Ένας άνθρωπος που αγάπησα κι αγαπώ πολύ παρόλο που 'χει φύγει από κοντά μας εδώ κι αρκετά χρόνια(6 Φεβρουαρίου 2007),ο αγαπημένος μου παππούς, μου 'χε κάποτε πει: «Ποτέ μην αγανακτείς και μη λιγοψυχάς για κάτι που περνάς αν δεν έχεις με κάτι άλλο να το συγκρίνεις!».
Τότε δεν τον κατάλαβα. Θες η ηλικία; Θες η απουσία δύσκολων καταστάσεων από την ως τότε ζωή μου; Θες η θετική μου σκέψη; Θες το ότι πίστευα πως ό,τι και να μου έρθει στη ζωή θα το ξεπεράσω; Τότε δεν συνέλαβα τι ήθελε να μου πει...
Έπρεπε να φτάσω στα 29 μου, για να ζήσω κάτι πραγματικά σοκαριστικό και να αντιληφθώ πόσο δίκιο είχε. Συγκεκριμένα ήταν πριν ακριβώς τρία χρόνια.
Το 2017. Τότε που ένιωθα ότι ζούσα ένα όνειρο.
Η χρονιά που υπηρετούσα ως δάσκαλος στο χωριό Βρίσα της Λέσβου. Σ' ένα 3Θέσιο Δημοτικό Σχολείο, που τελικά ήταν γραφτό να μείνει χαραγμένο για πάντα στην ψυχή μου.
Να κερδίσει την καρδιά μου. Η σχολική χρονιά είχε κυλήσει σαν νεράκι.
Η ατμόσφαιρα τόσο με τους συναδέλφους όσο και με τους μαθητές μας εξαιρετική. Έλεγα μέσα μου, πως αυτό το ζει κανείς μια φορά στα χίλια χρόνια!
Δεν ήθελα να τελειώσει η χρονιά! Παρακαλούσα να δώσει ο Θεός να ξαναδουλέψω εκεί.
Με απλά λόγια. Μαγνητίστηκα. Έγινα ένα με τον τόπο και τους ανθρώπους του.
Το παράξενο; Όσο οι ημέρες περνούσαν αισθανόμουν ένα βάρος στην ψυχή!
Μια θλίψη να με κυριεύει. Λες και κάτι επρόκειτο να γίνει! Κάτι λυπηρό! Κάτι μη διαχειρίσιμο! Τρομακτικό και παγωμένο! Έπιασα τον εαυτό μου να κλαίει με σπαραγμό χωρίς να μπορώ να εξηγήσω το γιατί! Όλη αυτή η ένταση μέχρι εκείνη την ημέρα.
Με τη φρικτή ζέστη. Με τον ήλιο να σε καίει. Είχαμε μόλις τελειώσει με τα παιδιά τις πρόβες για τη γιορτή της λήξης και συγκεντρωθήκαμε στην τάξη να πάρουμε μια ανάσα, πριν σχολάσουμε! Με κοιτούν στα μάτια και ξαφνικά αρχίζω να αισθάνομαι πως θα πέσω κάτω!
Πως δε θα αντέξω! Ένιωθα να πνίγομαι.
Με φωνή που έτρεμε από συγκίνηση λέω στους μαθητές μου: «Θέλω να ξέρετε ότι σας λατρεύω όπως ποτέ δεν αγάπησα παιδιά...Θα σας θυμάμαι όλους με πολλή πολλή αγάπη! Ο Θεός μου έδωσε μεγάλη τύχη σε όλη μου την πορεία ως τώρα! Από τα χέρια μου πέρασαν τα πιο γλυκά και ξεχωριστά παιδιά του κόσμου! Από την πρώτη μέρα που ξεκίνησα να δουλεύω ως και σήμερα που είμαστε μαζί. Θα μου πείτε γιατί σας τα λέω τώρα και δεν περιμένω την αυριανή ημέρα.
Έπρεπε να φτάσω στα 29 μου, για να ζήσω κάτι πραγματικά σοκαριστικό και να αντιληφθώ πόσο δίκιο είχε. Συγκεκριμένα ήταν πριν ακριβώς τρία χρόνια.
