Η αέναη θυσία μιας σύγχρονής Ιφιγένειας!

Του Δημήτρη Μάρδα
Καθηγητή Τμήματος Οικονομικών Επιστημών του ΑΠΘ
Άπνοια στη θάλασσα του Αιγαίου!. Δεν φουσκώνουν τα πανιά των πλοίων του ελληνικού στόλου που πλέουν για την Τροία. Και τώρα τι να κάνουμε αναρωτιέται ο στρατός των Ελλήνων;
Να θυσιάσει ο αρχηγός την αγαπημένη του μικροκόρη, Ιφιγένεια, αποφάσισαν οι Θεοί.
Ως η σύγχρονη λοιπόν μικροκόρη του πρώην πρωθυπουργού των Ελλήνων, Γεωργίου Παπανδρέου, ο νυν αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, Ευάγγελος Βενιζέλος, δέχτηκε να θυσιαστεί (για πρώτη φορά) στο βωμό του εθνικού χρέους, αναλαμβάνοντας την θέση του Υπουργού Εθνικής Οικονομίας.

Το τι και ποιος θυσιάστηκε βέβαια εκείνη την περίοδο, αποτελεί μέχρι και σήμερα ένα φιλοσοφικό ερώτημα. Για ορισμένους η αποδοχή του καυτού θώκου του Ελληνικού Υπουργείου Οικονομικών από έναν πολιτικό του διαμετρήματος του κου Βενιζέλου, θα μπορούσε πράγματι να χαρακτηριστεί θυσία! Για πολλούς όμως άλλους, ό,τι πραγματικά θυσιάστηκε με την επιλογή εκείνη, ήταν το μέλλον του ελληνικού λαού.

Προκειμένου να αποδώσουμε λοιπόν τα του Καίσαρος τω Καίσαρι, καλό είναι να τονίσουμε καταρχάς ότι το προαναφερθέν Υπουργείο ουδεμία σχέση έχει με τα αντίστοιχα του Πολιτισμού ή της Παιδείας για παράδειγμα, η θήτευση στα οποία δεν προαπαιτεί απαραίτητα ειδικές τεχνικές γνώσεις.

Το Υπουργείο Εθνικής Οικονομίας απαιτεί Υπουργούς –ιδιαίτερα για την χώρα μας λόγω των δομών του κράτους και των θεσμικών κενών που προκαλούν– με εξειδικευμένες τεχνικές γνώσεις και εμπειρία στον σχεδιασμό και άσκηση μέτρων οικονομικής πολιτικής. Η πορεία άλλωστε του άπειρου σε χρηματοοικονομικά και δημόσια οικονομικά προκατόχου του, θα μπορούσε να αποτελεί το τέλειο παράδειγμα προς αποφυγή.

Είναι λοιπόν πέραν κάθε λογικής η αποδοχή της συγκεκριμένης θέσης από ένα άτομο (όχι απαραίτητα οικονομολόγο) χωρίς τις απαιτούμενες δεξιότητες. Δε γίνεται την ώρα που δίνει o οποιοσδήποτε Υπουργός Οικονομικών μάχες σ’ έναν ασύμμετρο διεθνή οικονομικό πόλεμο, να στηρίζει τις δυνάμεις σου μόνο σε συμβούλους με μη θεσμικό ρόλο, που απλά ανήκουν στο περιβάλλον του.

Μετά από λίγο καιρό ο κος Βενιζέλος αποφάσισε να ξαναθυσιαστεί, αναλαμβάνοντας την αρχηγεία του ΠΑΣΟΚ. Και οι ανεπιτυχείς προσπάθειες για προσωπική θυσία συνεχίζονται και στο πλαίσιο της τριμερούς κυβέρνησης…

Αποτελεί λοιπόν ο νυν Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ την σύγχρονη τραγική φιγούρα της Ιφιγένειας ή όχι; Αφού εκ των προτέρων ο ίδιος γνώριζε –και λόγω της γνωστής του ευφυϊας– ότι θα αποτύχει στον ρόλο που του ανατέθηκε, ως Υπουργού Οικονομικών, είναι δυνατόν να πίστευε ότι με τον τρόπο αυτό θα έσωζε τον τόπο και θα ανάτασσε το κόμμα του οποίου διακαώς ήθελε να ηγηθεί;

Μήπως έλπιζε ότι κι’ αυτός θα είχε την τύχη της Ιφιγένειας, η οποία θα σωζόταν την τελευταία στιγμή από τους δυνατούς της Ευρώπης, όπως και έγινε; Μήπως πίστευε ή ακόμη πιστεύει ότι παρά την όποια αποτυχία του στα οικονομικά της ψωροκώσταινας και την σημερινή καθίζηση του ΠΑΣΟΚ, στο τέλος μια μπουχτισμένη πια Άρτεμης θα τον αρπάξει για πολλοστή φορά από το θυσιαστήριο διασώζοντας το πολιτικό του κεφάλαιο;

Και αν έχει εκνευριστεί η Άρτεμης μαζί του και τον εγκαταλείψει τελικά, τότε μπορεί να ποντάρει ότι θα γλιτώσει τη θυσία, εξαιτίας μιας αναπάντεχης απεργίας της υπεύθυνης ιέρειας της τελετής, ή της αποχής από τα καθήκοντά τους των συντηρητών του βωμού ή ακόμη των υπευθύνων για τα ξύλα της πυράς,!

Εν πάσει περιπτώσει, επειδή αποδεδειγμένα η ιστορία επαναλαμβάνεται μόνον ως φάρσα, γι’ αυτό τα τελευταία αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων για το ΠΑΣΟΚ, καλό είναι να λαμβάνονται στο μέλλον υπόψη απ’ όλους τους επίδοξους ηγέτες που σκέπτονται να θυσιαστούν…