Σπίτι μου, σπιτάκι μου

Της Σοφίας Μαυρίδου
Η ανάγκη μας για την οικογενειακή εστία είναι πανάρχαιη, ξεκινά από τότε που υπάρχουν άνθρωποι πάνω στη γη. Άσυλο, προσωπικός χώρος χαλάρωσης, καταφύγιο και απάνεμο λιμάνι, σταθερή βάση, ασφάλεια, ελευθερία έκφρασης όπως και να το προσδιορίσουμε, το ‘σπίτι’ σαν όρος, είναι ιερός, για τους περισσότερους από μας.

Μόνοι μας ή με τους δικούς μας ανθρώπους είναι ο προσωπικός μας παράδεισος που ενίοτε ενόσω κλείνουν οι πόρτες, γίνεται κόλαση, γιατί ως γνωστόν κανένας δεν γνωρίζει τι συμβαίνει σε κάθε σπίτι.

Ο τρόπος που ζούμε είναι αυτός που θα καθορίσει αυτό που ήμαστε και αυτό που θα γίνουμε εν δυνάμει, δημιουργώντας συνθήκες ευτυχίας ή δυστυχίας, θλίψης, πλάθοντας προσωπικότητες ή πολλές φορές ‘’τέρατα’’.

Είναι η σταθερή μας αξία, το ησυχαστήριο μας, αν και πολλοί από εμάς, κυρίως νέοι, λόγω και της πολύμηνης πανδημίας που βιώνουμε, με αποτέλεσμα (την καραντίνα), αισθανθήκαμε την ανάγκη να αποδράσουμε ποικιλοτρόπως. Βόλτες, καφές, ταξίδια αναψυχής, αλλάζοντας ακόμα και ηπείρους, ωστόσο πάντα επιστρέφουμε προσπαθώντας να δημιουργήσουμε ιδανικές συνθήκες ώστε ο προσωπικός μας χώρος να γίνει όσο το δυνατόν θελκτικός, αγαπησιάρικος για μας και για τους ανθρώπους που αγαπάμε.

Το σπίτι ζει, περισσότερο από κάθε άλλη εποχή και γίνεται χώρος ιερός, ανοιχτό λιμάνι, μια ζεστή αγκαλιά για φίλους, συγγενείς και παιδιά.

Μικρό ή μεγάλο δεν έχει σημασία, όσο το να είναι φιλόξενο. Εξάλλου η φιλοξενία ως λέξη υπάρχει μόνο στο ελληνικό λεξιλόγιο και για να συμβεί αυτό δεν πρέπει να είναι στολισμένο μόνο με όμορφα αντικείμενα, έπιπλα αλλά με όμορφους ανθρώπους, με ανοιχτή καλοσυνάτη ψυχή, αγαπησιάρικο και όπως συνηθίζουμε να λέμε, χίλιοι καλοί χωράνε.

Μεγάλωσα σε ένα τέτοιο σπίτι, φτωχικό αλλά με μια πολύ φιλόξενη διάθεση στο οποίο περάσανε μικρά ή μεγάλα διαστήματα, δεν έχει σημασία, πάρα πολύ άνθρωποι και οι οποίοι ένοιωθαν τόσο οικεία τόσο άνετα με πολύ απλά πράγματα, που τα προσφέρανε όμως οι γονείς μου από την καρδιά τους.

Ένας ζεστός καφές, ένα γλυκό του κουταλιού, πολύ φιλοξενία, ζεστασιά, αγάπη όπως κάνανε παλιά οι άνθρωποι που προσφέρανε ότι είχαν και κάνανε το τίποτα σπουδαίο, ένα απλό καλωσόρισμα και πολύ χαμόγελο. Αυτή είναι η βασική συνταγή για ένα σπίτι που θέλει να είναι ζωντανό και όχι μουσείο.

Καλώς να κοπιάσετε λοιπόν στο σπιτικό μας!