Click away λοιπόν. Και ο πωλών τοις μετρητοίς και ο πωλών επί πιστώσει. Βολευτείτε μ ένα κλικ. Κι όποιος αντέξει. Μέχρι που να 'ρθει η στιγμή να μας φιλήσει ο πρίγκηπας της Pfizer και να γίνουμε ξανά από βατράχια άνθρωποι. Μέχρι τότε τα μαγαζάκια της γειτονιάς θα έχουνε εκλείψει.
Το μπακαλικάκι, η βιοτεχνία της γειτονιάς, το μαγαζάκι με τα βιολογικά. Η κάβα με το χύμα τσίπουρο. Ο μικρός υφασματέμπορος, τα παραδοσιακά γλυκά του κουταλιού κι οι μαρμελάδες από το χέρι της κυρά Μαρίας, τα εδώδιμα και αποικιακά θα είναι τα πρώτα που θα πληρώσουν το μάρμαρο στο βωμό της ανακατανομής πλούτου.
Κι η τραγική ειρωνεία είναι πως ίσως κάποιοι απ' αυτούς να το χρεώσουν στον εαυτό τους πιστεύοντας ότι κάτι δεν έκαναν καλά.
Το χρονικό του προαναγγελθέντος θανάτου τους, λίγοι θα το 'χουν υποψιαστεί.
Ίσως γιατί λειτουργούσαν σα νοικοκυραίοι που κοιτάνε τη δουλειά τους και πιστεύανε ότι αυτό αρκεί για την παραμονή τους στην αγορά εργασίας.
Κι έτσι θα απομείνουμε μ' εκείνα τα αχανή και πολυδαίδαλα εμπορικά που λειτουργούν δίχως παράθυρά για μένουν ανεπηρέαστοι οι υπάλληλοι σκλάβοι της υποαπασχόλησης από το γκρίζο των βροχερών ημερών.
Η επόμενη μέρα του covid θα μας βρει με ισοπεδωμένη οικονομία ανεργία στα ύψη και κόσμο που θα δίνει μάχη μ' όλους τους τρόπους για μια θέση των 500 Ε στα προγράμματα για ανέργους, που κι αυτά σιγά σιγά θα γίνουν όργανο του κάθε δευτεροκλασάτου πολιτικάντη που εκμεταλλεύεται καταστάσεις για να κατοχυρώσει τον πολιτικό του βίο εις τους αιώνας των αιώνων.
Και δεν είναι που είμαι απαισιόδοξη και ξαφνικά τα βλέπω όλα μαύρα είναι που βλέπω τι ακολουθεί μετά τα επιδόματα τις αναστολές πληρωμών τις αναστολές εργασίας και τις επιστρεπτέες προκαταβολές.
Ποιος θα επιβιώσει; Άγνωστο. Το σίγουρο είναι πως λιανεμπόριο μικροί ιδιοκτήτες επιχείρησής εστίαση και τέχνη ισορροπούν σε σκοινιά τεντωμένα.
Και όπου δεν υπάρχει τέχνη δεν υπάρχει ούτε φαντασία ούτε κριτική σκέψη. Κι όλοι εμείς σα ρομπότ μεταλλαγμένα εξαντλούμε την ευρηματικότητα μας στις αλχημείες που θα κάνουμε με τα λεφτά να βγάλουμε το μήνα.
Κατά τα άλλα.
Το μπακαλικάκι, η βιοτεχνία της γειτονιάς, το μαγαζάκι με τα βιολογικά. Η κάβα με το χύμα τσίπουρο. Ο μικρός υφασματέμπορος, τα παραδοσιακά γλυκά του κουταλιού κι οι μαρμελάδες από το χέρι της κυρά Μαρίας, τα εδώδιμα και αποικιακά θα είναι τα πρώτα που θα πληρώσουν το μάρμαρο στο βωμό της ανακατανομής πλούτου.
