Είμαι το φως. Τις ικανότητές μου κάποτε εκτίμησαν και αποστάσεις να μετρήσω μου ανέθεσαν του Σύμπαντος. Εύκολη αποστολή στ’ αλήθεια θα σκεφτείτε, αφού σαν την ταχύτητά μου άλλη δεν υπάρχει.
Ορίστε. Μονάχα οχτώ λεπτά και να, στη γη σας απ’ τον ήλιο βρέθηκα. Μα και στις άκρες του ηλιακού συστήματος δεν άργησα να φτάσω. Να, για παράδειγμα, δυόμιση ώρες μόνο και ήμουν στον πλανήτη Ουρανό. Μετά απ΄ αυτόν στον Ποσειδώνα. Και ύστερα στον Πλούτωνα. Και έπειτα τα όρια δρασκέλισα…
Μαύρο, απέραντο βελούδο και ταξιδιώτης μοναχικός εγώ, ύστερα από πολύ καιρό, τ’ ομολογώ, έφτασα σε αγαπημένους φίλους, τα αστέρια, που ίσαμε τώρα από μακριά τους χαιρετούσα. Και πρώτα πρώτα στον εγγύτατο Κενταύρου σε περισσότερα από τέσσερα χρόνια. Και στο Βέγα σε εικοσιέξη. Στον Πολυδεύκη σε τριανταέξη. Στον Αλτεμπαράν σε εξηνταοκτώ. Στο Βασιλίσκο σε ογδοντατέσσερα. Στο Μπετελγκέζ σε πεντακόσια είκοσι. Στον Πολικό Αστέρα σ’ εφτακόσια. Τίποτε πια δε με κρατούσε και ξεχυνόμουν στου Σύμπαντος τις τρομερές αβύσσους. Και έσφυζα από ορμή νεανική, που σε τίποτε δεν είχε μειωθεί.
Εκατοντάδες πέρναγαν τα χρόνια. Και χιλιάδες. Ποτέ μου δε φαντάστηκα αυτές τις αποστάσεις. Και δε θα το πιστέψετε, στου Γαλαξία για να φτάσω από τη μια άκρη ως την άλλη, χρόνια περάσαν εκατό χιλιάδες. Και τώρα που κατάφερα το σύνορό του να αγγίξω, μπορούσα να κινήσω για πιο πέρα. Εδώ κοντά, μου είπαν, σ’ αυτή την γειτονιά, ο Γαλαξίας έχει οικογένεια, στενά δεμένη. Κι όνομα έχει εύκολο: Σμήνος, ή τοπική ομάδα.
Πάει καιρός που η υποψία αυτή με τριγυρνούσε, μα τώρα είμαι βέβαιος. Η κλίμακα αλλάζει. Κι αυτό το έργο που τότε μου ανέθεσαν, μα το Θεό αρχίζω ν΄ αμφιβάλλω, αν σ’ αίσιο πέρας πρόκειται να φέρω. Το λέω αυτό, γιατί εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια βλέπω να περνούν, και συγγενή του αγαπητού μας Γαλαξία δεν έχω συναντήσει. Κι είμαι, τι ειρωνεία, στη γειτονιά του μόνο. Παρ’ όλα αυτά, τις μαύρες σκέψεις πνίγω και την άβυσσο ατενίζοντας, κάνω το μόνο που μπορώ. Και προχωρώ….
Δύο εκατομμύρια και διακόσιες χιλιάδες χρόνια, ως την Ανδρομέδα. Και για να την διασχίσω, άλλες χιλιάδες εκατόν πενήντα. Και ήταν μόνο ένας απ΄ τους συγγενείς. Θα πήγαινα σε όλους. Στο νέφος το μικρό του Μαγγελάνου και στο μεγάλο και στους άλλους…
Σαν τέλειωσα, μετά από καιρό, είχα αρχίσει να πτοούμαι, το ομολογώ. Δε με ικανοποιούσε πια το γεγονός, ότι το σμήνος είχα εξαντλήσει. Πέντε εκατομμύρια χρόνια ξόδεψα γι’ αυτό. Και είχα δίκιο. Μου είπαν πως τώρα που τελείωσα τη γειτονιά ετούτη τη μικρή, μια πιο μεγάλη έπρεπε κι αυτή να μετρηθεί. Την ονομάζουν υπερσμήνος τοπικό γαλαξιών. Θάρρος μου έδωσαν. Εν πάση περιπτώσει, είπαν, τοπικό.
Πόσα αλήθεια δε συνάντησα σε τούτο το ταξίδι. Αστέρια. Νάνους λευκούς. Γίγαντες ερυθρούς. Υπερκαινοφανείς. Και νέφη πολύχρωμα κι εκρήξεις. Και μαύρες τρύπες που τους κόσμους καταπίνουν. Τι φρίκη, ακόμη και το φως. Και τρόμαξα. Πρώτη φορά στη ζωή μου είχα φοβηθεί. Μα όλα τα ξεπέρασα. Και στου υπερσμήνους μας, του τοπικού, τις εσχατιές σαν έφτασα, πόσο καιρό, λογάριασα, χρειάστηκα για να το διανύσω. Τα χρόνια, εκατό εκατομμύρια.
Στερνή μου γνώση να σ’ είχα πρώτα. Τώρα τ’ ομολογώ, γνωρίζω πως δεν έπρεπε ποτέ μου να δεχτώ να ξεκινήσω. Αυτή η αποστολή απαιτούσε μια ολόκληρη ζωή. Μα απ΄ την άλλη, μια που ‘χα φτάσει ως εδώ, δεν το βαστούσε η καρδιά μου να εγκαταλείψω. Ίσως και να ‘ταν αυτή μου η πορεία, ποιος ξέρει, ο άθλος που μου ανήκε, ο προσωπικός. Και τότε δυναμωμένος απ΄ τη δεύτερη απόφαση, σαν έτοιμος από καιρό, τις γειτονιές ξεπέρασα και για τις μακρινές τις αποστάσεις κίνησα. Ήθελα να ανακαλύψω νέους κόσμους. Σαν εξερευνητής των σύγχρονων καιρών. Δεν μ’ ενδιέφεραν τα βάσανα κι οι κόποι…
Δεκαπέντε δισεκατομμύρια τα χρόνια απ’ τη στιγμή που έχω ξεκινήσει, και πάλι αμφιβάλλω αν στου Σύμπαντος τα όρια κοντεύω. Μου είπαν, βλέπετε, πάνω από εκατό δισεκατομμύρια πως είναι οι γαλαξίες του. Κανείς δεν ξέρει ακριβώς. Κι όχι μόνο αυτό. Κανείς δεν είναι σίγουρος αν άραγε, στ’ αλήθεια, όρια υπάρχουν. Κι ούτε κανείς μπορεί να είναι βέβαιος, πως το Σύμπαν τούτο είναι το μοναδικό. Για την απεραντοσύνη του εύχομαι. Ευλογημένη η στιγμή που κίνησα και η πορεία. Κι ο θάνατός μου, αν υπάρχει, κι αυτός ευλογημένος. Ανάδυση, το δίχως άλλο, θα ΄ναι σ’ άλλον ουρανό.
Είμαι το φως. Στο απώτερό μου παρελθόν, του Σύμπαντος τις αποστάσεις μου αναθέσαν να μετρήσω. Ταξιδευτής εγώ, σε κόσμο μέγα και λαμπρό. Όταν ξεκίνησα δεν ήμουν παρά ένας αφελής. Σαν πάλεψα να προχωρήσω, ο αγωνιστής. Κι όταν του ταξιδιού με συνεπήρε η μαγεία, ο εξερευνητής. Τώρα πια είμαι ο ταπεινός προσκυνητής, απ’ τη στιγμή που μπόρεσα την έννοια του άπειρου κι αιώνιου ν’ αγγίξω…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η Γνώμη Κιλκίς- Παιονίας διευκρινίζει στους αναγνώστες της ότι θεωρεί αυτονόητο το δικαίωμα του σχολιασμού και της κριτικής έκφρασης, όταν αυτό φυσικά δεν στοχεύει στην απαξίωση, στην ύβρη και στην προσβολή ατόμων και θεσμών.
Το αναγνωστικό κοινό θα πρέπει να γνωρίζει ότι η Γνώμη, επιδιώκοντας μια υγιή και αμφίδρομη επικοινωνία, δεν δημοσιεύει ανυπόγραφα σχόλια, αλλά ούτε και σχόλια ρατσιστικού, προσβλητικού και υβριστικού περιεχομένου.
Τα ενυπόγραφα άρθρα τέλος, εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας.