Ο ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΩΝ ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ Ν. ΚΙΛΚΙΣ πραγματοποίησε τριήμερη εκδρομή στην νοτιοδυτική Αλβανία (Βόρειο Ήπειρο), το τριήμερο 23-25 Σεπτεμβρίου. Σε σχετικό δελτίο τύπου του συλλόγου, αναφέρονται τα εξής:
Η αναχώρηση έγινε την Παρασκευή 23 Σεπτεμβρίου από την πλατεία Ειρήνης του Κιλκίς. Έξω από τα Γρεβενά έγινε η πρώτη στάση για ξεμούδιασμα και καφέ, και συνεχίσαμε με πρώτο σταθμό το Στρατιωτικό Πολεμικό Μουσείο του Καλπακίου. Πέραν της εντυπωσιακής προφορικής ενημέρωσης από τον στρατιώτη ξεναγό στο χώρο του Μουσείου για τα διάφορα υλικά που υπάρχουν, έγινε και οπτικοακουστική προβολή της μάχης του Καλπακίου, που έμεινε στην ιστορία σαν μία από τις πιο σκληρές μάχες και ήταν η πρώτη μάχη του Ελληνοϊταλικού πολέμου στις 28 Οκτωβρίου 1940.
Αφού βγάλαμε τις απαραίτητες αναμνηστικές φωτογραφίες συνεχίσαμε προς τον μεθοριακό σταθμό Κακαβιά όπου παραλάβαμε το ξεναγό, Μαργαρίτη Γιάννη, δάσκαλο σε ελληνικό σχολείο του Αργυροκάστρου και μετά την διαδικασία ελέγχου των Ελληνικών και Αλβανικών αρχών, φθάσαμε στο χωριό Βουλιαράτες και στο στρατιωτικό νεκροταφείο που μέσα στον χώρο του είναι ο Ιερός Ναός της Αγίας Σκέπης. Επίσης μέσα στο χώρο υπάρχουν 59 επώνυμοι τάφοι και σε οστεοφυλάκια τα οστά 175 πεσόντων Ελλήνων άγνωστων στοιχείων. Τελέστηκε τρισάγιο υπέρ αναπάσευως των ψυχών, από τον Ιερέα του χωριού Παπά Νικόλαο Χαΐρο μαζί με τον Παπά Γεώργιο Αλεβιζάκη μέλος του συλλόγου μας.
Δώσαμε θυμιατήρια, κεριά, εικόνες και άλλα στην εκκλησιαστική επιτροπή προσφορά του Συλλόγου μας, καθώς και ένα δέμα με εικόνες προσφορά του Συλλόγου Εφέδρων Αξιωματικών Νομού Κιλκίς. Στον ιερέα και το σχολείο καθώς και σε όλα τα μέρη που επισκεφτήκαμε (Αργυρόκαστρο- Άγιοι Σαράντα, Χειμάρα) δώσαμε υλικό προβολής του Νομού Κιλκίς που προμηθευτήκαμε από τον Δήμο Κιλκίς και την Περιφερειακή Ενότητα Κιλκίς.
Δυστυχώς δεν επισκεφτήκαμε το ορφανοτροφείο του χωριού, γιατί δεν μπορούσε να πάει το λεωφορείο. Υπεύθυνη είναι η αδερφή Μαρία, ιδρύθηκε δε και λειτουργεί υπό την αιγίδα του Αρχιεπισκόπου Αλβανίας Αναστασίου.
Στην συνέχεια πήγαμε στο χωριό Τεριαχάντες όπου στην ταβέρνα του Άλκη βορειοηπειρώτη φάγαμε μεσημεριανό - Ελληνική κουζίνα.
Μετά το υπέροχο γεύμα πήγαμε στο Αργυρόκαστρο με πληθυσμό 45.000 κατοίκους και είναι στον κατάλογο των πόλεων παγκόσμιας κληρονομιάς. Είναι η γενέτειρα του Εμβέρ Χότζα και του συγγραφέα Ισμαήλ Κανταρέ. Είναι γνώστη και σαν πόλη της πέτρας και θεωρείται το κέντρο της Ελληνικής Κοινότητας στην Αλβανία..
Αφού σταθμεύσαμε κοντά στην παλιά αγορά στους πρόποδες του κάστρου, πεζή μέσα από την πλακόστρωτη αγορά πήγαμε για καφέ στην καφετέρια Φαντασία, από όπουΑ φαίνεται όλο το Αργυρόκαστρο, καθώς και μέρος του κάστρου..
Ο Ελληνικός στρατός μπήκε στο Αργυρόκαστρο και στο Δελβίνο στις 8 Δεκεμβρίου 1940. Από τον μεθοριακό σταθμό της Κακαβιάς μέχρι το Αργυρόκαστρο, σχεδόν όλες οι εκτάσεις είναι χέρσες και ακαλλιέργητες, γιατί δεν υπάρχουν χέρια να τις καλλιεργήσουν μετά την μεγάλη φυγή των νέων κυρίως προς την Ελλάδα, αλλά και άλλες χώρες για να βρουν δουλεία. Επίσης τα βουνά είναι χωρίς δάση.
Παίρνοντας το δρόμο για Αγίους Σαράντα, κάναμε μια παράκαμψη για την περιοχή που λέγεται Μπλε Μάτι, όπου μπροστά στα πόδια μας πήγαζε ένα ολόκληρο ποτάμι, πράγματι μπλε στην αρχή του, και δίνει την καταπληκτική ποσότητα νερού 7,5 κυβικά μέτρα το δευτερόλεπτο. Κινεί δε παρακάτω δύο υδροηλεκτρικά εργοστάσια.
Μετά από μια δύσκολη διαδρομή και γεμάτη μέρα φθάσαμε στο ξενοδοχείο BUTRINTI πέντε αστέρων στο κέντρο της πόλης των Αγίων Σαράντα, όπου αφού ξεκουραστήκαμε κάναμε την βόλτα μας στην πόλη και απολαύσαμε το βραδινό μας στο ξενοδοχείο με τους ήχους του ακορντεόν του συναδέρφου μας Σταύρου Ελευθεριάδη και το τραγούδι από τους συναδέρφους και κυρίως τις συναδέρφισες που τον συνόδευαν.
Εντύπωση έκανε σε όλους μας τα πολλά ξενοδοχεία και η τρομερή ανοικοδόμηση.
Ο Ελληνικός στρατός μπήκε στους Αγίους Σαράντα στις 6 Δεκεμβρίου 1940.
Το Σάββατο μετά το πρωινό μας και μετά από μία διαδρομή με ξεροβούνια, αλλά και πλαγιές κύρια προς την θάλασσά κατάφυτες από ελιές, φτάσαμε στην Χειμάρα.
Καθίσαμε στις παραλιακές καφετέριες, παρακολουθώντας τους λουόμενους και ανακατευτήκαμε με τον κόσμο, που οι περισσότεροι ήταν Έλληνες. Εκεί στην παραλιακή οδό υπάρχει και Σύλλογος Φυλακισθέντων που κυματίζει η Ελληνική σημαία.
Ο Δήμαρχος στις προηγούμενες εκλογές ήταν Βορειοηπειρώτης. Με την αλλοίωση του πληθυσμού και των αποτελεσμάτων, όχι μόνο στην Χειμάρα αλλά και τα χώρια της Χειμάρας οκτώ τον αριθμό όπως έλεγαν οι κάτοικοι, δεν μπόρεσε να βγει Βορειοηπειρώτης. Τα περισσότερα μαγαζιά είναι Ελληνικά και οι συζητήσεις γίνονται στην ελληνική γλώσσα.
Ο Ελληνικός στρατός μπήκε στη Χειμάρα στις 23 Δεκεμβρίου του 1940.
Στην συνέχεια και μετά από πολύ μεγάλη και δύσκολή διαδρομή, με ολόγυμνα βουνά μόνο πέτρα, φθάσαμε σε υψόμετρο 1750 μέτρα όπου υπάρχει καφέ και εστιατόριο. Νοητά περίπου από εκεί χωρίζει το Ιόνιο πέλαγος από την Αδριατική θάλασσα. Από εκεί και μετά και μέχρι που φθάσαμε στην Αυλώνα αλλάζει τελείως το τοπίο, με απέραντες δασωμένες πλαγιές και διάσπαρτα εξοχικά κέντρα εκατέρωθεν του δρόμου.
Φθάνοντας στην Αυλώνα , αφού περιδιαβήκαμε το κέντρο της πόλης καθίσαμε για καφέ και για φαγητό σε μαγαζιά δίπλα στην παραλία στην πλατειά της Σημαίας και το μουσείο της Ανεξαρτησίας. Και εδώ μας έκανε εντύπωση η φοβερή ανοικοδόμηση. Αργά το απόγευμά πήραμε τον δρόμο της επιστροφής για τους Αγίους Σαράντα.
Το πρωί της Κυριακής μετά το πρωινό μας και αφού τακτοποιήσαμε τις αποσκευές μας στο λεωφορείο, ξεκινήσαμε για τον αρχαιολογικό χώρο BUTRINTI (Βουθρωτό) δέκα οκτώ χιλιόμετρα από τους Αγίους Σαράντα. Εντύπωση φοβερή μας προξένησε κατά την διαδρομή στο BUTRINTI , όπως εμείς τις βλέπαμε από μακριά διώροφες - τριώροφες κ.λπ. οικοδομές που είχαν πάρει κλίση. Όταν όμως φθάσαμε κοντά και όπως μας εξήγησε ο ξεναγός ήταν παράνομές και το κράτος έκοβε (τα πόδια) τις κολώνες από την μία μεριά και η οικοδομή έγερνε. Λόγου κόστους όμως δεν τις κατεδάφισαν και έμεναν έτσι και για παραδειγματισμό.
Στον αρχαιολογικό χώρο τα ευρήματα που υπάρχουν είναι Βυζαντινά και Ενετικά. Υπάρχουν μέσα στο χώρο που θέλει πάνω από δύο ώρες για να τον γυρίσεις εκκλησία, θέατρο, αγάλματα, κάστρο και βέβαια μουσείο στην κορυφή του λόφου. Είναι όλος ο χώρος κατάφυτος από δέντρα και περικλείεται σχεδόν ολόγυρα από την λιμνοθάλασσα του Βουθρωτού.
Επιβιβαστήκαμε και πήραμε τον δρόμο της επιστροφής για την Ελλάδα, από άλλη διαδρομή από τον μεθοριακό σταθμό Μαυρομάτη, που λειτούργησε για πρώτη φορά το έτος 2005. Μετά τους απαραίτητους ελέγχους από Αλβανικής και Ελληνικής πλευράς και σε απόσταση τριάντα χιλιόμετρα φθάσαμε στην όμορφη Ηγουμενίτσα, όπου καθίσαμε για καφέ στις καφετέριες της παραλίας. Εκεί μια ευχάριστη έκπληξη μας περίμενε αφού ήρθε και μας βρήκε ο πρόεδρος των Συνταξιούχων Δημήτρης Καραπιπέρης και το μέλος του Συλλόγου Χατζάρας Γεώργιος. Αφού χαιρέτισε όλους και ένα- ένα ξεχωριστά βγάλαμε όλοι μαζί αναμνηστικές φωτογραφίες και αποχαιρετιστήκαμε με αρκετή συγκίνηση. Θα πρέπει εδώ να ευχαριστήσω και δημόσια τον πρόεδρο, ο οποίος δεν άφησε να πληρώσουμε ούτε ευρώ στην καφετέρια που καθίσαμε.
Περνώντας την Εγνατία οδό και με μία παράκαμψη πήγαμε στο Μέτσοβο για φαγητό. Αφού κάναμε και τα απαραίτητα ψώνια, γλυκά-δώρα κλπ. ,δια της Εγνατίας πάλι οδού φθάσαμε στο σταθμό Κλειδί για καφέ, τελευταίο σταθμό πριν φθάσουμε στο Κιλκίς.
Κυριευμένοι όλοι από διάφορα συναισθήματα, της ανοικοδόμησης, του τοπίου, της ιστορίας κλπ. και ξέχωρα από την ομολογουμένως δύσκολη διαδρομή, δώσαμε ραντεβού για την επόμενη εξόρμησή μας που προσανατολίζεται προς το τέλος της άνοιξης του 2012.
