Σο σκατόμ κιαν

Γράφει ο Πάνος Μαύρος

«Μας έσκασαν οι άτιμοι. Γαϊδουρινή υπομονή να έχεις αποκλείεται να αντέξεις. Τόσα χρόνια καταπίναμε, καταπίναμε, καταπίναμε τις δικαιολογίες για να κάνουν ένα απλό κολυμβητήριο. Φταίει ο εργολάβος, φταίει η περιφέρεια, φταίει ο ένας, φταίει ο άλλος, φταίμε εμείς, φταίτε και εσείς, φταίει και ο Χατζηπετρής. Θέλετε να το ακούσετε στα Γαλλικά; Ζαμάν φου. Στα Ποντιακά; Σο σκατόμ κιαν. Τι, δεν είναι καθώς πρέπει λόγια για εφημερίδα; Κύριε αρχισυντάκτα σε παρακαλώ μην το κόψεις. Είμαστε πολύ ΘΥΜΩΜΕΝΟΙ με εσάς που εκλέξαμε για να διαχειριστείτε το μέλλον μας. 

Δυστυχώς ή ευτυχώς, ο αθλητισμός είναι η σημαντικότερη ενασχόληση της νεολαίας. Ναι αλλά που; Τι; Δεν μπορείτε να τελειώσετε το κολυμβητήριο, και δεν μπορείτε να φτιάξετε ένα αξιοπρεπές αθλητικό κέντρο, για να προπονούνται τα παιδιά μας χειμώνα-καλοκαίρι; Και τι μου τριγυρίζετε χαρούμενοι και άνετοι μέσα στην πόλη; TA ΕΡΓΑ ΣΑΣ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΒΛΕΠΟΥΜΕ, ΚΑΙ ΟΧΙ ΕΣΑΣ. Μην στεναχωριέστε, κάντε εσείς, και θα ξέρουμε ποιος το έκανε, και θα τον ανταμείψουμε ανάλογα… Τι, το πρόβλημα είναι πολύ υψηλότερο; Και τι μας νοιάζει εμάς; Εσείς θέλατε εξουσίες. Μήπως σας ΝΟΙΑΖΕΙ ΕΣΑΣ, αν εμείς ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΜΕ τους δεκάδες λογαριασμούς και φόρους που μας έρχονται καθημερινά; ΔΙΟΡΙΑ ΔΕ ΒΑΖΕΤΕ; Υπάρχει έστω και ένας κακομοίρης από εμάς που να του ΧΑΡΙΣΤΗΚΕ κάποιος λογαριασμός, επειδή ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΕ; A!!!!! συγνώμη. Αν χρωστάς δις, τότε κάτι θα γίνει… Αφού είναι έτσι να βάλουμε διορία και εμείς σε εσάς. Πέστε μας πόσο χρόνο θέλετε να κάνετε 5-6 «δυνατά» έργα που θα βελτιώσουν την παλιοζωή μας στο Κιλκίς;»

Αυτά έγραψε κάποιος τότε το 2007 στο Κιλκίς, αλλά δυστυχώς ούτε απάντηση πήρε, ούτε έργα είδε. Τι να κάνουμε; Να περιμέναμε από αυτούς; Για άλλη μια φορά Επινοήσαμε, Δημιουργήσαμε, Ελπίσαμε. Αποφασίσαμε να χτίσουμε ΜΟΝΟΙ ΜΑΣ οι Κιλκισιώτες, ένα ιδιωτικό Κολυμβητήριο και ένα Αθλητικό κέντρο. Πως το κάναμε; Πανεύκολα, φτηνά, κερδοφόρα, Κιλκισιώτικα. Κατ’ αρχήν νοικιάσαμε πάμφθηνα για 25 χρόνια, ένα χωράφι που είχε σιτάρι, κοντά στην Κρηστώνη. Επιλέχθηκε το συγκεκριμένο χωριό, διότι υπήρχε δίπλα ο υπερσύγχρονος προαστιακός σιδηροδρομικός σταθμός. Έτσι χιλιάδες παιδιά από Θεσσαλονίκη ερχόταν μέσα σε 20΄ για να προπονηθούν. Ο αγρότης που το είχε, όταν υπογράψαμε τα συμβόλαια, τρεις μέρες ήταν μεθυσμένος από τη χαρά του. Πιο πολλά έπαιρνε από το ενοίκιο μας παρά από την επιδότηση. Όσο για το στάρι; Τι είναι ο κάβουρας, τι είναι και το ζουμί του… Στο υπόγειο θα ήταν το προπονητικό αθλητικό κέντρο για να μπορούν τα παιδιά να προπονούνται χειμώνα-καλοκαίρι (ούτε στα κρύα και στις βροχές, ούτε στις ζέστες). Και όταν μιλάμε για υπόγειο, εννοούμε έναν απέραντο ψηλοτάβανο χώρο, χιλιάδων τετραγωνικών μέτρων. Είχε χώρους προπονήσεων για ποδόσφαιρο, μπάσκετ, βόλεϊ, 5χ5, στίβο, πάλη, πινγκ πονγκ κτλ. Στον επάνω όροφο θα ήταν το κολυμβητήριο και το κλειστό γυμναστήριο. Αναθέσαμε αποκλειστικά σε Κιλκισιώτες πολιτικούς μηχανικούς να κάνουν τις μελέτες, τα σχέδια και την κατασκευή. Δεν πληρώθηκαν. Τους κάναμε μετόχους, όπως και όλους τους υπόλοιπους που συνεργάστηκαν. Εκσκαφές, υλικά, μπετά κτλ, ΟΛΑ με μηχανήματα από εδώ και αγορασμένα τα υλικά από επιχειρήσεις της πόλης. Το κτίριο ήταν αποκλειστικά φτιαγμένο, με τζάμι και αλουμίνιο, επίσης υλικά που προσέφεραν επιχειρήσεις και εργοστάσια του Σταυροχωρίου και του Αγ. Παντελεήμονα. Αυτοί ήταν και οι βασικοί μέτοχοι, σε συνδυασμό με όσους από εμάς ήθελαν να επενδύσουν. Στην ουσία επενδύαμε στα παιδιά μας. Με ΕΛΑΧΙΣΤΟ κόστος χτίσαμε κάτι ΚΑΛΟ ΜΟΝΟ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ. Πως γίναμε βιώσιμοι; Απλά ΟΛΟΙ ΕΔΙΝΑΝ ΣΥΝΔΡΟΜΗ. Ακόμα και τα παιδιά των μετόχων. Δωρεάν μόνο για τα άτομα με ειδικές ανάγκες και για τους αποδεδειγμένα φτωχούς. Για αυτούς πλήρωνε ο Δήμος ή η Νομαρχία. Εκλέξαμε μια ΔΙΟΙΚΗΣΗ μετόχων η οποία πετούσε. Βάλαμε ανθρώπους που κυρίως ήταν συνταξιούχοι (λόγω ελεύθερου χρόνου και εμπειρίας, δηλ. γιατρούς, καθηγητές, δικηγόρους κτλ ). Είχαν τα παιδιά τους, ή τα εγγόνια τους για να αθλούνται. Άρα έβαζαν τα δυνατά τους. Κέρβεροι ήταν και σε όποιον άρεζε. Με ένα στόχο όμως. ΤΗ ΣΩΣΤΗ και ΒΙΩΣΙΜΗ λειτουργία του κολυμβητηρίου και του αθλητικού κέντρου. Επίσης μέσα στο αθλητικό μας κέντρο νοικιάσαμε μαγαζιά σε ιδιώτες. Και από εκεί έσοδα. Καφετέριες, εστιατόρια, σάουνες, παιδότοποι, μαγαζιά με αθλητικά και άλλα είδη, μίνι μάρκετ κτλ. Μέχρι κομμωτήριο φτηνό βάλαμε με σπουδαστές από τα ΙΕΚ. Κάναμε και μια συμφωνία με τα ΤΕΙ φυσιοθεραπείας Σίνδου, να έρχονται οι φοιτητές εδώ και να κάνουν την πρακτική τους για μασάζ και φυσιοθεραπείες. Τιμή; 10 ευρώ. 5 εμείς, 5 αυτοί. Λίστες και εδώ. Ήταν τόσο ωραία όλα, που δεν ερχόταν μόνο κόσμος που συνόδευε τα παιδιά του, αλλά και άσχετοι. Είχαμε τέτοια οργάνωση και υψηλό επίπεδο παροχής υπηρεσιών που ερχόταν για προπονήσεις από Θεσσαλονίκη, τους γύρω νομούς, αλλά και από Βαλκανικές χώρες, για προετοιμασίες ομάδων κτλ. Προσλάβαμε με συμβάσεις δασκάλους κολύμβησης, μέχρι και σχολή ναυαγοσωστών δημιουργήσαμε. Συνεργαστήκαμε με φυσίατρους, γιατρούς παθολόγους που αποφοίτησαν πρόσφατα (νέους και άνεργους) για συνεχή παρακολούθηση των αθλητών. Επιπλέον δημιουργήσαμε τμήματα για εκμάθηση κολύμβησης ηλικιωμένων. Τα γερόντια βρήκαν τη χαρά τους. Ήταν καλύτερα που πήγαιναν καφενείο, ή ήταν κλεισμένες οι γυναίκες στο σπίτι να κλαίνε τη μοίρα τους; Εκεί όμως που τους τρελάναμε όλους παγκοσμίως ήταν το θεραπευτικό τμήμα κολύμβησης μικρών παιδιών με κινητικά και νοητικά προβλήματα, αλλά και άλλων με προβλήματα υγείας (τροχαία, σκλήρυνση κατά πλάκας, αρθρώσεις, ψυχολογικά προβλήματα κτλ). «Σπάσανε» τα τηλέφωνα από όλη την Ελλάδα να έρθουν στο Κιλκίς για θεραπεία. Μέχρι και τμήμα για απώλεια βάρους επινοήσαμε .Ένας μετανάστης έφερε μια φορά τη Σουηδέζα γυναίκα του. Μόλις είδε τους χώρους φώναξε: Unbelievable Babis!!!! Living in Kilkis, is like living in Sweden!!!!!!!!

Στο επόμενο: Το μεγαλύτερο εκπτωτικό κέντρο, ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΜΕ ΕΛΛΗΝΙΚΑ προϊόντα λειτουργεί στο Κιλκίς, στις πρώην «δίδυμες» αποθήκες του Στρατού στην Ελ. Βενιζέλου. Έντονο διάβημα διαμαρτυρίας της κινέζικης μαφίας για αθέμιτο ανταγωνισμό στα «ποιοτικά» Κινέζικα προϊόντα.