Δεν αφουγκράζονται ότι έχουν αλλάξει οι εποχές;

Υπογράφουν οι:

- ΑΛΕΞΙΑ ΧΑΡΑΚΙΔΑ, Πολιτική Επιστήμη και Κοινωνική Διοίκηση ΔΠΘ / ΠΜΣ Δημοσιογραφία και Νέα Μέσα ΕΚΠΑ / ΠΜΣ Δημόσιο Δίκαιο και Δημόσια Πολιτική ΕΚΠΑ

- ΚΑΡΑΓΕΩΡΓΙΟΥ (ΜΠΑΜΠΗΣ) XAΡΑΛΑΜΠΟΣ, Φοιτητής Τμήματος Ιστορίας & Εθνολογίας ΔΠΘ / Αρθρογράφος

- ΜΑΡΚΟΠΟΥΛΟΣ Χ, ΘΩΜΑΣ, ΠΜΣ Διεθνών Σπουδών, Ευρωπαϊκών Σπουδών και Διπλωματίας Παν. Μακεδονίας / Επικοινωνιολόγος / Δημοσιογράφος

Τον τελευταίο καιρό και με ποικίλες αφορμές παρατηρούμε ένα ντελίριο τρομοκρατίας από τους γνωστούς – άγνωστους ακραίους προς σε κάθε επώνυμο ή μη που διαφωνεί μαζί τους. Αυτό το κρεσέντο εξτρεμιστικών ενεργειών κορυφώθηκε με την απόπειρα δολοφονίας κατά ενός νεαρού αστυνομικού στην Νέα Σμύρνη. 

Επιθέσεις σε πολιτικά γραφεία και σε σπίτια πολιτικών αντιπάλων, επιθέσεις σε αστυνομικά τμήματα και κατατρομοκράτηση της άλλης άποψης έγιναν ολοένα και συχνότερες από την στιγμή που ο ισοβίτης εκτελεστής της 17 Νοέμβρη Δημήτρης Κουφοντίνας προχώρησε μέσω μιας απεργίας πείνας σε έναν χυδαίο εκβιασμό προς την Δημοκρατία μας. Η προσπάθεια του έπεσε στο κενό.

Δυστυχώς για κάποιους η Φιλελεύθερη Αστική μας Δημοκρατία δεν εκβιάζεται από ΚΑΝΕΝΑ και οι προσπάθειες τους για να διχάσουν την κοινωνία θα βρούνε εμπόδιο την συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών. Κάθε μορφή βίας από όπου και αν προέρχεται είναι κατηγορηματικά καταδικαστέα. 

Δυστυχώς υπάρχει και ένα μικρό ευτυχώς μέρος της κοινωνίας που καταδικάζει την βία a la carte και διχάζουν τους πολίτες χωρίς τον παραμικρό ενδοιασμό και αδιαφορούν για της συνέπειες των επιλογών τους στην κοινωνία. 

Ακόμα πιο θλιβερό από αυτό είναι ότι κάποια άτομα που «επενδύει» πολιτικά σε αυτό τον διχασμό πέρασαν πριν από λίγα χρόνια από την κυβέρνηση του τόπου με ορισμένους εξ αυτών να στηρίζουν καθαρά καταδικασμένους εγκληματίας με την πλέον πιο σοκαριστική δήλωση ,αυτή του Θοδωρή Δρίτσα ο οποίους δεν δίστασε να πει ότι «η 17 Νοέμβρη δεν τρομοκράτησε», μια εγκληματική οργάνωση που στέρησε την ζωή σε 23 ανθρώπους (!)

Με το βλέμμα στραμμένο μπροστά και βάζοντας στο περιθώριο μυαλά και τακτικές που μας πηγαίνουν πίσω αρκετά χρόνια οφείλουμε τόσο εμείς ,όσο και η πολιτεία να δώσει το βάρος στην ομόνοια και στην δημιουργία. Γίνονται και όμορφα πράγματα στην χώρα μας, υπάρχουν τομείς που προοδεύουν, υπάρχουν νέα και φρέσκα μυαλά που θέλουν να χτίσουν μία καλύτερη επόμενη ημέρα. 

Η πολιτεία και οι πολίτες μαζί δίνουμε έναν δύσκολο και όπως όλα δείχνουν έναν νικηφόρο αγώνα κατά της πανδημίας. Στεκόμαστε ξανά στα πόδια μας με αισιοδοξία. Ας μην γυρίσουμε πίσω σε σκοτεινές εποχές. Η φιλοδοξία και η επιθυμία των ανθρώπων να αποκτήσουν δύναμη, επιρροή και εξουσία είναι η βασική αιτία εμφάνισης περιστατικών βίας και συχνά παρατηρούμε την αναγωγή της σε σε επαναστατική ιδεολογία ή αλλιώς τρομοκρατία. 

Η αδιαφορία για ηθικές επιταγές ,όπως ο σεβασμός της ανθρώπινης ζωής, η έλλειψη αναστολών όπως ο φόβος της τιμωρίας και η ντροπή για τον κοινωνικό διασυρμό, η φανατική υποστήριξη εθνικών, φυλετικών, θρησκευτικών πολιτικών και ιδεολογικών πεποιθήσεων και ο ανταγωνισμός ανάμεσα στους ανθρώπους για να επιβάλλουν τη θέληση και τα συμφέροντά τους στους άλλους οδήγησαν στο κοινωνικό φαινόμενο της πιο προχωρημένης και ακρότατης εκδήλωσης της επιθετικότητας του ανθρώπου, την βία με τον άνθρωπο να χρησιμοποιεί αυταρχικές μεθόδους και βάναυσα μέσα για να καταναγκάσει τους άλλους και να επιβάλλει την θέλησή του σε αυτούς.

Η βία βέβαια ενυπάρχει στον πολιτισμό, ωστόσο όπου η βία διευθύνεται από απόλυτες αξίες δεν υπάρχουν εξαιρέσεις και έλεος. Η καταστροφή είναι ολοκληρωτική, των ανθρώπων, των πραγμάτων, των αξιών. Τρομοκρατικές ενέργειες, εγκλήματα, αυθαιρεσίες και διώξεις με επιπτώσεις ανθρώπινα θύματα, ανηθικότητα, κατάλυση του νόμου, υλικές καταστροφές και ανασφάλεια. Η πίστη σε μια ιδέα και ο αγώνας για την πραγμάτωσή της αποτελούν δημιουργικές δυνάμεις για τον άνθρωπο. 

Όταν όμως η πίστη εξάπτει τον φανατισμό και την επιθετικότητα τα αποτελέσματα είναι ολέθρια. Στην εποχή μας παρατηρείται μία αντίφαση. Από την μία αναπτύσσονται οι επιστήμες, θριαμβεύει ο ορθολογισμός και καταρρίπτονται οι προκαταλήψεις και ιδεολογήματα και από την άλλη παρατηρούνται για την κοινωνία φαινόμενα βίας, τρομοκρατίας και φανατισμού εξαιτίας της αμάθειας και της εξυπηρέτησης πολιτικών, οικονομικών και καιροσκοπικών συμφερόντων. 

Όλες αυτές οι ενέργειες βίας οδηγούν στην διχόνοια ,στη κατάλυση των πολιτειακών θεσμών και τον ολοκληρωτισμό επειδή ο αγώνας για την επικράτηση ενός δόγματος ή μιας ιδεολογίας στρέφεται στην κατάληψη εξουσίας που δίνει την δυνατότητα και τα μέσα βίαιης επιβολής. Ακόμη, ο πολίτης γίνεται προκατελειμένος απέναντι στους άλλους ανθρώπους. 

Όπως απόλυτη είναι και η πίστη έτσι είναι και τα κριτήρια του ή κάποιος είναι μαζί του ή εναντίον του. Αυτές οι εκδηλώσεις οι μη κοινωνικά αποδεκτές αντιμάχονται την έρευνα και την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών με αποτέλεσμα να αναστέλλεται η επιστημονική αλλά και η κοινωνική πρόοδος και όλα τα επίπεδα του καθημερινού βίου.

Οι θεσμοί του κοινωνικού μας πολιτισμού προκειμένου να μειώσουν το μέγεθος της βίας και των τρομοκρατικών ενεργειών θα πρέπει να προσφέρουν διάρκεια στη δράση και στη σκέψη. Πιο συγκεκριμένα, θα πρέπει να επιτευχθεί η συνειδητοποίηση με την κατάλληλη πολιτιστική και αγωγή, να γίνει ξεκάθαρο πως με την βία δεν διορθώνονται τα προβλήματα, αλλά αντιθέτως επιδεινώνονται και μεγιστοποιούνται οι όποιες διαφορές. 

Θα πρέπει να κυριαρχήσει ο έμπρακτος σεβασμός των δικαιωμάτων κάθε ανθρώπου και η λογική και όχι παρορμητική προσέγγιση των προβλημάτων. Ακόμη, για την αντιμετώπιση τέτοιων φαινομένων θα πρέπει να επικεντρωθούμε στην ρίζα του παράγοντα που συμβάλει ώστε να αποφευχθούν τέτοιες επιθετικές εκδηλώσεις είναι η παιδεία η οποία σε συνδυασμό με την αντικειμενική πληροφόρηση προσφέρει τις γνώσεις και την κριτική ικανότητα και χαρίζει στον άνθρωπο την δυνατότητα για ευρεία εποπτεία ζωής. 

Επιπλέον δημιουργεί ερωτήματα, σκεπτικισμό και ενδοιασμούς για αυταπόδεικτες αλήθειες. Σημαντικό ρόλο κατέχει και η στάση των πολιτικών ηγετών οι οποίοι υιοθετώντας μια πιο μετριοπαθή στάση αποφεύγουν την ακραία συμπεριφορά απέναντι στους πολιτικούς αντιπάλους. Η τρομοκρατία είναι ένα παγκόσμιο φαινόμενο θα πρέπει σύσσωμες οι κοινωνίες, κατηγορηματικά και αδιαπραγμάτευτα να αποκηρύττουν κάθε μορφή βίας, από όπου και αν προέρχεται και να στιγματίζουν τους φορείς.

Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι πολλαπλά εγκλωβισμένο στην «παγίδα Κουφοντίνα»: Η τακτική που ακολούθησε στην απεργία πείνας ο Κουφοντίνας και ο τρόπος με τον οποίον την έληξε έδειξε ότι ο εκτελεστής της 17 Νοέμβρη ουδεμία πρόθεση να αναδείξει το κράτος δικαίου είχε – ήθελε μόνον μια εκ του ασφαλούς αναμέτρηση με το «σύστημα» για να εμφανίσει εαυτόν μπροστάρη νέων «κινημάτων». 

Και, κυρίως, να φτιάξει μια μαγιά υποστηρικτών για τις μέρες της αποφυλάκισής του. Ο Αλέξης Τσίπρας, παρ’ ότι το επιχείρησε, δεν κατάφερε να περάσει την διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην καταδίκη της δράσης του Κουφοντίνα και στην υπεράσπιση των δικαιωμάτων ενός καταδικασμένου και φυλακισμένου τρομοκράτη. Εκείνο που έμεινε ήταν η γραμμή Δρίτσα – τον οποίον ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ δεν τόλμησε ούτε καν να ψέξει – και η νεολαία του κόμματος στοιχισμένη πίσω από το σύνθημα… «όταν οι αντάρτες έρθουν στην Αθήνα, το Σύνταγμα θα λέγεται πλατεία Κουφοντίνα». Όλα αυτά η κοινωνία τα απορρίπτει με θυμό και σιχαμάρα.

Η ταύτιση με τα παρακμιακά άκρα επαναφέρει τον ΣΥΡΙΖΑ στον στενό πολιτικό στίβο της ριζοσπαστικής και εξωκοινωβουλευτικής αριστεράς. Ακυρώνει την προσπάθειά του να εμφανίσει τις διαδηλώσεις του τελευταίου διαστήματος ως κίνημα της νεολαίας και του κοινωνικού θύμα και όχι ως στήριξη στον Κουφοντίνα, και κυρίως τον απομακρύνει ξανά από το μεγάλο κεντροαριστερό κοινό – το κοινό, στο οποίο διακαώς θέλει να απευθυνθεί ο πρόεδρός του αλλά ξορκίζεται και εκδιώκεται σταθερά από τον σκληρό πυρήνα του κόμματος. 

Στο δια ταύτα, στον έβδομο και «προεδρικό» όροφο της Κουμουνδούρου, για την υπόθεση Κουφοντίνα ισχύει απλώς το ότι… «την φυσάνε και δεν κρυώνει». Και, πια, περιμένουν εναγωνίως τις μεθεπόμενες δημοσκοπήσεις. Στα κατώτερα πατώματα, αντιθέτως, εορτάζεται η αγωνιστική μακαριότητα του 3% – χωρίς ιδιαίτερο άγχος ούτε για τις δημοσκοπήσεις, ούτε για την επιστροφή στην εξουσία... Έτσι θέλουν όλοι αυτοί να επιστέψουν στην εξουσία; Δεν αφουγκράζονται ότι έχουν αλλάξει οι εποχές;