Μεταίχμιο

Του Φώτη Μισόπουλου
Το πεπρωμένο, υπηρετείς, την Τύχη, τους απελπισμένους και τους βασιλιάδες
ΤΖΟΝ ΝΤΑΝ [1]

1.
......αυτή η εξήγηση αποδείχτηκε αργότερα πως ήταν η σωστή. Μα πρόσθεσα: Θα μπορούσε να έρθει. Να μου μιλήσει προτού φύγει. Συγκλονιστική σκηνή μέσα στο σούρουπο που πύκνωνε. Με τις καμπάνες του δειλινού. Και την ίδια στιγμή η νυχτερίδα. Ξεπετάχτηκε απ' το σκεπασμένο, όλο κισσό, καμπαναριό. Συριστική κραυγή που χάθηκε στο ημίφως. Όταν ξάπλωσε, κοίταξε τον τίτλο. Émaux et Camées [2] του Γκοτιέ. Έκδοση Σαρπαντιέ [3]. Σε γιαπωνέζικο χαρτί με χαλκογραφίες Ζακμάρ. Βυθίζω τη σκέψη μου στο φρενήρη καλπασμό του χρόνου [4]. Σαρώνουν οι άνεμοι τα σταυροδρόμια της γης. Τα άκακα δέντρα. Τρέμουν οι σύντροφοι τα γκρίζα νέφη. Γελάει το φίδι. Ειρωνεύεται κρυμμένο. Όταν τα πράγματα σοβαρεύονταν, σωπαίναμε. Κούμπωσα το σημειωματάρι και το ξανάβαλα στην τσέπη μου. Την κούμπωσα κι αυτή. Έφερα τα χέρια στο στήθος. Θα έπινα ευχαρίστως κι άλλο ποτήρι. Η κραυγή που χάθηκε και μπορούσε να δει πέρα μακριά τα φώτα των φάρων. Τόσο γραφικά που θα τα τα ζωγράφιζε με χρώματα. Πολύ ευκολότερο. Παρά να ζωγραφίσεις κάποιο πρόσωπο. Το εξώφυλλο ήταν από δέρμα σε χρώμα λεμονί κι επίχρυσο δικτυωτό σχέδιο- Διάστικτο με ρόδια. Τού τόχε χαρίσει ο Άντ. Το μάτι έπεσε στο ποίημα για το χέρι του Λασενέρ[5]. Εκείνο το κρύο κίτρινο χέρι. Du supplice encore mal lavée [6]. Με το απαλό κόκκινο χνούδι. Και τα doigts de faune [7]. Βλέπω πίσω απ' το χρόνο. Πουλιά σκίζουν το γαλάζιο με τα ράμφη τους. Τα οστά ξασπρισμένα απ' την αιώνια βροχή. Στην ακροποταμιά η γυναίκα. Η στάμνα που πέφτει: Χίλια θρύψαλα. Θα φύγουν με τη λάσπη τα σαπισμένα φύλλα. Πίσω απ' το χρόνο: Τα μάτια. Στιγμή που τινάζονται τα ουράνια τόξα. Μα τι αναγκάστηκα ακόμα να πετάξω; Το κολάρο μου, ναι. Aλλά τη γραβάτα μου τη φύλαγα. Τη φορούσα κιόλας. Την έδενα μάλιστα στο λαιμό. Γραβάτα με βούλες. Ξεχνάω το χρώμα της. Δίχως διλήμματα. Γυρίζω σπίτι με τα δεκαπέντε νομίσματα. Aνέγγιχτα. Το κλειδί χώρεσε, μα δεν κουνήθηκε. Αποτέλεσμα της μακροχρόνιας αχρηστίας.

2.
Παρακάτω υπήρχε η φράση: σαν λυκόφως θα θελήσεις ποτέ; Ωστόσο δεν ξέρεις καμιά φορά. Όμορφα κορίτσια και άσχημοι άντρες παντρεύονται. Η ωραία και το τέρας. Τα μαλλιά τους μυρίζουν έντονα κατά τη στιγμή του οργασμού. Ανοίγει η αυλαία. Φεγγαρόφωτο. Ασημένια λαμπρότητα. Εισέρχεται στη σκηνή κόρη με ονειροπόλο κόρφο. Αν υποθέσουμε ότι μιλούσα τι θα τής έλεγα; Οι στίχοι και μόνο φαίνονταν πως έμοιαζαν τις ευθείες τυρκουάζ γραμμές που σε ακολουθούν ενώ κατευθύνεσαι στο Lido. Οι ξαφνικές λάμψεις του χρώματος θύμιζαν αστραποβόλημα πουλιών περπατώντας καμαρωτά με απίστευτη χάρη κάτω απ' τις μισοσκότεινες αψίδες. Πίσω απ' τον χρόνο. Φωνή απ' τα νερά. Απ' τους ανέμους. Η λάμπα ήταν σβηστή. Ο ΑΛΛΟΣ [από μέσα]: ........περιμένετε δυο λεπτά. ΕΠΙΣΚΕΠΤΗΣ: ......Μα γιατί αργεί; [Ξαναχτυπά]. Ο ΑΛΛΟΣ: .....αμέσως [Σ' αμηχανία]. Τι να θέλει τέτοια ώρα; [8]-/ Πλάσματα από πηλό οραματίζονται τους ποταμούς των άστρων. Ο Ιωάννης σφίγγει το τρίχινο φόρεμά του.
Τα δέντρα γέμισαν κόκκινα πουλιά. Το ποτάμι τρομαγμένο στρέφεται στην αρχή του. Η θάλασσα κομμένη ένθεν, και ένθεν. Και πιο μακριά η ανθισμένη πεδιάδα. Και πιο μακριά: μέσα στα θάμπη, η Εδέμ να τρεμοφέγγει αναμένουσα. Ανώφελο να επιμείνω σ' αυτήν την περίοδο της ζωής μου. Πότε-πότε θυμίζω την τωρινή μου ύπαρξη. Αυτή που διηγούμαι: Δεν μπορεί να δώσει παρά μια αμυδρή ιδέα. Αραιά και πού μονάχα- για να μπορούν να πουν μέσα τους, άμα χρειαστεί: Στ' αλήθεια, ζει ακόμα αυτός ο άνθρωπος; Η ΦΩΝΗ: ......Θα μπορούσατε παρακαλώ να μου πείτε την ακριβή ώρα; ΕΠΙΣΚΕΠΤΗΣ: .....Κάποτε ο θεατής ξέρει περισσότερα απ' τον ηθοποιό. Θυμίζει παγωτό φράουλα με κρέμα. Μετέωροι για ώρες [παύση].
Η ΦΩΝΗ: .......la Venus de l' Adriatique/ Sort de l' eau corps rose e blanc. Δεν μπορείς να με συγχωρήσεις γι' απόψε; [ο ήχος της σβήνει αργά][9]
Σταδιακά τα γεγονότα κάθε νύχτας τρυπώνουν αθόρυβα στη μνήμη της γυναίκας. Στην είσοδο του αιδοίου της. Στο σκοτάδι.

3.
Ο ΑΛΛΟΣ: ......σταματήστε το γέλιο. Οι νεκροί δε μιλάνε. Οι άγγελοι στέκουν στις πύλες της αιωνιότητας. Τι ζητάτε στην ατέλειωτη νύχτα;
ΕΠΙΑΚΕΠΤΗΣ: ......ακούτε! Τα σκυλιά αλυχτάνε στα χωράφια. Δε θα περάσει κανένας το σύνορο. Η σιωπή είναι ο αντίλαλος της φωνής μου!-/
Πηγαίνω κατά τον ήλιο. Δηλαδή κατ' αρχήν προς την Ανατολή. Ή ίσως νοτιοανατολικά. Οι άνθρωποι πηγαινοέρχονται με βήμα συχνά απότομο και βιαστικό. Κάτω απ' τις ομπρέλες τους ή τη λιγότερο αποτελεσματική προστασία του αδιάβροχου, όταν βρέχει. Δεν είμαι πια στο σπίτι τής ....... Αλλά πάλι πέρα για πέρα από την προκαθορισμένη αρμονία, που δίνει μια τόσο γλυκιά μουσική. Υπάρχει μια τόσο γλυκιά μουσική, για όποιον ξέρει ν' ακούει. Οι δυο τους. Οι υποσχέσεις του. Τα έμαθαν όλα όλοι. Από σύμπτωση. Μετεωρίστηκαν. Άρχισαν να πέφτουν. Έσβησαν. Η νυχτερίδα πέταξε τσιρίζοντας. Μακριά στην άμμο, πλησίασε ο αφρός των κυμάτων, έρποντας. Γκρίζος. Πλαγιάζει ξάγρυπνη. Κόκκινο μάτι. Ανασαίνει αργά και βαθιά. Νυσταγμένη αλλά ξύπνια. Και κάτω στην άκρη αναβόσβηνε ο πλωτός φάρος που ήξερε, σαν φαλλός- κλείνοντας βλέφαρο στον εραστή. Με τη γαλάζια της εσάρπα ν' ανεμίζει. Ήλπιζε να δει την αλλαγή να συντελείται μπρος στα μάτια της κι αναρίγησε. Η τέλεια σκέψη. Οι νέες γραμμές του στόματος που αναγγέλλουν ένα κλειδωμένο δωμάτιο με το χρυσάφι της ευτυχίας. Η απλόχερη βραδιά σκεπάζει τα βλέφαρα. Τον ύστατο λύχνο.
Ο ΑΛΛΟΣ: .....σε λίγο θ' ακουστεί το ποδοβολητό του χρόνου να καλπάζει σαν άσπρο ποτάμι. Θα σέρνει ξοπίσω του τις τρομερές αναμνήσεις τής τελευταίας προσφοράς μου πάνω στη γη.
ΕΠΙΣΚΕΠΤΗΣ: .......Η σιωπή είναι ο αντίλαλος της φωνής μου! [παύση]
Ο ΑΛΛΟΣ: .......ο ουρανός θ' ανοίξει το δικό του παράθυρο.
ΕΠΙΣΚΕΠΤΗΣ: ....έχω κλέψει τα κλειδιά απ' τα χέρια του Αρχάγγελου. Τώρα κυβερνώ τη ζωή και το θάνατο.

ΑΥΛΑΙΑ

ΑΝΑΦΟΡΕΣ-ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ-ΦΩΤΟ

[1] ΤΖΟΝ ΝΤΑΝ, ΙΕΡΑ ΣΟΝΕΤΑ, Πρώτη θεϊκή σπουδή, ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΣΥΜΠΟΣΙΟ [βλ. σημειώσεις]
[2] βλ. αναφ. Oscar Wilde, Το πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέι, μτφρ. Βασιλική Κοκκίνου, προσφορά εφημ. ΑΓΟΡΑ, αχρονολόγητο [Σμάλτα και Καμέες]
[3] ο.π.
[4] Νίκου Καμβύση, Είδα και πέπεισμαι [ποίηση] βλ. ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΣΥΜΠΟΣΙΟ 1966, δνση/ επιμέλεια Αντώνης Τσιρόπουλος, ΕΣΤΙΑ 1966
[5] Πιερ Φρανσουά Λασενέρ, Γάλλος ποιητής και φονιάς [1803-1836]. Το χέρι του που κόπηκε στην εκτέλεσή του, ενέπνευσε ένα ποίημα στον Θεόφιλο Γκοτιέ[ΣτΜ] [βλ. και σημ. [6]&[7][Oscar Wilde ο.π.]
[6] ....που απ' το μαρτύριο δεν είχε ακόμα ξεπλυθεί
[7] ....και τα δάχτυλα του φαύνου [φαύνοι= αρχαίοι θεοί των κοπαδιών]
[8] Δ.Λ. Σταθόπουλου, Η ΛΑΜΠΑ ΗΤΑΝ ΣΒΗΣΤΗ, μονόπρακτο- ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΣΥΜΠΟΣΙΟ ο.π. [κυρίως παραφρ.]
[9] Η αναδυόμενη της Αδριατικής Αφροδίτη/ ξεπροβάλλει το λευκορόδινο κορμί της [παραφρ.] [βλ. Oscar Wilde, μτφρ. Β. Κοκκίνου, ο.π.]


https://www.mdt-dodin.ru/media/cache/91/19/9119f34bf6dec12fefe900f4fc66c742.jpg

https://encrypted-tbn0.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcTYa8q4u_w-scVm1bRpF41D-lO6LtIA4crV1w&usqp=CAU