 |
| Σταυρούπολη Θεσσαλονίκης. Στάση Αστικών Λεωφορείων Παύλου Μελά |
Μακρόκοσμος
Περιμένοντας το λεωφορείο για Κιλκίς. Πίσω από τη στάση βρίσκεται το παλιό στρατόπεδο Παύλου Μελά. Ένα ξέφωτο ξανοίγεται στο οπτικό μου πεδίο. Λουλούδια ξεφυτρώνουν δεξιά και αριστερά δημιουργώντας μια πανδαισία χρωμάτων.
Ένα εγκαταλελειμμένο κτίριο στο βάθος δεν αλλοιώνει την ομορφιά του τοπίου, αντίθετα το αναδεικνύει περισσότερο. Θαρρείς πως σε κατακλύζει μια παράξενη αίσθηση αναπόλησης του παρελθόντος. Κάποτε 100 χρόνια πριν, στρατιώτες σχεδόν από όλον τον κόσμο ανάρρωναν, αποσυρόμενοι από τα πεδία του Μακεδονικού Μετώπου ή αλλιώς του μετώπου της Θεσσαλονίκης και τη λαίλαπα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
Ένα ζευγάρι σε ένα παγκάκι πιο κάτω αφήνει το αποτύπωμα του έρωτά του στο άδειο από κόσμο πάρκο. Όλα μοιάζουν και είναι όμορφα, παρατηρώντας τα από μακριά.
Μικρόκοσμος
Πάμε να πλησιάσουμε λίγο περισσότερο. Ένα σφηνωμένο μεταλλικό καπάκι ρετσίνας Μαλαματίνας δίπλα σε μια πεταμένη γόπα slim τσιγάρου, εισβάλουν στο οπτικό μου πεδίο.
Λίγο πιο πίσω στη βάση μιας μεταλλικής κολώνας που …δεν καταλήγει σε κάποιο μέσο φωτισμού, και πιο συγκεκριμένα σε μια τετράγωνη εσοχή χωρίς το καπάκι… που μάλλον πετάχτηκε, μια άδεια συσκευασία από extra τυρογαριδάκια, ένα τσαλακωμένο κόκκινο περιτύλιγμα μιας μάλλον γκοφρέτας, ένα άδειο ποτηράκι πολυπροπυλενίου, κάποια χαρτιά και ένα κομμάτι χαρτόνι, όλα τα παραπάνω σε μια 20 Χ 20 εκατοστών τσιμεντότρυπα.
Ένας κόκκινος πλαστικός αναπτήρας bic λίγο πιο πίσω σπάει τη φυσική χρωματική μονοτονία.
Κάπου ανάμεσα στον ορυμαγδό μικροσκοπικών μη ανακυκλώσιμων σκουπιδιών, διαφόρων αποχρώσεων λουλουδάκια, μικρές πινελιές στον καμβά της φύσης, με απομακρύνουν για λίγο από τις ζοφερές μου σκέψεις θυμίζοντας μου πόσο όμορφο μπορεί να είναι ένα φυσικό τοπίο το Μάιο.
‘Ένα ροζ καλαμάκι, (έχω ήδη βγει από τον κόσμο του ονείρου και ξανασυναντώ την πραγματικότητα), ένα πλαστικό καπάκι ποτηριού και ένα … σπασμένο μπουκάλι μπύρας ΑΛΦΑ με το σλόγκαν, «ένα βήμα αρκεί για να έρθεις κοντά στους ανθρώπους σου… Η ΑΛΦΑ πλευρά μας», έρχεται να ολοκληρώσει ένα συνονθύλευμα μικρών καθημερινών κάδρων που αναδεικνύουν με μοναδικό τρόπο την ΑΛΦΑ - οικολογική πλευρά του μέσου Έλληνα.
Μακρόκοσμος ξανά
Δεξιότερά μου στα δυο μέτρα είναι τοποθετημένοι δυο βρώμικοι κάδοι (ο ένας για ανακύκλωση) με γκράφιτι τουλάχιστον στον ένα από τους δύο ενώ δεκάδες μικρών και μεγαλύτερων διατάσεων σκουπίδια βρίσκονται διάσπαρτα στον περιβάλλοντα χώρο.
Το βλέμμα μου πέφτει λίγο ψηλότερα στην αφίσα του τσίρκου, συγνώμη θηριοδαμαστηρίου, MEDRANO που φιλοξενείται στην πόλη της Θεσσαλονίκης, επιβεβαιώνοντας δυστυχώς την εκτίμηση μου πως ο μέσος Έλληνας όπως και ο μέσος Ρωμαίος δυο χιλιάδες χρόνια νωρίτερα χειραγωγείται μια χαρά με «άρτον και θεάματα».
Τα ρημαγμένα σκουριασμένα σύρματα πίσω από τους κάδους με αφήνουν γεμάτο απορίες μιας και αδυνατώ να κατανοήσω το λόγο που κάποιοι απίθανοι τύποι τα κατεδάφισαν για να περάσουν ενώ υπάρχουν δύο είσοδοι μερικά μέτρα δεξιότερα και αριστερότερα.
Στο μεταξύ η οργάνωση Κομμουνιστών Διεθνιστών …αντεπιτίθεται παντού, αγωνιζόμενη για μια Ευρώπη των Εργαζομένων και τα προεκλογικά κέντρα των υποψηφίων δημάρχων – για να έρθω λίγο και στα δικά μας – εγκαινιάζονται (άλλο πάλι και τούτο – έχω λίγο μπερδευτεί) με τους…στρατούς οπαδών να πανηγυρίζουν (για ποιο λόγο αναρωτιέμαι) και τους επικεφαλής αυτών να υψώνουν το χέρι της νίκης κάνοντας εμάς τους υπόλοιπους να τρομάζουμε αναπολώντας τις… ένδοξες ημέρες του ΄81 με τον Ανδρέα Παπανδρέου με μια πρόδηλη έκφραση αυταρέσκειας, να χαιρετά τα πλήθη…
Το έχω πει και θα το ξαναπώ. Δυστυχώς δεν υπάρχει καμία σωτηρία…
Ιστορίες καθημερινής τρέλας στη χώρα του Ποτέ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΙστορίες καθημερινής τρέλας στη χώρα του ποτέ!
Δυστυχώς δεν υπάρχει καμία σωτηρία…
Με την κατακλείδα αυτή, τα είπες όλα Γιάννη Σιταρίδη...