Η πανδημία της φτώχειας και η Ελλάδα «αρόδο»

Γράφει ο Κώστας Κιλτίδης

Η ανάγκη γεννά την έλλειψη, την πενία, την μιζέρια.
Η στέρηση γεννά την ντροπή, την κατάντια, την ανέχεια.
Η μοναξιά γεννά την απομόνωση, την απογοήτευση, την εγκατάλειψη.
Η κατάπτωση γεννά την βλακεία, την αγένεια, τον εξευτελισμό.
Δώδεκα μόνο από τα πολλά ονόματα-καταστάσεων που την χαρακτηρίζουν, και κατασημαίνουν άτομα, ομάδες και έθνη ολόκληρα που έχουν μολυνθεί από τον ιό της φτώχειας.
Άραγε η φτώχεια είναι αίτιο ή αποτέλεσμα;

Δεν είναι μόνο αίτιο και αποτέλεσμα μαζί, είναι και εξουσία. Είναι ένας ολόκληρος τύπος κυβέρνησης, κατά τον François de Bernard, που θα μπορούσε να ονομασθεί ως ο θρίαμβος του ανήθικου και της βίας. Αυτό είναι το πολίτευμα της φτώχειας, για την φτώχεια.
Και έχουμε την φτώχεια σε επίπεδο οικονομίας, που υποχρεώνει την πολιτική, να προσαρμόζεται σ΄ αυτή. Αυτή είναι πίσω από κάθε απόφαση και μοιάζει σαν τη θηλιά στο λαιμό του κρεμασμένου. Οι επιπτώσεις παντού οι ίδιες:
πτώση της ανταγωνιστικότητας
μείωση της αγοραστικής δυνατότητας
άλογη διαχείριση των δημόσιων δαπανών
αύξηση του χρέους, δημοσίου και ιδιωτικού
εκτροχιασμός της συναλλαγματικής ισοτιμίας και κυρίως και πάνω απ΄όλα
η κατακλυσμιαία εξάπλωση της ανεργίας και η ραγδαία εξάπλωση του κοινωνικού αποκλεισμού.
Ακολουθούν στην συνέχεια τα ελάχιστα εισοδήματα και τα ενιαία μισθολόγια, τα οποία απορρέουν από τις πολιτικές χωρίς φαντασία και πρωτοπορία, συγχέοντας στόχους και μέσα, και εξυπηρετώντας τα συμφέροντα των ολίγων.
Η κυβέρνηση της φτώχειας με τη φτώχεια κηρύσσει το τέλος των μεγάλων ιδεών και την απουσία των εννοιών.
Μοιάζει μονόδρομος η κυβέρνηση της φτώχειας, ένας γεωμέτρης της κακιάς ώρας που γεωμετρεί χωρίς να γνωρίζει τις διαστάσεις του πεδίου που πρέπει να γεωμετρήσει.
Υποθηκεύει το μέλλον με την ευκολία κάποιου, υπό την επήρεια ουσιών, που άλλοτε διογκώνουν και άλλοτε συσκοτίζουν την πραγματικότητα.
Αλίμονο, η φτώχεια με την παντοδυναμία της μας κατάντησε την αντανάκλαση της εικόνας της που αντανακλά το μεγαλείο της έλλειψης της λογικής και κραυγάζει την κατάντια της χρηματιστικής οικονομίας, η οποία κατά τον Αριστοτέλη ούτε όριο, ούτε φραγμούς έχει.
Και η χώρα μοιάζει με καράβι «αρόδο» χωρίς δικαίωμα λιμενισμού αλλά και απόπλου. Το πλήρωμα του πασχίζει να κρατηθεί, ενώ η δίνη κλυδωνίζει το σκαρί ανελέητα. Ωστόσο αυτοί που το κρατούν «αρόδο», παρακολουθούν απαθείς και καταγράφουν το πείραμα, εθελοτυφλώντας πως κι αυτοί μαζί βρίσκονται σ΄ ένα άλλο μεγαλύτερο πλοίο-παιχνίδι στα χέρια της αλογίας, της απληστίας και της απανθρωπιάς.
Αυτά τα τρία βυθίζουν όχι μόνο το σκαρί της Ευρώπης, αλλά όλου του πλανήτη.
Όταν θα σημάνει η ώρα του «ο σώζων εαυτόν σωθήτω», τότε θα δούμε σενάρια πύρινου κάλλους.
Μιλάμε ακόμη τη γλώσσα των ανθρώπων στον πλανήτη γη;
Όσο χρήσιμα κι όσο φθηνά και να΄ ναι τα προς πώληση αγαθά της σύγχρονης εποχής, στεγνώνουν τα ταμεία στα νοικοκυριά ή στα κράτη. Με τι θα τα αγοράζει κανείς; Δώρα άδωρα!
Τώρα, μόνο οι χώρες που παράγουν αγροτικά εδώδιμα, αυτές θα επιβιώσουν.
«Cultivons notre jardin» όπως έλεγε ο Βολταίρος και αυτό ισχύει για όλους, άμεσα και παντού!