...πολύ σύντομα θα ήταν καιρός να της βρούνε κι ένα καλό παιδί για σύζυγο
Franz Kafka, Η μεταμόρφωση[1]
1.
....η έντονη νοσταλγία του ιδανικού κόσμου - μόνο ένα αποδεικτικό στοιχείο μένει εναντίον μας - αυτή η οικεία γωνιά στην πρόσμιξη του Σύμπαντος με την ηθελημένη ενότητα - η θύμηση και μόνο κατέστρεφε τα πάντα ο,τι κι αν έκανες - δρομολογούμε την εξιλέωση -[ασυγκράτητα γέλια] - στις τελευταίες ωδές του Ρικάρντο Ρέις [2] επικαλούμενος ανατομίες ταραγμένες και ανυπόμονες - ημερομηνία που δεν θα είναι η σημερινή αλλά εγώ θα είμαι ο ίδιος ή τα βράδια κάνοντας τα πιο απρόβλεπτα βρισκόμουν σε δύσκολη θέση, αφρόντιστος. Παράλογες εκούσιες απορρίψεις τερατώδεις μορφές αυτο-βασανισμού είχαν τις ρίζες τους στον φόβο και τον κορεσμό - όλα πάνε καλά στην επιφάνεια της ζωής : L' arbiter elegantiarum [3] για το πώς φοριέται ένα κόσμημα που ο Χρόνος αντιμετωπίζει βιαστικά ακόμα χειρότερα απ' την ανώνυμη έκδοση πολλών ποιητών όμοια δέντρα το ένα δίπλα στο άλλο κι αφού λάβεις το γράμμα αυτό θα ξέρεις ότι μ' έχεις δει - ή όχι - γυμνασμένη βεβαιότητα ενός θεού για την θεϊκή του δύναμη : όταν μιλούν γι' αυτόν η σκηνοθεσία του προσωρινού εξουσιάζει αυτόνομη. Τα σπίτια έμοιαζαν άδεια στη χθόνια Δύση της μοχθηρίας των - έλλογη πληρότητα - ας λυπηθούμε λοιπόν τους ματαιόδοξους τις αναξιοπρεπείς τραγωδίες που διαδίδουν- και Ω- παρηγοριές του ελάχιστου μπορώντας να σκέφτομαι την ευτυχία - Κάπου κάπου δίνουν μερικές στείρες πολυτελείς συγκινήσεις όπως ασκούν γοητεία επάνω σε εντελώς αδιάφορα πρόσωπα, - είθε όλοι οι θεοί να σου διαφυλάξουν την τύχη ως τη στιγμή που θα πάψεις να υπάρχεις με τη σημερινή σου μορφή οι άνθρωποι μιλούσαν ψιθυριστά στις γωνιές σαν ν' αποκάλυπταν το Βαθύ Μυστικό της Ύπαρξης. Αυτή θα είναι η μυθολογία του μέλλοντος - γράφω ελάχιστα η εποχή δεν αντέχει τις διηγήσεις άλλων επιστρέφω στην αφηρημένη α-χρονικότητα - εκδικήθηκε τις σπονδές μας - ανήκω σε φυλακισμένους - νοσταλγικούς παραχαράκτες μιας κατωτερότητας χωρίς σύγκριση.
2.
.....η γυναίκα αφού έκανε μια βαθιά υπόκλιση βγήκε από το δωμάτιο όλο χαμόγελα - είχε ωστόσο ισχυρές ενστάσεις για ο,τι συνέβαινε τις νύχτες - ήταν τότε που συνάντησα τον Φιόντορ Μιχαήλοβιτς ''αφήνω τα παράθυρα ανοιχτά - έτσι για να σιτίζεται η ανωνυμία - σύντροφε'' - του είπα - ''αγόρασα τα πιο ωραία κηροπήγια μέχρι να περάσει ο Κατακλυσμός'' και τις υπόλοιπες μέρες κάποιος έπρεπε να σταματήσει τον επιστάτη- θέμα ηρεμίας και ομιλητικότητας του μεταστάντα - ''Πολύ ευγενικό εκ μέρους σας'' απάντησε κοιτάζοντας από την άλλη πλευρά της ζωής. Το καπέλο μου φαινόταν στον καθρέφτη όπως τόσα και τόσα γεγονότα τόσα απρόοπτα - κι η Καρολίνα Ιβάνοβνα [4] κατέβαινε γυμνή στον κήπο μες στο μεσημεριάτικο ήλιο -ευτυχώς - γιατί η αιωνιότητα θα περνούσε απαρατήρητη - έπειτα έκλεισα την πόρτα έβαλα το κλειδί στην τσέπη έριξα μια ματιά στην κάμαρα ακόμα - ξαπλωμένος στο κρεβάτι μου ανέμελα πιάνοντας την κουβέρτα σαν κουπαστή και το πρωί η φανέρωση : όλα συγκαταβατικά - σύντροφοι - όπως τα παιδικά φαντάσματα - ο,τι αναχωρεί μετά από μια εκτέλεση γεμάτη πορθητές κι ανυποψίαστα μάτια. Γι' αυτό ξανάζησα φωτίζοντας τη λήθη - ''Θα ήθελα να ήμουν κάποιος άλλος'' συνέχισε ο σύντροφος Μιχαήλοβιτς- τον κατέκλυσε ένα αίσθημα σωματικής ευεξίας πίστεψε πως η οριστική λύση των προβλημάτων δεν ήταν πια μακριά είχε φτάσει κιόλας στη σκάλα με το σαγόνι ακουμπισμένο στο κάγκελο κοίταξε πίσω τελευταία φορά η φυγή του επιστάτη έφερε απόλυτη σύγχυση - έβηξα δυνατά - ώσπου στο τέλος δεν ήμουν παρά ένας απλός φανοστάτης που κρατούσε τη λάμπα ''ποιον περιμένετε ;'' μου λένε -''κανέναν'' έλεγα ''ίσως το παρελθόν -ένα χτύπημα στο τζάμι''. Κι ο λυγμός χωρίς λόγο αποτελεί εύνοια της Δημιουργίας ή έγκλημα προμελετημένο για τα χαμένα πράγματα - ''Είναι λίγο αυτό που ζητώ κι αυτό που θέλω να σου πω αφορά το δικό σου καλό, Ντόριαν''[5]''Γιατί με αρνήθηκες ;''ρώτησε -''Είμαστε φτωχοί'' απάντησε κι άφησε το κερί ερειπωμένο στο υπόγειο
Franz Kafka, Η μεταμόρφωση[1]
1.
....η έντονη νοσταλγία του ιδανικού κόσμου - μόνο ένα αποδεικτικό στοιχείο μένει εναντίον μας - αυτή η οικεία γωνιά στην πρόσμιξη του Σύμπαντος με την ηθελημένη ενότητα - η θύμηση και μόνο κατέστρεφε τα πάντα ο,τι κι αν έκανες - δρομολογούμε την εξιλέωση -[ασυγκράτητα γέλια] - στις τελευταίες ωδές του Ρικάρντο Ρέις [2] επικαλούμενος ανατομίες ταραγμένες και ανυπόμονες - ημερομηνία που δεν θα είναι η σημερινή αλλά εγώ θα είμαι ο ίδιος ή τα βράδια κάνοντας τα πιο απρόβλεπτα βρισκόμουν σε δύσκολη θέση, αφρόντιστος. Παράλογες εκούσιες απορρίψεις τερατώδεις μορφές αυτο-βασανισμού είχαν τις ρίζες τους στον φόβο και τον κορεσμό - όλα πάνε καλά στην επιφάνεια της ζωής : L' arbiter elegantiarum [3] για το πώς φοριέται ένα κόσμημα που ο Χρόνος αντιμετωπίζει βιαστικά ακόμα χειρότερα απ' την ανώνυμη έκδοση πολλών ποιητών όμοια δέντρα το ένα δίπλα στο άλλο κι αφού λάβεις το γράμμα αυτό θα ξέρεις ότι μ' έχεις δει - ή όχι - γυμνασμένη βεβαιότητα ενός θεού για την θεϊκή του δύναμη : όταν μιλούν γι' αυτόν η σκηνοθεσία του προσωρινού εξουσιάζει αυτόνομη. Τα σπίτια έμοιαζαν άδεια στη χθόνια Δύση της μοχθηρίας των - έλλογη πληρότητα - ας λυπηθούμε λοιπόν τους ματαιόδοξους τις αναξιοπρεπείς τραγωδίες που διαδίδουν- και Ω- παρηγοριές του ελάχιστου μπορώντας να σκέφτομαι την ευτυχία - Κάπου κάπου δίνουν μερικές στείρες πολυτελείς συγκινήσεις όπως ασκούν γοητεία επάνω σε εντελώς αδιάφορα πρόσωπα, - είθε όλοι οι θεοί να σου διαφυλάξουν την τύχη ως τη στιγμή που θα πάψεις να υπάρχεις με τη σημερινή σου μορφή οι άνθρωποι μιλούσαν ψιθυριστά στις γωνιές σαν ν' αποκάλυπταν το Βαθύ Μυστικό της Ύπαρξης. Αυτή θα είναι η μυθολογία του μέλλοντος - γράφω ελάχιστα η εποχή δεν αντέχει τις διηγήσεις άλλων επιστρέφω στην αφηρημένη α-χρονικότητα - εκδικήθηκε τις σπονδές μας - ανήκω σε φυλακισμένους - νοσταλγικούς παραχαράκτες μιας κατωτερότητας χωρίς σύγκριση.
2.
.....η γυναίκα αφού έκανε μια βαθιά υπόκλιση βγήκε από το δωμάτιο όλο χαμόγελα - είχε ωστόσο ισχυρές ενστάσεις για ο,τι συνέβαινε τις νύχτες - ήταν τότε που συνάντησα τον Φιόντορ Μιχαήλοβιτς ''αφήνω τα παράθυρα ανοιχτά - έτσι για να σιτίζεται η ανωνυμία - σύντροφε'' - του είπα - ''αγόρασα τα πιο ωραία κηροπήγια μέχρι να περάσει ο Κατακλυσμός'' και τις υπόλοιπες μέρες κάποιος έπρεπε να σταματήσει τον επιστάτη- θέμα ηρεμίας και ομιλητικότητας του μεταστάντα - ''Πολύ ευγενικό εκ μέρους σας'' απάντησε κοιτάζοντας από την άλλη πλευρά της ζωής. Το καπέλο μου φαινόταν στον καθρέφτη όπως τόσα και τόσα γεγονότα τόσα απρόοπτα - κι η Καρολίνα Ιβάνοβνα [4] κατέβαινε γυμνή στον κήπο μες στο μεσημεριάτικο ήλιο -ευτυχώς - γιατί η αιωνιότητα θα περνούσε απαρατήρητη - έπειτα έκλεισα την πόρτα έβαλα το κλειδί στην τσέπη έριξα μια ματιά στην κάμαρα ακόμα - ξαπλωμένος στο κρεβάτι μου ανέμελα πιάνοντας την κουβέρτα σαν κουπαστή και το πρωί η φανέρωση : όλα συγκαταβατικά - σύντροφοι - όπως τα παιδικά φαντάσματα - ο,τι αναχωρεί μετά από μια εκτέλεση γεμάτη πορθητές κι ανυποψίαστα μάτια. Γι' αυτό ξανάζησα φωτίζοντας τη λήθη - ''Θα ήθελα να ήμουν κάποιος άλλος'' συνέχισε ο σύντροφος Μιχαήλοβιτς- τον κατέκλυσε ένα αίσθημα σωματικής ευεξίας πίστεψε πως η οριστική λύση των προβλημάτων δεν ήταν πια μακριά είχε φτάσει κιόλας στη σκάλα με το σαγόνι ακουμπισμένο στο κάγκελο κοίταξε πίσω τελευταία φορά η φυγή του επιστάτη έφερε απόλυτη σύγχυση - έβηξα δυνατά - ώσπου στο τέλος δεν ήμουν παρά ένας απλός φανοστάτης που κρατούσε τη λάμπα ''ποιον περιμένετε ;'' μου λένε -''κανέναν'' έλεγα ''ίσως το παρελθόν -ένα χτύπημα στο τζάμι''. Κι ο λυγμός χωρίς λόγο αποτελεί εύνοια της Δημιουργίας ή έγκλημα προμελετημένο για τα χαμένα πράγματα - ''Είναι λίγο αυτό που ζητώ κι αυτό που θέλω να σου πω αφορά το δικό σου καλό, Ντόριαν''[5]''Γιατί με αρνήθηκες ;''ρώτησε -''Είμαστε φτωχοί'' απάντησε κι άφησε το κερί ερειπωμένο στο υπόγειο
3.
.......σαν κι εκείνες τις ραψωδίες στη δική μας πανάρχαια διάλεκτο Μαργαριτάρια Σταγόνες Βροχή - δυνατό ρεύμα διαπέρασε το σπίτι από το δρόμο μέχρι τις κουρτίνες τα πάντα φαίνονται στις ρυτίδες του στόματος στη χαλάρωση των βλεφάρων και τα τρένα ξαφνικά - αβάσταχτα - πρέπει από κάπου να κερδίσεις χρήματα τα προς το ζην κουφός και ταλαίπωρος - χρόνια προετοιμαζόμουν - ξέρετε -για την μεγάλη στιγμή - ζητήματα ακατάληπτα για τους άλλους μόνο το μυστήριο είναι η τελευταία γενναιοδωρία της ειλικρίνειας ελλοχεύει πάντα η απειλή να κλείσουμε πρόωρα τα μάτια. Απομεινάρια τιμωρίας λησμονημένης άλλοι πάλι γράφουν την ποίηση που δεν τολμούν να ζήσουν - τι υπέροχος που φτιαχνόταν ο κόσμος ! - αισθανόμουν πως είχα γίνει και πάλι δεκτός μεταξύ των ανθρώπων - τώρα που πέφτουν σαν χαλάζι απάνω μας οι λέξεις - μα είναι πια το τέλος της μέρας οι σκιές μακραίνουν οι τοίχοι γίνονται πιο λευκοί και το μόνο πράγμα που άξιζε να μελετηθεί ήταν η ανθρώπινη ζωή όπως το καπέλο του άντρα φορεμένο βιαστικά στην πίσω αυλή με δεμένο μισοφέγγαρο [παύση φως] Εκεί υπάρχει διέξοδος όπου υπάρχει διέξοδος τα υπόλοιπα ακολουθούν - η δύναμη να φτάσω το σύνορο και να περάσω θα κλείσω με όλους τους πυροβολισμούς της αναμονής την έκπληξη στ' αυτιά μου το ξημέρωμα Νυν και αεί. Χίμαιρα φως ουδέποτε υπήρξε παρά γκρίζος αέρας άχρονος τίποτα δεν ακούγεται : Σαν να επιβεβαίωνε το νέο τους όνειρο και τις καλές προθέσεις Τέλος της διαδρομής. Και θάρθει κάποτε η στιγμή να θυμηθούμε επειδή το μάταιο κρύβει κάποιο νόημα ιδιαίτερα τα βράδια στην αθανασία των άστρων - το κέρδος ήταν ότι δραπέτευα διαρκώς και με συνέπεια στον εαυτό μου κι ας νομίζουν οι άλλοι, σύντροφοι, ότι επαιτώ είτε τα βράδια επέστρεψα στα εφηβικά μου χρόνια γιατί ήμουν άρρωστος βαριά με την συνηθισμένη ενηλικίωση κουνώντας το χέρι στους εξεγερμένους Ήταν αμετάπειστοι - αργότερα έμαθα το επάγγελμά μου : έστεινα παγίδες στους ποιητές πριν και μετά την Επανάσταση
ΤΕΛΟΣ
ΑΝΑΦΟΡΕΣ-ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ-ΦΩΤΟ
[1] μτφρ. Μαργαρίτα Ζαχαριάδου, πρόλογος Κατερίνα Σχινά, ιδ' έκδοση 2018 Πατάκης
[2] σημαντικό ετερώνυμο του Φερνάντο Πεσσόα
[3] o ρυθμιστής ζωής
[4] πρόσωπο στο Παλτό του Γκόγκολ
[5] βλ. Το πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέυ, Όσκαρ Ουάιλντ
https://i.pinimg.com/564x/d8/9e/a8/d89ea80d96a4c7cd916d833fd401f18f.jpg
https://www.gold.ac.uk/media/course-finder/hero-images/tap/ba-drama-theatre-arts.jpg
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η Γνώμη Κιλκίς- Παιονίας διευκρινίζει στους αναγνώστες της ότι θεωρεί αυτονόητο το δικαίωμα του σχολιασμού και της κριτικής έκφρασης, όταν αυτό φυσικά δεν στοχεύει στην απαξίωση, στην ύβρη και στην προσβολή ατόμων και θεσμών.
Το αναγνωστικό κοινό θα πρέπει να γνωρίζει ότι η Γνώμη, επιδιώκοντας μια υγιή και αμφίδρομη επικοινωνία, δεν δημοσιεύει ανυπόγραφα σχόλια, αλλά ούτε και σχόλια ρατσιστικού, προσβλητικού και υβριστικού περιεχομένου.
Τα ενυπόγραφα άρθρα τέλος, εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας.