Χωρίς τίτλο ή κανιβαλισμοί

Θυμάσαι μία ταινία που έχει πέσει ένα αεροπλάνο σε ένα βουνό και οι επιζήσαντες για να επιβιώσουν τρώνε τα πτώματα των συνεπιβατών τους; Την πρώτη φορά που την είδα την θεώρησα μεγάλη μαλακία, αφού δεν πίστευα πως μπορεί κάτι τέτοιο να γίνει στην πραγματικότητα . Όταν, τελειώνοντας η ταινία, διάβασα στους τίτλους πως ήταν βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα, πάγωσα.
Αρκετά χρόνια μετά και χάρη στα μνημόνια και στην κρίση ήρθε και η δική μου η σειρά να δοκιμάσω την γεύση από το ανθρώπινο κρέας.

Δεν ξέρω αν ο τρόπος που το λέω είναι άκομψος ή ακραίος ή αηδιαστικός ή ο,τι άλλο άλλα είναι αυτό που εγώ ένιωσα όταν βρέθηκα στο ”πόστο” του απολυμένου συναδέλφου.

Ο μέχρι χθες συνάδελφός σου είναι πια άνεργος κι εσύ τώρα εκτός από το δικό σου “πόστο” και τις δικές σου αρμοδιότητες έχεις κληθεί να αναλάβεις και τον δικό του τομέα ευθύνης. Στην αρχή παγώνεις καθώς αρνείσαι να καταλάβει τι ακριβώς έχει γίνει, ψάχνεις να βρεις απαντήσεις σε ηλίθιες στην ουσία ερωτήσεις .

Θέλεις να σου πουν πως κάτι άλλο έγινε , πως ο συνάδελφος έφυγε μόνος του , πως βρήκε κάτι άλλο κάτι καλύτερο και για αυτό σταματάει, πως του ήρθε μία κληρονομιά ή πως κέρδισε στο τζόκερ και σταμάτησε. Δεν θες να καταλάβεις το αυτονόητο. Ξεκινάς να ασχοληθείς με τις καινούργιες σου αρμοδιότητες και σιγά σιγά ή γεύση από την σάρκα ενός ακόμα ανέργου αρχίζει να πλημμυρίζει τον ουρανίσκο σου.

Γυρνάς το βράδυ σπίτι σου και στην επιστροφή έχεις πλέον καταλάβει πως ο θάνατος ενός εργαζομένου μπορεί να ισοδυναμεί και με την γέννηση ενός κανιβάλου. Κάθεσαι να φας χωρίς να έχεις όρεξη και πλέον ο Χάνιμπαλ Λέκτορ δεν σου μοιάζει και τόσο αποκρουστικός.

Θα αναρωτηθείς τι θα μπορούσες να κάνεις και αν ήταν κάτι που θα μπορούσες να το έχεις αποτρέψει αν θα έπρεπε να κάνεις κάτι για να το προλάβεις αλλά απάντηση δεν θα πάρεις.

Θα κοιταχτείς στον καθρέπτη σου και θα ρωτήσεις αν όταν το έμαθες δεν έπρεπε να σκύψεις το κεφάλι αλλά να αντιδράσεις με κάποιο τρόπο που ακόμα δεν έχεις σκιαγραφήσει αλλά που σίγουρα δεν θα ήταν τόσο δουλικός.

Για λίγο καιρό θα νιώθεις μια ενοχή -που όμως δεν θα ομολογείς – για την αγαλλίαση που αισθάνθηκες επειδή ήταν κάποιος άλλος κι όχι εσύ.

Οι δικαιολογίες πολλές και θα γίνουν το αποκούμπι σου.

Ψιλο- μαλάκας ήταν και θα τον έδιωχναν έτσι κι αλλιώς , τον είχε βάλει στο μάτι το αφεντικό,ο προϊστάμενος , η καθαρίστρια και ο περιπτεράς δεν υπήρχε περίπτωση να την γλυτώσει κι άλλωστε εγώ τι φταίω εγώ τον έδιωξα; Τελικά το μόνο που θα μείνει , άσχετα αν θα το παραδεχθείς ή όχι, είναι η ανακούφιση πως δεν ήσουν εσύ στην θέση του.

Το πρώτο βιβλίο που διάβασα στην ζωή μου ήταν το “πως δενόταν τ’ ατσάλι” . Αυτό που διαβάζω τώρα είναι “το δόγμα του σοκ”. Στο ενδιάμεσο μπορείς να φανταστείς περίπου τι βιβλία έχω διαβάσει. Ένα από αυτά το ομολογώ πως ήταν και ο “αλχημιστής”.

Αν στην εποχή της μεγάλης δόξας του η φράση για την συνωμοσία του σύμπαντος είχε γίνει το φιλοσοφικό καταφύγιο σε κάθε συζήτηση , σήμερα για να διατρανώσουμε την αντιστασιακή μας δράση στο fb , έχουμε τσακίσει το Μπρεχτ που δυστυχώς δεν ήταν ούτε κομμουνιστής , ούτε ομοφυλόφιλος , ούτε Εβραίος .

Τι να το κάνω διάβασα βιβλία, τι να το κάνω αν κατέβηκα σε πορείες από τον Οτσαλάν μέχρι το μεσοπρόθεσμο .Τι να το κάνω αν από μαθητής ακόμα υπήρξα πολιτικοποιημένος και θεωρούσα πως εκτός από όλα τα άλλα πρέπει να συζητάμε και πολιτικά Τι να το κάνω αν έφαγα χημικά πέρυσι το καλοκαίρι ή αν έκατσα και 10-20 φορές στην λαϊκή συνέλευση.

Τι να το κάνω αν έτρεχα συνειδητά σε κάθε εκλογική αναμέτρηση – ποτέ δεν πίστεψα στην αποχή ή στο άκυρο – να ψηφίζω ενάντια στον δικομματισμό.Τι να το κάνω αν διαβάζω το unfollow κάθε μήνα. Δεν μηδενίζω τίποτα , χαίρομαι που τα έκανα όλα αυτά και η αλήθεια είναι πως κέρδισα πολλά από αυτή την ανησυχία.

Δυστυχώς όμως, στον τόπο με τους 445.000 συνειδητοποιημένους φασίστες στον τόπο με τους “αριστερούς” εγγυητές του καπιταλισμού , με τους σοσιαλιστές του πλούτου και της αλαζονείας , στον τόπο που ξεχνά Καλάβρυτα , Καισαριανή , Δίστομο , Κοκκινιά (για να γίνω και επετειακός) η νέα τάξη πραγμάτων που επιτρέπουμε να καθορίζει τον πολιτισμό μας ορίζει να φάμε ο ένας τον άλλο.

Σιχαίνομαι τον εαυτό μου που για να μην πεινάσω κάθομαι σε αυτό το τραπέζι. Σιχαίνομαι τον εαυτό μου που είναι τόσο μικρός και τόσο λίγος για διαλέξει την πείνα από τον κανιβαλισμό .

Ας πάμε τώρα να βρούμε κανένα βάρβαρο απολίτιστο Αφρικανό μετανάστη που πουλάει λαθραία CD να τον κυνηγήσουμε για να τον ξυλοφορτώσουμε και, στην επιστροφή, ας υμνήσουμε τον ευρωπαϊκό – ανθρωπιστικό μας πολιτισμό.

Υ.Γ. Ίσως να στο στέλνω με την ελπίδα πως μια δημόσια παραδοχή θα μειώσει την μικροπρέπεια μου και γιαυτό να μην πρέπει να το ανεβάσεις. Ίσως γιατί θα ήθελα να διαβάσω την άποψη σου . Στην ουσία στο στέλνω γιατί είμαι ψωνάρα και θα ήθελα να το δω δημοσιευμένο.

Σε κάθε περίπτωση το κείμενο είναι πια δικό σου όπως και η διαχείριση του.

Βούλα Ιωαννίδου: Μου το έστειλε συνάδελφος, δεν ξέρω ούτε τίτλο ούτε πηγή, είναι όμως εξαιρετικό κείμενο