Όσα δηλαδή απ' αυτά επέζησαν από την κρίση τις εργάσιμες Κυριακές και τους αβάσταχτους φόρους. Εκείνες οι μικρές οικογενειακές επιχειρήσεις στις οποίες μέχρι τώρα δούλευαν με βάρδιες όλα τα μέλη της οικογένειας θα έχουν κατεβασμένα ρολά και ίσως ένα οριστικό λουκέτο.
Και ο πωλών τοις μετρητοίς και ο πωλών επί πιστώσει θα χαθούνε από covid μ' έναν άλλου είδους θάνατο. Όσοι απ' αυτούς γλυτώσουν τη θηλιά θα σκορπίσουνε σε δρόμους επαρχιακούς κάποιοι θα προσπαθήσουνε με το τεφτέρι τους να λογαριάσουν κέρδη και ζημιές και κάποιοι θα φορτώσουν στα καλάθια κοστούμια παπούτσια βρακιά και σώβρακα δέκα στον ένα παρά.
Κι η τραγική ειρωνεία είναι πως ίσως κάποιοι απ' αυτούς να το χρεώσουν στον εαυτό τους πιστεύοντας ότι κάτι δεν έκαναν καλά.
Το χρονικό του προαναγγελθέντος θανάτου τους, λίγοι θα το 'χουν υποψιαστεί.
Ίσως γιατί λειτουργούσαν σα νοικοκυραίοι που κοιτάνε τη δουλειά τους και πιστεύανε ότι αυτό αρκεί για την παραμονή τους στην αγορά εργασίας.
Κι έτσι θα απομείνουμε μ' εκείνα τα αχανή και πολυδαίδαλα εμπορικά που λειτουργούν δίχως παράθυρά για μένουν ανεπηρέαστοι οι υπάλληλοι σκλάβοι της υποαπασχόλησης από το γκρίζο των βροχερών ημερών.
Η επόμενη μέρα του covid θα μας βρει με ισοπεδωμένη οικονομία ανεργία στα ύψη και κόσμο που θα δίνει μάχη μ' όλους τους τρόπους για μια θέση των 500 Ε στα προγράμματα για ανέργους, που κι αυτά σιγά σιγά θα γίνουν όργανο του κάθε δευτεροκλασάτου πολιτικάντη που εκμεταλλεύεται καταστάσεις για να κατοχυρώσει τον πολιτικό του βίο εις τους αιώνας των αιώνων.
Και δεν είναι που είμαι απαισιόδοξη και ξαφνικά τα βλέπω όλα μαύρα είναι που βλέπω τι ακολουθεί μετά τα επιδόματα τις αναστολές πληρωμών τις αναστολές εργασίας και τις επιστρεπτέες προκαταβολές.
Ποιος θα επιβιώσει; Άγνωστο. Το σίγουρο είναι πως λιανεμπόριο μικροί ιδιοκτήτες επιχείρησής εστίαση και τέχνη ισορροπούν σε σκοινιά τεντωμένα.
Και όπου δεν υπάρχει τέχνη δεν υπάρχει ούτε φαντασία ούτε κριτική σκέψη. Κι όλοι εμείς σα ρομπότ μεταλλαγμένα εξαντλούμε την ευρηματικότητα μας στις αλχημείες που θα κάνουμε με τα λεφτά να βγάλουμε το μήνα.
Κατά τα άλλα.
Καλές γιορτές με υπομονή κι ελπίδα μας εύχομαι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η Γνώμη Κιλκίς- Παιονίας διευκρινίζει στους αναγνώστες της ότι θεωρεί αυτονόητο το δικαίωμα του σχολιασμού και της κριτικής έκφρασης, όταν αυτό φυσικά δεν στοχεύει στην απαξίωση, στην ύβρη και στην προσβολή ατόμων και θεσμών.
Το αναγνωστικό κοινό θα πρέπει να γνωρίζει ότι η Γνώμη, επιδιώκοντας μια υγιή και αμφίδρομη επικοινωνία, δεν δημοσιεύει ανυπόγραφα σχόλια, αλλά ούτε και σχόλια ρατσιστικού, προσβλητικού και υβριστικού περιεχομένου.
Τα ενυπόγραφα άρθρα τέλος, εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας.