Από τα πρώτα χρόνια της ζωής μου, εκείνα τα αθώα και νοσταλγικά, κουβαλάω βαριά κληρονομιά στο θέμα τιμόνι, οδήγηση και τα συναφή. Σε όλες τις τάξεις του σχολείου, από τις μικρότερες μέχρι και τις μεγαλύτερες, όταν άκουγαν το επίθετο ''Τσομπανοπούλου'', η ερώτηση που ακολουθούσε ήταν, "Η κόρη του ραλίστα;'', "Όχι... η ανιψιά", ήταν η απάντηση.
Θείος με διακρίσεις σε αγώνες, ράλι Ακρόπολις και πολλά άλλα! Ο παππούς μου δε, θρύλος στα νιάτα του στον ριψοκίνδυνο γύρο του θανάτου! Βόλτες με τη μηχανή, πάνω στο ξύλινο βαρέλι!
Και σόι πάει το βασίλειο, με μπαμπά αστέρι, υπεύθυνο και προσεχτικό οδηγό, και με σύζυγο κάτοχο επαγγελματικού διπλώματος, για φορτηγό. Οπότε, όλο αυτό, καταλαβαίνετε... μου πρόσθεσε ένα βάρος στους ώμους, να γίνω και εγώ αντάξιά τους. Να διαιωνίσω το όνομα βρε παιδί! Μην είμαι η ντροπή των Τσομπανοπουλέων!
Κι έτσι, στα πρώτα νιάτα μου, πήγα και έδωσα για δίπλωμα αυτοκινήτου, και το πήρα με την πρώτη παρακαλώ! Και ούτε ένα λάθος στα σήματα, να σημειωθεί στα πρακτικά! Μία φορά μόνο, μία, μετά από κανα δύο εβδομάδες που πήρα το χαρτί, είπα να πάω τον μπαμπά μου βόλτα, να δει πόσο καλή είμαι κι εγώ με την οδήγηση, να νιώσει περήφανος, και ξεχάστηκα και πήρα μία απότομη στροφή με 4 ταχύτητα.
Κι έτσι, στα πρώτα νιάτα μου, πήγα και έδωσα για δίπλωμα αυτοκινήτου, και το πήρα με την πρώτη παρακαλώ! Και ούτε ένα λάθος στα σήματα, να σημειωθεί στα πρακτικά! Μία φορά μόνο, μία, μετά από κανα δύο εβδομάδες που πήρα το χαρτί, είπα να πάω τον μπαμπά μου βόλτα, να δει πόσο καλή είμαι κι εγώ με την οδήγηση, να νιώσει περήφανος, και ξεχάστηκα και πήρα μία απότομη στροφή με 4 ταχύτητα.
Και μετά στην επιστροφή, που είδα μια τεράστια νταλίκα να έρχεται από απέναντι και τα έχασα λίγο και άρχισα να τσιρίζω σαν υστερικιά, και μου 'φυγε για λίγο το τιμόνι και έκανα ένα οκτάρι στην άσφαλτο. Κατά τα άλλα, όλα καλά!
Ενώ ξεκίνησα με τους καλύτερους οιωνούς, η ζωή τα έφερε έτσι, που δεν χρειάστηκε να οδηγήσω για λίγα χρονάκια. Μη φανταστείτε πολλά... κοντά στα 15! Το μικρόβιο του τιμονιού υπήρχε, αλλά πάντα το άφηνα με τη δικαιολογία πως δεν μου χρειάζεται.
Ενώ ξεκίνησα με τους καλύτερους οιωνούς, η ζωή τα έφερε έτσι, που δεν χρειάστηκε να οδηγήσω για λίγα χρονάκια. Μη φανταστείτε πολλά... κοντά στα 15! Το μικρόβιο του τιμονιού υπήρχε, αλλά πάντα το άφηνα με τη δικαιολογία πως δεν μου χρειάζεται.
Στο Κιλκίς ζούμε, από την αρχή της πόλης μέχρι το τέλος, βαριά μισή ωρίτσα περπάτημα. Κρατιέται και το σώμα σε μια φόρμα! Έλα όμως, που κάποια στιγμή χρειάζεται! Και τώρα; Πώς; Που τα είχα ξεχάσει όλα; Που δεν θυμόμουν ούτε τα βασικά;
"'Ελα μωρέ, σαν το ποδήλατο είναι, θα το θυμηθείς αμέσως!". Έτσι μου λέγανε! Τα μόνα ποδήλατα με 4 ρόδες που έχω δει, είναι αυτά στην παραλία Θεσσαλονίκης, που κόβουν βόλτες πάνω κάτω.
"'Ελα μωρέ, σαν το ποδήλατο είναι, θα το θυμηθείς αμέσως!". Έτσι μου λέγανε! Τα μόνα ποδήλατα με 4 ρόδες που έχω δει, είναι αυτά στην παραλία Θεσσαλονίκης, που κόβουν βόλτες πάνω κάτω.
