Υπάρχουν Άνθρωποι Αγρίμια. Πρωτόγονοι, αδούλευτοι, κτηνώδεις, άρπαγες, βάρβαροι, διεκδικητές, αχόρταγοι. Και πάντοτε ικανοποιημένοι – μόνο αυτοί – από τον εαυτό τους. Δυσανασχετώντας μόνο για όσα δεν κέρδισαν ακόμη. Χωρίς συμπόνοια. Χωρίς συναίσθηση. Χωρίς συγγνώμη και έλεος. Χωρίς αγάπη. Χωρίς καρδιά.
Υπάρχουν Άνθρωποι Καθρέφτες. Λάμπουν στο ξένο φως με λάμψη δανεική. Χωρίς προσωπική γνώμη. Άκαμπτοι και σκληροί στις υιοθετημένες τους ιδέες, με ακμές προσεκτικά καλοδουλεμένες, λείες, χωρίς κανένα ψεγάδι. Μα και αμετάβλητες. Πλημμυρισμένοι από αυταρέσκεια, δε νοιώθουν την ανάγκη να βελτιώσουν τον εαυτό τους. “Αυθεντίες” και “Τέλειοι” μες στην ματαιότητα και το πεπερασμένο της ύπαρξής τους, αγνοώντας ότι το αθάνατο της βραχυχρόνιας ζωής είναι μια ανάσα – και τίποτε παραπάνω – στην αιωνιότητα. Μη έχοντας ζήσει την υπέρβαση του μικρού, πρεσβεύουν – και νοιώθουν πως εκπροσωπούν – το απόλυτο. Εγωιστές και κομπορρήμονες, στην πραγματικότητα δε δημιουργούν τίποτε. Χωρίς αληθινές σχέσεις, μόνοι και για τούτο ενδεείς. Αξιολύπητοι, στάσιμοι, εγκλωβισμένοι στου “μεγαλείου” τους τη φυλακή.
Υπάρχουν Άνθρωποι Λουλούδια. Ταπεινοί και καθημερινοί. Γέρνουν το ευαίσθητο κορμί τους στο παραμικρό φύσημα του ανέμου. Τους δυνατούς αγέρηδες τους τρέμουν. Προσεύχονται σε κάθε ανατολή κι ανοίγουν διάπλατα τα πέταλά τους σαν έρχεται η ευλογία της βροχής. Θνητοί κι εφήμεροι, αναριγούν αγγίζοντας το είδωλο της γύρης. Και όταν έρχονται αντιμέτωποι με τους ανθρώπους πετράδια, απέναντι στην ψυχρή λάμψη αντιτάσσουν την ευωδιά τους, που πάνω απ' όλα πάει να πει ζωή.
Υπάρχουν Άνθρωποι Άνεμοι. Αεικίνητοι, ακατάπαυστα πνέουν. Νέα ταξίδια, νέες ιδέες, νέοι αγώνες. Πάντα μπροστά. Κάποιος δρόμος πνιγηρός, πυρπολημένος, δε λυτρώθηκε ακόμη. Μια δύσοσμη γωνιά κρύβει καχύποπτα το μυστικό της. Κάπου η ομίχλη επιμένει το φως να εμποδίζει. Κάπου αλλού η ανάσα συνεχίζει να υποχωρεί αγκομαχώντας. Κι ακόμη πιο εκεί, το γαλανό του ουρανού τους αποζητά, γιατί έχει φτάσει η ώρα να φανερωθεί.
Υπάρχουν Άνθρωποι Ακτίνες. Πάντοτε πρωτοπόροι, θα φωτίζουν κάποιο μονοπάτι. Γιατί κάπου ένα μυστήριο περιμένει υπομονετικά να φανερωθεί. Γιατί κάποιος άπλωσε τα παγωμένα χέρια του στον ουρανό να ζεσταθούν. Γιατί κάποιος άλλος δακρύζει τα χρώματα σαν αντικρίζει. Γιατί, τώρα δα, ένα αγουροξυπνημένο παιδί κοιτάζει μαγεμένο τον πρωινό ήλιο απ' το ορθάνοιχτο παράθυρο. Και ονειρεύεται κάποτε να ιππεύσει μια ακτίνα, για να το οδηγήσει στο όνειρό του, που είναι σμιλεμένο από ελπίδα κι από φως.
Υπάρχουν Άνθρωποι Αστέρια. Έχουν φύγει πια και βρίσκονται ήδη μακριά. Το άπειρο έχουν κατακτήσει. Ο ουρανός είναι το σπίτι τους. Ας μη λυπόμαστε γιατί δεν μπορούμε πια να τους αγγίξουμε. Μας αγγίζει απαλά το δικό τους φως κι ας τρεμοπαίζει. Σαν υπενθύμιση. Σαν συγκατάβαση κι αποδοχή. Στο τέλος τέλος, σαν υπόσχεση, έστω και για όσα ακόμη δεν τολμήσαμε να ονειρευτούμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η Γνώμη Κιλκίς- Παιονίας διευκρινίζει στους αναγνώστες της ότι θεωρεί αυτονόητο το δικαίωμα του σχολιασμού και της κριτικής έκφρασης, όταν αυτό φυσικά δεν στοχεύει στην απαξίωση, στην ύβρη και στην προσβολή ατόμων και θεσμών.
Το αναγνωστικό κοινό θα πρέπει να γνωρίζει ότι η Γνώμη, επιδιώκοντας μια υγιή και αμφίδρομη επικοινωνία, δεν δημοσιεύει ανυπόγραφα σχόλια, αλλά ούτε και σχόλια ρατσιστικού, προσβλητικού και υβριστικού περιεχομένου.
Τα ενυπόγραφα άρθρα τέλος, εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας.