O χρόνος, .......

Του Φώτη Μισόπουλου
Ξάφνου της πόλης τα ρολόγια/
Χτυπήσαν όλα ρυθμικά
W.H. Auden[1]

1.
..........ο χρόνος, άψογη αταξία, και τελικά γαλήνη με το τρεμούλιασμα των φύλλων,- θα μπορούσε να είχε ανοίξει ο δρόμος για τη λέξη Η λέξη να είχε ορίσει την προσωρινότητα Αναζήτησα το βάδισμα της πέτρας ή της άμμου, του νερού Ο καιρός όμως, αυτός ο τυφλός οδηγός, θα επιστρέψει κάποτε απ' την κατάρα της λεηλασίας, κρατώντας στα χέρια το κλειδί της πόρτας Αναγγέλλεται ο ακαριαίος θάνατος πολλών ισχυρών εχθρών Ένα τμήμα των τειχών,- υπερφορτωμένο-, καταρρέει Ύστερα πεθαίνουν Η παράσταση τελειώνει Περπατάμε μέσα μας, συναντώντας ληστές, φαντάσματα, γίγαντες, γέρους, νέους, συζύγους, χήρες, αχρείους, δήμιους. Η βροχή ξαναγυρίζει και ο άνεμος, ανακατεμένα,- έκαναν τον αέρα να μοιάζει με θρυμματισμένο καθρέφτη Όμως παρ' όλες τις συμπαθητικές προσπάθειες η βραδιά δεν εξελίχτηκε αρκετά διαφωτιστικά όπως περίμενα Δεν είχε δικαίωμα να το κάνει- πάει κόντρα στις πεποιθήσεις μου Ή στη νύχτα, που ήταν αξιολάτρευτη: ''Πού είσαι;- πρόσεχε τους καρχαρίες, θα σε σακατέψουν για όλη σου τη ζωή! Θα ζητιανεύεις στις γωνιές των δρόμων....'' Σκεφτόμουν πως η μοίρα εξαρτιόταν από το πρώτο πράγμα που θα συνέβαινε Παρακινούσε την ύπαρξη ''Η ιστορία μου είναι πιο παράξενη κι απ' τη δική σας Επιτρέψτε μου να σάς την πω με λίγα λόγια, κρυμμένος στο μπουντουάρ, κάποιο απόγεμα που δεν ανήκει σε κανέναν''/ ''Μα πώς ξέρετε το μικρό όνομά μου;''- Η συνήθεια να ζω πολύ κανονική ζωή εμπόδιζε ακόμη και να ευχηθώ κάτι- για αιώνες. Κάθομαι στην καρέκλα του κήπου κρατώντας το βιβλίο στα γόνατα Θυμίζω τον Κανέτι ή τον Yeats ''Πλέοντας προς το Βυζάντιο''[2] Έχω κρυφτεί όπως ο θησαυρός του πειρατή σαν πεπρωμένο. Σαν σκιά ήθελα να βαδίσω. Για δεύτερη μέρα όταν όλα γύρω μου ησυχάζουν Κι αντέχουν μονάχα αυτοί: καμήλες σκύλοι πολικοί και σαμάνοι ή εκείνη la solitude για χορωδίες που ψέλνουν στη σιωπή Ολόκληρο το ελάχιστο που θροΐζει τις τέντες καθώς τα σύννεφα πάνω απ' τις ελιές Η ομορφιά και η ειρήνη που δεν καταπράυναν τίποτε. Η ερωμένη.
Απ' την πυρά ανεβαίνουν οι αρωματισμένες με καμφορά φλόγες Το σάβανο του λιβανωτού την τυλίγει και σκορπίζεται. Βγαίνοντας. Το δρύινο κάδρο ξεπλέκει τα μαλλιά της Ντυμένη ελαφρά με καλλιτεχνικά χρώματα στην απόχρωση του τσαγιού Κατεβαίνει απ' τη σπηλιά περνώντας την αψίδα με τα πλεγμένα βάτα: ''Έχουμε ξανασυναντηθεί. Σε κάποιον άλλον πλανήτη''. Παρατηρεί προς την άκρη το κεφάλι μιας χελώνας, η οποία αναρριχάται.
Toν περισσότερο καιρό παραληρεί ''Κι από τότε'', έλεγε, ''είχα την αίσθηση ότι η ζωή είχε αποκτήσει κάποιο νόημα και ταυτόχρονα πως δεν μπορούσα να ζήσω''. Φλάουτα. Μπαρόκ αναθυμιάσεις, κυκλική σκάλα με άνθη κι ολόγυρα όλοι οι παλιότεροι σταρ του Χόλυγουντ GLORIA IN EXCELSIS[3] Έπειτα έκλεινε θέση με τον τελευταίο εφιάλτη Μαζευόταν στο γαλάζιο δέρμα της Ως συνήθως Γριές στις αποβάθρες πετούσαν κομφετί Όλα έγιναν σε αργό σκοτάδι Σε ξέχασα Σε ξεχνώ Με ρυπαίνει ο χρόνος Και όλα τα δέντρα που αγάπησα στο ποτάμι, η ψεύτικη διαδοχή τους
Tα παιδιά έπαιζαν μπροστά στο σπίτι πετώντας λάσπη κι η νύχτα κολλούσε στην υγρή άσφαλτο Είναι αλήθεια πως όλα ξεκινάνε απ' την αρχή Όλα Όλα λοιπόν είναι πιο παλιά από όσο νόμιζα Αυτή κρέμεται σαν πεπρωμένο όπως η τρεμουλιαστή άσπρη λάμπα στο ξέφωτο, που με συντήρησε, περιτριγυρισμένη μπαγιάτικες αισχρότητες της κοσμικής στήλης και των gossips. Ιστορίες που αναστατώνουν την άβγαλτη νεότητα- αν υπάρχει- ξεσπάει σ' ένα βροντερό σαλιάρικο γέλιο, έπειτα κλαίει με αναφιλητά και το πρόσωπο πάνω στο χώμα, άμορφη σαν ζελέ σέρνεται στα τέσσερα κάτω απ' τα κλαδιά, ενώ τη χτυπάει ο ήλιος, αμείλικτα Τα φύλλα ψιθυρίζουν- ''έλα δω'',- την κορνιζάρουν σε δρύινο κάδρο μ' επιχρυσωμένο κασσίτερο, ο ύπνος προδίδει τα χειρότερα μυστικά του καθενός μας. ''Έλεος. Όταν ζητώ έλεος δεν εννοώ μια κομπρέσα στο μέτωπο, ένα αφέψημα ή ποτήρι δροσερό νερό. Ζητώ να με καταλάβετε. Ζητώ επιτέλους να καταλάβω και να μάθω τον εαυτό μου Να ζήσω το κενό ανάμεσα στις στιγμές''.

2.
Είδος επιφαινόμενου της σκέψης (από τα πολλά, που στην προσπάθειά του ο στοχασμός δεν μπορεί να μην προκαλέσει, αλλά είναι οι ίδιες μάταιες κινήσεις που κάνουμε στο τηλέφωνο μιλώντας, χωρίς κανείς να συγκρατηθεί) Μ' αυτά και μ' αυτά μεγαλώνεις Ύστερα έρχεται ένα βράδυ στον ύπνο σου- Όμως είναι ο εφιάλτης των άλλων Την ξεγελούσαν οι πλαστές συγγένειες, οι ψεύτικες εκδοχές τους. Αλλοιώς αντηχούν από μακριά οι πόλεις με τις πανάρχαιες περιπέτειες των σταρ, περιμένω λοιπόν, το φθινόπωρο, όταν ερημώνονται οι κατάφυτες θάλασσες Ο χρόνος ξεκινά πάντα απ' τα ονόματα, από ο,τι έχει χαθεί,- θα τη δούμε ξανά το ερχόμενο καλοκαίρι στην αγκαλιά των αγαλμάτων κι ο ήλιος θα στρίβει το κεφάλι αργά. Αργά.
Ύστατη αστάθεια: Το τελευταίο ποίημα που μιλάει για νερά θανάτους γυναίκες και σολομούς[4] Θέλει να περπατά απαρατήρητη πίσω απ' το λόφο κι ακόμα πιο μακριά, με τα χέρια στις τσέπες, διασχίζοντας την ύπαιθρο, ζεστή και ιδρωμένη, σκαρώνοντας ρίμες καθώς τα χρώματα σκοτείνιαζαν σήμερα, ενώ στεκόμουν για λίγο Μέσα τους θα ήθελε να ζήσει για πάντα Μετά σωπάσαμε Όταν όλα γύρω ησυχάζουν και θυμάσαι. Ο Joyce λέει: η Αυτού Υψηλότης θα εκπλαγεί. Αλλά αυτή πιστεύει στις θεωρήσεις της: Κάθε ζωή αποτελείται από πολλές ημέρες Κι ένα πρωί θα τελειώσει σε κάποια βροντερή ανέμελη λιακάδα Ή στο στριφογυριστό κιγκλίδωμα της σκάλας,- εκείνη η 'απαλά-γλιστρώντας' με γαλάζιο καπέλο από τεμπέλικη θερινή ηδονή κι ύστερα του ζήτησε αν θα ήθελε να πει ναι και στην αρχή τον αγκάλιασε και τον τράβηξε κατά πάνω της, έτσι που μπορούσε να νοιώσει τα στήθη της και η καρδιά της πήγαινε να σπάσει και ναι, είπε, θέλω, Ναι-. Περιφέροντας την πείνα μας στα πέρατα του κόσμου- ''Πότε θα πάψεις να είσαι τόσο σκληρή;'',- ''Ποτέ, μπορεί να γίνω όμως πολύ όμορφη'',[5]- εστιασμένοι όλοι στην επικείμενη ομορφιά Οι φτερούγες σιγά-σιγά μεγάλωναν,- τι να έχουν απογίνει οι άλλοι; Μόνο αυτή φαινόταν κι ο ουρανός, πετώντας ξυστά πάνω απ' τη γη χαϊδεύοντας τα φτερά της με λυγμούς.

ΤΕΛΟΣ

ΑΝΑΦΟΡΕΣ-ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ-ΦΩΤΟ

[1] W.H. Auden, Βγήκα να περπατήσω ένα βράδυ, σημείωμα και μτφρ: Ερρίκος Σοφράς, ΕΝΤΕΥΚΤΗΡΙΟ τ.109/2016
[2] W.B. Yeats, Πλέοντας προς το Βυζάντιο απόδοση: Μάριος Βύρων Ραίζης, ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ τ.33/1983
[3] Γιάννης Ζέρβας, Ποίηση, Η ΛΕΞΗ τ.38/1984
[4] Νenad Milocevic, Ποιήματα, απόδοση-παρουσίαση: Κλεοπάτρα Λυμπέρη, ΕΝΤΕΥΚΤΗΡΙΟ ο.π.
[5] Αντρέ Ζιντ, Ο Προμηθέας ελεύθερος δεσμώτης, μτφρ. Γεωργία Ζακοπούλου, Καστανιώτης 2010

https://i.pinimg.com/564x/b4/1e/97/b41e9762c7c7ffe1ca0b30f81b4294d7.jpg

https://encrypted-tbn0.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcTYa8q4u_w-scVm1bRpF41D-lO6LtIA4crV1w&usqp=CAU