Λογική του παραλόγου

Της Παναγίτσας Μιχαήλου
Τελικά ο πόλεμος είναι ένα πρώτης τάξεως πρόσχημα για να επιστρέψει ο σκοταδισμός από ανοιχτές κερκόπορτες. Αρχής γενομένης από τη Μενδώνη που έκοψε τη μετάδοση της Λίμνης των Κύκνων από το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών.

Εν τω μεταξύ ο Τσαϊκόφσκι είχε πατέρα Ουκρανό και μητέρα Γαλλίδα. Καλού κακού λέω να κρύψουμε στο πατάρι τα βιβλία του Ντοστογιέφσκι του Τσέχοφ του Τολστόι, κι όλων των Ρώσων λογοτεχνών που σημάδεψαν με το πνευματικό τους ύψος μια ολόκληρη εποχή πριν κηρυχθούν παράνομα.

Επόμενο βήμα είναι να προχωρήσει πρόταση του πρωθυπουργού μας, που αφορά στην από αποαγιοποίηση του Αη Γιάννη του Ρώσου. Ο οποίος πρωθυπουργός μας σήμερα το πρωί έκανε στα κανάλια την εξής δήλωση. Δεν πιστεύω στο συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών. Η απόφαση αποστολής όπλων στην Ουκρανία ήταν σωστή. Δηλαδή αν δεν συναποφασίσουν όλα τα κόμματα για εθνικά θέματα που αφορούν στην Εθνική μας άμυνα γιατί υπάρχουν; Για ντεκόρ; Ή για να υπάρχει ένας φερετζές δημοκρατικός σε μια κυβέρνηση που μόνη της αποφασίζει και διατάζει; Το επόμενο βήμα ποιο είναι; Να μας πεις ότι δεν πιστεύει στην ελευθερία του λόγου και στην αντίθετη άποψη; 

Αν και.. ήδη έχουμε δει τέτοια δείγματα απέναντι σε όλους όσους είχαν αντίθετη άποψη για τον τρόπο που χειρίζεται το θέμα των εμβολιασμών. Κι από τον τρόπο που αντιμετώπισε δημοσιογράφους ανάλογα με το πως χειρίστηκαν το θέμα της Novartis. Ζούμε σε εποχές αλλαγής ισορροπιών στα εδάφη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. 

Και η κυβέρνηση το μόνο που κάνει είναι να φαίνεται υπάκουη εταίρα στους εταίρους αντί να φροντίσει να βελτιώσει την άμυνα στα νησιά μας, αντί να στερεί σε εποχές δύσκολες την κάθε μορφή τέχνης Ρωσικής Προέλευσης, κι αντί να στερεί την είσοδο στα Πανεπιστήμια της Δύσης του κάθε Ρώσου φοιτητή.

Γιατί ακόμα κι αν δεχτούμε τον Πούτιν σα δικτάτορα, η πνευματική άνοδος των λαών είναι αυτή που οδηγεί στην δύναμη της ανατροπής. Γιατί μετά το Διαφωτισμό ήρθε η Γαλλική Επανάσταση. 

Ας φροντίσουμε λοιπόν πρώτα από όλα να ενισχύουμε με όποιο τρόπο μπορούμε τις δικές μας ένοπλες δυνάμεις, ας μην ξεχνάμε το απρόβλεπτο του δικού μας κακού γείτονα κι ας ξεχωρίσουμε την Τέχνη μιας χώρας από την ηγεσία της.

Γιατί ο Ερντογάν μπορεί να είναι Ισλαμοφασίστας, κανένας όμως δεν αμφισβητεί το πνευματικό μέγεθος του Ναζίμ Χικμέτ και του Ζουλφι Λιβανελι. 

Η τέχνη ενώνει.

Κι αυτό ακριβώς είναι που κάποιοι φοβούνται.