Αυτό που νόμιζα έρωτες

Του Φώτη Μισόπουλου
Οι τοίχοι είναι καλυμμένοι με χαρτί ταπετσαρίας που απεικονίζει κλαδιά βάτων και ωχρά ξέφωτα.......Ο δίκαιος πέφτει εφτά φορές
ΤΖΑΙΗΜΣ ΤΖΌΥΣ [1]

1.
........αυτό που νόμιζα έρωτες, ήτανε μέσα στο ύποπτο παιχνίδι. Έπαιξα αρκετούς ρόλους, ωστόσο,- με αξιοπρέπεια-, φορώντας τους κοθόρνους. Σε λίγο θα γεράσω. Βγάζω τα μάτια μου. Τα βάζω στο γεμάτο ποτήρι με νερό. Αποχτούνε λίγη ζωή ακόμα. Η αποτελεσματικότητα στις μέρες μας είναι λιγότερο σύνθετη. Ύστερα επέρχεται η θαυμάσια γαλήνη. Δίχως ένα σύννεφο. Η θάλασσα ειρηνική. Έσκυψα κι αναποδογύρισα το χαρτί στην παραλία. Σελίδα από παλιό τετράδιο. Οι λακκούβες και τα χαλίκια. Ούτε καν την ομορφιά δεν θαυμάζουμε. Θαυμάζουμε μόνο τη μετάφρασή της. Ως περίσταση. Νοιώθω περίεργη ευφορία στη σκέψη ότι η Τέχνη, όπως και η Φύση, έχει τα τέρατά της, με ζωώδη μορφή κι αινιγματικές Φωνές. Ή χαμόγελα. Τι θα τις κάνω όλες αυτές τις μέρες που έφυγαν με σάβανα ερειπωμένες απ' το βλέμμα μου; Καιρός να πετάξω τα σύνεργα. Τις προφάσεις.

Το πήλινο προσωπείο. Τις αλογότριχες και τα κτερίσματα. Δε τα χρειάζομαι. Δε με χρειάζονται άλλο. Αξίζουν την περιφρόνηση. Ή ο περίπατος στο μουσείο. Σαν να κοιτάζεις πάνω απ' τα ξύλινα πόδια σου, το αυτοκίνητο κάποιου πλουσίου [2]. Τ' αγάλματα και οι πίνακες καταντούνε τυραννικοί. Εμμονικοί. Ποτέ δεν ξέρεις τι ανακαλύπτεις. Το μπουκάλι με την ιστορία του θησαυρού. Και τα ναυάγια. Θέλω πάντα να ρίχνω πράγματα στη θάλασσα. Την εμπιστεύομαι. Οι βράχοι απέκτησαν ουλές και γραμμές σαν αιδοία. Και η άμμος. Μαραίνεται απότομα. Δεν έχει μέρος να γράψεις. Ανήκω στην εξωφρενική παραγωγή λόγου,- όπου ποτέ δε βλέπεις το ίδιο ακριβώς όνειρο. Εκεί στην πολλή ενατένιση ανακαλύπτουμε πως το στόμα, που έχουμε, είναι για τους άλλους. Σπάνια συναντώνται. Τείνουν χωριστά και κατά μόνας προς μια ολοκλήρωση που δεν πρόκειται να συντελεστεί.
Παραμένουν μεμονωμένες ζώσες παρθενικότητες [3] . Ή εκείνο το παιχνίδι καθώς κάθομαι και συλλογιέμαι τη συντρόφισσα Ειρήνα Νικολάγιεβνα, πρώην μαντάμ Αρκαντίν [4], μ' ένα καπέλο βαλμένο βιαστικά τη στιγμή του βομβαρδισμού, κάπου στην Καρχηδόνα ή τη Σαμαρκάνδη.

2.
........το χέρι που χαϊδεύεις κι ανατριχιάζει, κι όλα αναιρούνται, όλα ξεχειλίζουνε απ' την αρχή. Η καρνεόλη καταλάγιαζε το θυμό, ενώ ο υάκινθος έφερνε ύπνο [5]. Κι ένα βράδυ συνάντησα το σύντροφο Φιόντορ Μιχαήλοβιτς- ''κρατώ στα χέρια'', μού λέει, ''το Βιβλίο τής Ανησυχίας [6], αλλ' ακόμα είναι νωρίς- κάποια μέρα θα κοιμηθούμε στο ξέφωτο- νομίζοντας πως έχουμε κρεμάσει τους δημαγωγούς της Επανάστασης.'' Λέξεις ακατάληπτες για τους άλλους. Και μόνο όποιος άργησε κατάλαβε την αλήθεια. Κάτω απ' τα δέντρα οι άνθρωποι έπαιρναν το δρόμο τους. Σιωπή.
Στη συνέχεια, θ' απαντούσα ότι η απόλαυση της μελλοντικής φήμης είναι μια απόλαυση του παρόντος. Η φήμη είναι μελλοντική, σύντροφοι. Πρόκειται για μια απόλαυση αλαζονείας που όμοιά της δεν μπορεί να προσφέρει καμιά υλική κτήση [7]. Έχω τακτοποιήσει τη μέρα μου.
Ο ΜΑΡΆ ΣΤΟ ΜΠΆΝΙΟ ΤΟΥ ΠΕΡΙΛΟΎΖΕΤΑΙ ΜΕ ΚΟΚΚΙΝΟ ΚΡΑΣΊ. Ακούγεται να λέει: ΕΙΜΑΙ το μαχαίρι, μ' αυτό ξεκαρφώνω το φέρετρό μου. ΕΊΜΑΙ Ο ΜΕΛΛΟΎΜΕΝΟΣ. Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ. ΟΥΡΑΝΌΣ ΜΟΥ, Η ΑΒΥΣΣΟΣ ΤΟΎ ΑΥΡΙΟ. Μπορεί, αλήθεια, να προλογίζω ψευδαίσθηση.
Χάρη σε ποιες παραξενιές τής τύχης κατορθώνουμε να μείνουμε στην Ιστορία; [8]. Ζει ο Ηρόστρατος, ο οποίος πυρπόλησε τον Ναό της Αρτέμιδος, ενώ έχει σχεδόν χαθεί η μνήμη αυτού που τον έχτισε. Ας κλείσω μια στιγμή τα μάτια. Δεν θα ονειροπολήσω. Δεν θα κοιμηθώ εντελώς. Η νυχτερίδα.
Η νυχτερίδα πάλι για λίγο. Δεν ξέρω αν είναι επικίνδυνη. Το αριστερό παπούτσι βυθισμένο λοξά στην άμμο. Παραδίνομαι. Βαριανασαίνοντας.
Η παλίρροια φέρνει τα νερά μέχρι εδώ. Σκύβω επάνω και βλέπω το πρόσωπό μου. Μελαχρινός καθρέφτης. Φυσάω κι αυτή αναταράσσεται.
ΜΕΝΤΒΕΝΤΕΝΚΟ [9]: .....έκλαψες για πράγματα παραμελημένα. Θάχεις, λοιπόν, μια θέση στον ουρανό. Θυμάσαι εκείνο το μακρινό ταξίδι, σαν άλυτο αίνιγμα. Ή τα μικρά ψέματα, μέσα στη νύχτα, όταν οι ερωτευμένοι ξαναβρίσκουν χαμένες αβρότητες. Υποψίες. Πάντα κάποιος περίμενε....

3.
.......πλούσια χρόνια, προβλέψεις, επιστροφή. Μέσα στο δρομάκι. Επιστροφή στον επόμενο, στον επόμενό της, στον επόμενό της. Όπως ένα μικρό καναρίνι που έβγαινε απ' το σπιτάκι του. Κούκου κούκου κούκου. Σημαίνει την ώρα. Υστερικοί που είναι όλοι τους. Τώρα που το σκέφτομαι θέλησα να πυροβολήσω. Αλλά το όπλο δεν εκπυρσοκρότησε. ''Πόσο συνταρακτικό πρέπει να ήταν'', είπε η Ανζέλ [10]. ''Ναι, συγκλονιστικό. Στις δώδεκα και τέταρτο η πανσέληνος πέρασε τις κορυφογραμμές. Αισθάνθηκα να εκτοξεύομαι προς τα πίσω. Οι στίχοι μου δεν αξίζουν. Κοιτάζω να βελτιωθώ στην πρόζα. Θα ξανάρθω να σάς δω την Κυριακή. Ο περιστασιακός στοχασμός είναι κάτι συνηθισμένο στην εποχή μας. Περιμένουν να επιτεθούν στον ύπνο σου''.
ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ ΦΩΝΗ: .....με τα χέρια μου μοιράζω τη μέθη. Τη λήθη. Την ηδονή. Το μαρτύριο των σωμάτων. ΟΜΙΛΙΑ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΣΙΩΠΉ. ΤΡΑΓΟΎΔΙ ΜΟΥ Η ΚΡΑΥΓΗ. ΕΛΠΊΔΑ ΜΟΥ Η ΠΡΩΤΗ ΜΆΧΗ. ΕΙΜΑΙ ΤΟ ΜΑΧΑΊΡΙ ΠΟΥ Ο ΝΕΚΡΌΣ ΞΕΚΑΡΦΩΝΕΙ ΤΟ ΦΈΡΕΤΡΟ. ΠΈΤΑΓΜΆ ΜΟΥ Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ. ΟΥΡΑΝΟΣ ΜΟΥ Η ΑΒΥΣΣΟΣ ΤΟΥ ΑΥΡΙΟ. ΤΟ ΒΟΓΚΗΤΟ ΤΩΝ ΣΚΛΑΒΩΝ. Ο ΠΑΦΛΑΣΜΌΣ ΤΗΣ ΘΆΛΑΣΣΑΣ. [11]. -/
Η νύχτα διαπερνά μέρα μεσημέρι. Η πρωτότυπη σκέψη εντελώς ανύπαρχτη. Να ενθουσιάζεσαι με την ανησυχία σου. Stop.

Έσβησα το κερί μου. Υπάρχουν σημεία που θέλω να διερευνήσω ακόμα. Και άνοιξα το παράθυρο. Εδώ θα ταμπουρωθώ, σκέφτηκα. Εδώ θα πολεμήσω μέχρι εσχάτων. Ούτε μια σπιθαμή οπισθοχωρώντας. Κούκου κούκου κούκου. Η κυρία Γκ. Μ. Ντ. παρακολουθούσε το μικρό καναρίνι που έβγαινε απ' το σπιτάκι του. Το είχε προσέξει απ' την αρχή. Από τότε που ήρθε. Δεν ήταν δα και καμιά κοιμισμένη, ώστε να μη δει ένα τέτοιο πράμα.
Πρόσεξε αμέσως ότι εκείνος ο ξένος, που καθόταν εκεί στους βράχους δεν την κοίταζε καθόλου. Το αριστερό του παπούτσι βυθισμένο λοξά στην άμμο. Βαριανασαίνοντας. Πλούσια χρόνια, όνειρα, επιστροφή. Θα μπορούσα τώρα να κοιμηθώ. Κούκου κούκου κούκου. Η παλίρροια ακουγόταν.....

ΤΕΛΟΣ

ΑΝΑΦΟΡΕΣ-ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ-ΦΩΤΟ

[1] ΤΖΊΗΜΣ ΤΖΌΥΣ, ΟΔΥΣΣΕΑΣ, μτφρ. Σωκράτη Καψάσκη, ΚΕΔΡΟΣ 1992
[2] Φερνάντο Πεσσόα, ΗΡΟΣΤΡΑΤΟΣ- η αναζήτηση της αθανασίας, μτφρ. Χάρης Βλαβιανός, ΕΞΑΝΤΑΣ 2002
[3] ο.π.
[4] το ίδιο και το αυτό πρόσωπο στο Γλάρο του Α. Τσέχωφ
[5] Όσκαρ Ουάιλντ, Το πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέι, μτφρ. Βασιλική Κοκκίνου, ένθετο της εφημ. ΑΓΟΡΑ, αχρονολόγητο
[6] βλ. Φερνάντο Πεσσόα ο.π.
[7] ο.π.
[8] Τόμας Καρλάιλ βλ. Φ. Πεσσόα ο.π.
[9] πρόσωπο στον ΓΛΑΡΟ του Τσέχωφ
[10] πρόσωπο στο: ΑΝΤΡΕ ΖΙΝΤ, Ο Προμηθέας ελεύθερος δεσμώτης, μτφρ. Γεωργία Ζακοπούλου, Καστανιώτης 2010
[11] Heiner Müller, ΔΥΣΤΗΝΟΣ ΑΓΓΕΛΟΣ, εισαγωγή-επιλογή-μτφρ. Ελένη Βαροπούλου, ΆΓΡΑ 2001

https://s.rfi.fr/media/display/2213d256-e0a1-11eb-b3f5-005056a97e36/w:1280/p:1x1/10%20%281%29.jpg


https://encrypted-tbn0.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcTYa8q4u_w-scVm1bRpF41D-lO6LtIA4crV1w&usqp=CAU