Έτσι ξαφνικά έκανε την εμφάνισή της στο έμπα της μικρής πλακόστρωτης πλατείας. Εντυπωσιακή όπως πάντα, δεν άργησε να μαγνητίσει όλα τα βλέμματα και να αναδεύσει μνήμες νοσταλγικές, όπως μόνο αυτή ήξερε.
Ήταν παλιά αρχόντισσα. Ξεπεσμένη πια σήμερα, διατηρούσε, παρ’ όλα αυτά, όλα τα σημάδια της παλιάς της δόξας. Όλα κι όλα, στα θέματα που αφορούσαν την εμφάνισή της ήταν ανένδοτη. Έπρεπε να βγαίνει έξω πάντα στολισμένη ως την φτέρνα, όλοι το ‘ξεραν αυτό. Γαλάζιες χάντρες, μικρές ημιπολύτιμες πέτρες, κορδέλες πολύχρωμες και παλιά μπρούντζινα κομψοτεχνήματα, στο χέρι δουλεμένα.
Δύο κουδουνάκια για να χτυπάν στην στράτα και να ειδοποιούν για τον ερχομό. Και κει, στη μέση, η απαραίτητη φωτογραφία του ζευγαριού, ξασπρισμένη απ’ τα χρόνια. Είχε δει βλέπεις να ανατέλλουν τόσοι ήλιοι.
Βγήκε βόλτα η λατέρνα, στολισμένη ως την φτέρνα, σιγοτραγουδούσε ο ηλικιωμένος άντρας, που την έσπρωχνε τώρα στο κέντρο της πλατείας. Της είχε βγάλει κι όνομα, όλοι το ‘ξεραν και την φώναζαν κι αυτοί έτσι: Αρχόντισσα. Έχει ζωή, έλεγε και ξανάλεγε. Και ψυχή έχει. Κι αν δεν είχε κάποτε, τώρα πια της έχω δώσει εγώ απ’ τη δική μου. Κι αφού ξαπόστασε για λίγο, άρχισε να στριφογυρνά τη μανιβέλα. Κι η λατέρνα αναρίγησε σύγκορμη: θα σου πουν χίλιες φορές χίλια σ’ αγαπώ κι ύστερα Φθινόπωρο θα ‘ρθει σκυθρωπό…
Καθόμουν ώρα και την παρατηρούσα. Και δεν θα το πιστέψετε. Έτσι όπως μιλούσε με τον χρόνο, τον μεγάλο αγαπημένο της, ντυμένη με αποχρώσεις απ’ το δείλι, για μια στιγμή αρχόντισσα μου φάνηκε σωστή.
Βγήκε βόλτα η λατέρνα, στολισμένη ως την φτέρνα, σιγοτραγουδούσε ο ηλικιωμένος άντρας, που την έσπρωχνε τώρα στο κέντρο της πλατείας. Της είχε βγάλει κι όνομα, όλοι το ‘ξεραν και την φώναζαν κι αυτοί έτσι: Αρχόντισσα. Έχει ζωή, έλεγε και ξανάλεγε. Και ψυχή έχει. Κι αν δεν είχε κάποτε, τώρα πια της έχω δώσει εγώ απ’ τη δική μου. Κι αφού ξαπόστασε για λίγο, άρχισε να στριφογυρνά τη μανιβέλα. Κι η λατέρνα αναρίγησε σύγκορμη: θα σου πουν χίλιες φορές χίλια σ’ αγαπώ κι ύστερα Φθινόπωρο θα ‘ρθει σκυθρωπό…
Καθόμουν ώρα και την παρατηρούσα. Και δεν θα το πιστέψετε. Έτσι όπως μιλούσε με τον χρόνο, τον μεγάλο αγαπημένο της, ντυμένη με αποχρώσεις απ’ το δείλι, για μια στιγμή αρχόντισσα μου φάνηκε σωστή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η Γνώμη Κιλκίς- Παιονίας διευκρινίζει στους αναγνώστες της ότι θεωρεί αυτονόητο το δικαίωμα του σχολιασμού και της κριτικής έκφρασης, όταν αυτό φυσικά δεν στοχεύει στην απαξίωση, στην ύβρη και στην προσβολή ατόμων και θεσμών.
Το αναγνωστικό κοινό θα πρέπει να γνωρίζει ότι η Γνώμη, επιδιώκοντας μια υγιή και αμφίδρομη επικοινωνία, δεν δημοσιεύει ανυπόγραφα σχόλια, αλλά ούτε και σχόλια ρατσιστικού, προσβλητικού και υβριστικού περιεχομένου.
Τα ενυπόγραφα άρθρα τέλος, εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας.