Βολικοί αντίπαλοι για την κυβέρνηση οι "Αντιεμβολιαστές";

Του Παναγιώτη Σαββίδη
Η πολιτική της κυβέρνησης που αρνείται να θωρακίσει το δημόσιο σύστημα υγείας μπροστά στην Πανδημία του «Κορονοιού», κινείται στην λογική κόστους – οφέλους, βάζοντας στο ζύγι την ζωή του λαού με ότι αυτό συνεπάγεται μέχρι τώρα (ξεπεράσαμε τις 17.000 νεκρούς από «Κορονοιό»).

Με την κατάσταση να χειροτερεύει καθημερινά η κυβέρνηση με μέτρα «βεγγαλικά» προσπαθεί να διασκεδάσει τις εντυπώσεις και κάνει επιτάξεις ιδιωτών γιατρών (περσινή αποτυχημένη συνταγή) αντί να προσλάβει μόνιμο προσωπικό σε γιατρούς, νοσηλευτές, ΕΚΑΒ, βοηθητικό προσωπικό.

Ανεκδιήγητη και τραγική είναι και η πολιτική των προστίμων, που επιβάλλει σε ανθρώπους άνω των 60 ετών που τους αφαιρεί κάθε μήνα 100 ευρώ από την πενιχρή σύνταξη των περισσοτέρων επειδή δεν πείστηκαν να εμβολιαστούν.

Στο απυρόβλητο μένουν οι μεγάλες ιδιωτικές κλινικές αντί να επιταχθούν για την αντιμετώπιση του «Κορονοιού» σε αυτή την έκτακτη ανάγκη για την χώρα.

Πάει περίπατος και ο μεγάλος «πατριωτισμός» και η πολυδιαφημιζόμενη τους «Εταιρική Κοινωνική Ευθύνη».

Η άλλη όψη του νομίσματος είναι το λεγόμενο κίνημα των «αντιεμβολιαστών».

Πέρα από αυτούς που είναι πραγματικά δύσπιστοι για το εμβόλιο εξαιτίας των παλινωδιών και των αντιφάσεων της κυβέρνησης και έχουν μείνει ανεμβολίαστοι, προβάλλονται ανορθολογικές απόψεις που πολλές φορές κινούνται στα όρια του μεταφυσικού και του γελοίου.

Στο έδαφος αυτό ξεδιπλώνουν δράση διάφοροι «όχι» άγνωστοι, πατριδοκάπηλοι, παραθρησκευτικές οργανώσεις, τυχοδιώκτες πολιτικάντηδες και ορισμένοι επιστήμονες που επενδύουν σε αυτό το «κίνημα» για μελλοντικά τους πολιτικά σχέδια σαν εφεδρείες του συστήματος.

Η κυβέρνηση δεν έχει κανένα πρόβλημα να αντιπαρατεθεί με αυτό το ανομοιογενές κράμα απόψεων που συνθέτουν το «αντιεμβολιαστικό » κίνημα.

Το «κίνημα» αυτό δεν σημαδεύει την καρδιά του προβλήματος που είναι η εμπορευματοποίηση της υγείας και του φαρμάκου, ο άγριος ανταγωνισμός των μονοπωλιακών ομίλων για την πίττα των τρισεκατομμυρίων που μοιράζουν οι αστικές κυβερνήσεις για την αντιμετώπιση της «Πανδημίας».

Σε αυτή ακριβώς την κατεύθυνση απαξιώνεται η επιστήμη και τα επιτεύγματα της γιατί υποτάσσονται στην κερδοφορία των μεγάλων καπιταλιστικών επιχειρήσεων.

Αυτές παράγουν - διανέμουν εμβόλια και φάρμακα με βάση τα οικονομικά τους συμφέροντα και με όρους αγοράς αφού στο σύστημα θεωρούνται εμπορεύματα ενταγμένα στις νομοτέλειες της καπιταλιστικής οικονομίας και του ανταγωνισμού.

Σήμερα γίνεται πιο εμφανές και διακριτό το σαθρό πλαίσιο της «ελεύθερης» οικονομίας, που βλέπει έκτακτες καταστάσεις όπως αυτής της «Πανδημίας», σαν μια εύκαιρα για να αυγατίσουν οι όμιλοι τα κέρδη τους χωρίς να υπολογίζουν τις ζωές που χάνονται.

Αντί να αμφισβητηθεί αυτό που θα βοηθήσει στον παραπέρα λαϊκό προβληματισμό, εξαγωγή συμπερασμάτων και κατά επέκταση στην οργάνωση της πάλης και του αγώνα.

Αμφισβητούνται τα αποτελέσματα της επιστήμης άλλα και η ίδια η επιστήμη, όπου με ανορθολογικά – μεταφυσικά επιχειρήματα δίνουν την ψευδαίσθηση σε ένα τμήμα του λαού όντας εγκλωβισμένο στο λεγόμενο «αντιεμβολιαστικό κίνημα », ότι μέσα από την αμφισβήτηση των εμβολίων δίνουν την «υπέρτατη μάχη».

