Το ‘χουμε;

Γράφει ο Αλέξανδρος Μπίστης

μέλος ΚΠΕ ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ

Μιλώ για τη ζωή μας· δεν θα τη χαρίσουμε!
Είναι η ώρα για νέο ήθος σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας. Η ώρα να αναστήσουμε τη σκέψη και τον ορθό λόγο. Τη συμμετοχή και τη δράση. Τη συνεννόηση. Είχαμε ξεχάσει να επικοινωνούμε. Είχαμε κλειστεί στις ανασφάλειές μας, στη μοναξιά μας, στους φόβους μας. Κολλημένοι με την πλάτη στον τοίχο του φέισμπουκ, «εγκλωβισμένοι πίσω από τα 140 κάγκελα του τουίτερ» (@TTsanaklidou) , βουλιαγμένοι στον καναπέ της τηλοψίας. Επιβιώναμε με αντικαταθλιπτικά και ντραγκς. Κοιτούσαμε τον διπλανό μας με μισό μάτι. Δεν εμπιστευόμασταν κανέναν, ιδίως τον εαυτό μας. Όλοι εναντίον όλων κι ο καθένας μόνος του. Αυτό θέλαμε για τη ζωή μας;
Μοιάζουμε σαν εγκλωβισμένοι μέσα σ’ έναν φλεγόμενο κτίριο, σκουντουφλάμε αλαλάζοντες ο ένας πάνω στον άλλον, ποδοπατιόμαστε, πηδάμε από τα παράθυρα και πετάμε κουβάδες με πετρέλαιο στις εστίες της φωτιάς. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, η φωνή από το μεγάφωνο του εσωτερικού συστήματος επικοινωνίας, που μας καθοδηγεί τόσα χρόνια μέσα στο κτίριο, αναμεταδίδει κραυγές πανικού. Κι όσοι επιμένουν ότι πρέπει
να την αγνοήσουμε και να κατευθυνθούμε συντεταγμένα προς την έξοδο κινδύνου, έστω και την ύστατη στιγμή, στοχοποιούνται απ’ τη φωνή ως παλαβοί κι επικίνδυνοι.
Είναι η ώρα να κάνουμε τη διαφορά. Είναι θέμα επιβίωσης του λαού, δηλαδή της πατρίδας· δηλαδή του λαού. Η αριστερά οφείλει να ξαναβρεί την κόκκινη κλωστή που ενώνει τον λαό, απέναντι σ’ αυτούς που τον θέλουν διχασμένο. Να τη θυμηθεί και να τη θυμίσει. Την αλληλεγγύη. Την ανθρωπιά. Τώρα πρέπει να σταθεί όρθια, παράδειγμα προς τον λαό και να
απλωθεί μέσα του, να (ξανα)γίνει ένα μ’ αυτόν και να τον πάρει μαζί της. Να τον συνεπάρει. Να τον συντονίσει. Να του εξηγήσει. Να τον οργανώσει. Αλλά να ξέρει και τι να του πει όταν ο λαός, καθοδηγούμενος από την ανάγκη του και όχι από την ιδεολογία του, θα έρθει να την ακούσει.
Έχουμε μπροστά μας έναν μήνα να σαρώσουμε όλη την κοινωνία και να μαζέψουμε όλον τον κόσμο που έχει διατηρήσει ζωντανή τη συναισθηματική νοημοσύνη του. Που αντιλαμβάνεται ότι αυτή η τρέλα δεν μπορεί να συνεχιστεί άλλο. Που αντιλαμβάνεται τι σημαίνει αξιοπρέπεια και που τον πνίγει όχι το δίκιο του μόνο αλλά και το φιλότιμο. Που ακόμα κι αν
δεν ξέρει την απάντηση στην ερώτηση, ξέρει τουλάχιστον ότι δεν είναι αυτή που μας παρουσιάζεται ως αυτονόητη. Ή, ακόμα καλύτερα, που ξέρει ότι είναι λάθος η ερώτηση.
Είναι η ώρα να υπογράψουμε ένα σύγχρονο κοινωνικό μανιφέστο. Για να μη μας πάρουν φαλάγγι με το τσουνάμι που θα σηκώσουν εναντίον μας, και για να μην πέσουμε στην παγίδα που μας στήνουν, οφείλουμε να αποπνέουμε ηρεμία και σιγουριά, επίγνωση των δυσκολιών αλλά και αυτοπεποίθηση, αισιοδοξία και συντονισμό, ελπίδα και όραμα: έχουμε να σώσουμε τη χώρα και την Ευρώπη, χρειαζόμαστε όλους τους λαούς κι όλες τις υγιείς δυνάμεις συστρατευμένες σ’ αυτό το σχέδιο. Αυτούς πουεπιχειρούν να τρομοκρατήσουν τον λαό, αυτούς που «πήραν το μήνυμα» μετά τη σφαλιάρα των εκλογών, λες και δεν ήταν προφανές σε τι καταστροφή οδηγούσαν την κοινωνία, ιδιαίτερα την τελευταία διετία,
τους αφήνουμε στη χλεύη της ιστορίας
Ξέρουμε πως δεν μπορούμε μόνοι μας: χρειαζόμαστε την υποστήριξη της ευρωπαϊκής αριστεράς, η οποία οφείλει να αναδείξει ότι εδώ και τώραπαίζεται η κρισιμότερη μάχη για όλη την Ευρώπη. Να εγκαλέσει επίσημα (δια του προέδρου του ΚΕΑ) τους ευρωπαίους σοσιαλδημοκράτες (και τον Ολάντ) να απαντήσουν αν συμφωνούν με το κλίμα τρομοκρατίας και τη βαρβαρότητα που επιβάλλεται στην Ελλάδα και αν έτσι φαντάζονται το μέλλον της Ευρώπης. Χρειαζόμαστε έγκυρους οικονομολόγους και αναλυτές (όχι μόνο αριστερούς) σε μια συζήτηση για το μέλλον του δυτικού κόσμου και τους κινδύνους που ελλοχεύουν από τη διαιώνιση της ύφεσης και της λιτότητας.
Όπως η ανάγκη σπρώχνει τον κόσμο στην αριστερά, έτσι η ανάγκη μπορεί να επιβάλλει στην αριστερά να αρχίσει να χτίζει ένα σοβαρό, σύγχρονο και ανοιχτό στην κοινωνία κόμμα, τη Νέα Αριστερά του 21ου αιώνα.
Έχουμε πρόγραμμα υπό διαρκή εμπλουτισμό, διαμορφωμένο από λαμπρά μυαλά που εδώ και χρόνια αναλύουν τη δομική κρίση του νεοκαπιταλισμού, προειδοποιούν, προτείνουν άλλους δρόμους. Και καλούμε τον λαό να το μελετήσει, να το επεξεργαστεί, να το συνδιαμορφώσει, να το αφομοιώσει και να το εφαρμόσει με τη στήριξή μας (και όχι το αντίστροφο!).
Οφείλουμε, επίσης, να αντισταθούμε στην προσωποποίηση της πολιτικής: δεν αντιλαμβανόμαστε την πολιτική ως κονταρομαχία προσώπων, όπου μόνο οι αρχηγοί ευθύνονται, ξέρουν κι αποφασίζουν (Ε. Βενιζέλος: «Δεν υπάρχει κόμμα, μόνο Πρόεδρος!») και οι υπόλοιποι ακολουθούμε. Αυτό το σχήμα ευνοεί τον αντίπαλο. Τη δική μας πολιτική αντιπαράθεση τη σηκώνει ο ίδιος ο λαός που αγωνίζεται και αυτό τη διαφοροποιεί ηθικά
και αξιακά. Ένα πρόσωπο είναι πιο εύκολος στόχος απ’ ότι δεκάδες χιλιάδες. Και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι οι άνθρωποί του, που αγωνίζονται μέσα σε όλα τα κινήματα, σε όλη τη χώρα, δίπλα και μαζί με όλο τον λαό που αντιστέκεται.
Τώρα πρέπει να μιλήσουμε με τον δημόσιο υπάλληλο που έχει τραβήξει τα πάνδεινα και να τον πείσουμε ότι πρέπει να υποστηρίξει ο ίδιος τον υπό διάλυση δημόσιο τομέα. Ότι πρέπει να είναι έτοιμος, για παράδειγμα, να μετατεθεί σε κενές οργανικές θέσεις πολύ πιο απαραίτητες από αυτές που σήμερα στελεχώνει. Να μιλήσουμε με τον ιδιωτικό υπάλληλο και να τον πείσουμε ότι ο κατακερματισμός της εργασίας του καταστρατηγεί τα εργασιακά δικαιώματά του, τα οποία απειλούνται με εξαφάνιση, και πρέπει να τα υπερασπιστεί. Άρα πρέπει να φτιάξει σωματεία βάσης παντού. Στον εφοριακό ότι πρέπει να συμβάλει στην αναδιάρθρωση και περιφρούρηση των εισπρακτικών μηχανισμών του κράτους. Στον άνεργο ότι πρέπει να οργανωθεί και να δημιουργήσει δίκτυα αλληλεγγύης και αυτοοργάνωσης των πιο αδύναμων, έστω και σε εθελοντική βάση αρχικά,μέχρι να ξαναστηθεί απ’ την αρχή το κοινωνικό κράτος. Στον εισαγγελέα και τον δικαστή, ότι πρέπει να θυμηθεί πως ο θεμελιώδης ρόλος του είναι να προστατεύει τον λαό και όχι την αδικία.. Στον «μπάτσο» ότι
πρέπει να ξαναγίνει αστυνόμος, πραγματικός φύλακας των νόμων και προστάτης των πολιτών και όχι προστάτης της κάθε παρανομίας που σκαρφίζονται οι μαριονέτες της πολιτικής προκειμένου να υπερασπιστούν τα συμφέροντα των κερδισμένων της κρίσης, των μεγαλοαστών, που ξαμόλησαν ως και τη ναζιστική Χρυσή Αυγή εναντίον της κοινωνίας που
αγωνίζεται.
Μόνο έτσι μπορεί να ολοκληρωθεί η ειρηνική επανάσταση που ξεκίνησε στις 6 του Μάη. Αν χάσουμε την ανθρωπιά και την αξιοπρέπειά μας, δεν θα ‘χουμε τίποτα άλλο να χάσουμε. Προχωράμε χωρίς αυτούς. Το ‘χουμε!