«Η πολιτική στο απόσπασμα … ή στη χλεύη»

Του Κώστα Κιλτίδη

Έχω γνώση βιωματική όλων των κομματικών σχηματισμών, που δημιουργήθηκαν από αντίδραση ή διαμαρτυρία. Ανήκοντας στον λαϊκό και πατριωτικό χώρο με αδιαπραγμάτευτη την εθνική συνείδηση, σε δύο από αυτά συμμετείχα με αρνητική εμπειρία. Την πρώτη φορά ως νεολαίος στην ηγετική ομάδα της εθνικής παράταξης το 1977. Την δεύτερη ως βουλευτής το 2011 στο ΛΑΟΣ.

Γρήγορα αποχώρησα και από τα δύο. Την πρώτη φορά σε ένα χρόνο, όταν διαπίστωσα προσωπικές διαδρομές, συναλλαγές και ιδιοτέλεια αντί πολιτικής. Την δεύτερη σε έξι μήνες, όταν ο πρόεδρος και η ηγετική ομάδα του δεν άντεξαν στα «δύσκολα» των μνημονίων.

Πλην του ΚΚΕ, που καταλαμβάνει έναν ιστορικό πολιτικό χώρο και έχει μεταπέσει σε έναν γραφειοκρατικό μηχανισμό, κανένα κόμμα δεν κατέλαβε κενό πολιτικό χώρο, αν υπάρχει. Όλα, ως διάττοντες αστέρες χάνονται, αφού έχουν «παίξει τον ρόλο τους». Πολλά από αυτά σημάδεψαν την μεταπολιτευτική Ελλάδα με αρνητικά κοινωνικά και εθνικά αποτελέσματα.

ΛΑΟΣ και ΔΗΜΑΡ, καλύπτοντας όλο το κοινωνικό φάσμα, άφησαν τον «μουντζούρη» τους με κακότεχνα και βασανιστικά μνημόνια. ΠΟΤΑΜΙ και ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ τον αντίστοιχο τραγικό «μουντζούρη», μαζί με τους κατασκευασμένους προς τούτο Συριζαίους, στην προδοσία της Μακεδονίας.

Σε όλες αυτές τις πράξεις ένα κοινό έχουν όλα αυτά τα κομματίδια, δεν υπάρχουν για να λογοδοτήσουν σε κοινωνία και ιστορία. Εκεί όμως που πρωταγωνίστησαν και συνεχίζουν ανελέητα να ταλανίζουν, είναι ο ευρύτερος χώρος της κεντροδεξιάς συνεχώς διαδοχικά κομματίδια με αποσπασματικό τρόπο εμφανίζονται. Καπηλεύονται και ακυρώνουν ιερές έννοιες, όπως έθνος και πατρίδα, που σημάδεψαν και σηματοδότησαν τις ψυχές και τη ζωή των Ελλήνων, πλην εξαιρέσεων. 

Οι έννοιες αυτές είναι πολιτικό τερατούργημα να μονοπωλούνται από μονοθεματικά κόμματα στην κοινοβουλευτική Δημοκρατία. Συνιστούν το θεμέλιο της ελληνικής πολιτείας. Αυτά έχουν προσδιορισθεί εδώ και έναν αιώνα από τον αείμνηστο Αλέξανδρο Παπαναστασίου.

Από υπάρξεως του νεοελληνικού κράτους, τα Συντάγματα όλα φέρουν στο προοίμιο την παρακαταθήκη των προγόνων μας. Μας παραδόθηκε Ελληνική Πολιτεία στο όνομα της Εθνικής Ανεξαρτησίας και της ομοουσίου Αγίας Τριάδος.

Στο δημοκρατικό πολίτευμα που λειτουργούμε, αυτή η παρακαταθήκη θα έπρεπε να είναι το «όλον» που μας ενώνει και προφανώς να υπάρχει η διαφορετική θέση και πρόταση για τα υπόλοιπα τα ζητήματα της πολιτείας και της ζωής. Στην μονοθεματική προσέγγιση κομματιδίων, εσχάτως προσετέθη και η χριστιανική πίστη. Προειδοποιώ και κρούω τον κώδωνα του κινδύνου, το Έθνος και η Πατρίδα «αντέχουν» σε τραυματισμούς, η θρησκευτική πίστη όμως με τα απόλυτα προσωπικά δεδομένα της μεταφυσική υπόστασης του ανθρώπου, είναι ευάλωτη έως διαλύσεως. 

Ας συνέλθουν όσοι παρεκτρέπονται ή ας τους ανατάξουν οι πολίτες, πριν σχίσματα και αποκλεισμοί προκαλέσουν ανεπανόρθωτα τραύματα στην πίστη των ελλήνων, που την ενσωμάτωσαν στην εθνική τους συνείδηση.

Υπάρχουν ζητήματα, που πρέπει και μπορεί να ασκηθεί κριτική (π.χ. εμβόλια, δάνεια, συντάξεις και να αναληφθεί αγώνας για επικράτηση του όποιου δικαίου). Δεν συνιστούν όμως λόγω ύπαρξης κόμματος. Τα γεγονότα που ξετυλίγονται τελευταίως και σταδιακά στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΥΣΗ, στην ΠΛΕΥΣΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ και στη ΝΙΚΗ ξεγυμνώνουν παντελώς κάθε έννοια δημοκρατικής αντιπροσώπευσης και πολιτικής ηθικής. 

Ακυρώνουν πολιτικά πρόσωπα που οι πολίτες επέλεξαν και η συνταγματική αναθεώρηση θέλησε να τους προστατέψει σε επαναλαμβανόμενες εκλογές με την λίστα. Η πολιτική ζωή εκφυλίστηκε από την ανεπάρκεια των ονομαζόμενων μεγάλων κομμάτων. Κινδυνεύει όμως να οδηγηθεί στο απόσπασμα ή στην χλεύη της ιστορίας από τα μικροκομματίδια, που δεν διαθέτουν τα στοιχειώδη κριτήρια για να υπάρχουν.

Είναι ασύλληπτα αυτά που συμβαίνουν. Αφυπνισθείτε! Η σωτηρία έρχεται με αγώνες γνώσης και πίστεως. Αποκαλύφθηκαν… είναι ή αδαείς ή ανήθικοι.