλά εμένα.

Τίποτε άλλο.

ΑΝΤΡΑΣ 2: Και κάποτε θα κάνουμε

τη Μεγάλη Στροφή.

ΑΝΤΡΑΣ 1: Οι δρόμοι

θα είναι έρημοι.

ΑΝΤΡΑΣ 2:Επιστρέφοντας

θα χτυπήσουμε την πόρτα

ΑΝΤΡΑΣ 1: Δεν θα μας γνωρίσει κανείς

ΑΝΤΡΑΣ 2: Αντίο,λοιπόν

Μια ομπρέλλα

θα χρειάζεται πάντα

στο τέλος μιας εποχής

που θα ζήσουμε αφανισμένοι.

(Σκοτάδι.Παυση.Φως.)

ΓΥΝΑΙΚΑ: Ίσως μ' αυτά που σου γράφω

ένα βράδυ

να κρατήσω το χέρι σου

ανάμεσα στις λέξεις

που δεν σου έγραψα ποτέ

ΑΝΤΡΑΣ 2: Αυτό το ανείπωτο

που σε κάνει να χάνεσαι

στο λίγο φώς

ΓΥΝΑΙΚΑ: Σαν να συγκατοικήσαμε

αιώνες

στο ιδιο υπόγειο

κρυμμένοι

πίσω από τόσα αινίγματα

ίσκιους και μυστικά

αφού πια κι εγώ

θα ξαναγίνω

το μεγάλο ανεξιχνίαστο

μυστικό μου.

(Παύση. Λίγο φως)

Ύστερα μια μέρα

είδα τη νεκρη μητέρα

“θα ζεστάνω το γάλα”

μου είπε

αλλά όλα ήταν αργόσυρτα

σαν αρχαία τελετουργία

κι εγώ ήμουν σε μια άλλη ζωή

ανύπαρχτη .

ΑΝΤΡΑΣ 1: Έπειτα τι νόημα έχουν όλ' αυτά

αφού θα υπάρχει πάντα μια στιγμή

που δε λέγεται τίποτα

μια περίεργη υγρασία

σαν απλησίαστη θάλασσα

(Παύση)

ΓΥΝΑΙΚΑ: Και τι να πούμε

αφού ποτέ δεν κλάψαμε αληθινά

για να γλυτώσουμε την καταδίκη

ποτέ δεν φιλήσαμε ένα σώμα με πληγές

έστω στα ψέματα...

Όλα έγιναν πιο φτωχά

σαν την απώλεια

ενός έκθαμβου τίποτα

που όταν υπήρχε κάποιος

μετέδιδε στη νύχτα

μια απέραντη τρυφερότητα:

ένα τρένο που στρίβει για την αιωνιότητα,

το μικρό κορίτσι

που χαιδεύει το στηθος του

κερδίζοντας τα πάντα

στην τελευταία αναχώρηση

ΑΝΤΡΑΣ 1: Λόγια χιλιοειπωμένα

όπως οι μέθυσοι όταν χάνουν

το έλεος.

Είμαι κοντά σας.

Υποψιάζομαι το ψέμα

που θα μας κάνει αθώους ξαφνικά,

εκείνο το ξεχασμένο ποίημα

γραμμένο στην πόρτα

με τα μεγάλα μαύρα γράμματα

σαν την κορδέλλα απ' τα καπέλλα

των τρελλών

αφημένα πάντα απ΄την άλλη μεριά

του δρόμου.

“ναι.αλλά εσύ που ήσουν;”

με ρωτούσαν

“υπήρξα ένας απλός κλειδούχος

άλλαζα τη μοίρα των συντρόφων

όταν είχε ομίχλη”

(Παύση)

Τώρα δεν με θυμάται κανείς

(Παύση)

Στο υπόγειο κοιμάται

ο Ντοστογιέφσκι

έφηβος

έτοιμος για την πρώτη του

αφισσοκόληση.

Πίσω ανεμίζουν

οι σημαίες όλης της γης

σκεπάζοντας την εξορία μας.

[Φως]

Όλα

είναι δικαιοσύνη.

(σκοτάδι)

Αυλαία

Φώτης Μισόπουλος/Μάρτιος 2012