Σε δρόμο δεν έχω συναντήσει ποτέ! Και ούτε ταχύτητα αναπτύσσουν εκείνα, ούτε τίποτα. Μια χαρά ακίνδυνα είναι! Εξυπνάδες του κόσμου, τελοσπάντων!
Έπρεπε να προσπαθήσω να το ξαναμάθω. Πήγα που λέτε σε μία σχολή, και τους ζήτησα να αρχίσω από την αλφαβήτα. Κλείνουμε ραντεβού για το πρώτο μάθημα! Αγγλίδα, στην ώρα μου, έξω από το αμαξάκι από τη θέση του συνοδηγού. Βλέπω το δάσκαλο, μου κάνει νόημα, να πάω από τη θέση του οδηγού. Είπα κι εγώ, με το φτωχό μου το μυαλό, θα θέλει κάτι να μου δείξει, ας πάω!
"Μπες και κάτσε", μου λέει...
"Μπαρδόν... από το πρώτο μάθημα;" του απάντησα αποσβολωμένη... "Είστε σίγουρος;" ενώ σκεφτόμουν πώς πολύ στραβά ξεκινήσαμε, δεν θα τα πάμε καθόλου καλά!
"Εννοείται", μου αποκρίθηκε όλο χαμόγελο και θράσος! Κρύος ιδρώτας άρχισε να με λούζει, κόπηκαν τα ποδάρια μου! Μου έδειξε τα βασικά, συμπλέκτες, γκάζια, τσιν τσαν τσον, όλα κινέζικα! Και ξεκινήσαμε!
Έπρεπε να προσπαθήσω να το ξαναμάθω. Πήγα που λέτε σε μία σχολή, και τους ζήτησα να αρχίσω από την αλφαβήτα. Κλείνουμε ραντεβού για το πρώτο μάθημα! Αγγλίδα, στην ώρα μου, έξω από το αμαξάκι από τη θέση του συνοδηγού. Βλέπω το δάσκαλο, μου κάνει νόημα, να πάω από τη θέση του οδηγού. Είπα κι εγώ, με το φτωχό μου το μυαλό, θα θέλει κάτι να μου δείξει, ας πάω!
"Μπες και κάτσε", μου λέει...
"Μπαρδόν... από το πρώτο μάθημα;" του απάντησα αποσβολωμένη... "Είστε σίγουρος;" ενώ σκεφτόμουν πώς πολύ στραβά ξεκινήσαμε, δεν θα τα πάμε καθόλου καλά!
"Εννοείται", μου αποκρίθηκε όλο χαμόγελο και θράσος! Κρύος ιδρώτας άρχισε να με λούζει, κόπηκαν τα ποδάρια μου! Μου έδειξε τα βασικά, συμπλέκτες, γκάζια, τσιν τσαν τσον, όλα κινέζικα! Και ξεκινήσαμε!
Και το αμάξι, λες και πήγαινε μόνο του! Μα δεν οδηγούσα αυτοκίνητο εγώ, τον ''ΚΙΤ'' οδηγούσα! Τον ιππότη της ασφάλτου! Τέτοια άνεσις! Εντάξει, σίγουρα θα βοηθούσε λίγο και ο δάσκαλος με τα δικά του πετάλια, από τη θέση του. Αλλά μάλλον έχω και το κληρονομικό χάρισμα! Την έφεση, το ταλέντο! Όλα πήγαιναν μια χαρά, και με τον δάσκαλο δίπλα, ένοιωθα μία ασφάλεια, μία σιγουριά!
Τα δύσκολα ξεκίνησαν, όταν έπρεπε να οδηγήσω μονάχη και έρημη, σαν την καλαμιά στον κάμπο! Την πρώτη φορά που το πήρα το αυτοκίνητο μόνη μου, είπα στη διαδρομή, ότι προσευχή ήξερα και δεν ήξερα. Και όταν μου τελείωσαν οι προσευχές, ξεκίνησα τις ψαλμωδίες! Το τι "Υπερμάχω Στρατηγώ τα νικητήρια" έπεσε, δεν λέγεται!
Είκοσι χιλιόμετρα οδήγησα, μου φάνηκε πως έκανα τον γύρο της Ευρώπης και γύρισα! Πτώμα κατέβηκα από το αμάξι, ήμουν πιασμένη παντού, από το σφίξιμο! Άσε που έψαχνα μία ώρα ανοιχτωσιά για να παρκάρω με την μούρη.
Τα δύσκολα ξεκίνησαν, όταν έπρεπε να οδηγήσω μονάχη και έρημη, σαν την καλαμιά στον κάμπο! Την πρώτη φορά που το πήρα το αυτοκίνητο μόνη μου, είπα στη διαδρομή, ότι προσευχή ήξερα και δεν ήξερα. Και όταν μου τελείωσαν οι προσευχές, ξεκίνησα τις ψαλμωδίες! Το τι "Υπερμάχω Στρατηγώ τα νικητήρια" έπεσε, δεν λέγεται!
Είκοσι χιλιόμετρα οδήγησα, μου φάνηκε πως έκανα τον γύρο της Ευρώπης και γύρισα! Πτώμα κατέβηκα από το αμάξι, ήμουν πιασμένη παντού, από το σφίξιμο! Άσε που έψαχνα μία ώρα ανοιχτωσιά για να παρκάρω με την μούρη.
Γιατί εννοείται πως από παρκάρισμα, μαύρα μεσάνυχτα! Και παρόλο που βρήκα αλάνα, δεν κατάφερα να παρκάρω ίσια. Αυτά μόνο εγώ! Τη δεύτερη φορά, ήμουν ελαφρώς καλύτερα. Για την τρίτη, δεν ξέρω ακόμα... θα σας ενημερώσω σε καμιά ωρίτσα!
Πάραυτα, χθες το βράδυ, είδα ένα υπέροχο όνειρο! Ήμουν λέει, η πριγκίπισσα της Αγγλίας. Είχαμε με τον πρίγκηπα μισό, μισό ένα υπέρλαμπρο παλάτι στο κέντρο της Σκωτίας. Με ξύπνησε η καμαριέρα στις 10.00 π.μ. ανοίγοντας διάπλατα τα τεράστια παράθυρα της επιβλητικής κρεβατοκάμαράς μου.
Πάραυτα, χθες το βράδυ, είδα ένα υπέροχο όνειρο! Ήμουν λέει, η πριγκίπισσα της Αγγλίας. Είχαμε με τον πρίγκηπα μισό, μισό ένα υπέρλαμπρο παλάτι στο κέντρο της Σκωτίας. Με ξύπνησε η καμαριέρα στις 10.00 π.μ. ανοίγοντας διάπλατα τα τεράστια παράθυρα της επιβλητικής κρεβατοκάμαράς μου.
Οι ακτίνες του ήλιου, χάιδεψαν απαλά τα γαλαζοαίματα μάγουλά μου! Σηκώθηκα αβίαστα, νωχελικά. Φόρεσα μία από τις πριγκιπικές μου τουαλέτες, στα χρώματα που ορίζει το βασιλικό πρωτόκολλο, και κατέβηκα όλο κέφι, την στριφογυριστή σκάλα με τα λεπτομερή χρυσά σκαλίσματα. Βρέθηκα στην τραπεζαρία του πρώτου ορόφου, όπου με περίμενε ένα πλουσιοπάροχο πρωινό, με ποικίλα αλμυρά και γλυκά εδέσματα.
Ξαφνικά, ένα χτύπημα ακούστηκε από την βαριά ξύλινη πόρτα.
"Κυρία, το αμάξι είναι έτοιμο, ο σοφέρ μου είπε να σας ενημερώσω",
"Ω, υπέροχα! Έχω ένα πολύ σημαντικό ραντεβού, πρέπει να βιαστώ!".
Με χαρούμενο βηματισμό, διέσχισα τα μαρμάρινα σκαλοπάτια! Η λιμουζίνα όπως πάντα λαμποκοπούσε από καθαριότητα. Ο σοφέρ, με το σικάτο κουστούμι του, μου άνοιξε την πόρτα για να περάσω.
"Πού θα επιθυμούσε η κυρία να πάει;"
"Στα ''Harrods'' σοφέρ, έχει 10ήμερο εκπτώσεων!".
Ξαφνικά, ένα χτύπημα ακούστηκε από την βαριά ξύλινη πόρτα.
"Κυρία, το αμάξι είναι έτοιμο, ο σοφέρ μου είπε να σας ενημερώσω",
"Ω, υπέροχα! Έχω ένα πολύ σημαντικό ραντεβού, πρέπει να βιαστώ!".
Με χαρούμενο βηματισμό, διέσχισα τα μαρμάρινα σκαλοπάτια! Η λιμουζίνα όπως πάντα λαμποκοπούσε από καθαριότητα. Ο σοφέρ, με το σικάτο κουστούμι του, μου άνοιξε την πόρτα για να περάσω.
"Πού θα επιθυμούσε η κυρία να πάει;"
"Στα ''Harrods'' σοφέρ, έχει 10ήμερο εκπτώσεων!".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η Γνώμη Κιλκίς- Παιονίας διευκρινίζει στους αναγνώστες της ότι θεωρεί αυτονόητο το δικαίωμα του σχολιασμού και της κριτικής έκφρασης, όταν αυτό φυσικά δεν στοχεύει στην απαξίωση, στην ύβρη και στην προσβολή ατόμων και θεσμών.
Το αναγνωστικό κοινό θα πρέπει να γνωρίζει ότι η Γνώμη, επιδιώκοντας μια υγιή και αμφίδρομη επικοινωνία, δεν δημοσιεύει ανυπόγραφα σχόλια, αλλά ούτε και σχόλια ρατσιστικού, προσβλητικού και υβριστικού περιεχομένου.
Τα ενυπόγραφα άρθρα τέλος, εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας.