Ρέκβιεμ

Tης Μαρίας Κόρδα                                                             Τα ψέματα τελείωσαν. Η ωρολογιακή βόμβα που λέγεται ελληνική οικονομία βαδίζει ολοταχώς προς τη μεγάλη έκρηξη. Η αντίστροφη μέτρηση τώρα μόλις αρχίζει. Αυτό που μένει να φανεί είναι η διάρκεια μέχρι τη στιγμή της αποκάλυψης. Το «δίλημμα» που θέτουν οι δανειστές είναι σαφές και ξεκάθαρο: χρεωκοπία ή καταστροφή. Είτε έτσι, είτε αλλιώς το αποτέλεσμα ένα και αυτό. Η Ελλάδα μετατρέπεται και τυπικά σε προτεκτοράτο, τύπου Λατινικής Αμερικής του προηγούμενου αιώνα. Τα δεσμά που φοράνε στη χώρα και το λαό, τα αρπακτικά των διεθνών αγορών, αποτρέπουν οποιαδήποτε σκέψη για ανόρθωση.
Στο λάκκο των λεόντων                                                                                                 Ίσως είναι η πρώτη φορά που τα επιτελεία του συστήματος δείχνουν να προετοιμάζουν το έδαφος για παν ενδεχόμενο. Τα εμφανιζόμενα μέχρι σήμερα ως αδιαμφισβήτητα ταμπού (έξοδος απ’ το ευρώ) ουδόλως αντιμετωπίστηκαν με το συνήθη τρόπο απ’ τους υπέρμαχους της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας και του σύγχρονου ραγιαδισμού.
Η εφημερίδα «Καθημερινή» -απ’ τους ελάχιστους που επιμένουν ως και αυτές τις ώρες, να βρίσκουν λογικές τις απαιτήσεις της τρόικας- γράφει: «Ένα πράγμα πρέπει να είναι πολύ καθαρό στο μυαλό κάθε Έλληνα. Είτε η χώρα ανήκει στο ευρώ είτε επιστρέψει σε ένα δικό της νόμισμα, δεν θα μπορέσει ποτέ να σταθεί στα πόδια της αν δεν βάλει τάξη στο δημοσιονομικό και οργανωτικό χάος του ελληνικού κράτους»[1]. Ο Δημοσιογραφικός Οργανισμός Λαμπράκη (ΔΟΛ) πιο μετρημένος όλες αυτές τις μέρες ζητάει έντιμο συμβιβασμό με τους δανειστές και το στέλεχός του, Γιάννης Πρετεντέρης δυσκολεύεται να απαντήσει στο «δίλημμα» κατεδάφιση ή πτώχευση, καλώντας τους υπουργούς να πετάξουν με τις κλοτσιές τους εκπροσώπους της ΕΕ και του ΔΝΤ απ’ τα γραφεία τους! Ο «Πήγασος» του εργολάβου και κατασκευαστή Μπόμπολα ταλαντεύεται ανάμεσα στις παραπάνω δύο γραμμές.
Οι ταλαντεύσεις στο εσωτερικό της άρχουσας τάξης είναι παραπάνω από εμφανείς και αντανακλώνται και στη στάση της πολιτικής ηγεσίας. Για πρώτη φορά μετά από τρεις μήνες στην πρωθυπουργία, ο κ. Λουκάς Παπαδήμος διαπραγματεύεται (εξ’ ονόματος ποιών θα φανεί στο τέλος) διαρρέοντας πως αν δε συμφωνήσουν οι πολιτικοί αρχηγοί θα παραιτηθεί! Και την ίδια ώρα η ΝΔ τον εγκαλεί να είναι πιο σκληρός με τους δανειστές και όχι με τα κόμματα στο εσωτερικό της χώρας! Για πρώτη φορά δε, πολιτικός αρχηγός της αντιπολίτευσης, θιασώτης του ευρώ (Αλέξης Τσίπρας), στην Ελλάδα του μνημονίου και των αποικιοκρατικών δανειακών συμβάσεων τολμάει να πει «δεν θέλουμε τα λεφτά, να λείπει το βύσσινο».
Στο μεταξύ ΓΣΕΕ και εργοδοτικές οργανώσεις, επίσης για πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια, δεν μπορούν να καταλήξουν σε πλήρη κοινή συμφωνία στον κοινωνικό διάλογο, διαφωνώντας στο θέμα του παγώματος των μισθών. Έχει προηγηθεί απ’ το φθινόπωρο μερική ρήξη ανάμεσα στις εργοδοτικές οργανώσεις των μικρομεσαίων (ΓΣΕΒΕΕ, ΕΣΕΕ) με τον ΣΕΒ για το θέμα των συλλογικών συμβάσεων και του κατώτερου μισθού.
Όπως όλα δείχνουν ο διχασμός αυτός διαπερνάει και το εσωτερικό του ΣΕΒ. Οι υπαρξιακές ανησυχίες στο εσωτερικό της μεγαλοαστικής τάξης της χώρας αποτυπώνονται και στο ύφος με το οποίο θέτει το ζήτημα της εξόδου απ’ το ευρώ ο πρόεδρος των βιομηχάνων. «Είναι η πιο κρίσιμη στιγμή μιας διαπραγμάτευσης, μιας μάχης που η χώρα πρέπει να δώσει με σταθερότητα και αξιοπρέπεια. Παράλληλα, όμως, αισθάνομαι χρέος μου να υπογραμμίσω ότι μία χρεοκοπία θα καταδίκαζε τον τόπο σε μια εφιαλτική κατάσταση, την οποία ο πολύς κόσμος δεν μπορεί ούτε να φανταστεί. Η σκληρή πραγματικότητα, που σήμερα βιώνουμε θα μας φαινόταν παράδεισος, αν βρεθούμε στην κόλαση της δραχμής», δήλωσε την προηγούμενη Παρασκευή ο Δημήτρης Δασκαλόπουλος.
Τελικά το ανακοινωθέν[2] του πρωθυπουργού στη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών το βράδυ της Κυριακής (5/2/2012) δείχνει ότι η κυβέρνηση αποδέχεται το σκληρό πυρήνα των απάνθρωπων απαιτήσεων της τρόικας. Είναι μια ακόμα ομολογία ήττας του πολιτικού προσωπικού της άρχουσας τάξης της χώρας πως ούτε θέλει, ούτε μπορεί να αντιμετωπίσει την κρίση και την αυτοακύρωση της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας στη χώρα σε συνθήκες πλήρους κυριαρχίας του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού.
Εκφράστηκε στο γεγονός πως κανείς τους δεν τόλμησε να ψελλίσει κουβέντα για την αναδιάρθρωση του χρέους μέσω της ανταλλαγής ομολόγων, απόρροια του οποίου είναι το νέο μνημόνιο και τα μέτρα που αυτό θα περιέχει.

Απ’ τη Σκύλα στη Χάρυβδη
Μέσα στον ορυμαγδό των εξελίξεων και των δραματικών τόνων που αποκτούν οι διαπραγματεύσεις για το νέο μνημόνιο τις τελευταίες μέρες, λίγη προσοχή δόθηκε στον πυρήνα του προβλήματος, που εδράζεται στο νέο και αγνώριστο, σε σχέση με τις αρχικές συμφωνίες, PSI. Τελικά στο κούρεμα του ελληνικού χρέους θα ενταχθεί τόσο η ΕΚΤ αλλά και τα κράτη της Ευρωζώνης μέσω των κεντρικών τους τραπεζών που κατέχουν ελληνικά ομόλογα, με αποτέλεσμα το Ελληνικό Δημόσιο να επιβαρυνθεί κατά επιπλέον 40 δις ευρώ, αφού το νέο δάνειο αναμένεται να φτάσει τα 170 δις αντί των 130 που ήταν και η αρχική συμφωνία και μόνη τη συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα. Σύμφωνα με τη Wall Street Journal υπέρμαχος της τελικής λύσης ήταν το ΔΝΤ και αντιδρούσε σθεναρά το Βερολίνο[3].
Για ακόμα μια φορά η ιμπεριαλιστικά εξαρτημένη Ελλάδα πληρώνει μεταξύ άλλων τα σπασμένα της μάχης μεταξύ ευρώ και δολαρίου, τους ανταγωνισμούς των δύο πλευρών του ατλαντικού, τον πόλεμο μεταξύ δύο εκ των ισχυρότερων οικονομιών του πλανήτη: ΗΠΑ και Γερμανίας. Είναι χαρακτηριστικές απ’ αυτή την άποψη οι δηλώσεις του προέδρου της Ομοσπονδιακής Κεντρικής Τράπεζας των ΗΠΑ. Ο Μπεν Μπερνάκι μιλώντας στην επιτροπή προϋπολογισμού των ΗΠΑ σημείωσε ότι «Παραμένει ο κίνδυνος οι εξελίξεις στην Ευρώπη ή αλλού να είναι αρνητικές και να επιδεινώσουν τις οικονομικές προοπτικές εδώ… Ερχόμαστε συχνά σε επαφή με τις ευρωπαϊκές αρχές και θα συνεχίσουμε να παρακολουθούμε την κατάσταση στενά και να λαμβάνουμε κάθε δυνατό μέτρο για να προστατεύσουμε το χρηματοπιστωτικό σύστημα και την οικονομία των ΗΠΑ»[4].
Σύμφωνα μάλιστα με τους Financial Times της Γερμανίας, στενός κύκλος Αμερικανών και Ευρωπαίων αξιωματούχων στο ΔΝΤ και την Κομισιόν έχουν σχεδιάσει έναν υπερ-μηχανισμό διάσωσης του ευρώ, με πόρους 1500 δις!

Η Ιθάκη της Ύφεσης Ο Paul Krugman σε ανάλυσή του στους New York Times αναφέρει: «Προ ημερών το Εθνικό Ινστιτούτο Οικονομικών και Κοινωνικών Ερευνών δημοσίευσε μια σύγκριση ανάμεσα στην τρέχουσα ύφεση και προηγούμενες υφέσεις. Προκύπτει πως με κριτήριο τις μεταβολές στο ΑΕΠ από την αρχή της ύφεσης, η κατάσταση της Βρετανίας είναι χειρότερη από εκείνη στη Μεγάλη Ύφεση. Τέσσερα χρόνια μετά την έναρξη της Μεγάλης Ύφεσης, το βρετανικό ΑΕΠ είχε επανέλθει στα παλαιότερα υψηλά επίπεδά του.
Σήμερα η Βρετανία ούτε που πλησιάζει στο να ανακτήσει το χαμένο έδαφος.
Και δεν είναι μοναδική περίπτωση. Η Ιταλία είναι επίσης σε χειρότερη κατάσταση από εκείνη της δεκαετίας του 1930, ενώ η Ισπανία οδεύει σαφώς σε διπλή ύφεση. Έτσι οι τρεις από τις πέντε μεγαλύτερες οικονομίες της Ευρώπης βρίσκονται σε χειρότερη κατάσταση απ’ ό, τι ήταν στη Μεγάλη Ύφεση»[5].
Με τον πιο σαφή τρόπο ο νομπελίστας οικονομολόγος λέει ότι ο καπιταλισμός περνάει την πιο βαθιά κρίση της ιστορίας του, χωρίς να διαγράφεται καμία προοπτική ανάκαμψης.
Αρκεί να προσθέσει κανείς ότι σε «ελληνική τροχιά» για νέο δάνειο και νέο μνημόνιο βρίσκεται ακόμα μια χώρα της Ευρωζώνης, η Πορτογαλία[6].
Πρόταση διεξόδου της χώρας απ’ την καπιταλιστική κρίση και την απεμπλοκή απ’ τα μνημόνια, το χρέος και το ευρώ που πληρώνει ο ελληνικός λαός με εξαθλίωση, υπάρχει;

Ναι: Η μαζική λαϊκή εξέγερση!