Οικονομικοί κροίσοι κι αγωνιστές

Γράφει 

ο Γιάννης Καραγιαννίδης

Σ’ ένα απ’ τα πλακάτ της παρέλασης του φετινού πατρινού καρναβαλιού φάνταζε η εμπνευσμένη επιγραφή «Οικονομικοί Κροίσοι». Τα παιδιά που το συνέλαβαν τα ‘παν όλα με δυο λέξεις. Απ’ την οικονομική κρίση γεννιούνται οικονομικοί κροίσοι. Είναι όλοι εκείνοι οι τυχοδιώκτες και κερδοσκόποι που αλωνίζουν ανενόχλητοι σε καιρούς ωσάν αυτούς που βιώνουμε, αφού κανείς δεν έχει την διάθεση να τους ελέγξει.

Ή, μήπως ακριβώς γι’ αυτό έφεραν την κρίση στις ζωές μας; Για να μπορούν, δηλαδή, να φάνε όσοι δεν πρόλαβαν όταν το τραπέζι ήταν ακόμα στρωμένο!

Γιατί, το μνημειώδες «μαζί τα φάγαμε» του κ. Πάγκαλου αμφισβητείται σφόδρα. Όχι απ’ τους υποτιθέμενους συνδαιτυμόνες του, δηλαδή εμάς. Εμείς το ξέρουμε καλά ότι ποτέ δεν κάτσαμε στο ίδιο τραπέζι μαζί με τον… πολύ αντιπρόεδρο. Άντε, ένα κρασάκι μπορεί να το ήπιαμε στο οινοποιείο του Αϊδαρίνη, κι αυτό για χάρη των διδύμων του. Άλλοι είναι αυτοί που θεωρούν εαυτούς ριγμένους απ’ το μεγάλο φαγοπότι, καθότι δεν προσκλήθηκαν. Και τώρα πιστεύουν πως ήρθε η ώρα τους.

Έτσι δεν γίνεται πάντα σε «εξαιρετικές περιόδους»; Οι βιομηχανίες κι οι έμποροι όπλων δεν κερδίζουν απ’ τους πολέμους, όταν ο κοσμάκης δίνει το αίμα του στα ‘‘ένδοξα πεδία των μαχών’’; Οι μαυραγορίτες του λαδιού δεν έκαναν σερμαγιές επί κατοχής, όταν τα μικρά παιδιά πέθαιναν στους δρόμους απ’ την πείνα; Οι πετρελαιάδες δεν θησαυρίζουν επί οικονομικών και πολιτικών κρίσεων, που εν πολλοίς οι ίδιοι προκαλούν;

Μόνιμα θύματα παντός καιρού, εμείς, οι απλοί πολίτες. Κι ας αγωνίζονται οι πιο πολλοί από ‘μας γι’ αυτό το «καλύτερο αύριο», που δεν λέει ποτέ να ξημερώσει! Οι αληθινοί αγώνες δεν πληρώνονται ποτέ σε χρήμα κι οι πραγματικοί αγωνιστές δεν εξαργυρώνουν ποτέ τις θυσίες τους με υλικά αγαθά. Τους μένει μονάχα ο τίτλος του «αγωνιστή των λαϊκών συμφερόντων». Και μ’ αυτόν αποχωρούν από τον μάταιο τούτο κόσμο όταν έρθει η ώρα τους.

Έτσι κι ο Γιώργος Σοφιανίδης, που χάσαμε το περασμένο Σάββατο. Έφυγε απ’ τη ζωή πλήρης ηθικών αξιών και γυμνός…χρηματιστηριακών. Είδε πολλές κρίσεις στη ζωή του, για να πει «κάτσε να δούμε που θα βγάλει αυτή». Το ‘ξερε, γι’ αυτό δεν περίμενε: Εκεί που έβγαλαν κι οι προηγούμενες, δηλαδή, στις επόμενες!

Ο Γιώργος Σοφιανίδης ήταν ένας απλός άνθρωπος του λαού, με την κυριολεκτική σημασία που εμπεριέχει η έκφραση. Γνωστός σ’ όλους σχεδόν τους Κιλκισιώτες «από μια ηλικία και πάνω», πασίγνωστος στον αγροτικό κόσμο του νομού, αφού…όπου αγώνας κι ο Σοφιανίδης μέσα.