Το 2017. Τότε που ένιωθα ότι ζούσα ένα όνειρο.
Η χρονιά που υπηρετούσα ως δάσκαλος στο χωριό Βρίσα της Λέσβου. Σ' ένα 3Θέσιο Δημοτικό Σχολείο, που τελικά ήταν γραφτό να μείνει χαραγμένο για πάντα στην ψυχή μου.
Να κερδίσει την καρδιά μου. Η σχολική χρονιά είχε κυλήσει σαν νεράκι.
Η ατμόσφαιρα τόσο με τους συναδέλφους όσο και με τους μαθητές μας εξαιρετική. Έλεγα μέσα μου, πως αυτό το ζει κανείς μια φορά στα χίλια χρόνια!
Δεν ήθελα να τελειώσει η χρονιά! Παρακαλούσα να δώσει ο Θεός να ξαναδουλέψω εκεί.
Με απλά λόγια. Μαγνητίστηκα. Έγινα ένα με τον τόπο και τους ανθρώπους του.
Το παράξενο; Όσο οι ημέρες περνούσαν αισθανόμουν ένα βάρος στην ψυχή!
Μια θλίψη να με κυριεύει. Λες και κάτι επρόκειτο να γίνει! Κάτι λυπηρό! Κάτι μη διαχειρίσιμο! Τρομακτικό και παγωμένο! Έπιασα τον εαυτό μου να κλαίει με σπαραγμό χωρίς να μπορώ να εξηγήσω το γιατί! Όλη αυτή η ένταση μέχρι εκείνη την ημέρα.
Με τη φρικτή ζέστη. Με τον ήλιο να σε καίει. Είχαμε μόλις τελειώσει με τα παιδιά τις πρόβες για τη γιορτή της λήξης και συγκεντρωθήκαμε στην τάξη να πάρουμε μια ανάσα, πριν σχολάσουμε! Με κοιτούν στα μάτια και ξαφνικά αρχίζω να αισθάνομαι πως θα πέσω κάτω!
Πως δε θα αντέξω! Ένιωθα να πνίγομαι.
Με φωνή που έτρεμε από συγκίνηση λέω στους μαθητές μου: «Θέλω να ξέρετε ότι σας λατρεύω όπως ποτέ δεν αγάπησα παιδιά...Θα σας θυμάμαι όλους με πολλή πολλή αγάπη! Ο Θεός μου έδωσε μεγάλη τύχη σε όλη μου την πορεία ως τώρα! Από τα χέρια μου πέρασαν τα πιο γλυκά και ξεχωριστά παιδιά του κόσμου! Από την πρώτη μέρα που ξεκίνησα να δουλεύω ως και σήμερα που είμαστε μαζί. Θα μου πείτε γιατί σας τα λέω τώρα και δεν περιμένω την αυριανή ημέρα.
Η ζωή αγάπες μου είναι τόσο παράξενη που ποτέ δεν ξέρεις τι θα φέρει αύριο! Γι' αυτό θέλω να ξέρετε τι αισθάνομαι μέσα μου για εσάς! Σας λέω πάλι ότι σας αγάπησα πολύ κι ότι θα σας κουβαλώ πάντα μαζί μου! Ότι κι αν γίνει! Εύχομαι ο Θεός να σας προστατεύει και να σας τα φέρνει πάντα όπως πρέπει στη ζωή σας! Να προσέχετε! Να 'χετε θάρρος ότι και να γίνει".
Μετά γίναμε ένα κουβάρι! Αγκαλιαστήκαμε κι έπειτα φίλησα το κάθε ένα από τα παιδιά στο μέτωπο σαν πατέρας! Γιατί έτσι νιώθω για όλους μου τους μαθητές ΠΑΤΕΡΑΣ! Έπειτα η τάξη άδειασε! Έμεινα μόνος για λίγο κι έκλαψα! Ξαφνικά ήρθε η διευθύντριά μου και με πήρε για να πάμε στο γραφείο να τελειώσουμε με τους ελέγχους που θα παραδίδονταν την επομένη. «Νιώθω λες και δε θα τα ξαναδώ.» Της λέω. «Ξεκούραση θες».
Μετά γίναμε ένα κουβάρι! Αγκαλιαστήκαμε κι έπειτα φίλησα το κάθε ένα από τα παιδιά στο μέτωπο σαν πατέρας! Γιατί έτσι νιώθω για όλους μου τους μαθητές ΠΑΤΕΡΑΣ! Έπειτα η τάξη άδειασε! Έμεινα μόνος για λίγο κι έκλαψα! Ξαφνικά ήρθε η διευθύντριά μου και με πήρε για να πάμε στο γραφείο να τελειώσουμε με τους ελέγχους που θα παραδίδονταν την επομένη. «Νιώθω λες και δε θα τα ξαναδώ.» Της λέω. «Ξεκούραση θες».
Μου απαντά και με αγκαλιάζει! Μόλις τελειώσαμε τις δουλειές μας στο γραφείο φύγαμε. Η γυναίκα μου που οδηγούσε μπερδεύτηκε κι έκανε βόλτα μέσα στην πανέμορφη Βρίσα, αντί να φύγει κατευθείαν! Εγώ άρχισα να στρεσάρομαι λες και δεν θα ξανάβλεπα το "χωριό μας", όπως το λέγαμε τότε.
Τελικά μετά από λίγο επιστρέψαμε στο σπίτι μας, που βρισκόταν στο διπλανό χωριό.
Δεν προλάβαμε ν' ανασάνουμε λίγο και τότε το προαίσθημα βγήκε αληθινό: Η γη άρχισε να τρέμει ενώ ένα φοβερό βουητό έκανε το σπίτι να τρίζει...Ασυναίσθητα μπήκα κάτω από το τραπέζι, αλλά μάταια! Η γη με πετούσε προς τα πάνω! Όταν κατάλαβα τι έγινε σάστισα. Ευτυχώς ήμασταν όλοι καλά! Έπειτα το μυαλό ξανάφυγε και πήγε στο χωριό.Στο σχολειό.Τηλεφωνώ στη συνάδελφο που δούλευε στο ολοήμερο κι εκεί ήταν που αντιλήφθηκα τη σοβαρότητα της κατάστασης:
«Θέμη μου πάει!...ωχ Παναγία μου!...Έπεσε!...Πάει!...Τέλειωσε!...»
Πάγωσα! Το σχολείο είχε πέσει αλλά ήταν όλοι ζωντανοί! Δεν ήξερε κανείς τους το πως, αλλά είχαν προλάβει να βγουν από το κτίριο. Η δασκάλα και τα παιδιά!
Ήταν μια καλοκαιρινή ημέρα σαν τη σημερινή! 12 Ιουνίου 2017...Ώρα 15:20...
Μια ημέρα που με έκανε να καταλάβω πόσο μικροί είμαστε, πόσο εύκολα μπορούμε να χάσουμε τα πάντα και να χαθούμε και 'μεις!
Ήταν η ημέρα που είδα με τα μάτια μου τον ανθρώπινο πόνο. Την απελπισία. Τη θλίψη, αλλά είχα μπροστά μου και το Θαύμα της λύτρωσης. Της ΣΩΤΗΡΙΑΣ! Της βοήθειας του Θεού! Εκείνη τη μέρα, μόλις ένα άτομο έχασε τη ζωή του, αφού καταπλακώθηκε από τα συντρίμμια του σπιτιού που διέμενε! Ένας μόλις νεκρός από ένα χωριό που καταστράφηκε σχεδόν ολοκληρωτικά. Αν δεν είναι θαύμα αυτό τι είναι;
Από τότε κάθε χρόνο μου έρχεται στο μυαλό η φράση του παππού μου. Πόσο δίκιο είχε. Τελικά δεν πρέπει να λιγοψυχάμε σε τίποτα. Αρκεί να σκεφτόμαστε πάντα ότι υπάρχουν και χειρότερα. Τελικά φίλοι μου ναι! Για μένα ως τώρα το χειρότερο και πιο σοκαριστικό αλλά και δύσκολο γεγονός που έζησα δεν ήταν ούτε η οικονομική κρίση, ούτε η πανδημία, ούτε η ανεργία.
Ήταν εκείνη η ημέρα.
Η 12η Ιουνίου 2017. Εκείνη η ημέρα που είδα το σχολείο στο οποίο εργαζόμουν να γίνεται σκόνη. Το υπέροχο εκείνο χωριό να χάνεται. Η ημέρα εκείνη που μετά τα 6,8 ρίχτερ συνειδητοποίησα ότι θα μπορούσα να γίνω παρελθόν. Γι' αυτό λοιπόν και δεν απελπίζομαι. Απλά θυμάμαι κι εκτιμώ όλα όσα έχω. Ένα είναι βέβαιο: Την ημέρα αυτή δεν θα την ξεχάσω ποτέ! Μιας και σήμερα είναι αυτή η μαύρη επέτειος θέλησα να μοιραστώ αυτή τη θλιβερή εμπειρία μου μαζί σας. Μια εμπειρία που με έκανε σοφότερο.
Τελικά μετά από λίγο επιστρέψαμε στο σπίτι μας, που βρισκόταν στο διπλανό χωριό.
Δεν προλάβαμε ν' ανασάνουμε λίγο και τότε το προαίσθημα βγήκε αληθινό: Η γη άρχισε να τρέμει ενώ ένα φοβερό βουητό έκανε το σπίτι να τρίζει...Ασυναίσθητα μπήκα κάτω από το τραπέζι, αλλά μάταια! Η γη με πετούσε προς τα πάνω! Όταν κατάλαβα τι έγινε σάστισα. Ευτυχώς ήμασταν όλοι καλά! Έπειτα το μυαλό ξανάφυγε και πήγε στο χωριό.Στο σχολειό.Τηλεφωνώ στη συνάδελφο που δούλευε στο ολοήμερο κι εκεί ήταν που αντιλήφθηκα τη σοβαρότητα της κατάστασης:
«Θέμη μου πάει!...ωχ Παναγία μου!...Έπεσε!...Πάει!...Τέλειωσε!...»
Πάγωσα! Το σχολείο είχε πέσει αλλά ήταν όλοι ζωντανοί! Δεν ήξερε κανείς τους το πως, αλλά είχαν προλάβει να βγουν από το κτίριο. Η δασκάλα και τα παιδιά!
Ήταν μια καλοκαιρινή ημέρα σαν τη σημερινή! 12 Ιουνίου 2017...Ώρα 15:20...
Μια ημέρα που με έκανε να καταλάβω πόσο μικροί είμαστε, πόσο εύκολα μπορούμε να χάσουμε τα πάντα και να χαθούμε και 'μεις!
Ήταν η ημέρα που είδα με τα μάτια μου τον ανθρώπινο πόνο. Την απελπισία. Τη θλίψη, αλλά είχα μπροστά μου και το Θαύμα της λύτρωσης. Της ΣΩΤΗΡΙΑΣ! Της βοήθειας του Θεού! Εκείνη τη μέρα, μόλις ένα άτομο έχασε τη ζωή του, αφού καταπλακώθηκε από τα συντρίμμια του σπιτιού που διέμενε! Ένας μόλις νεκρός από ένα χωριό που καταστράφηκε σχεδόν ολοκληρωτικά. Αν δεν είναι θαύμα αυτό τι είναι;
Από τότε κάθε χρόνο μου έρχεται στο μυαλό η φράση του παππού μου. Πόσο δίκιο είχε. Τελικά δεν πρέπει να λιγοψυχάμε σε τίποτα. Αρκεί να σκεφτόμαστε πάντα ότι υπάρχουν και χειρότερα. Τελικά φίλοι μου ναι! Για μένα ως τώρα το χειρότερο και πιο σοκαριστικό αλλά και δύσκολο γεγονός που έζησα δεν ήταν ούτε η οικονομική κρίση, ούτε η πανδημία, ούτε η ανεργία.
Ήταν εκείνη η ημέρα.
Η 12η Ιουνίου 2017. Εκείνη η ημέρα που είδα το σχολείο στο οποίο εργαζόμουν να γίνεται σκόνη. Το υπέροχο εκείνο χωριό να χάνεται. Η ημέρα εκείνη που μετά τα 6,8 ρίχτερ συνειδητοποίησα ότι θα μπορούσα να γίνω παρελθόν. Γι' αυτό λοιπόν και δεν απελπίζομαι. Απλά θυμάμαι κι εκτιμώ όλα όσα έχω. Ένα είναι βέβαιο: Την ημέρα αυτή δεν θα την ξεχάσω ποτέ! Μιας και σήμερα είναι αυτή η μαύρη επέτειος θέλησα να μοιραστώ αυτή τη θλιβερή εμπειρία μου μαζί σας. Μια εμπειρία που με έκανε σοφότερο.
Μιας και κάθε χρόνο αυτήν τη μέρα ο λογισμός μου είναι εκεί! Ένα κομμάτι της ψυχής μου επίσης ήταν είναι και θα είναι πάντα εκεί. Στη Βρίσα. Στο "χωριό μου". Που πάντοτε θυμάμαι με αγάπη και νοσταλγία. Αφού επέζησα από αυτό το γεγονός της ολικής καταστροφής, δε φοβάμαι τίποτα...Απλά υπομένω με καρτερικότητα. Γιατί όπως είπα και πιο πάνω: Υπάρχουν και χειρότερα.
(Αφιερωμένο σε όλους όσους έζησαν τούτο το γεγονός από κοντά με την ευχή να τους έχει ο Θεός καλά. Να είναι όλοι τους σίγουροι πως δεν τους ξεχνώ, αλλά αντίθετα είναι πάντα μέσα μου! Αφιερωμένο και στη μία και μοναδική ψυχή που ο Θεός πήρε κοντά του τη μέρα εκείνη! Ιδιαίτερα αφιερωμένο στους συναδέλφους εκείνης της χρονιά που έγιναν η δεύτερη μου οικογένεια. Ιδιαίτερα αφιερωμένο όμως σ’ εκείνες τις ψυχούλες που ο Θεός τις φύλαξε και δεν πάθανε κακό! Οι μαθητές μας. Τα παιδιά μας! Την αγάπη μου σε όλους!)
(Αφιερωμένο σε όλους όσους έζησαν τούτο το γεγονός από κοντά με την ευχή να τους έχει ο Θεός καλά. Να είναι όλοι τους σίγουροι πως δεν τους ξεχνώ, αλλά αντίθετα είναι πάντα μέσα μου! Αφιερωμένο και στη μία και μοναδική ψυχή που ο Θεός πήρε κοντά του τη μέρα εκείνη! Ιδιαίτερα αφιερωμένο στους συναδέλφους εκείνης της χρονιά που έγιναν η δεύτερη μου οικογένεια. Ιδιαίτερα αφιερωμένο όμως σ’ εκείνες τις ψυχούλες που ο Θεός τις φύλαξε και δεν πάθανε κακό! Οι μαθητές μας. Τα παιδιά μας! Την αγάπη μου σε όλους!)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η Γνώμη Κιλκίς- Παιονίας διευκρινίζει στους αναγνώστες της ότι θεωρεί αυτονόητο το δικαίωμα του σχολιασμού και της κριτικής έκφρασης, όταν αυτό φυσικά δεν στοχεύει στην απαξίωση, στην ύβρη και στην προσβολή ατόμων και θεσμών.
Το αναγνωστικό κοινό θα πρέπει να γνωρίζει ότι η Γνώμη, επιδιώκοντας μια υγιή και αμφίδρομη επικοινωνία, δεν δημοσιεύει ανυπόγραφα σχόλια, αλλά ούτε και σχόλια ρατσιστικού, προσβλητικού και υβριστικού περιεχομένου.
Τα ενυπόγραφα άρθρα τέλος, εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας.