Για κάθε Ντόρα, Φώφη, Εύα, Χίλαρι, Ιβάνκα, Ούρσουλα και Αλεξάντρια

Το κείμενο συνυπογράφουν οι κ.κ.:
- Βόσσου (Μάγδα) Μαγδαληνή, Τελειόφοιτη Φοιτήτρια Τμήματος Αγγλικής Γλώσσας και Φιλολογίας, Εθνικού και Καποδιστριακού Παν. Αθηνών / Ιδιωτική Υπάλληλος
- Μπακογιάννη Μαρία, Πτυχιούχος Τμήματος Μεσογειακών Σπουδών, Παν. Αιγαίου (Ρόδος), Κατ.: Διεθνών Σχέσεων και Οργανισμών / Διαπολιτισμική Εκπαίδευση, Πάντειο Πανεπιστήμιο / Αρθρογράφος
- Μαρκόπουλος Χ. Θωμάς, Π.Μ.Σ. Διεθνών Σπουδών, Ευρωπαϊκών Σπουδών και Διπλωματίας, Παν. Μακεδονίας / Επικοινωνιολόγος / Δημοσιογράφος
Οι Γυναίκες αποτελούν το 51% του πληθυσμού της Ελλάδας, ωστόσο στην πολιτική ζωή κατέχουν ένα πολύ μικρό ποσοστό, 25-30%, συνολικά σε κάθε επίπεδο πολιτικής: τοπικό, περιφερειακό, εθνικό, ευρωπαϊκό.

Μόλις το 10% των μελών των πολιτικών επιτροπών των κομμάτων που μας εκπροσωπούν στη Βουλή είναι γυναίκες και 1 στους 6 βουλευτές είναι γυναίκα.

Την ίδια στιγμή στον παγκόσμιο χάρτη του ΟΗΕ σε ό,τι αφορά τη συμμετοχή των γυναικών στην πολιτική σε υπουργικές θέσεις η Ελλάδα καταλαμβάνει μόλις την 74η θέση (είτε λίγο παραπάνω, είτε λίγο λιγότερο) ανάμεσα σε 174 χώρες.

Γιατί συμβαίνει κάτι τέτοιο θα αναρωτιόταν κανείς; Μήπως δεν υπάρχουν κατάλληλα καταρτισμένες γυναίκες να εμπλακούν με την πολιτική;

Σίγουρα κάτι τέτοιο δεν ισχύει! Η σύγχρονη γυναίκα έχει πλέον αποδείξει ότι οι δυνατότητες και τα ταλέντα της μπορούν να συμβάλλουν θετικά τόσο στην πολιτική όσο και στην οικονομία. Και όλα αυτά δεν είναι θεωρίες.

Αντίστοιχες μελέτες αποδεικνύουν ότι οι γυναίκες είναι ιδιαίτερα αποτελεσματικές σε περιόδους οικονομικών κρίσεων: Είναι πιο αποτελεσματικές στη δημιουργία ισχυρών συστημάτων κοινωνικής πρόνοιας, κάτι που είναι απαραίτητο για τη μείωση της νεανικής και γενικής ανεργίας και την προστασία των οικογενειών με χαμηλό εισόδημα και αντικειμενικές αδυναμίες.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα η μακρινή, παγωμένη, αλλά γοητευτική Ισλανδία... Η κα. Γιοχάννα Σιγκουρδαντότιρ, η πρώτη γυναίκα πρωθυπουργός της χώρας ανέλαβε τα ηνία της από το 2009, σε μία περίοδο που η Ισλανδία αντιμετώπιζε έντονες οικονομικές αναταράξεις. Από το 2017 η Ισλανδία έχει και πάλι και (συνεχίζει) Γυναίκα ανώτερη Ηγέτιδα και μάλιστα νεότατη, την Κατρίν Γιακομπσντότιρ.

Η χώρα κατάφερε να αποφύγει τη χρεωκοπία με τον καθοριστικό ρόλο που έπαιξαν οι γυναίκες στην κυβέρνηση της, καθώς δημιούργησε για πρώτη φορά στην ιστορία, ένα ισάριθμο υπουργικό συμβούλιο. Αντίστοιχη όμως ήταν η εικόνα των τραπεζών στη χώρα. Μεταξύ αυτών που χρεοκόπησαν το 2008 δεν υπήρχαν καθόλου γυναίκες μάνατζερ. Αυτές που διοικούνταν από γυναίκες, έδωσαν καλύτερα παραδείγματα για την αντιμετώπιση της κρίσης.

Είναι προφανές λοιπόν ότι για να έχουμε ένα ισορροπημένο πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό σύστημα χρειαζόμαστε εξίσου γυναίκες και άντρες. Και κατά το δυνατόν νεότερες και νεότεροι.

Σε αυτό το πλαίσιο, οι γυναίκες που ενδιαφέρονται να εμπλακούν στην πολιτική συναγωνίζονται ισότιμα με τους άνδρες συνυποψήφιους, εφόσον διαθέτουν τις κατάλληλες δεξιότητες. Δεν χρειάζεται να υιοθετήσουν ανδρικά πρότυπα για να διεκδικήσουν μία θέση κύρους και να ξεχωρίσουν μέσα από το έργο τους. Είναι πολύ σημαντικό να μην χάσουν ένα βασικό χαρακτηριστικό της γυναικείας φύσης: την ενσυναίσθηση.

Γυναίκες, επιτυχημένες επαγγελματικά, που αξιοποιούν μια μεγάλη γκάμα δεξιοτήτων για να μπουν στην πολιτική. Γυναίκες με ολοκληρωμένη σκέψη, λογική, ακομπλεξάριστες, με αυτοπεποίθηση, αλλά ταυτόχρονα γυναίκες με ενσυναίσθηση και ουσιαστικό λόγο, ξεφεύγοντας από τα πολιτικά κλισέ και τον ξύλινο λόγο.

Παρόλα αυτά συναντούν συχνά εμπόδια όπως το ότι: ως γυναίκες, τείνουν να λαμβάνουν μικρότερα ποσά χρηματοδότησης για τις καμπάνιες τους - αντιμετωπίζουν πιο συχνά σε σχέση με τους άντρες συνυποψήφιούς τους δημόσια κριτική για το πώς θα αντεπεξέλθουν στον ρόλο τους ως σύζυγοι/μητέρες, στην πραγματικότητα συνήθως είναι αυτές που παράλληλα με τις επαγγελματικές τους υποχρεώσεις, επωμίζονται σχεδόν εξ ολοκλήρου και τις οικογενειακές.

Σίγουρα ο ρόλος της γυναίκας στη σύγχρονη κοινωνία έχει αλλάξει και συνεχίζει να αλλάζει θετικά. Αλλά υπάρχει ακόμα πολύς δρόμος να γίνει και αυτός ο δρόμος δεν έχει να κάνει μόνο με υποχρεωτικές ποσοστώσεις ή με πολιτικές περί ισότητας ή διαφορετικότητας – αυτά αποτελούν το μέσο πίεσης και πρέπει να υπάρχουν, όμως δεν αποτελούν την λύση.

Έχει να κάνει με αλλαγή κουλτούρας και την ενίσχυση των δομών απασχόλησης για τα παιδιά κυρίως σε προσχολικές ηλικίες, καθώς και του συστήματος κοινωνικής πρόνοιας για την ουσιαστική μέριμνα της τρίτης ηλικίας, ώστε η σύγχρονη γυναίκα να μπορέσει να προσφέρει στα κοινά, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Εξάλλου οι ορθές και υγιείς πρακτικές για την ενίσχυση της συμμετοχής των γυναικών στην ευρύτερη πολιτική ενασχόληση, που εφαρμόστηκαν σε: Ολλανδία, Βέλγιο, Ισλανδία, Νορβηγία, Δανία, Εσθονία, Φινλανδία, Σουηδία, Καναδάς, Ταιβάν, Αυστραλία και Νέα Ζηλανδία είναι χώρες που σήμερα έχουν ίσο ή σχεδόν ίσο αριθμό γυναικών και ανδρών κομματικών και πολιτικών στελεχών, βουλευτών, υπουργών και γενικά ηγετών και ανώτερων ηγεσιών, είναι γνωστές και γίνονται γνωστές!


Σπουδαίο ρόλο δεν παίζει αν οι νεαρές ή και μεγαλύτερες κυρίες που θα μπούνε δυναμικά στην κάθε βαθμίδας πολιτική είναι Κεντρώες, Αριστερές ή Δεξιές! Δεν έχουμε παρά να υιοθετήσουμε ορισμένες ή και όλες τις λογικές και πράξεις ετούτες ώστε να κάνουμε ″Ένα Άλμα πιο γρήγορο από την φθορά″!

Η ουσιαστική καθολική καθιέρωση των πολιτικών δικαιωμάτων στην Ελλάδα -πριν 40 περίπου χρόνια- αποτέλεσε το εφαλτήριο για το ελληνικό φεμινιστικό κίνημα σε επίπεδο οικονομικό, επαγγελματικό, κοινωνικό, ανθρωπιστικό, και πολιτικό. Στη συνέχεια, ακολούθησε η σύσταση πολλών γυναικείων οργανισμών που υπερασπίζονταν τα δικαιώματά τους, ενίσχυαν το γυναικείο επιχειρηματικό πνεύμα είχαν φιλανθρωπικό χαρακτήρα και ευαισθητοποιούσαν τους γύρω τους, με την πορεία τους να είναι σταδιακά ανοδική.

Η Γυναίκα απέκτησε, με αυτόν τον τρόπο, σώμα και φωνή στην κοινωνία. Ωστόσο, οι προκαταλήψεις και οι συντηρητικές ιδεολογίες δεν έπαψαν να υφίστανται. Πολλοί ήταν αυτοί που δε δίστασαν να μειώσουν κυρίες που ασχολούνται με επιχειρηματικά βήματα αλλά και τα κοινά και έχουν το θάρρος της γνώμης τους με φράσεις όπως «γύρνα πίσω στη κουζίνα σου», υποβιβάζοντας, έτσι, την γυναικεία τους φύση και τοποθετώντας την μόνο μέσα στο σπίτι και όχι στην ανοιχτή και διαδραστική κοινωνία των πολιτών.

Η προσπάθεια τους όμως να τις αποθαρρύνουν και να τις απομακρύνουν από την ενασχόλησή τους με την επιχειρηματικότητα και την πολιτική είχε τα αντίθετα αποτελέσματα. Το πείσμα και η αφοσίωση δεκάδων γυναικών τα τελευταία 30-40 χρόνια, τους έδωσε την δύναμη να ασχοληθούν ακόμη πιο ενεργά και να σπάσουν τα λανθασμένα στερεότυπα!

Όσον αφορά την συμμετοχή των γυναικών στις εκλογικές διαδικασίες, αυτή ενισχύεται και μέσω της Ποσόστωσης. Το ποσοστό αυξήθηκε από 30%, σε 40%... και γιατί όχι να πάει και στο 50%. Πιο αναλυτικά, το μέτρο της ποσόστωσης προβλέπει πως το 40% των συμμετεχόντων σε κάθε είδους ψηφοδέλτιο, θα πρέπει υποχρεωτικά να προέρχεται από το Γυναικείο Φύλο.

Το μέτρο αυτό, έρχεται για να ενισχύσει την παρουσία των γυναικών στην πολιτική ζωή και να λειτουργήσει ως εργαλείο ουσιαστικής ισότητας και ως μέσο βελτίωσης της ποιότητας της αντιπροσωπευτικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Δεν είναι ζήτημα Κέντρου, Δεξιάς και Αριστεράς.

Η ισότιμη αντιμετώπισή τους με τους άντρες αποτελεί σημαντικό κίνητρο για την ενεργοποίηση όλο και περισσότερων γυναικών.

Σημαντικότερο, όμως, κίνητρο θα αποτελούσε η πρόβλεψη ακόμη μεγαλύτερης κοινωνικής μέριμνας για τις εργαζόμενες μητέρες, θετικά μέτρα για τις γυναίκες επιχειρηματίες, κίνητρα προς την ανώτατη ακαδημαϊκότητα των νεαρών επιστημόνων και εξοικονόμηση ελεύθερου χρόνου για τον εαυτό τους και την κοινωνική τους δράση.

Συνεπώς, η βελτίωση της ποιότητας ζωής, οι διευκολύνσεις και η κατάργηση των στερεοτύπων της κοινωνίας απέναντι στις δραστήριες Γυναίκες, αποτελούν από μόνα τους έναυσμα για την αύξηση της γυναικείας παρουσίας στα ψηφοδέλτια των κομμάτων, σε κάθε θέση εξουσίας, σε κάθε κοινωνικό πόστο, σε ακόμη περισσότερες οικονομικές δραστηριότητες σε κάθε τομέα της επιχειρηματικότητας.

Η ανάμειξη με την οικονομική και κοινωνική δραστηριότητα δεν είναι εύκολη υπόθεση για κανένα από τα φύλα. Χρειάζεται αρκετή δουλειά, τόλμη, αφοσίωση, αλλά και όραμα, για να πετύχει καμία/κανείς σε αυτόν τον χώρο. Ο αγώνας των φύλων δεν έχει γίνει ακόμη ισόρροπος, ωστόσο, κάθε βήμα, μας φέρνει όλο και πιο κοντά στην τελειότητα. Άλλωστε, κάθε Γυναίκα έχει να κερδίσει κάτι πολύ σημαντικό... να σπάει κάθε μέρα ένα ακόμη σάπιο στερεότυπο και να μας αποδεικνύει πόσο υπέροχη είναι. Και αυτό το έχει πάρα πολύ ανάγκη η σημερινός κόσμος, η πατρίδα μας και η κοινωνία.