Απ’ τα νεανικά του ακόμα χρόνια, στον καιρό του εμφυλίου και των κατοπινών διώξεων κράτους και παρακράτους, περνώντας απ’ τη μαύρη επταετία της χούντας  και τους μετέπειτα αγώνες κατά της Χατζηλαζάρου και των τσιφλικάδων του Ηλιόλουστου ή της Ποντοηράκλειας, και φτάνοντας μέχρι τις αγροτικές κινητοποιήσεις των ημερών μας, ο μπάρμπα – Γιώργος από το Καρς, που ρίζωσε και πρόκοψε στο Μεταλλικό, αποτελούσε υπόδειγμα λαϊκού ανθρώπου, βγαλμένου λες από ταινία του Φελίνι ή του Κουστουρίτσα. Παρορμητικός γι’ αυτό που θεωρούσε δίκιο, οργιώδης στη δίνη της αγωνιστικής δράσης, απόλυτος στα ιδεολογικά του πιστεύω, στρατευμένος στο όραμα ενός καλύτερου κόσμου, μέχρι τα τελευταία του. Το γεγονός ότι ο Γ. Σοφιανίδης έζησε σε μικρή ακόμα ηλικία τα μαύρα χρόνια της κατοχής και του εμφύλιου σπαραγμού, ήταν λογικό να τον σημαδέψει για όλη τη μετέπειτα ζωή του. Επέλεξε τότε στρατόπεδο και μπήκε στον αγώνα του. Η επιλογή του αυτή ήταν η αιτία να ζήσει δύσκολα χρόνια, όπως κι όλοι οι ομοϊδεάτες του, ειδικά σε μικρές κοινωνίες σαν τη δικιά μας.

Και πολύ αργότερα, όταν ήρθαν  οι «τίτλοι» και τα «αξιώματα», ως μια απ’ τις συνέπειες της μακρόχρονης αγωνιστικής του δράσης, δεν άλλαξε καθόλου. Ήταν ο ίδιος λαϊκός άνθρωπος του καφενείου του χωριού του, με τις ίδιες αγωνίες για το αύριο. Όχι πια το δικό του, αλλά των παιδιών και των εγγονιών του. Θα πείτε, «σιγά τ’ αξιώματα». Πρόεδρος σε συλλόγους, άντε και λίγα χρόνια στην Ένωση του Κιλκίς, ήταν. Άλλα, ήταν τα παράσημα του: Η αγάπη και ο σεβασμός, για παράδειγμα, που του έτρεφαν οι άνθρωποι, ανεξάρτητα πολιτικών πεποιθήσεων ή κοινωνικών θέσεων. «Γράψτε για τους αγρότες, τους κλέβουν το δίκιο τους», ήταν η μόνιμη προτροπή του, όταν κι όπου συναντούσε τον γράφοντα ή άλλον συνάδελφο. Αυτό ήταν το μαράζι του. Κι όχι η προσωπική προβολή του.

Ο Γιώργος Σοφιανίδης ξόδεψε κυριολεκτικά τη ζωή του γι’ αυτόν τον σκοπό. Πήγε στα χαμένα; Ναι, θα σπεύσουν να πουν κάποιοι, αν κρίνουν από το που φτάσαμε σήμερα. Όχι, θα πουν άλλοι, που βλέπουν μια ζωή σαν του Σοφιανίδη να χάνεται αλλά να μην πάει στα χαμένα. Σαν τον Μ. Ρασούλη, που το ’πε με τον καλύτερο τρόπο: «Τίποτα δεν πάει χαμένο στη χαμένη σου ζωή…».

Υ.Γ. Το σημείωμα ας θεωρηθεί σαν ένας ελάχιστος φόρος τιμής στη μνήμη του Γ. Σοφιανίδη και του γιου του, Λάκη, που έφυγε τόσο νωρίς και δεν πρόλαβε να κλάψει τον άξιο πατέρα του.