Η αναχώρηση έγινε την Παρασκευή 23 Σεπτεμβρίου από την πλατεία Ειρήνης του Κιλκίς. Έξω από τα Γρεβενά έγινε η πρώτη στάση για ξεμούδιασμα και καφέ, και συνεχίσαμε με πρώτο σταθμό το Στρατιωτικό Πολεμικό Μουσείο του Καλπακίου. Πέραν της εντυπωσιακής προφορικής ενημέρωσης από τον στρατιώτη ξεναγό στο χώρο του Μουσείου για τα διάφορα υλικά που υπάρχουν, έγινε και οπτικοακουστική προβολή της μάχης του Καλπακίου, που έμεινε στην ιστορία σαν μία από τις πιο σκληρές μάχες και ήταν η πρώτη μάχη του Ελληνοϊταλικού πολέμου στις 28 Οκτωβρίου 1940.
Αφού βγάλαμε τις απαραίτητες αναμνηστικές φωτογραφίες συνεχίσαμε προς τον μεθοριακό σταθμό Κακαβιά όπου παραλάβαμε το ξεναγό, Μαργαρίτη Γιάννη, δάσκαλο σε ελληνικό σχολείο του Αργυροκάστρου και μετά την διαδικασία ελέγχου των Ελληνικών και Αλβανικών αρχών, φθάσαμε στο χωριό Βουλιαράτες και στο στρατιωτικό νεκροταφείο που μέσα στον χώρο του είναι ο Ιερός Ναός της Αγίας Σκέπης. Επίσης μέσα στο χώρο υπάρχουν 59 επώνυμοι τάφοι και σε οστεοφυλάκια τα οστά 175 πεσόντων Ελλήνων άγνωστων στοιχείων. Τελέστηκε τρισάγιο υπέρ αναπάσευως των ψυχών, από τον Ιερέα του χωριού Παπά Νικόλαο Χαΐρο μαζί με τον Παπά Γεώργιο Αλεβιζάκη μέλος του συλλόγου μας.
Δώσαμε θυμιατήρια, κεριά, εικόνες και άλλα στην εκκλησιαστική επιτροπή προσφορά του Συλλόγου μας, καθώς και ένα δέμα με εικόνες προσφορά του Συλλόγου Εφέδρων Αξιωματικών Νομού Κιλκίς. Στον ιερέα και το σχολείο καθώς και σε όλα τα μέρη που επισκεφτήκαμε (Αργυρόκαστρο- Άγιοι Σαράντα, Χειμάρα) δώσαμε υλικό προβολής του Νομού Κιλκίς που προμηθευτήκαμε από τον Δήμο Κιλκίς και την Περιφερειακή Ενότητα Κιλκίς.
Δυστυχώς δεν επισκεφτήκαμε το ορφανοτροφείο του χωριού, γιατί δεν μπορούσε να πάει το λεωφορείο. Υπεύθυνη είναι η αδερφή Μαρία, ιδρύθηκε δε και λειτουργεί υπό την αιγίδα του Αρχιεπισκόπου Αλβανίας Αναστασίου.
Στην συνέχεια πήγαμε στο χωριό Τεριαχάντες όπου στην ταβέρνα του Άλκη βορειοηπειρώτη φάγαμε μεσημεριανό - Ελληνική κουζίνα.
Μετά το υπέροχο γεύμα πήγαμε στο Αργυρόκαστρο με πληθυσμό 45.000 κατοίκους και είναι στον κατάλογο των πόλεων παγκόσμιας κληρονομιάς. Είναι η γενέτειρα του Εμβέρ Χότζα και του συγγραφέα Ισμαήλ Κανταρέ. Είναι γνώστη και σαν πόλη της πέτρας και θεωρείται το κέντρο της Ελληνικής Κοινότητας στην Αλβανία..
Αφού σταθμεύσαμε κοντά στην παλιά αγορά στους πρόποδες του κάστρου, πεζή μέσα από την πλακόστρωτη αγορά πήγαμε για καφέ στην καφετέρια Φαντασία, από όπουΑ φαίνεται όλο το Αργυρόκαστρο, καθώς και μέρος του κάστρου..
Ο Ελληνικός στρατός μπήκε στο Αργυρόκαστρο και στο Δελβίνο στις 8 Δεκεμβρίου 1940. Από τον μεθοριακό σταθμό της Κακαβιάς μέχρι το Αργυρόκαστρο, σχεδόν όλες οι εκτάσεις είναι χέρσες και ακαλλιέργητες, γιατί δεν υπάρχουν χέρια να τις καλλιεργήσουν μετά την μεγάλη φυγή των νέων κυρίως προς την Ελλάδα, αλλά και άλλες χώρες για να βρουν δουλεία. Επίσης τα βουνά είναι χωρίς δάση.
Παίρνοντας το δρόμο για Αγίους Σαράντα, κάναμε μια παράκαμψη για την περιοχή που λέγεται Μπλε Μάτι, όπου μπροστά στα πόδια μας πήγαζε ένα ολόκληρο ποτάμι, πράγματι μπλε στην αρχή του, και δίνει την καταπληκτική ποσότητα νερού 7,5 κυβικά μέτρα το δευτερόλεπτο. Κινεί δε παρακάτω δύο υδροηλεκτρικά εργοστάσια.
Μετά από μια δύσκολη διαδρομή και γεμάτη μέρα φθάσαμε στο ξενοδοχείο BUTRINTI πέντε αστέρων στο κέντρο της πόλης των Αγίων Σαράντα, όπου αφού ξεκουραστήκαμε κάναμε την βόλτα μας στην πόλη και απολαύσαμε το βραδινό μας στο ξενοδοχείο με τους ήχους του ακορντεόν του συναδέρφου μας Σταύρου Ελευθεριάδη και το τραγούδι από τους συναδέρφους και κυρίως τις συναδέρφισες που τον συνόδευαν.
Εντύπωση έκανε σε όλους μας τα πολλά ξενοδοχεία και η τρομερή ανοικοδόμηση.
Ο Ελληνικός στρατός μπήκε στους Αγίους Σαράντα στις 6 Δεκεμβρίου 1940.
Το Σάββατο μετά το πρωινό μας και μετά από μία διαδρομή με ξεροβούνια, αλλά και πλαγιές κύρια προς την θάλασσά κατάφυτες από ελιές, φτάσαμε στην Χειμάρα.
Καθίσαμε στις παραλιακές καφετέριες, παρακολουθώντας τους λουόμενους και ανακατευτήκαμε με τον κόσμο, που οι περισσότεροι ήταν Έλληνες. Εκεί στην παραλιακή οδό υπάρχει και Σύλλογος Φυλακισθέντων που κυματίζει η Ελληνική σημαία.
Ο Δήμαρχος στις προηγούμενες εκλογές ήταν Βορειοηπειρώτης. Με την αλλοίωση του πληθυσμού και των αποτελεσμάτων, όχι μόνο στην Χειμάρα αλλά και τα χώρια της Χειμάρας οκτώ τον αριθμό όπως έλεγαν οι κάτοικοι, δεν μπόρεσε να βγει Βορειοηπειρώτης. Τα περισσότερα μαγαζιά είναι Ελληνικά και οι συζητήσεις γίνονται στην ελληνική γλώσσα.
Ο Ελληνικός στρατός μπήκε στη Χειμάρα στις 23 Δεκεμβρίου του 1940.
Στην συνέχεια και μετά από πολύ μεγάλη και δύσκολή διαδρομή, με ολόγυμνα βουνά μόνο πέτρα, φθάσαμε σε υψόμετρο 1750 μέτρα όπου υπάρχει καφέ και εστιατόριο. Νοητά περίπου από εκεί χωρίζει το Ιόνιο πέλαγος από την Αδριατική θάλασσα. Από εκεί και μετά και μέχρι που φθάσαμε στην Αυλώνα αλλάζει τελείως το τοπίο, με απέραντες δασωμένες πλαγιές και διάσπαρτα εξοχικά κέντρα εκατέρωθεν του δρόμου.
Φθάνοντας στην Αυλώνα , αφού περιδιαβήκαμε το κέντρο της πόλης καθίσαμε για καφέ και για φαγητό σε μαγαζιά δίπλα στην παραλία στην πλατειά της Σημαίας και το μουσείο της Ανεξαρτησίας. Και εδώ μας έκανε εντύπωση η φοβερή ανοικοδόμηση. Αργά το απόγευμά πήραμε τον δρόμο της επιστροφής για τους Αγίους Σαράντα.
Το πρωί της Κυριακής μετά το πρωινό μας και αφού τακτοποιήσαμε τις αποσκευές μας στο λεωφορείο, ξεκινήσαμε για τον αρχαιολογικό χώρο BUTRINTI (Βουθρωτό) δέκα οκτώ χιλιόμετρα από τους Αγίους Σαράντα. Εντύπωση φοβερή μας προξένησε κατά την διαδρομή στο BUTRINTI , όπως εμείς τις βλέπαμε από μακριά διώροφες - τριώροφες κ.λπ. οικοδομές που είχαν πάρει κλίση. Όταν όμως φθάσαμε κοντά και όπως μας εξήγησε ο ξεναγός ήταν παράνομές και το κράτος έκοβε (τα πόδια) τις κολώνες από την μία μεριά και η οικοδομή έγερνε. Λόγου κόστους όμως δεν τις κατεδάφισαν και έμεναν έτσι και για παραδειγματισμό.
Στον αρχαιολογικό χώρο τα ευρήματα που υπάρχουν είναι Βυζαντινά και Ενετικά. Υπάρχουν μέσα στο χώρο που θέλει πάνω από δύο ώρες για να τον γυρίσεις εκκλησία, θέατρο, αγάλματα, κάστρο και βέβαια μουσείο στην κορυφή του λόφου. Είναι όλος ο χώρος κατάφυτος από δέντρα και περικλείεται σχεδόν ολόγυρα από την λιμνοθάλασσα του Βουθρωτού.
Επιβιβαστήκαμε και πήραμε τον δρόμο της επιστροφής για την Ελλάδα, από άλλη διαδρομή από τον μεθοριακό σταθμό Μαυρομάτη, που λειτούργησε για πρώτη φορά το έτος 2005. Μετά τους απαραίτητους ελέγχους από Αλβανικής και Ελληνικής πλευράς και σε απόσταση τριάντα χιλιόμετρα φθάσαμε στην όμορφη Ηγουμενίτσα, όπου καθίσαμε για καφέ στις καφετέριες της παραλίας. Εκεί μια ευχάριστη έκπληξη μας περίμενε αφού ήρθε και μας βρήκε ο πρόεδρος των Συνταξιούχων Δημήτρης Καραπιπέρης και το μέλος του Συλλόγου Χατζάρας Γεώργιος. Αφού χαιρέτισε όλους και ένα- ένα ξεχωριστά βγάλαμε όλοι μαζί αναμνηστικές φωτογραφίες και αποχαιρετιστήκαμε με αρκετή συγκίνηση. Θα πρέπει εδώ να ευχαριστήσω και δημόσια τον πρόεδρο, ο οποίος δεν άφησε να πληρώσουμε ούτε ευρώ στην καφετέρια που καθίσαμε.
Περνώντας την Εγνατία οδό και με μία παράκαμψη πήγαμε στο Μέτσοβο για φαγητό. Αφού κάναμε και τα απαραίτητα ψώνια, γλυκά-δώρα κλπ. ,δια της Εγνατίας πάλι οδού φθάσαμε στο σταθμό Κλειδί για καφέ, τελευταίο σταθμό πριν φθάσουμε στο Κιλκίς.
Κυριευμένοι όλοι από διάφορα συναισθήματα, της ανοικοδόμησης, του τοπίου, της ιστορίας κλπ. και ξέχωρα από την ομολογουμένως δύσκολη διαδρομή, δώσαμε ραντεβού για την επόμενη εξόρμησή μας που προσανατολίζεται προς το τέλος της άνοιξης του 2012.
Τελικό συμπέρασμα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτην Αλβανία υπάρχει πολύ μεγάλη ανοικοδόμηση και άρα ανάπτυξη, η οποία δημιουργεί πολλές θέσεις εργασίας σε διάφορους τομείς της οικονομίας, αλλά και προοπτικές, ώστε αυτή η χώρα να πάει μπροστά. Αυτομάτως γίνεται η σύγκριση με την Ελλάδα και βγάζουμε τα συμπεράσματά μας για το πού οδηγείται το πράγμα και τα οποία δεν είναι καθόλου αυθαίρετα, όπως μερικοί θέλουν να πιστεύουν.