Γενοκτονία. Δύο χρόνια μετά την αναγνώριση από τη Βουλή της Σουηδίας

Του Φάνη Μαλκίδη

Αυτές τις ημέρες συμπληρώθηκαν δύο χρόνια από την αναγνώριση της Γενοκτονίας από τη Βουλή της Σουηδίας. Μίας Γενοκτονίας που όταν ολοκληρωνόταν η γενοκτονία των Αρμενίων άρχιζε η διαδικασία εξολόθρευσης των Ελλήνων με τα ίδια μέσα: Μαζική βία, συλλήψεις γυναικών και παιδιών, βίαιοι εξισλαμισμοί, πορείες θανάτου, μαζικές δολοφονίες, διώξεις, εκτοπίσεις.
Σχεδόν 1.000.000 Έλληνες από ένα πληθυσμό πάνω από 2.500.000 εξαφανίσθηκαν, εξόντωση η οποία αποτελεί γενοκτονία, τόσο στον τύπο της Σύμβασης του ΟΗΕ για την πρόληψη και την καταστολή της γενοκτονίας (άρθρο 2 παράγραφοι α, β, γ, δ και ε) όσο και στην ουσία της έννοιας της γενοκτονίας.
Το οργανωμένο σχέδιο βίας εξαφάνισε την ιστορία του ελληνικού πληθυσμού και οδήγησε χιλιάδες ανθρώπους στο θάνατο και εκατομμύρια στην προσφυγιά στην Ελλάδα και αλλού. Στη συνέχεια, η τραγωδία, ενός σημαντικού και ιδιαίτερης αξίας μέρους του ελληνικού λαού, συνδυάστηκε και με την καταστροφή και τον ακρωτηριασμό της μνήμης και της ταυτότητας.
Το πρώτο αίτημα για την αναγνώριση στο Σουηδικό κοινοβούλιο έθεσε ο βουλευτής Τάσος Σταφιλίδης τον Ιούνιο του 2006 και ακολούθησε λίγους μήνες αργότερα ο Hans Linde.
Ακολούθησε η ιστορική ψηφοφορία όπου το αίτημα την 11 Μαρτίου 2010, με ψήφους 131 υπέρ και 130 κατά αναγνωρίστηκε η Γενοκτονία των Αρμενίων, των Ασσυρίων και των Ελλήνων από την ολομέλεια του Σουηδικού Κοινοβουλίου. Η καθοριστική ψήφος δόθηκε από τη βουλευτή κουρδικής καταγωγής Γκιουλάν Αβτζί η οποία πήγε αντίθετα στη «γραμμή» του κόμματός της.
Παρά τη διεθνή κινητικότητα για το ζήτημα της γενοκτονίας η ελλαδική πολιτική τάξη είναι απούσα. Το κενό αυτό θα συνεχίζουμε να το καλύπτουμε εμείς, αφού η η γενοκτονία των Ελλήνων και κάθε Γενοκτονία είναι ένα ζήτημα και η διεθνής του προέκταση αναφέρεται στην υποχρέωση της Τουρκίας και όλων των θεσμών της διεθνούς κοινότητας, να την αναγνωρίσουν και να αποκαταστήσουν με αυτόν τον τρόπο, την ηθική βλάβη που υπέστησαν τα θύματα. Για την Ελλάδα, το ζήτημα είναι μία νέα παράμετρος της εξωτερικής πολιτικής, η οποία όμως απουσιάζει στο επίσημο πλαίσιό της.
Αυτό όμως δεν αποτελεί εμπόδιο για τους Έλληνες σε όλο τον κόσμο, να απαιτούν την αναγνώριση των εγκλημάτων και αδικιών που διαπράχτηκαν σε βάρος τους. Μάλιστα όσο μεγαλύτερη είναι η αδικία, όταν σχεδόν το 50% των Ελλήνων εξαφανίσθηκαν, όσο περισσότερο χρόνο αποκρύφτηκαν τα γεγονότα, τόσο πιο έντονη είναι η επιθυμία για αναγνώριση. Αναγνώριση η οποία είναι ένας ουσιαστικός τρόπος πάλης ενάντια στο έγκλημα της γενοκτονίας, αναγνώριση που αποτελεί μία επιβεβαίωση του δικαιώματος ενός λαού να γίνει σεβαστή η ύπαρξή του σύμφωνα με το δίκαιο και την ιστορική αλήθεια.
Ο Φάνης Μαλκίδης μαζί με ξένους ερευνητές και οργανώσεις που ασχολούνται με τη γενοκτονία υπέβαλλε πριν λίγες ημέρες, επίσημο αίτημα στη Βουλή του Ισραήλ και της Αρμενίας για αναγνώριση της Γενοκτονίας