Καληνύχτα σας, κύριοι! Αν ο καθείς σας δηλώνει ‘‘απών’’, «πώς θα γίνουν τα σκοτάδια λάμψη;»

Γράφει ο Σπύρος Καρτσώνης
Κυριακή, Γενάρης μήνας, λιακάδα και η πρόσκληση ήταν για τις έντεκα. Θα γινόταν κοπή της βασιλόπιτας του συλλόγου και δεν είχα λείψει -σχεδόν- ποτέ. Έβαλα τα καλά μου, ετοιμάστηκα και με καλή διάθεση, που θα ξανάβλεπα φίλους που είχα καιρό να δω, πήρα το δρόμο για την εκδήλωση.

Ανέβηκα τις σκάλες και πριν μπω στην αίθουσα κοκάλωσα! Απέναντι, ο πρόεδρος συνομιλούσε εγκάρδια με το βουλευτή. Όπως ακριβώς και πέρυσι! Και πρόπερσι!

Ναι!  Το βουλευτή, που εκτός από το να χειροκροτεί τον αρχηγό του, ξέρει να λέει καλά και τη φράση «ναι σε όλα».

Εκείνο το «ναι σε όλα», που έχει γεύση από δάκρυα και οσμή από θάνατο!

Αυτό το «ναι σε όλα», που σημαίνει

«ναι» στις αυτοκτονίες, στην ανεργία, στη φτώχεια, στην πείνα, στην εξαθλίωση, στην απάνθρωπη υπερφορολόγηση, στις ανελέητες περικοπές, στα εξωφρενικά χαράτσια, στα ανελέητα πρόστιμα, στην αρπαγή της περιουσίας των πολιτών!

Που σημαίνει «ναι» στην ταπείνωση, στη γενοκτονία, στη απεμπόληση της εθνικής κυριαρχίας, στον ξεριζωμό της νεολαίας, στη υποβάθμιση της υγείας και της παιδείας!

Που σημαίνει «ναι» στη Βουλή, που λειτουργεί ως κολυμβήθρα του Σιλωάμ για εμφανώς ένοχα πρώην και νυν μέλη της!

Που σημαίνει «ναι» στην πολιτική ηγεσία της συγκάλυψης, της αλληλοκάλυψης, του ψεύδους, της μίζας, της διαφθοράς,

η οποία, με την ανοχή της πολιτειακής ηγεσίας (που αρκείται σε ευχολόγια, πριβέ παρελάσεις και υπογραφές Προεδρικών Διαταγμάτων), βιάζει και παραβιάζει συνεχώς το Σύνταγμα και οδηγεί τη χώρα όλο και πιο βαθιά στον γκρεμό!

Αυτό το «ναι», που σημαίνει «όχι» στη σωτηρία της πατρίδας!

Το ομολόγησαν, το έγκλημα, και το ομολογούν οι ίδιοι οι δανειστές - ‘‘σωτήρες’’!

Ναι, αυτόν το βουλευτή είδα απέναντί μου και θόλωσα!

Γύρισα την πλάτη και έφυγα, για μια ακόμη φορά, αγανακτισμένος.

Γιατί δεν επιτρέπω στον εαυτό μου να βρίσκεται στον ίδιο χώρο με δημίους του λαού και της πατρίδας!

Δεν ησύχασα. Επικοινώνησα.

Ο πρόεδρος δυσεύρετος. Με τα πολλά:

- Γιατί προσκαλέσατε πάλι βουλευτές, πρόεδρε; Γιατί αυτόν;

- Δεν καταλαβαίνεις; Το πρωτόκολλο.

- Μα, πρόεδρε, στο έχω ξαναπεί: Διαμαρτυρία, αντίσταση, αγώνας, περιφρόνηση. Όχι εθελοδουλία! Κανένα πρωτόκολλο δεν σε υποχρεώνει να προσκαλείς κανέναν, πόσω μάλλον αυτούς που σφετερίστηκαν τη λαϊκή κυριαρχία, που προκάλεσαν γενοκτονία, που κατέστρεψαν τον κοινωνικό ιστό και απεμπόλησαν τα κυριαρχικά δικαιώματα της ίδιας τους της χώρας! Της χώρας που ορκίστηκες κάποτε να υπηρετείς! Κάνε λοιπόν την αντίστασή σου, με όπλο την περιφρόνηση. Αυτό απαιτεί η εποχή που ζούμε!

- Πάλι, δεν καταλαβαίνεις; Είναι εκλεγμένοι από το λαό!

- Μα, πρόεδρε, αυτό δε σημαίνει τίποτε! Κανένας τίτλος δεν πιστοποιεί τον αγαθό βίο του κατόχου του! Άλλωστε, λίγοι εκλεγμένοι από το λαό βρίσκονται σήμερα στη φυλακή; Ή μήπως δεν ήταν εκλεγμένοι από το λαό άλλοι, αλλού, που αιματοκύλησαν όχι μόνο το λαό τους, αλλά και τον κόσμο ολόκληρο;

- Είναι απόφαση του Δ.Σ.

- Δεν το νομίζω, πρόεδρε, αλλά και έτσι να είναι, απευθύνομαι, μέσω του προέδρου, σε όλο το Δ.Σ..

- Σου λέω ξανά, το πρωτόκολλο.

- Μα, πρόεδρε, ξέρω άλλους φορείς, που δεν υπακούουν σε κανένα πρωτόκολλο, απλώς επειδή πιστεύουν ότι έτσι πρέπει να πράξουν.

- …

- Και μην ξεχνάς, πρόεδρε, εγώ είμαι 45 χρόνια μέλος του Συλλόγου, χρημάτισα και μέλος του Δ.Σ., και θα είμαι όσα χρόνια ακόμα ζήσω. Οι βουλευτές είναι τώρα, του χρόνου θα είναι μια θλιβερή ανάμνηση! Ίσως, μάλιστα, ο συγκεκριμένος -και όλοι οι υπόλοιποι ‘‘σωτήρες’’- να βρίσκεται εκεί που όλοι εύχονται: στο εδώλιο του κατηγορουμένου!

- …

- Πρόεδρε, μου πέρασε από το μυαλό η σκέψη μήπως το πρωτόκολλο είναι η πρόφαση, και ο πραγματικός λόγος είναι η αυτοπροβολή και οι δημόσιες σχέσεις, με σκοπό να προωθήσεις στον εαυτό σου στο στίβο της αυτοδιοίκησης ή της πολιτικής.

- Όχι, αυτό μην το λες!

-Το λέω, γιατί και στις παρελάσεις καμαρώνεις στην εξέδρα των επισήμων, δίπλα στους δημίους του λαού και της πατρίδας, χωρίς να σε ενοχλεί ούτε ο συγχρωτισμός με πολιτικούς τού «ναι σε όλα» ούτε τα κάγκελα, που κρατάνε τον κόσμο μακριά και καταργούν τη δημοκρατία!

- Αφού με προσκαλούν τι να κάνω;

- Να μην πας πρόεδρε! Να μην καταδεχτείς! Να τους περιφρονήσεις!

Όπως τους περιφρονούν οι μαθητές, που στις παρελάσεις στρέφουν το κεφάλι τους αλλού!

- …

- Εντάξει! Μια σκέψη έκανα κα ζητώ να με συγχωρήσεις. Αλλά πες μου, πρόεδρε, όταν προσκαλούσες, ειδικά το συγκεκριμένο βουλευτή, δεν θόλωναν τα μάτια σου;

Δεν θόλωναν τα μάτια σου από όλα τα τραγικά γεγονότα που ζήσαμε τα τελευταία χρόνια;

Από τα παιδιά που πέθαναν από τα μαγκάλια;

Από  αυτούς που αυτοκτόνησαν;

Από τους άστεγους, τους πεινασμένους, τους άνεργους, τους νέους που φεύγουν στα ξένα;

Από αυτούς που δεν έχουν πώς να ζεσταθούν τώρα το χειμώνα;

Από αυτούς που ζουν στο σκοτάδι, επειδή δεν έχουν να πληρώσουν το ρεύμα;

Από τους άρρωστους, που δεν μπορούν να πληρώσουν τα φάρμακα;

Από τα γηρατειά, που έπαψαν να είναι περήφανα;

Από τις μανάδες που εκδίδονται για να πάρουν γάλα στα παιδιά τους;

Τίποτε απ΄ αυτά δε σου θόλωσε τα μάτια;

Και προσκάλεσες έναν από αυτούς που εκτελούν τις εντολές των οικονομικών δολοφόνων;

Προσκάλεσες αυτόν που καυχιέται ότι σώζει την Πατρίδα, ενώ τη ρίχνει στα τάρταρα;

Αυτόν που μαζί με τους ομοίους του γονάτισαν το λαό και τη χώρα;

Που έφεραν τη χώρα μας σε χειρότερη κατάσταση απ’ ό,τι ήταν πριν πάρουν την απόφαση να μας σώσουν οι ‘‘σωτήρες’’, και παρόλ΄ αυτά ψεύδονται, λέγοντάς μας ότι πάμε καλά;

Αυτόν που μιλάει την ξύλινη γλώσσα των πολιτικών και κάνει τη νύχτα μέρα;

Που μας σώζει, σκοτώνοντάς μας;

Αυτόν που δεν έχει το ανάστημα να πει έστω και ένα «όχι», αυτόν προσκάλεσες;

Δεν σας τίμησε, με την παρουσία του, ο βουλευτής - ‘‘σωτήρας’’, πρόεδρε.

Εσείς τον τιμήσατε.

Εσείς του δώσατε αξία. Αξία που, πλέον, δεν έχει. Την έχασε από τότε που τον τίμησε ο λαός και εκείνος τον πρόδωσε. Άλλωστε, η αξία δεν συμπορεύεται πάντα με το αξίωμα!

Γιατί η λέξη βουλευτής σήμερα, και εννοώ βουλευτής - ‘‘σωτήρας’’, δεν είναι καθαρή, είναι λερωμένη, κύριε πρόεδρε. Είναι βουτηγμένη στο αίμα των αθώων και στα δάκρυα όλων των υπολοίπων.

Κι αν επιμένεις, κύριε πρόεδρε, ότι σας τίμησε, δεν έχετε παρά να του το ανταποδώσετε.

Φροντίστε του χρόνου να τον βραβεύσετε κι αυτόν!

Για τα όσα «ναι σε όλα» είπε μέχρι τώρα!

Ναι,  γι΄ αυτά τα «ναι σε όλα» που έχουν γεύση από δάκρυα και οσμή από θάνατο!

Λυπάμαι, κύριε πρόεδρε!

Λυπάμαι και ανησυχώ!

Λυπάμαι, γιατί υπάρχουν σύλλογοι, που δεν έχουν καταλάβει ότι αρκετοί από τους εκλεγμένους, μέσω εκλογών, πρόδωσαν την ψήφο του λαού και τους αξίζει η περιφρόνηση!

Λυπάμαι, επίσης, γιατί υπάρχουν σύλλογοι, που δεν έχουν καταλάβει ότι η Νέα Εποχή μάς έχει κηρύξει ανελέητο πόλεμο και καθήκον μας να αντισταθούμε!

Ανησυχώ , γιατί υπάρχουν πρόεδροι, που δεν έχουν καταλάβει ότι ο κόσμος ‘‘βράζει’’ και αρκεί μια σπίθα (η παρουσία ενός ‘‘σωτήρα’’), για να συμβεί κανένα ‘‘ατύχημα’’!

Και, κυρίως, ανησυχώ, γιατί υπάρχουν πρόεδροι, που σε μια τέτοια εμπόλεμη κατάσταση, επικαλούνται ένα πρωτόκολλο και προσκυνούν τους προσκυνημένους!

Καληνύχτα, κύριε πρόεδρε! Καληνύχτα και σε σας, κύριοι πρόεδροι!

Οι υπήκοοι της απόγνωσης σας εύχονται

τα όνειρά σας να είναι ανάλογα με την καθαρότητα της συνείδησής σας, σε ό,τι αφορά την άσκηση της μικρής σας εξουσίας!

Ίσως έτσι, με την αυγή, συνειδητοποιήσετε ότι συχνά το μεγαλείο ενός τίτλου  δε φωτίζει, αλλά σκοτίζει!

Καληνύχτα και σε σένα, βουλευτή! Καληνύχτα και σε σας, βουλευτές - ‘‘σωτήρες’’!

Οι άνθρωποι - απόβλητα, τους οποίους  ρίξατε μέσα στη θάλασσα της εξαθλίωσης, σας εύχονται

οι Ερινύες να ταράξουν τον ύπνο σας,

επειδή μετατοπίσατε τα όρια της συνειδήσεώς σας

και, όταν η Ιστορία σάς κάλεσε να απαντήσετε στην εκφώνηση του ονόματός σας,

ο καθείς σας απάντησε ‘‘απών’’!

Ίσως έτσι, με την αυγή, συνειδητοποιήσετε ότι κανείς δεν είναι τόσο μικρός, όσο εκείνος, που, με το αξίωμά του, θέλει να φαίνεται μεγάλος!

ΥΓ.: 1.Πρόκειται, βεβαίως, για μια φανταστική ιστορία (σε πρώτο πρόσωπο, χάριν αμεσότητας), με πρόσωπα ανύπαρκτα, που διαδραματίζεται σε μια χώρα υποθετική, αλλά που θα μπορούσε, με κάποιες αλλαγές, να είναι αληθινή.

Ή μήπως είναι;

Αν, παρόλ΄ αυτά, εντελώς συμπτωματικά, κάποιοι αναγνωρίσουν τον εαυτό τους, διαβάζοντας τις παραπάνω γραμμές, ίσως είναι ευκαιρία,

αφενός μεν να κοιτάξουν στον καθρέφτη της ψυχής τους, και να αναρωτηθούν μήπως ήρθε η ώρα να αναθεωρήσουν τις απόψεις και την κλίμακα των αξιών τους, βάζοντας πρώτο και πάνω απ΄ όλα τον άνθρωπο,

αφετέρου δε να συγχωρήσουν τη δική μου αναίδεια, που τόλμησα, με τον τρόπο μου, να καταδείξω στην απανθρωπιά της Νέας Κατοχής και όσων την υπηρετούν, χρησιμοποιώντας το όπλο της κριτικής: «ο καθείς και τα όπλα του».

2. Αφιερώνεται σε όλους, προέδρους και μη, που ακόμα δεν κατάλαβαν ότι οι πολιτικοί έκλεισαν το λαό έξω από το μέλλον του ή το κατάλαβαν και δεν αντιδρούν.

kartswnhs@gmail.com