Ουαί υμίν Γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριτές

Γράφει η Μέμα Τεμεκενίδου
Τμήμα από την ανακοίνωση του Εισαγγελέα Χανίων, με αφορμή τις κινητοποιήσεις των δικαστών και εισαγγελέων «Αγωνιζόμαστε ενάντια στο φαύλο αυτό καθεστώς της δήθεν κοινοβουλευτικής δημοκρατίας το οποίο νομοθετεί ενάντια στη θέληση και βούληση του λαού υποστηρίζοντας ότι διαθέτει λαϊκή νομιμοποίηση και εντολή».
Ενάντια στη θέληση των πανίβλακων που ψήφισαν πριν πέντε μήνες εννοούν, γιατί ξέρουν τι ήθελαν να ζητήσουν να νομοθετηθεί οι πανίβλακες που ψήφισαν για να εκλεγεί αυτό το μόρφωμα.

Όχι η ανακοίνωση δε βγήκε για να υπερασπιστούν τους αδύναμους, ενάντια στον κυκεώνα των μέτρων που 2,5 χρόνια τώρα χαστουκίζουν και προκαλούν αυτοκτονίες στον πληθυσμό. Βγήκε γιατί ήρθε η ώρα να βάλουν χέρι και στη δική τους τσέπη. Και ξεσπάθωσαν και χτυπήθηκαν κάτω και στύλωσαν τα ποδάρια στο πάτωμα και πιασαν τα τσαπράζια και τους έπνιξε η δίκαιη οργή για τα κεκτημένα τους και μόνο γι αυτά. Γιατί πίστευαν ότι αυτοί ήταν ο Νόμος.

Πρέπει όμως να ενημερώσουμε τους συμπαθείς κυρίους, ότι τη νομιμότητα του μνημονίου Α, Βου, Γου, τους εφαρμοστικούς νόμους κτλ, οι δικαστές του Συμβουλίου της Επικρατείας επικύρωσαν και κατέστησαν ανώτερους από το Σύνταγμα της χώρας, αλλά βέβαια τότε δεν αφορούσαν οι μειώσεις τους ιδίους, γι αυτό και δεν ασχολήθηκαν με την πλέμπα.

Να τους ενημερώσουμε ακόμη, ότι οι 2500 συνάνθρωποι μας που αυτοκτόνησαν γιατί δεν άντεξαν την καταβαράθρωση της ζωής και της αξιοπρέπειας τους, δεν ήταν κοινοί μπαταχτσήδες, αλλά νοικοκυραίοι που μέσα σε μια στιγμή, βρέθηκαν στην άλλη πλευρά της γραμμής και δεν το άντεξαν. Ήταν άνθρωποι που είχαν δουλειά, οικογένεια, αρχές, όνειρα, ελπίδες και δεν μπόρεσαν να συμβιβαστούν με την ανατροπή τους.

Τότε, όταν οι πολιτικοί μας βγήκαν και ασχημονούσαν πάνω στα άψυχα κορμιά τους, γαυγίζοντας «να πάνε ν αυτοκτονήσουν στα σπίτια τους, όχι στην Πλατεία Συντάγματος», κανείς δε βγήκε από τους αξιότιμους εισαγγελείς μας να πει στο θρασίμι το βουλευτή, να βγάλει το σκασμό και να σεβαστεί τον πόνο του λαού. Ούτε όταν οι Κυβερνώντες αποφάσιζαν να περικόψουν 1,2,3 φορές το εφάπαξ που οι εργαζόμενοι πληρώσαμε και τους μισθούς που με κόπους κερδίζαμε, τους είδαμε ν αντιδρούν. Γιατί αφορούσαν τους άλλους. Γιατί όλοι είμαστε ίσοι, αλλά οι Εισαγγελείς και οι Δικαστές είναι λίγο ποιο ίσοι από τους ίσους, μαζί με τους υπαλλήλους της Βουλής βεβαίως, βεβαίως.

Όχι δεν έχω να κερδίσω τίποτα από τη μείωση των μισθών των εισαγγελέων και των υπαλλήλων της Βουλής, συμπεριλαμβανομένων των καθαριστριών της που παίρνουν διπλο-τριπλάσια από μένα. Δεν είμαι αφελής να πιστεύω, ότι αυτά που τους κόβουν , θα τα δώσουν στους αδύναμους, θα τα ρίξουν στην Παιδεία ή την Υγεία, θα τ αφιερώσουν για την ενίσχυση της Πρόνοιας, θα τα επιστρέψουν στο λαό με κάποιο τρόπο. Γνωρίζω ότι το παιχνίδι είναι χαμένο από χέρι, γιατί οι εξουσιαστές μας είναι εξπέρ στο διαίρει και βασίλευε.

Τρομάζω όμως συνειδητοποιώντας ότι η Κυβέρνηση μας παίζει στα δάχτυλα, βάζοντας μας να στραφούμε οι μεν έναντι των δε και όλοι εναντίων αλλήλων κι εμείς ακόμη δεν καταλάβαμε ότι «το μοναχό το πρόβατο το τρώει ο λύκος» (όπου πρόβατο γράψτε ομάδα κι όπου λύκος, τριανδρία των ελαχίστων), ούτε ότι «όταν πάρει φωτιά το σπίτι του γείτονα, πρέπει ν αρχίσεις να ρίχνεις νερό… στο δικό σου».

Και θυμήθηκα τα παιδικά μου χρόνια στο δημοτικό, όταν έχοντας αξιωθεί έναν βάρβαρο δάσκαλο, προσπαθούσαμε να οργανωθούμε για να τον αντιμετωπίσουμε, πότε σπάνοντας τη βέργα, πότε εξαφανίζοντας την κάτω από την έδρα, αλλά πάντοτε βρισκόταν ο καλός μαθητής, που προθυμοποιούνταν να πάει να φέρει καινούργια , πιστεύοντας ότι αυτός ήταν στο απυρόβλητο. Κι όταν ο δάσκαλος μας έδερνε όλους τους κακούς… ερχόταν κι η σειρά του καλού, όχι γιατί είχε κάνει κάτι, αλλά γιατί ο δάσκαλος ήθελε να μας κάνει να νοιώσουμε λιγότερο δαρμένοι.

Σαν και τώρα ένα πράμα. Αφού μειώθηκαν κι οι μισθοί των εισαγγελέων και των υπαλλήλων της Βουλής , χαλάλι τους 7 που χάσαμε κι εμείς, πριν κυλιστούμε όλοι μαζί στο γκρεμό. Μια φορά να οργανωθούμε όλοι μαζί να τους ανατρέψουμε… δεν πρόκειται!