Την «μάχη» ενάντια σε «άνομες» και «σκοτεινές» «νεοταξίτικες» δυνάμεις, όταν μέχρι χθες, πολλοί από αυτούς που βρίσκονται στον πυρήνα αυτού του «κινήματος», δήλωναν απεργοσπάστες, προπαγάνδιζαν την αναποτελεσματικότητα των αγώνων, αποθέωναν το δίκιο του αφεντικού που «δίνει ψωμί», χλεύαζαν λαϊκές κινητοποιήσεις και διεκδικήσεις.

Προφανώς ένα τέτοιο «στρατόπεδο» που διαπαιδαγωγείται με όρους «πλατειάς» και διαδικτύου μακριά από μαζικές – συλλογικές διεργασίες και ζυμώσεις, αποτελεί έναν βολικό αντίπαλο για κάθε αστική κυβέρνηση όπως αυτής της ΝΔ, γιατί ο όποιος θυμός και οργή δεν φεύγει από τα όρια του συστήματος, δεν μετατοπίζει συνειδήσεις, χειραφετώντας τες από την αστική πολιτική - αστική ιδεολογία.

Ο δρόμος για την πραγματική ελευθερία, ευημερία και ζωή με δικαιώματα δεν θα είναι στρωμένος με ροδοπέταλα, η λαϊκή νίκη δεν θα κατακτηθεί με μερικές συγκεντρώσεις σε κάποιες πλατείες που θα κυριαρχούν άναρθρες κραυγές και σκοταδιστικά συνθήματα.

Το σύστημα και οι πολιτικές που το διαχειρίζονται δεν φοβούνται αυτές τις «διαμαρτυρίες» που όπως έχει αποδεδείξει η πρόσφατη ιστορική πείρα (πλατείες «αγανακτισμένων») οδηγούν στο τέλος στην απογοήτευση, στον αφοπλισμό, στην παραίτηση, στον συμβιβασμό.

Ο εργαζόμενος λαός πρέπει να δράσει στην βάση των κοινών του ταξικών συμφερόντων.

Μια τέτοια ενότητα εργαζομένων, με κοινωνική συμμαχία, μπορεί να διαμορφώσει μια ισχυρή πολιτικοποιημένη - ριζοσπαστική λαϊκή πλειοψηφία που θα μπορεί να συγκρουστεί με την στρατηγική του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης.

Μην ψάχνουν αλλού την «νέα τάξη πραγμάτων». Σε ίσκιους, σκοτάδια και συνομοσιολογίες για «Μασόνους», «Σόρους» και «Γκέιτς».

Εξάλλου όλοι αυτοί θα αφανιστούν και δεν θα μιλάει κανείς για αυτούς αν ανατραπεί το βάρβαρο και απάνθρωπο σύστημα του καπιταλισμού.

Σήμερα αποτελούν μια «Μαρκίζα» σύγχυσης, παραπλάνησης και αποπροσανατολισμού.

Στόχος να μένει ανέγγιχτη η οικονομική βάση, οι νομοτέλειες του οικονομικού συστήματος, που πάνω του στήνεται όλο το εποικοδόμημα, για να υπηρετεί τις ανάγκες του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και της κυρίαρχης τάξης (αστική τάξη).

Το εμβόλιο αξιοποιήθηκε σαν μέσο για να μετατοπιστεί η συζήτηση από τα βασικά λαϊκά προβλήματα (κατάργηση βασικών εργασιακών δικαιωμάτων, μισθοί πείνας, ακρίβεια, ανεργία, υποβαθμισμένο δημόσιο σύστημα παροχής υπηρεσιών, ξεπούλημα δημόσιου πλούτου, ιδιωτικοποιήσεις, απολύσεις, κα), να ενισχυθεί ο «κοινωνικός» αυτοματισμός, να διαιρέσουν περισσότερο τον λαό.

Μαζί με τα «απόνερα της γέννας δεν πετάς και το παιδί».

Η ανυπαρξία ουσιαστικής εμβολιαστικής καμπάνιας ενημέρωσης από επιστήμονες και προσωποποιημένης συζήτησης σε κάθε νομό και πόλη, η μετατροπή του εμβολίου από δικαίωμα και όπλο σε μέσο εκβιασμού και διαίρεσης δεν πρέπει να κάνει τον λαό να απαξιώνει την επιστήμη και τα επιτεύγματα της.

Αλλά να παλέψει οργανωμένα, μαζικά ενάντια στη πολιτική διαχείρισης της Πανδημίας, ενάντια στην πολιτική της εμπορευματοποίησης της υγείας και του φαρμάκου.

Αυτόν το αγώνα να δυναμώσουμε, αυτό τον αγώνα φοβούνται.