Στο χωριό Σεβαστό του νομού Κιλκίς

Της Μόνικας Σωτηριάδου
Όπως η μαγεία από τα χρώματα του φθινοπώρου "κρέμονται" στην κυριολεξία πάνω από την κάθε μέρα που μας χαρίζει ο Θεός αυτή την εποχή, αποφάσισα μια άλλη Κυριακάτικη εξόρμηση με προορισμό το όμορφο μικρό χωριό Σεβαστό του Νομού Κιλκίς.

Παίρνω λοιπόν το σαραβαλάκι μου και ξεκινάω γεμάτη από περιέργεια αλλά σχεδόν σίγουρη για την φιλοξενία που θα συναντήσω εκεί.

Η φιλοξενία και η άνεση είναι συνηθισμένος τρόπος ζωής των ανθρώπων που ζούνε στα χωριά.

Ελεύθεροι και προσεκτικοί λόγω των γνωστών προβλημάτων αλλά συγχρόνως λίγοι και καλοί όπως με παράπονο χαριτολογώντας σχολιάζουν οι ίδιοι.

Όπως αφήνω την ασυνήθιστη μοναξιά της πόλης και την άστατη πλέον καθημερινή "ηχορύπανση" με άλλη έννοια..

Ξαφνικά όλα αλλάζουν μόλις λίγα χιλιόμετρα..

Άλλος αέρας, μια διαφορετική έξοδος, μια βόλτα με την σημασία της.

Φύση και χρώματα..

Μέσα από την όμορφη Αργυρούπολη στρίβω για το χωριό Σεβαστό δεν είδα ταμπέλα η τόξο απλά κάτι θυμόμουν.

Κατηφορίζω αργά και ήρεμα, βρίσκομαι στο γνωστό ποτάμι ήρεμο αυτή την φορά.

Σημάδια όμως δείχνουν τις άγριες διαθέσεις του όταν κατεβάζει νερό.

Μικρό και περιποιημένο το εκκλησάκι στην είσοδο του χωριού και κάπου γραμμένα δύο λόγια "καλώς ήρθατε".

Αριστερά του δρόμου ένα κιόσκι φροντισμένο και καθαρό δελεάζει τον επισκέπτη να ψάξει λίγο τσίπουρο με καλό μεζέ στην θέα των χρωμάτων που προσφέρουν τα πολλά δέντρα του ήσυχου μικρού όμορφου χωριού.

Όπως το συνηθίζω κάθε φορά ψάχνω το Δημοτικό Σχολείο.

Θλίψη, ερημιά και μελαγχολία.

Ένα περιποιημένο κτίριο και μια σημαία που έπαψε να κυματίζει ίσως από πίκρα που έφυγαν τα παιδιά.

Που τα παιδιά τώρα δεν πατάνε γη για να παίξουν αλλά τσιμέντα και ψεύτικα δάπεδα!

Όπως η βόλτα προσφέρει κάτι διαφορετικό από αυτό που έχουμε συνηθίσει ένας βοσκός χαλαρά συνοδεύει το κοπάδι με τα ζώα του.

Ακούγονται οι ήχοι από τα κουδουνάκια να γεμίζουν νοσταλγικά την ατμόσφαιρα .

Λίγο παραπέρα μια μικρή εκκλησία μέσα στα πεύκα. Λίγα σκαλιά και απέναντι μου ένα τοπίο που δύσκολα θα μπορούσα να περιγράψω με λόγια.

Μέσα σε όλο αυτό που προσπαθώ να σας μεταφέρω χωρίς υπερβολή έρχεται στο μυαλό μου ένα κτίριο που έγραφε σύλλογος.

Δεν άργησα να το βρω.

Ο κύριος Κυριάκος προσφέρει Ελληνικό τέλειο καφέ..

Το στέκι του συλλόγου φιλοξενεί τα βράδια τους λιγοστούς κατοίκους του χωριού στην ζεστασιά της ξυλόσομπας, στην ομορφιά της κουβέντας και των αναμνήσεων.

Μέσα στον περιποιημένο χώρο παλιές φωτογραφίες θυμίζουν τις δραστηριότητες μιας άλλης εποχής με πολλά αληθινά χαμόγελα.

Η σκιά του απογεύματος μεγάλωσε.

Η επιστροφή γίνεται ανάγκη.

Ο ρομαντισμός κυριαρχεί για να μπορούμε να λέμε ότι θα συνεχίσουμε να υπάρχουμε.

Η Άνεση από τους λιγοστούς κατοίκους στο χωριό Σεβαστό σε συνδυασμό με την ηρεμία μεταφέρει το πιο ωραίο μήνυμα σε όλους.

Ευχαριστώ τον Κώστα Χαραλαμπίδη που συνόδευσε την διαδρομή νοσταλγικά στα σκαλιά του Σχολείου της εκκλησίας και όχι μόνο στο δικό του αγαπημένο χωριό αλλά με την κάμερα του προβάλει όλα τα όμορφα χωριά του Νομού Κιλκίς.

Ευχαριστώ για άλλη μια φορά την καλή μου φίλη Βασιλική για την βοήθεια της στο άρθρο καθώς επίσης για όλα όσα μέχρι στιγμής προβάλλονται εθελοντικά με Αγάπη για τον τόπο μας.