Η θαυμαστή μαθητεία

Του Κώστα Μπούζα
Το σχολείο τούτο το παράξενο, κατά τρόπο μυστηριώδη κι ανεξήγητο του έτυχε να επισκεφθεί. Τρεις τάξεις του είπανε πως έχει και χρονική διάρκεια απροσδιόριστη, που διέφερε ανάλογα με τον μαθητή. Υπήρχε ακόμη κι ο κίνδυνος, οποτεδήποτε κάποιος ν’ αποβληθεί ως ανεπίδεκτος μαθήσεως, ή ένοχος κακής διαγωγής. Και κάτι άλλο. Δεύτερη ευκαιρία δεν υπήρχε στο σχολείο αυτό, που επιπλέον ήταν και μοναδικό.

Και στάθηκε μπροστά στην πρώτη τάξη, που ονομαζόταν ΕΣΩ - ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ και ο δάσκαλος, ο Πλάτων, του εξήγησε: εδώ θα γνωρίσεις τον εαυτό σου. Ποιος στ’ αλήθεια είσαι. Ευτυχισμένο τι σε κάνει. Θα εξασκηθείς να ανακαλύπτεις, κάθε στιγμή μες στη ζωή, τον θεϊκό σπινθήρα μέσα σου. Κι αυτός να σε ανεβάζει σε σφαίρες ουράνιες, σε χώρους ιδεών. Και να δονείται η ψυχή σου από συγκινήσεις υψηλές. Και σε συντονισμό να έρχεσαι μ’ ανώτερους παλμούς κι ευγενικές ψυχές. Κι αυτός, δάσκαλε, ρώτησε, ποιο είναι το κλειδί; Κι εκείνος του αποκρίθηκε: Ζήτησέ Του να σταλάξει μέσα σου αγάπη.

Και στάθηκε μπροστά στην δεύτερη την τάξη. Και πάνω απ’ την είσοδο μια ταμπέλα έγραφε: ΑΝΑΚΩΧΗ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΧΑΟΣ.

Κι ο δάσκαλος, ο Αριστοτέλης, του εξήγησε: Εδώ θα μάθεις την ειρήνη πώς να βρίσκεις μέσα στο χάος ιδεών, επιθυμιών κι ανθρώπων. Βαθιά να πιστεύεις στην ιδέα σου, χωρίς αυτούς που διαφωνούν να τους χλευάζεις. Την επιθυμία σου να σταματάς σαν πρόκειται τον άλλο να πληγώσεις. Κι αυτόν που σου επιτίθεται να συγχωρείς. Στην ευχή σου, για τον άλλο να ζητάς. Κι ακόμη, να ανέχεσαι όποιον από σένα διαφέρει, χωρίς οργή, αλλά με κατανόηση. Αυτός ο κόσμος για όλους και για όλα έχει μια γωνιά, γι’ αυτό και είναι τέλειος. Κι αυτός, δάσκαλε, ρώτησε, ποιο είναι το κλειδί; Κι εκείνος του αποκρίθηκε: Ζήτησέ Του να σταλάξει μέσα σου αγάπη.

Και στάθηκε μπροστά στην τελευταία τάξη. Στην είσοδο η ταμπέλα τώρα έγραφε: ΤΕΛΙΚΗ ΜΕΓΑΛΗ ΘΛΙΨΗ.

Μπροστά της στεκόταν ο δάσκαλος Σωκράτης. Αυτός που, σαν βρέθηκε απέναντι στους δικαστές, δεν απολογήθηκε, αλλά με βήμα το κατώφλι του θανάτου, απευθύνθηκε στην ανθρωπότητα όλων των εποχών. Όποιος μέχρι εδώ να φτάσει το μπορέσει, του εξήγησε, θα ζήσει μια τελική μεγάλη θλίψη, αυστηρά προσωπική. Με τον θάνατο του Διδασκάλου τούτη ισοδυναμεί. Και μην ξεχνάς, όλοι μας χρωστάμε έναν θάνατο. Κάποιου είδους θάνατο. 

Το πρόκριμα είναι να δείξεις μεγαλόκαρδος. Και τους εχθρούς σου να κατανοήσεις και να συγχωρήσεις. Και όχι μόνο να δεχτείς πάνω σου το αφόρητο, αλλά αν είναι δυνατόν και άλλων το μερίδιο στην πίκρα να σηκώσεις. Κι αυτός, δάσκαλε, ρώτησε, είναι μεγάλο το φορτίο κι οι ώμοι μας ασθενικοί. Ποιος κάτι τέτοιο άραγε μπορεί; Ποιο είναι το κλειδί; Κι εκείνος του αποκρίθηκε: Ζήτησέ Του να σταλάξει μέσα σου αγάπη.

Και ο Σωκράτης τον ξεπροβόδισε στου σχολείου αυτού του θαυμαστού πίσω την είσοδο, επαναλαμβάνοντας, για ακόμη μια φορά, απ’ την Απολογία του τα τελευταία λόγια:…Αλλά τώρα πια είναι ώρα να φύγουμε. Εγώ για να πεθάνω και σεις για να ζήσετε. Ποιος όμως από μας πηγαίνει στο καλύτερο, είναι άγνωστο σε όλους εκτός απ’ τον Θεό.