Κάποτε στη θέση μας υπήρχε ένα παιδί. Ατίθασο, τρελό. Και νόμισε ότι μπορούσε τα αστέρια να αγγίξει. Και όλη την γη την έκανε ένα τόπι, που το έπαιζε στα δύο του χέρια. Κι ο ουρανός γινόταν ένα σεντόνι, που κυμάτιζε στους χτύπους της καρδιάς του. Τα μάτια του, ουράνια τόξα, που άστραφταν στον ήλιο. Κι η ψυχή του... Αχ, η ψυχή του... Λεύτερο πουλί, που πέταγε ψηλά. Μέρα και νύχτα.
Κι έπειτα ήρθαμε εμείς και σκεπάσαμε εκείνο το παιδί, με κρούστα που ‘ναι φτιαγμένη με υλικό από επιτήδευση και τύψεις. Από κύτταρα νεκρών προσδοκιών κι από φαρμάκι περισσής μανίας. Και όπως όλοι οι ανόητοι και κούφιοι, τίτλους μεγαλεπήβολους στους εαυτούς μας δώσαμε. Ενήλικες. Ώριμοι. Μεγάλοι. Μα όταν στέρεψε η μέθη της πρώτης νιότης, το νοιώσαμε πως οι τίτλοι δεν αρκούν. Η κρούστα γινόταν αφόρητα σκληρή στο πέρασμα του χρόνου. Μας δυσκόλευε ακόμα και την ανάσα. Τύψεις πάνω στις τύψεις δίνουν τύψεις. Κι η ενοχή στην ενοχή, πάλι ενοχή.
Τότε μονάχα θυμηθήκαμε εκείνο το παιδί. Και με έκπληξη ανακαλύψαμε ότι δεν είχε χαθεί. Μόνο που είχε εγκλωβιστεί μέσα σε μια φυσαλίδα. Την είχε φτιάξει, όπως μας εξήγησε, μόνο του, για να προστατευτεί τις δύσκολες τις μέρες. Έμεινε έτσι αμόλυντο απ’ την βρώμικη την κρούστα και χρόνια περίμενε εκεί, μες στο κρησφύγετό του, σωστός ναυαγός, να το ανακαλύψουν. Για ακόμα μια φορά.
Τότε και μεις αναθαρρήσαμε. Ίσως να ‘ταν μια λύση. Κι αφού κάθε ικμάδα ξεχασμένη απ’ τα όνειρά μας συγκεντρώσαμε κι από τις μνήμες τις γλυκές, με μια φωνή σπασμένη του φωνάξαμε: έλα να παίξουμε...
Δεν είσαι αρκετά σοφός για να μπορείς να παίξεις, επέστρεψε η απάντηση.
Μπροστά στη θλίψη την ανείπωτη και στη βουβή κραυγή, εκείνο το παιδί, το μέσα μας, εξήγησε: την κρούστα πρέπει να μειώσεις. Μονάχα, τότε να πλησιάσουμε θα είναι δυνατόν. Το μπορείς. Είναι απλό. Αγάπησε τους γύρω σου. Μάθε ότι η χαρά η μεγάλη να δίνεις είναι, δίχως αντάλλαγμα κανένα. Κατόρθωσε να χάνεις και να συγχωρείς. Και να κατανοείς. Και να χαίρεσαι με τα μικρά κι ελάχιστα. Την ευλογία την ασύλληπτη νοιώσε να είσαι μέσα στους ανθρώπους, μα και στην φύση, το έργο του Θεού. Δες πόσο χαριτωμένα όλα γύρω είναι. Αισθάνσου, συγκινήσου, συγκλονίσου. Τότε η βρώμικη η κρούστα θα λεπτύνει και η φυσαλίδα που με προστατεύει, αλλά και με φυλακίζει, θα μεγαλώσει και θα μπορέσω ν’ ανασάνω.
Πολλοί τ’ αυτιά τους έκλεισαν σε τούτη τη φωνή. Κάθε αλλαγή τόλμη απαιτεί και πιο πολύ το όνειρο. Κάποιοι την καλοδέχτηκαν, μ’ από κουράγιο ξέμειναν στο δρόμο. Λίγοι είναι εκείνοι που κρατούν και προχωρούν. Σιγά σιγά. Με κόπο. Κάποτε είχα την τύχη να μιλήσω μ’ έναν από αυτούς. Με δέος του απευθύνθηκα κι αφού ξεπέρασα στα γρήγορα τα τυπικά, αυτό που μ’ έκαιγε τον ρώτησα. Τι γίνεται το μέσα του παιδί. Μα και η φυσαλίδα αυτή που το προστάτευε αλλά και το φυλάκιζε, η αυστηρά προσωπική. Κι ο ονειρευτής αυτός του κόσμου των σύγχρονων καιρών, μ’ ένα χαμόγελο γεμάτο καλοσύνη και μ’ έναν ήλιο να φωτίζει μες στα μάτια του, μου απάντησε:
Δεν είναι πλέον φυσαλίδα. Είναι ένα σύμπαν και μάλιστα όχι αυστηρά προσωπικό. Κάποτε εξερράγη, κάνοντας κομμάτια εκείνη εκεί την κρούστα που θυμάσαι κι από τότε συνεχώς διευρύνεται. Κάθε ώρα. Κάθε λεπτό. Αλήθεια σου λέω. Ακόμη και την στιγμή αυτή που σου μιλώ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η Γνώμη Κιλκίς- Παιονίας διευκρινίζει στους αναγνώστες της ότι θεωρεί αυτονόητο το δικαίωμα του σχολιασμού και της κριτικής έκφρασης, όταν αυτό φυσικά δεν στοχεύει στην απαξίωση, στην ύβρη και στην προσβολή ατόμων και θεσμών.
Το αναγνωστικό κοινό θα πρέπει να γνωρίζει ότι η Γνώμη, επιδιώκοντας μια υγιή και αμφίδρομη επικοινωνία, δεν δημοσιεύει ανυπόγραφα σχόλια, αλλά ούτε και σχόλια ρατσιστικού, προσβλητικού και υβριστικού περιεχομένου.
Τα ενυπόγραφα άρθρα τέλος, εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας.